1) Οἱ Ἀρχαῖοι Ἕλληνες Ρωμαῖοι.
Αὐτὴ καθ' αὐτὴ ἡ ὕπαρξη τῶν ἀρχαίων Ἑλλήνων Ρωμαίων ἀγνοεῖται ἐντελῶς ἀπὸ τοὺς ἱστορικοὺς ποὺ ἐξακολουθοῦν νὰ ὑποστηρίζουν τὸ Ψέμα τοῦ Καρλομάγνου τὸ 794 στὸ ὁποῖο ὀφείλεται τὸ ἱστορικὸ δόγμα ὅτι ἡ ρωμαϊκὴ γλώσσα ἦταν καὶ εἶναι τὰ Λατινικά. Παρόλο ποὺ οἱ πηγὲς μαρτυροῦν ὅτι ἡ πρώτη γλώσσα τῶν Ρωμαίων ἦταν τὰ Ἑλληνικά. Αὐτὴ ἡ πλαστογράφηση τῆς ἱστορίας ἀπὸ τὸν Καρλομάγνο τὸ 794 ἔγινε στὰ πλαίσια τῆς ἀνάγκης νὰ ἀποκοποῦν οἱ δυτικοὶ ὑπόδουλοι στοὺς Φράγκο-λατίνους Ρωμαῖοι ἀπὸ τοὺς ἐλεύθερους Ρωμαίους της Ἀνατολῆς. Ὁ Φράγκος αὐτοκράτορας Λουδοβίκος II (855-875) ὑποστηρίζει καθαρὰ τὸ Ψέμα τοῦ Καρλομάγνου τὸ 794 μὲ τὰ ἀκόλουθα λόγια. Τὸ 871 ἔγραφε στὸν αὐτοκράτορα τῶν Ρωμαίων Βασίλειο τὸν 1ο (867-885) τὰ ἑξῆς: "…μᾶς ἔχει δοθεῖ ἡ διακυβέρνηση τῆς Ρωμαϊκῆς Αὐτοκρατορίας λόγω τῆς ὀρθοδοξίας μας. Οἱ Γραικοὶ ἔπαψαν νὰ εἶναι αὐτοκράτορες τῶν Ρωμαίων λόγω τῆς κακοδοξίας τους. Ὄχι μόνο ἐγκατέλειψαν τὴν πόλη (Ρώμη) καὶ πρωτεύουσα τῆς Αὐτοκρατορίας, ἀλλὰ παράτησαν καὶ τὴ Ρωμαϊκὴ ἐθνικότητα ἀκόμη καὶ τὴν Λατινικὴ γλώσσα. Μετανάστευσαν σὲ ἄλλη πρωτεύουσα καὶ ἀπέκτησαν ἐντελῶς διαφορετικὴ ἐθνικότητα καὶ γλώσσα."
Ἂς συγκρίνουμε αὐτὴ τὴ φράγκικη ἀνοησία μὲ τὴν ἱστορικὴ πραγματικότητα καὶ τὴν πορεία μέσα ἀπὸ τὴν ὁποία ἡ Ρώμη ἔγινε Αὐτοκρατορία ὁλόκληρού του Ἑλληνόφωνου κόσμου. Οἱ ἀρχαῖοι Ἕλληνες Ρωμαῖοι ἦταν τὸ ἀποτέλεσμα τῆς ἕνωσης τῶν ἑλληνόφωνων φυλῶν τῆς Ἰταλίας. Αὐτὲς οἱ ἑλληνόφωνες φυλὲς ἦταν οἱ ἑξῆς: Οἱ Ἀβοριγίτες ποὺ ἦρθαν στὴν περιοχὴ τῆς Ρώμης ἀπὸ τὴν Ἀχαία τῆς Ἑλλάδας, ἀρκετὲς γενιὲς πρὶν τὸν Τρωικὸ πόλεμο. Αὐτοὶ οἱ Ἀβοριγίτες ἀφομοίωσαν στὴ φυλὴ τοὺς ὅ,τι εἶχε ἀπομείνει ἀπὸ τοὺς Ἕλληνες Πελασγοὺς τῆς Ἰταλίας ποὺ εἶχαν ἀποδεκατιστεῖ ἀπὸ μία μυστηριώδη ἀσθένεια. Ο Porcius Cato εἶναι ὁ μοναδικὸς ποὺ ἀναφέρεται στὴν ἱστορία τῶν Πελασγῶν τῆς Ἰταλίας καὶ στὴν ἕνωσή τους μὲ τοὺς Ἀβοριγίτες στὸ De Origines, καὶ ἐπαναλαμβάνεται κατὰ λέξη ἀπὸ τὸν Διονύσιο. Οἱ Ἀβοριγίτες καὶ οἱ Πελασγοὶ ἑνώθηκαν μὲ μερικοὺς ἀποίκους ἀπὸ τὴν Τροία καὶ ἔτσι προῆλθαν οἱ ἀρχαῖοι ἑλληνόφωνοι Λατίνοι τῆς Alba Longa. Ἕνα τμῆμα αὐτῶν τῶν ἑλληνόφωνων Λατίνων τῆς Alba Longa, ὁδηγούμενο ἀπὸ τὰ ἀδέλφια Ρωμύλο καὶ Ρῶμο ἵδρυσαν τὴ Ρώμη στοὺς Λόφους τοῦ Παλατίνου καὶ τοῦ Καπιτωλίου. Συνεργάστηκαν ἐπίσης μὲ μερικοὺς ἀπὸ τοὺς Ἕλληνες Σαβίνες τῆς Ἰταλίας ποὺ εἶχαν ἐγκατασταθεῖ στὸν γειτονικὸ Λόφο Quirinal. Οἱ Σαβίνες εἶχαν μεταναστεύσει στὴν Ἰταλία ἀπὸ τὴ Λακωνία τῆς νότιας Ἑλλάδας. Οἱ Ρωμαῖοι συνέχισαν τὴ διαδικασία καθυποταγῆς καὶ ἀφομοίωσης τῶν ὑπόλοιπων Ἑλλήνων Λατίνων καὶ Σαβίνων στὸ πολιτικό τους σύστημα.
Μερικοὶ Κέλτες ἀπὸ τὸν Δούναβη εἰσέβαλαν στὴ Βόρεια Ἰταλία καὶ πίεζαν τοὺς Ἐτρούσκους ποὺ στράφηκαν πρὸς τὴ Ρώμη γιὰ βοήθεια. Ἀλλὰ οἱ Κέλτες νίκησαν τὸν ρωμαϊκὸ στρατὸ ποὺ προσπάθησε νὰ τοὺς σταματήσει, προχώρησαν ἐναντίον τῆς Ρώμης καὶ συντριψαν τὸν ρωμαϊκὸ στρατὸ εἰσβάλλοντας στὴ Ρώμη τὸ 390 π.Χ. Κατέλαβαν ὁλόκληρη τὴ Ρώμη ἐκτὸς ἀπὸ τὸν ἀπόκρημνο λόφο τοῦ Καπιτωλίου. Ἐκεῖ οἱ Ρωμαῖοι εἶχαν συγκεντρώσει τὴ νεολαία τους καὶ ὅλους τους θησαυροὺς καὶ τὰ ἔγγραφά τους. Οἱ γεροντότεροι παρέμειναν στὰ σπίτια τους. Οἱ Κέλτες ἀφοῦ πῆραν ἱκανοποιητικὴ ποσότητα λύτρων ἀποσύρθηκαν. Γιὰ νὰ ἐξασφαλιστοῦν οἱ Ρωμαῖοι κατέκτησαν τὴ Βόρεια Ἰταλία. Ἐπίσης οἱ Ρωμαῖοι ἐνσωμάτωσαν στὴν ἐπικράτειά τους , τοὺς Ἕλληνες Ἰταλοὺς τῆς Μεγάλης Ἑλλάδας, τὴ Σικελία, Σαρδηνία καὶ Κορσική. Αὐτὴ ἦταν ἡ ἔκταση τῆς ρωμαϊκῆς ἐπικράτειας τὸ 218 π.Χ.
Οἱ Καρχηδονιακοὶ πόλεμοι ὑπὸ τὴν ἀρχηγία τοῦ Ἀμίλκα καὶ ἰδιαίτερά του Ἀννίβα, ἔγιναν ἡ μεγαλύτερη ἀπειλὴ γιὰ τὴ Ρώμη μετὰ τὴν Κελτικὴ κατοχή. Ὁ Ἀννίβας εἰσέβαλε στὴν Ἰταλία μὲ τοὺς περίφημους ἐλέφαντές του καὶ μὲ σύμμαχο τὴ Μακεδονία. Ἡ Μακεδονία κυρίευσε τοὺς ἕλληνες συμμάχους τῆς Ρώμης. Ἡ Ρώμη ἔφτασε μέχρι τὴν Ἱσπανία στὴν προσπάθειά της νὰ ἐκριζώσει τὰ φρούρια τῶν Καρχηδονίων καὶ τελικὰ πυρπόλησαν τὴν ἴδια τὴν Καρχηδόνα. Οἱ Ρωμαῖοι πέρασαν στὴν Ἑλλάδα γιὰ νὰ ἐλευθερώσουν τοὺς Ἕλληνες συμμάχους τους ἀπὸ τὴ Μακεδονία καὶ τελικὰ κατέλαβαν τὴ Μακεδονικὴ Αὐτοκρατορία καὶ τὴν ἐνσωμάτωσαν στὴν Ρωμαϊκὴ Αὐτοκρατορία. Ἐπίσης ἡ Ρώμη ἔσπευσε σὲ βοήθεια τῶν συμμάχων τῆς Γαλατῶν καὶ Καππαδοκῶν καὶ τοὺς ἐλευθέρωσε ἀπὸ τὸν Βασιλιὰ τοῦ Πόντου Μιθριδάτη τὸν 6ο (121/120-63 π.Χ.) μὲ ἀποτέλεσμα τὴν ἐνσωμάτωση τῆς Ἀρμενίας, Ἀσσυρίας καὶ Μεσοποταμίας στὴ Ρωμαϊκὴ Αὐτοκρατορία ἡ ὁποία ἐκτεινόταν πλέον σχεδὸν μέχρι τὴν Κασπία Θάλασσα . Κατ' αὐτὸν τὸν τρόπο ἡ Μεσόγειος Θάλασσα ἔγινε λίμνη στὸ κέντρο τῆς Ρωμαϊκῆς Αὐτοκρατορίας.
Θὰ πρέπει νὰ τονιστεῖ ὅτι οἱ Ἕλληνες Ρωμαῖοι της Ἰταλίας ἦταν αὐτοὶ ποὺ τελικὰ ἕνωσαν τὶς ἑλληνόφωνες φυλὲς σὲ ἕνα ἔθνος ποὺ χρησιμοποιοῦσε ἐπίσης καὶ τὴ Λατινικὴ γλώσσα.
2) Οἱ πρῶτοι Ρωμαῖοι Ἱστορικοὶ ἔγραψαν στὰ Ἑλληνικὰ καὶ ὄχι στὰ Λατινικά. Γιατί;
Οἱ πρῶτοι τέσσερις Ρωμαῖοι χρονογράφοι ποὺ ἔγραψαν στὰ Ἑλληνικὰ ἦταν οἱ Quintus Fabius Pictor, Lucius Cincius Alimentus, Gaius Acilius and Aulus Postumius Albinus.
Τὸ πρῶτο κείμενο στὰ ἀρχαϊκὰ Λατινικὰ ἦταν ὁ κώδικας τῶν Δώδεκα Δέλτων ποὺ δημοσιεύθηκε τὸ 450 π.Χ. ἀποκλειστικὰ γιὰ τοὺς Πληβείους. Τὰ γένη τῶν Ἑλλήνων συνέχιζαν νὰ διατηροῦν τοὺς δικούς τους κρυφοὺς νόμους ποὺ ἀποστήθιζαν ἀπὸ τὴν παιδικὴ ἡλικία. Αὐτὸ συνέβη ἐπειδὴ ἡ παράδοση τῶν ρωμαϊκῶν Λαϊκῶν νόμων στὰ Λατινικὰ ἦταν ἀποτέλεσμα τῆς συνεργασίας μεταξύ της συνέλευσης τῶν εὐγενῶν καὶ τῶν ἀντιπροσώπων τῶν πληβείων. Μὲ τὸν καιρὸ τόσο πολλοὶ πληβεῖοι ἔμαθαν Ἑλληνικὰ ποὺ ἔγιναν τμῆμα τῆς διοίκησης τῶν ἑλληνόφωνων ἐπαρχιῶν.
3) Οἱ πρῶτοι Ρωμαῖοι Ἱστορικοὶ ποὺ ἔγραψαν στὰ Λατινικά.
Σύμφωνα μὲ τὸν Κικέρωνα ἕνας ἀπὸ τοὺς πρώτους Ρωμαίους ποὺ ἔγραψαν πεζὰ κείμενα στὰ Λατινικὰ ἦταν ὁ Sabine Claudius, Appius Caecus ὁ ὁποῖος ἦταν Ὕπατος τὸ 307 καὶ τὸ 296 π.Χ. Αὐτὸς ἐκφώνησε λόγο στὰ Λατινικὰ στὴ Σύγκλητο ἐναντίον τῆς σύναψης εἰρήνης μὲ τὸν Βασιλιὰ τῆς Ἠπείρου Πύρρο.
Ὁ πρῶτος Ρωμαῖος ἱστορικὸς ποὺ ἔγραψε στὰ Λατινικὰ ἦταν ὁ Porcius Cato (234-140 π.Χ.) καὶ ὁ Lucius Cassius Hemina (γύρω στὸ 146 π.Χ.).
Λοιπὸν ποιὰ γλώσσα μιλοῦσαν καὶ ἔγραφαν οἱ Ρωμαῖοι ἂν ὄχι Ἑλληνικά;
Ὅλα τὰ προηγούμενα συμφωνοῦν μεταξύ τους στὴ γενικὴ σκιαγράφηση τῶν ἀρχῶν τῶν Ρωμαίων. Ἡ αἰτία γι' αὐτὸ εἶναι ὅτι βασίζονταν στὶς ἐπίσημες ρωμαϊκὲς "Ἱερὲς Δέλτους" τὶς ὁποῖες οἱ ἱστορικοὶ ἁπλῶς ἐπαναλάμβαναν. Μὲ ἄλλα λόγια ἦταν αὐτοὶ οἱ ἴδιοι χρονογράφοι. Ὡστόσο τίποτε δὲν ἔχει σωθεῖ ἀπὸ αὐτὲς τὶς Δέλτους/χρονικὰ ἐκτὸς τῶν ἐπαναλήψεων στοὺς Ρωμαίους ἱστορικούς. Ἀλλὰ λίγα ἀπὸ αὐτὰ τὰ ἔργα ἔχουν διασωθεῖ, ἐκτὸς καὶ ἂν παραμένουν κρυμμένα γιὰ νὰ διευκολύνουν τὸ Ψέμα τοῦ Καρλομάγνου.
Πηγή: Ῥωμαίϊκο Ὁδοιπορικό
