Ο στρατός του Αττίλα θα μπορούσε να χαρακτηρίσει και ως ο ουννικός αυτοκρατορικός στρατός. Αντίθετα με τον στρατό που κληρονόμησε από τους προπάτορές του, ο Αττίλας ενέταξε στην πολεμική του μηχανή μεγάλο αριθμό υποτελών πολεμιστών, Γερμανών κυρίως. Αυτοί πολεμούσαν υπό τη διοίκηση δικών του αρχηγών, ακολουθώντας τον εθιμικό τους τρόπο μάχης.
Ο ουννικός στρατός ήταν έτσι και αλλιώς οργανωμένος σε φυλετική βάση, οπότε η ένταξη σε αυτόν των Γερμανών, επάνω στα ίδια πρότυπα, δεν δημιουργούσε πρόβλημα ομοιογένειας. Οι Γερμανοί προμήθευαν τον στρατό με πεζικό, το οποίο οι Ούννοι δεν διέθεταν, αλλά και με βαρύ ιππικό. Ωστόσο η ισχύς του ουννικού στρατού πήγαζε από τον τεράστιο αριθμό επίλεκτων, ελαφρών, τοξοφόρων ιππέων.
Ο Ούννος ελαφρός ιππέας ήταν οπλισμένος με δύο τουλάχιστον σύνθετα τόξα, μεγάλης διατρητικής ικανότητας και βεληνεκούς, με ακόντιο, το οποίο χρησιμοποιούσε κατά περίπτωση και ως λόγχη, με σπάθη και μικρή ξύλινη, επενδεδυμένη με δέρμα ζώου, ασπίδα. Πολεμούσε σε αραιό σχηματισμό, ως έφιππος ακροβολιστής, βασιζόμενος για την επιτυχία του στην ταχυκινησία του και στην ικανότητα εκτόξευσης πλήθους βελών σε ελάχιστο χρόνο.
Οι Ούννοι ελαφροί ιππείς επετίθενταν κατά κύματα, πλησίαζαν τον αντίπαλο σε απόσταση βολής τόξου, 100-200μ, και έβαλαν συνεχώς εναντίον του, πλησιάζοντας συνεχώς. Αν ο αντίπαλος επιχειρούσε αντεπίθεση, οι Ούννοι οπισθοχωρούσαν, ή ακόμα τρέπονταν σε προσποιητή φυγή, με σκοπό να τον παρασύρουν και να τον κατατοξεύσουν. Το ρωμαϊκό ιππικό δεν τους προκαλούσε εντύπωση. Διέθεταν βαρύτερο οπλισμό από τους Ρωμαίους ελαφρούς ιππείς και ήσαν σαφώς ταχύτεροι από τους βαρύτερα οπλισμένους αντιπάλους τους.
Το βαρύ γερμανικό ιππικό αποτελούσε ένα άλλο είδος απειλής για τους Ούννους. Οι Γερμανοί ήσαν τελείως ακίνδυνοι εκ του μακρόθεν, εφόσον δεν διέθεταν τόξα. Αν όμως κατόρθωναν να πλησιάσουν σε απόσταση μικρότερη απόστση καθίσταντο πραγματικά επικίνδυνοι για τους Ούννους. Οι τελευταίοι λοιπόν φρόντιζαν να τηρούν πάντα τις αποστάσεις από τους Γερμανούς ιππείς, καταπονώντας τους παράλληλα με συνεχείς βολές βελών.
Αν οι Γερμανοί ιππείς, είτε λόγω απωλειών, είτε λόγω ηθικής κάμψης, παρουσίαζαν σημάδια αποδιοργάνωσης ή σύγχυσης, τότε και μόνο τότε οι Ούννοι επέλαυναν εναντίον τους με άγριες κραυγές και με τα σπαθιά και τα ακόντια στα χέρια. Την αυτή τακτική ακολουθούσαν και έναντι του βαρβαρικού πεζικού. Έναντι του αυτοκρατορικού όμως πεζικού, το οποίο διέθετε οργανικό τμήματα τοξοτών μαχομένων σε πυκνή τάξη τα πράγματα ήταν πολύ πιο δύσκολα για τους Ούννους.
Οι πεζοί τοξότες εξ ορισμού, λόγω μεγαλύτερης σταθερότητας που τους παρέχει το έδαφος, βάλλουν με μεγαλύτερη ακρίβεια από τους εφίππους τοξότες. Έτσι οι Ούννοι δεν τολμούσαν να πλησιάσουν στο αυτοκρατορικό πεζικό. Το μόνο που τους απέμενε ήταν να το παρακάμψουν και εάν ήταν δυνατό να το υπερφαλαγγίσουν.
Οι Ούννοι πάντως διέθεταν και λίγο βαρύ ιππικό, το οποίο αποτελούσε τη βασιλική φρουρά. Οι ιππείς αυτοί ήταν οπλισμένοι με μακριές λόγχες, τόξο, μικρή ασπίδα, θώρακα και κράνος. Οι άνδρες αυτοί περιστοίχιζαν τον εκάστοτε Ούννο βασιλιά και επενέβαιναν στη μάχη μόνο αν ήταν απολύτως απαραίτητο.
Οι Ούννοι κατασκεύαζαν στρατόπεδο σχηματίζοντας μια ευρεία περίμετρο με άμαξες, δεμένες μεταξύ τους. Σε κανονικά διαστήματα άφηναν κενά μεταξύ των αμαξών, τα οποία αποτελούσαν τις «πύλες» του στρατοπέδου.
Πηγή: history-point.gr
