Τό περιεχόμενο τοῦ μαθήματος τῶν θρησκευτικῶν κατάφερε τά τελευταῖα χρόνια νά γίνει ἡ ἀποκλειστική σχεδόν ἀπασχόληση τῶν θεολόγων καθηγητῶν, πολλῶν ἱεραρχῶν καί πλήθους ἄλλων προσώπων, πού ἐνδιαφέρονται καί πονᾶνε γιά τό θέμα.

Ἠ ἀνεκτίμητη ἀξία γιά τό μέλλον τοῦ Γένους μας ἑνός μαθήματος θρησκευτικῶν μέ Ὀρθόδοξο ἀποκλειστικά προσανατολισμό ἀποδεικνύεται ἀπό τήν λυσσώδη ἐμμονή κάθε ἀντίχριστου καί ἀφελληνισμένου παράγοντα, ὄχι ἁπλά νά τό καταργήσουν, ἀλλά νά τό διδάξουν στά παιδιά μας ἀνακατεμένο μέ τά δηλητήρια τῆς πανθρησκείας καί τοῦ οἰκουμενισμοῦ.

Τούτη, ὅμως, τήν ἱστορική καί κρίσιμη περίοδο στανικῆς ἐπιβολῆς τῆς παναίρεσης τοῦ οἰκουμενισμοῦ, τί μᾶς συμφέρει ὡς λαό νά βάλουμε πρῶτο; Τό βιβλίο τῶν θρησκευτικῶν ἤ τήν ἀκεραιότητα τῆς Ὀρθοδοξίας μας;

Νά πέσουμε ὅλοι μας μέ τά μοῦτρα πάνω στήν ἐπίλυση τοῦ προβλήματος τῶν θρησκευτικῶν, πού εἶναι μέν σοβαρότατο, ἀλλά συνιστᾶ τό μέρος ἤ νά δώσουμε τήν πρωτιά στόν ἀγῶνα ὑπέρ τοῦ ἀνόθευτου τῆς Ὀρθοδόξου Πίστεως, πού εἶναι τό ὄλον καί τό πᾶν;

Ἄς ὑποθέσουμε, ὅτι οἱ πολέμιοι τῆς Ὀρθοδοξίας κάνουν πίσω καί τό μάθημα τῶν θρησκευτικῶν στά σχολεῖα ἀποφασίζεται τελικά νά διδάσκεται μέ περιεχόμενο ἀποκλειστικά ὀρθόδοξου δογματικοῦ καί ἐκκλησιολογικοῦ προσανατολισμοῦ.

Νά γίνει, δηλαδή, μάθημα κατηχουμένων στήν Πίστη τῶν Ὀρθοδόξων.

Στήν ὑποθετική αὐτή ἐξέλιξη -βέλτιστη ἐκδοχή γιά ἕναν συνειδητά Ὀρθόδοξο λαό- γίνεται φανερό, ὅτι γιά τήν περίπτωση τήν δική μας (τῶν Ἑλλήνων τοῦ 2017) ἀνακύπτουν τρία, τοὐλάχιστον, ἐνώδυνα ἐρωτήματα.

Πρῶτον: Ποιοί καί πόσοι, ὄντως πιστοί καί ἐνάρετοι καθηγητές θεολόγοι, θά ἀναλάβουν τό ἔργο τῆς διδασκαλίας τῶν νέων βιβλίων;

Δεύτερον: Ποιοί καί πόσοι μαθητές, θά ἐπιδείξουν καλή διάθεση οἱ ἴδιοι καί θά ἐνθαρρυνθοῦν ἐμπράκτως ἀπό τό σπίτι τους ὥστε, νά καταστοῦν πρόθυμοι ἀκροατές ἑνός λόγου, πού σώζει μέν, ἀλλά ἀπαιτεῖ ξεβόλεμα καί ἀσκητική;

Καί τό τρίτον, ἴσως καί τό σημαντικότερο: Ποιοί θά εἶναι οἱ συγγραφεῖς αὐτῶν τῶν νέων σχολικῶν βιβλίων Ὀρθόδοξης κατήχησης; Θά εἶναι διδάσκαλοι τοῦ Θείου Λόγου ‘’ἑπόμενοι τοῖς Ἁγίοις ἡμῶν Πατράσι’’ ἤ κάποιοι γνωστοί οἰκουμενιστές, παραδομένοι στά πανθρησκειακά κελεύσματα τοῦ λεγόμενου ΠΣΕ;

Ἔτσι τά δύο ὑπό συζήτηση μεγέθη, τό περιεχόμενο τοῦ μαθήματος τῶν θρησκευτικῶν ἀφ’ ἑνός καί τό ἀνόθευτον τῆς Ὀρθοδόξου Πίστεώς μας ἀφ’ ἑτέρου, μπαίνουν ἀναπόφευκτα σέ σύγκριση ἀξιακή.

Ἐάν ἡ πολυτίμητη Ὀρθοδοξία μας, γιά λόγους τάχα συμμόρφωσης μέ τίς ἐπιταγές του παγκοσμίου συμβουλίου ‘’ἐκκλησιῶν’’, ἀλλοιωθεῖ καί γίνει ἕνα μέ τό σκουπιδαριό τῆς Δυτικῆς Βαβέλ -ὅπως τό βιώνουμε καθημερινά ἀπό τό Κολυμπάρι καί μετά- τότε τί νόημα μπορεί νά ἔχει ἡ σχολική χρήση ἕνός ἐγχειριδίου Ὀρθοδόξου κατηχήσεως;

Ἐάν προηγηθεί ἡ περιφρόνηση τῆς Πίστεως τῶν Ἁγίων μας Πατέρων -ὅπως ἀπροκάλυπτα πλέον ἐπιχειρεῖται τελευταίως, καί μάλιστα διά χειρῶν καί λόγου πολλῶν ἐκκλησιαστικῶν μας ἀξιωματούχων- τότε ποιά παιδιά καί ποιοί γονεῖς θά συγκινηθοῦν ἀπό ἕνα βιβλίο θρησκευτικῶν, ἀμιγῶς Ὀρθόδοξου χαρακτῆρα;

Ἐάν λαός καί διοικοῦσα ἐκκλησία προσχωρήσουν ὁλοκληρωτικῶς στήν παναίρεση τοῦ οἰκουμενισμοῦ καί τῆς πανθρησκείας, τότε ποιοί θά εἶναι ἐκεῖνοι, πού θά προτείνουν καθαρόαιμους Ὀρθοδόξους συγγραφεῖς σχολικῶν βιβλίων, ‘’ἑπομένους τοῖς Ἁγίοις ἡμῶν Πατράσι’’;

Τί προέχει, λοιπόν, τούτη τήν δύσκολη ὥρα, γιά τήν σωτηρία τῶν ψυχῶν μας, ἀλλά καί γιά τήν ἀπολύτρωση τοῦ Γένους μας ἀπό τά δεινά τῶν κατοχικῶν δυνάμεων; Τό μάθημα τῶν θρησκευτικῶν αὐτό καθ’ αὐτό ἤ ἡ γλυκυτάτη καί σωτηριώδης Ὀρθοδοξία μας;

Τί ἔχει μεγαλύτερη ἀξία γιά τό παρόν καί τό μέλλον τοῦ Γένους μας; Ἡ συγγραφή ἁπλά καί μόνον ἑνός καλοῦ σχολικοῦ βιβλίου ‘’θρησκευτικῆς ἀγωγῆς’’ ἤ ἡ ἀγωνιστική ὑπεράσπιση τῆς Πίστεως τῶν Ἁγίων μας Πατέρων καί ἡ διαφύλαξή της ἀπό τίς δαιμονικές παγίδες τῆς παναιρέσεως τοῦ οἰκουμενισμοῦ;

Ἐάν πάνω ἀπ’ ὅλα κρατήσουμε τήν Πίστη μας ἀνόθευτη καί Πατερικῷ τῷ τρόπῳ (μέ Σύνοδο τῷ ὄντι Οἰκουμενική) κρατήσουμε ἀποστάσεις ἀσφαλείας ἀπό ὅλους τούς ἀμετανόητους αἱρετικούς, πού μέ δική μας ἀβελτηρία παριστάνουν σήμερα τίς ‘’ἀδελφές ἐκκλησίες’’ καί τούς ‘’ἄλλους κλάδους’’, τότε τά πάντα στήν ζωή μας θά δρομολογηθοῦν κατά Θεόν. Τότε τά πάντα θά λάβουν τήν σειρά τους καί θά λειτουργηθοῦν θεαρέστως καί σωτηριωδῶς. Τότε καί τό μάθημα τῶν θρησκευτικῶν θά βρεῖ τήν λύση του, κατά τρόπο μάλιστα πού θά ἁρμόζει σέ ἕναν ἱστορικό Ὀρθόδοξο λαό σάν καί τόν δικό μας.

Μέ Πίστη, ὅμως, ἀλλοιωμένη, μέ Ὀρθοδοξία ὑποταγμένη στόν πάπα καί στό λεγόμενο ΠΣΕ, τί ἀξία μπορεῖ νά ἔχει γιά τήν σωτηρία μας ἕνα σχολικό βιβλίο θρησκευτικῶν ἀπό μόνο του, ὅσο ἄρτιο καί νά εἶναι;

Συνεπῶς ὀφείλουμε νά δώσουμε προτεραιότητα στόν ὑπέρ τῆς ἀμωμήτου Ὀρθοδόξου ἡμῶν Πίστεως ἀγῶνα. Ἄς μή μᾶς ξεγελάει ὁ πονηρός μέ τά δευτερεύοντα καί ἀφήνουμε στήν μπάντα τά πρῶτα καί καίρια.

Πῶς ἀλλιῶς, αὐτή ἡ ἔρημη ἀπό ἁγνό πατριωτισμό καί ἀνόθευτη Ὀρθοδοξία Πατρίδα, θά τά καταφέρει νά ξαναβλαστήσει ‘’βοτάνη’’ ἀρετῆς καί νά ξανακαρπίσει ἔτσι ἡ Σοφία τῶν Προγόνων μας καί ἡ ἀσκητική τῶν Ἁγίων μας Πατέρων;

26.7.2017