Λίγα πράγματα είναι γνωστά για τον Λικάριο ή Ικάριο, κατά τα βυζαντινά χρονικά, τον Ιταλό ιππότη που έφτασε να γίνει αρχιναύαρχος του Βυζαντινού αυτοκράτορα Μιχαήλ Η' Παλαιολόγου, σκορπώντας τον τρόμο στους Λατίνους γενικότερα.
Ο Λικάριο είχε και ελληνικό αίμα στις φλέβες του. Γεννήθηκε στην Κάρυστο της Ευβοίας από Ιταλό πατέρα και Ελληνίδα μητέρα. Ο φτωχός Λικάριο κατάφερε να εισέλθει στην υπηρεσία του τοπικού άρχοντα Γκιλβέρτου ντα Βερόνα και μάλιστα σύναψε σχέση και γάμο με την αδελφή του άρχοντα, κάτι απαράδεκτο για την εποχή. Η οικογένεια της συζύγου του τον καταδίωξε και αυτός κατέφυγε στο κάστρο των Ανεμοπυλών στο Κάβο ντ’ Όρο.
Εκεί μαζί με μικρό αριθμό ακολούθων του αμύνθηκε επιτυχώς, σε πρώτη φάση και κατόπιν αντεπιτέθηκε καθιστάμενος μάστιγα των Λατίνων της περιοχής. Στην συνέχεια ο Λικάριο εντάχθηκε στην υπηρεσία του αυτοκράτορα Μιχαήλ δίνοντας όρκο υποτέλειας. Ο Μιχαήλ τον ενίσχυσε με αυτοκρατορικά στρατεύματα με στόχο τη απελευθέρωση της Εύβοιας από τους Ιταλούς.
Το 1272-73 οι βυζαντινές δυνάμεις υπό τον Λικάριο κατέλαβαν τέσσερα σημαντικά κάστρα στην Εύβοια. Κατόπιν, σύμφωνα με βενετικές πηγές, ο αυτοκράτορας τον έστειλε στην Μικρά Ασία, όπου κατάφερε να νικήσει τους Τούρκους.
Το 1276 μετά την απρόσμενη αλλά παρόλα αυτά μεγάλη νίκη των Βυζαντινών επί των Λατίνων στη Δημητριάδα, στον σημερινό Βόλο, ο Λικάριο επέστρεψε στην Εύβοια και κυρίευσε την Κάρυστο, ελέγχοντας πλέον μεγάλο τμήμα της νήσου. Μέχρι το 1278 είχε κυριεύσει όλη την Εύβοια εκτός της Χαλκίδας που κατείχαν οι Ενετοί. Διέθετε δε δύναμη 200 ιπποτών και των αναλόγων ακολούθων στην υπηρεσία του αυτοκράτορα.
Ο Μιχαήλ τον τίμησε με το αξίωμα του Μεγάλου Κοντόσταβλου (ή Κονόσταβλου), δηλαδή επικεφαλής των δυτικών μισθοφόρων του αυτοκρατορικού στρατού ενώ κατόπιν έγινε Μέγας Δούκας, δηλαδή αρχιναύαρχος. Επικεφαλής του αυτοκρατορικού στόλου ο Λικάριος διέπρεψε, απελευθερώνοντας νησιά και πλήττοντας άγρια τους Λατίνους.
Απελευθέρωσε τη Σκόπελο, στην Σκύρο, την Σκιάθαο, την Αμοργό, τα Κύθηρα και τα Αντικύθηρα, την Κέα, την Αστυπάλαια και την Σαντορίνη, αλλά και την στρατηγικής σημασίας Λήμνο, την τελευταία μετά από άγριους αγώνες τριών ετών. Παράλληλα εκτελούσε επιδρομές κατά των Λατίνων της Πελοποννήσου.
Το 1279-80 επέστρεψες στην Εύβοια και επικεφαλής Ιταλών, Ισπανών, Καταλανών και Γερμανών μισθοφόρων συνέτριψε σε κατά παράταξη μάχη τις δυνάμεις του ντα Βερόνα και του κύρη των Αθηνών Ιωάννη ντε λα Ρος στη μάχη του Βατώντα, βορειοανατολικά της Χαλκίδας. Η νίκη του Λικάριου ήταν απόλυτη. Ο ντα Βερόνα και ο ντε λα Ρος αιχμαλωτίσθηκαν και ο στρατός τους διαλύθηκε. Οι δύο άρχοντες οδηγήθηκαν στην Κωνσταντινούπολη όπου ο ντα Βερόνα πέθανε, όπως αναφέρει ο Νικηφόρος Γρηγοράς.
Ο Λικάριο απέτυχε να καταλάβει μόνο την καλά οχυρωμένη και διαθέτουσα ισχυρή φρουρά Χαλκίδα. Ήλεγχε όμως όλο το υπόλοιπο νησί ενώ σε λίγο απελευθέρωσε και την Σίφνο και την Σέριφο. Ήταν οι τελευταίες του επιτυχίες. Το 1280 ο Λικάριο μετέβη στην Πόλη όπου τα ίχνη του εξαφανίζονται. Οι ιστορικοί δεν συμφωνούν για την τύχη του.
Ορισμένοι αναφέρουν ότι τον δηλητηρίασαν οι Βενετοί για εκδίκηση. Άλλοι υποστηρίζουν ότι έζησε τα υπόλοιπα χρόνια του στην Πόλη ακριβώς για ασφάλεια καθώς είχε πολλούς εχθρούς. Ότι κι αν συνέβη ο Λικάριο υπήρξε μια από τις σημαντικότερες μορφές της Βυζαντινής Αυτοκρατορίας κατά τον ταραγμένο 13ο αι. αν και η προσφορά του εν πολλοίς παραμένει άγνωστη στους πολλούς.
Πηγή: history-point.gr
