Όχι κλάμα! Στα παιδικά μας χρόνια, όσοι από μας είχαμε την τύχη να ακούσουμε τα παραμύθια της γιαγιάς, μάθαμε και τον θρύλο του Μαρμαρωμένου Βασιλιά, χωρίς καν να γνωρίζουμε ποιος ήταν.
Είχαν περάσει 572 χρόνια από τότε που η Πόλη είχε υποταχτεί στον πλέον βάρβαρο λαό που έχει γνωρίσει η οικουμένη, όταν και ο γράφων, ως παιδί, άκουσε τον θρύλο από τους παππούδες του, οι οποίοι αμφότεροι, είχαν ενστερνισθεί το ίδιο όραμα, το οποίο παραλίγο να το πραγματοποιήσουν, φτάνοντας έως έξω από το Κάλε Γκρότο, μερικά μόλις χιλιόμετρα πριν την Άγκυρα.
Είχαν πολεμήσει επιχειρώντας να διώξουν τους Τούρκους πέρα, ως την «Κόκκινη Μηλιά». Δεν το κατόρθωσαν διότι ο Μαρμαρωμένος Βασιλιάς δεν τους οδηγούσε. Αντί αυτού, όπως και τότε, το 1453, βασίλευε ο διχασμός. Δεν είχε έρθει η ώρα, μου έλεγαν τότε, να ξαναδώσει ο άγγελος το σπαθί στον Μαρμαρωμένο ήρωα, αν είσαι τυχερός ίσως έρθει η ώρα στον καιρό σου.
Και πράγματι ο θρύλος δεν πέθανε, πως θα μπορούσε άλλωστε να πεθάνει, ο θρύλος, η ίδια η θύμηση του Παλαιολόγου, που καβάλα στo αραβικό του άτι μάχεται μόνος με χιλιάδες εχθρούς, αν και γνωρίζει ότι τελικώς οι βάρβαροι θα διαβούν.
Μήπως την ίδια αλήθεια δεν γνώριζε και ένας άλλος βασιλιάς, 2000+ χρόνια πριν από αυτόν, όταν έπεσε κραυγάζοντας Μολών Λαβέ, μήπως ο Παλαιολόγος δεν ήταν που αναστήθηκε και με τη μορφή του Διάκου και πολέμησε τους χιλιάδες Τούρκους του Ομέρ Βρυώνη;
Μήπως δεν του ξανάδωσε ο άγγελος το σπαθί και δεν τον έστειλε στην Πίνδο και στ’ Αργυρόκαστρο, ο Παλαιολόγος δεν ήταν στο 731 της Τρεμπεσίνας, δεν ήταν στο πολυβολείο Π8 ως λοχίας Δημήτρης Ίντσος, ή μήπως προσφάτως δεν μετενσαρκώθηκε και δεν πολέμησε στην πολύπαθη Κύπρο, προδομένος, επιχειρώντας να κατεβάσει το μιαρό σύμβολο των βαρβάρων που μόλευε τα ιερά της πατρίδας χώματα;
Αυτός ήταν ο Παλαιολόγος, η μορφή που έδωσε όραμα, θέληση για ζωή και φως στους Έλληνες για αιώνες, αιώνες οι οποίοι καθόλου δεν τον άγγιξαν, πως θα τους ήταν μπορετό. Μόνο τον υμνολόγησαν καθώς στον Έλληνα ήρωα άξιζε, «μα δεν τον έκλαψαν, γιατί να κλάψουν, ήταν γενναίο παιδί»!
“Ο Βασιλεύς μας εσκοτώθη, καμμία συνθήκη δεν έκαμε”, βροντοφώναξε ο Θεόδωρος Κολοκοτρώνης! Αυτός ήταν ο Παλαιολόγος. Η έμπνευση των σκλαβωμένων, ο ήρωας που πολέμησε μέχρι θανάτου για Χριστό και Πατρίδα, το παράδειγμα. Για αυτό “μαρμάρωσε” και με τον θρύλο του “πότισε” με Ελλάδα τους ελεύθερους σκλάβους.
«Όταν ήλθε η ώρα η Πόλη να τουρκέψει και μπήκαν μέσα οι Τούρκοι, έτρεξε ο βασιλιάς καβάλα στο άλογο του να τους εμποδίσει. Ήταν πλήθος αρίφνητο η τουρκιά, χιλιάδες τον έβαλαν στη μέση κι εκείνος κτυπούσε και έκοβε με το σπαθί του. Τότε σκοτώθη τ’ άλογο του κι έπεσε κι αυτός”, γράφει ο μεγάλος μας λαογράφος Νικόλαος Πολίτης.
“Κι εκεί που ένας Αράπης σήκωσε το σπαθί να κτυπήσει τον βασιλιά, ήλθε ο άγγελος Κυρίου και τον άρπαξε και τον πήγε σε μια σπηλιά βαθιά στη γη κάτω, κοντά στη Χρυσόπορτα. Εκεί μένει μαρμαρωμένος ο βασιλιάς και καρτερεί την ώρα να ‘ρθει πάλι ο άγγελος να τον σηκώσει. Οι Τούρκοι το ξέρουν καλά αυτό, μα δεν μπορούν να βρουν τη σπηλιά που είναι ο βασιλιάς. Γι αυτό έκτισαν την πόρτα που ξέρουν πως από απ’ αυτή θα μπει ο βασιλιάς να τους πάρει πίσω την Πόλη.
“Μα, όταν είναι θέλημα Θεού, θα κατέβει ο άγγελος στη σπηλιά και θα τον ξεμαρμαρώσει και θα του δώσει στο χέρι το σπαθί που είχε στη μάχη. Και θα σηκωθεί ο βασιλιάς και θα μπει στην Πόλη από τη Χρυσόπορτα και κυνηγώντας τους με τα φουσάτα τους Τούρκους θα τους διώξει ως την Κόκκινη Μηλιά. Και θα γίνει μεγάλος σκοτωμός, που θα κολυμπήσει το μοσχάρι στο αίμα»… Είθε!
Πηγή: history-point.gr
