Άλλα ονόματα: Αρχέγονη Χριστιανική Ορθόδοξη Εκκλησία, Αδελφότης Ορθοδόξου Αναμορφώσεως.
Ιδρυτής είναι ο Στυλιανός Χαραλαμπάκης. Γεννήθηκε το 1916 στα Χανιά Κρήτης, έγινε μοναχός με το όνομα Σεραφείμ. Το 1942 χειροτονήθηκε διάκονος. Το 1946 έγινε ιεροσπουδαστής στα Χανιά και στη συνεχεία φοίτησε στην Ιερατική σχολή Κορίνθου.
Το 1955 διορίζεται διάκονος στην Αθήνα, σχετίζεται με ευαγγελικούς κύκλους και μνηστεύεται, με αποτέλεσμα να καθαιρεθεί (1955). Στην απολογία του αναφέρει πως σαν διάκονος κουράστηκε και είχε την πρόθεση να μεταβεί στο Άγιο Όρος. Παραδέχθηκε πως είχε μνηστευθεί. Σε προτροπή για μετάνοια απάντησε: «είναι ήδη αργά».
Το 1976 ίδρυσε σωματείο με την ονομασία «Σωματείο Ορθοδόξου Αναμορφώσεως», με σκοπό την αναμόρφωση της Ορθόδοξης Εκκλησίας. Η ομάδα του ονομάστηκε «Αδελφότης Ορθοδόξου Αναμορφώσεως». Έτσι ο αποτυχημένος μοναχός και διάκονος βάλθηκε να «αναμορφώσει» την Εκκλησία! Πρέπει να δείξουμε στην Εκκλησία την «ανοδική πορεία», γράφει (ΠΑ 21λ1979,329) και θεωρεί την κίνηση του «δείγμα της αναμορφωμένης Εκκλησίας» (Η πρόσκλησις 5). Σήμερα η κίνηση αυτοχαρακτηρίζεται «Αρχέγονη Ορθόδοξη Εκκλησία»
Φαίνεται πως η αποτυχία του Στ. Χαραλαμπάκη να τηρήσει τις μοναχικές του υποσχέσεις δημιούργησε σ' αυτόν μεγάλα ψυχολογικά προβλήματα, γι' αυτό και σε μια προσπάθεια να πεισθεί για την ορθότητα των επιλογών του, στρέφεται με σφοδρότητα εναντίον του μοναχισμού και εναντίον της ιεροσύνης της Εκκλησίας.
Οι μονάχοι είναι «βδέλλες», «ακρίδες», «απόστολοι του σκότους» κ.α. (Τα ανάποδα 38-39. 386). Οι κληρικοί είναι «πλαστογράφοι», «θεοκάπηλοι» κα. (Ο αγώνας μας 6. τα ανάποδα 38).
Παρ' όλα αυτά ισχυρίζεται πως είναι ορθόδοξος κληρικός «είμαστε», λέγει, «Έλληνες ορθόδοξοι κληρικοί και λαϊκοί» (Η πρόσκλησις 4), παρ' όλο πού αλλού διακηρύττει πως η ιεροσύνη είναι αποτέλεσμα «ενεργείας του Διαβόλου»(Τα ανάποδα 11). «Η πνευματικότης και η Γνώση των θείων αληθειών μεταξύ των Ορθοδόξων και των Καθολικών ευρίσκεται εις το μηδέν», λέγει ο «αναμορφωτής» (Το βασίλειον ιεράτευμα 261), η Εκκλησία «υπέστη την φθοράν της ετεροδιδασκαλίας» (ΠΑ 7/1973,21), γι' αυτό και προσθέτει: «Θεώρησα καλό να την εγκαταλείψω και να ζητήσω αλλού και εις άλλα μέρη την μητρικήν στοργήν» (Τα ανάποδα 45). Όμως σε άλλο σημείο σκόπιμα γράφει ακριβώς τα αντίθετα: «Η Εκκλησία έφθασε στο τελευταίο σκαλοπάτι, πρέπει να την εγκαταλείψομε; Ποτέ! τι πρέπει να κάνομε; Να της δείξομε την ανοδική πορεία» (ΠΑ 21λ1979, 329).
Ποιο είναι το «μέτρο» για την «αναμόρφωση» της Εκκλησίας; «Η πρώτη Εκκλησία και οι μεγάλοι Πατέρες», άπαντα ο Χαραλαμπάκης (Επίκαιρα 8.11.1979), απευθυνόμενος στο ευρύ κοινό. Όμως ο ίδιος αποδεικνύεται πως δεν έχει μελετήσει τούς Πατέρες, ούτε έχει και την απαραίτητη υποδομή να τούς μελετήσει και να τούς κατανοήσει.[1]
Παρ' όλα αυτά δεν διστάζει να υψώσει τον εαυτό του πάνω από τις Οικουμενικές Συνόδους. Έτσι χαρακτηρίζει τον αγώνα των πατέρων των Οικουμενικών Συνόδων «σατανικό», «συνήλθαν στο όνομα του Ιησού Χριστού, αλλά δεν υπηρέτησαν τη Βουλή Τoυ. Ήθελαν να ερμηνεύσουν την φύση Του και ερμήνευσαν τον εγωισμό τους» (Η μαύρη θρησκευτική βίβλος 10). Έτσι θέτει τον εαυτό του ανώτατο κριτή και ερμηνευτή της χριστιανικής αλήθειας.
Κρίνοντες γενικά τη διδαχή της ομάδας αυτής μπορούμε να την κατατάξουμε στις ακραίες προτεσταντικές κινήσεις, πού απορρίπτουν ολόκληρη τη διδαχή της πρωτοχριστιανικής Εκκλησίας.
Η Εκκλησία αποτελείται από τούς «αναγεννημένους», πού ανήκουν «εις όλας τας εκκλησιαστικάς τάξεις» (Το βασίλειον ιεράτευμα 21).
Η τιμή των αγίων απορρίπτεται, οι πρεσβείες των εμποδίζουν τη «λειτουργία του Αγίου Πνεύματος», αφού είναι υποχρεωμένο «να ασχολείται με εκείνους πού παρεμβάλλουν εις την δράσιν Του και το έργον Του»! (Τα ανάποδα 223).
Τα ιερά λείψανα είναι «ακάθαρτα» (Τα ανάποδα 274). Η τιμή των Αγίων εικόνων προέρχεται από τον Διάβολο (Η μαύρη θρησκευτική βίβλος 87).
Τα μυστήρια της Εκκλησίας απορρίπτονται σαν αποτελέσματα «διενεργείας του Διαβόλου» (Τα ανάποδα 11.24).
Έτσι το μυστήριο της ιεροσύνης συνεστήθη «τη διενεργεία του Διαβόλου» (Ο απόστολος και αρχιερεύς της ομολογίας ημών 10). Η αποστολική διάδοχη απορρίπτεται (Τα ανάποδα 122), η ειδική ιεροσύνη εμφανίσθηκε για πρώτη φορά τον ΙΓ' αιώνα! (Τα ανάποδα 11). Ο Χρυσόστομος αγνοούσε την ειδική ιεροσύνη (Τα ανάποδα 11. Το βασίλειον ιεράτευμα 68).
Κατά τον Χαραλαμπάκη η ευχαριστία δεν είναι θυσία (Τα ανάποδα 17-18). Το βάπτισμα είναι «η εξωτερική πράξις του εσωτερικού έργου. Το βάπτισμα δεν αναγεννά τον άνθρωπο, γιατί η αναγέννησις προηγείται του βαπτίσματος» (Τα ανάποδα 76). Το «νερό» του Ιω. γ' 5 είναι οι «εντολές του Θεού», το να θεωρήσει κανείς το νερό νερό, είναι «ερμηνεία όλως αυθαίρετος»! (Τα ανάποδα 51). Ο νηπιoβαπτισμός είναι «κρονοληρικής καλογεροκακοδοξίας» και εισήχθη κατά τον ΣΤ αιώνα «τη διενεργεία του Διαβόλου» (Τα ανάποδα 55). Όποιος προσχωρεί στην ομάδα αυτή αναβαπτίζεται (ΠΑ57λ1987, 16).
Το άγιο Χρίσμα το αγνοεί η αποστολική παράδοση, λέγει η ομάδα αυτή (Τα ανάποδα 78-79. 83). Η εξομολόγηση είναι «καλογεροκατασκεύασμα» (Το βασίλειον ιεράτευμα 23).
Το άγιο ευχέλαιο απορρίπτεται. Ο απόστολος Ιάκωβος (Ιάκ. ε' 14-15) συνιστούσε τη χρήση του ελαίου σαν «φάρμακο της εποχής εκείνης», ήταν ένα «λαϊκό φάρμακο» (Τα ανάποδα 40.156),δεν επρόκειτο για μυστήριο!
Και ο γάμος δεν λογίζεται μυστήριο, επί 900 χρόνια μ.Χ η ιερολογία δεν ήταν υποχρεωτική μεταξύ των εκκλησιών (Τα ανάποδα 135. 137).
Παρ' ολ' αυτά ο Χαραλαμπάκης γράφει: «Η Αδελφότης Ορθοδόξου Εκκλησιαστικής Αναμορφώσεως προσκαλεί κάθε ειλικρινή Χριστιανό να συνεργασθεί και να βοηθήσει την Αναμόρφωση της Εκκλησίας μας, για να ξαναγυρίσουμε στη γραμμή της Ορθοδοξίας των πατέρων μας» (Επίκαιρα 8.11.1979), «δέχομαι, πιστεύω και χρησιμοποιώ την Ιεράν Παράδοσιν, πράγμα το οποίον δεν κάμνουν αί Ευαγγελικαί Εκκλησίαι, τούτο δικαιολογεί τον νέον χαρακτηρισμόν του ορθοδόξου» (Τα ανάποδα 1).
Εκείνο πού την διακρίνει είναι κυρίως η σφοδρότητα, με την οποία επιτίθεται εναντίον της Ορθοδοξίας. Κατά τα αλλά ο Στ. Χαραλαμπάκης μαθήτευσε στις διάφορες πρoτεσταντικές ομάδες πού δρουν στη χώρα μας και επαναλαμβάνει τη διδαχή τους. Δεν σπούδασε ορθόδοξη θεολογία.
ΣΗΜΕΙΩΣΕΙΣ:
1. Αναφέρουμε εδώ δύο χαρακτηριστικά παραδείγματα, πού αποδεικνύουν πως Ο «αναμορφωτής» της Ορθοδοξίας δεν έχει μελετήσει τις πηγές, αλλά δεν γνωρίζει ούτε και να αντιγράφει σωστά:
α) Μνημονεύει τις κατηγορίες εναντίον του Μ. Αθανασίου ότι «φόνευσε τον επίσκοπο Θηβαίδος Αρσένιο και διέφθειρε εν γύναιον» (Το βασίλειον ιεράτευμα 12). Όμως αγνοεί πως οι κατηγορίες αυτές απεδείχθησαν ψευδείς, με αποτέλεσμα να γελοιοποιηθούν οι εχθροί του Αθανάσιου, αφού το «γύναιον» απεδείχθη ότι δεν είχε δει ποτέ τον Αθανάσιο και υπέδειξε το συνοδό του Αθανασίου σαν δήθεν διαφθορέα της, νομίζοντας πως εκείνος είναι ο Αθανάσιος. Ό άγιος πατέρας φρόντισε ακόμη να παρουσιάσει στην ίδια την αίθουσα πού γίνονταν οι ανακρίσεις, σώο και αβλαβή τον Αρσένιο! (Θεοδωρήτου, Έκκλ. Ίστ. βιβλ. Α', κεφ. κη' MPG 82,985).
β) Φαίνεται πως ο Χαραλαμπάκης αντιγράφει κάποιες δεύτερες «πηγές», τις οποίες Ο ίδιος δεν κατανοεί, ούτε τις κατονομάζει, δίδοντας την εντύπωση πως τάχα μελέτησε προσωπικά τα αυθεντικά κείμενα. Με εμφανή έπαρση γράφει: «Διαβάστε Ming Patrologia: σ. 745 π. 1061, σ. 748 π. 1062, σ. 752 π. 1065, σ. 753, π. 1067. Β' τομ. κατά αίρέσ.: σ. 1054, 1056, 1057, 1064 και αν είσθε ειλικρινείς θα συμφωνήσετε μαζί μου ότι δεν είσθε ορθόδοξοι» (ΠΑ 59λ1988,3).
Κατ' αρχήν σημειώνουμε πως η «Ming Patrologia» είναι ανύπαρκτη. Προφανώς ο Χαραλαμπάκης εννοεί την Πατρολογία του Migne. Ύστερα δεν μας λέγει αν πρόκειται για την ελληνική ή τη λατινική σειρά. Η αντιστοιχία «σ.» και «Π.» είναι ακατανόητη. Αν εδώ το «σ.» σημαίνει «στήλη», γιατί η Πατρολογία του Migne δεν αριθμείται με σελίδες, τότε δεν αναφέρεται ο τόμος. Σημειώνουμε πως στην ελληνική σειρά υπάρχουν 161 τόμοι και στη λατινική 221. Τι σημαίνει όμως το «Π» και οι αριθμοί πού αντιστοιχούν σ' αυτό; Κανείς δεν το γνωρίζει. Στο Β' τόμο της ελληνικής σειράς και στις «στήλες» πού αναφέρεται ο Χαραλαμπάκης δεν υπάρχει κανένα βιβλίο «Κατά αιρέσεων». Υπάρχει το απόκρυφο βιβλίο «Αί διαθήκαι των 12 Πατριαρχών» (MPG 2,1038-1150).
Στα πάρα πάνω αινίγματα βρίσκουμε μόνο μία λύση: Οι αριθμοί τους οποίους παραθέτει ο Χαραλαμπάκης βρίσκονται σε κάποια ξενόγλωσση «πηγή», την όποια δεν κατονομάζει και δεν γνωρίζουμε αν ο ίδιος είχε άμεση πρόσβαση σ' αυτήν. Αν η «πηγή» αύτη ήταν γερμανική, τότε ο συγγραφέας παρέπεμπε σε δύο διαφορετικές εκδόσεις των πατρικών κειμένων τα όποια επικαλείται. Με το «S» εννοούσε τη σελίδα της μιας έκδοσης (S. = σελίδα). Με το «Ρ» εννοούσε και πάλι σελίδα (Ρ. = σελίδα), αλλά της άλλης πατερικής έκδοσης. Έτσι ο Χαραλαμπάκης, χωρίς να κατανοεί και να εξηγεί το πράγμα, μεταγραμματίζει άπλά, και γράφει: «σ.» και «π». Τώρα πως μπλέκει την πατρολογία του Migne, αυτό είναι πράγματι ανεξήγητο.
Αν η υπόθεση μας είναι σωστή, και πάλι δεν μπορούμε να γνωρίζουμε κατά πόσο η «πηγή» του Χαραλαμπάκη συμμερίζεται τα συμπεράσματα τoυ ή αν οι παραπομπές έχουν τελικά και την ελάχιστη ακόμη σχέση με τις δοξασίες τoυ. Όλα αυτά αποδεικνύουν πως δεν είναι αναγκαίο να ασχοληθούμε με τα επί μέρους «επιχειρήματα» και τις κακοδοξίες της ομάδας αυτής και δεν χρειάζεται να τις αναιρέσουμε.
