Ο φετινός εορτασμός της επετείου της 25ηςΜαρτίου βρίσκει την Ελλάδα σε συνθήκες πρωτοφανείς τουλάχιστον για τα τελευταία 45 χρόνια. Η χώρα μας απειλείται και πάλι από τον τουρκικό οθωμανισμό που επιστρέφει και απειλεί να μεταβάλει σε ένα απλό διάλειμμα τα 200 χρόνια της έστω κολοβής ανεξαρτησίας που κατακτήσαμε με αίμα και θυσίες ανυπολόγιστες. Απειλείται από την οικονομική υποβάθμιση και την κοινωνική κατάρρευση που προκάλεσε ένα παρασιτικό μοντέλο ανάπτυξης το οποίο επέβαλαν οι ξένες δυνάμεις με την πρόθυμη συνεπικουρία των ελίτ της χώρας, οικονομικών,πνευματικών, καλλιτεχνικών και πολιτικών.
Ο φετινός εορτασμός της επετείου της 25ηςΜαρτίου βρίσκει την Ελλάδα σε συνθήκες πρωτοφανείς τουλάχιστον για τα τελευταία 45 χρόνια. Η χώρα μας απειλείται και πάλι από τον τουρκικό οθωμανισμό που επιστρέφει και απειλεί να μεταβάλει σε ένα απλό διάλειμμα τα 200 χρόνια της έστω κολοβής ανεξαρτησίας που κατακτήσαμε με αίμα και θυσίες ανυπολόγιστες. Απειλείται από την οικονομική υποβάθμιση και την κοινωνική κατάρρευση που προκάλεσε ένα παρασιτικό μοντέλο ανάπτυξης το οποίο επέβαλαν οι ξένες δυνάμεις με την πρόθυμη συνεπικουρία των ελίτ της χώρας, οικονομικών,πνευματικών, καλλιτεχνικών και πολιτικών.
Η χώρα μας έχει εισέλθει εδώ και καιρό σε μία περίοδο βαθύτατης παρακμής που εκφράζεται με όλες τις πιθανές μορφές, δημογραφική κατάρρευση, φυγή των νέων, παραγωγική και πολιτισμική παρακμή,τέλος, την αυξανόμενη είσοδο πληθυσμών που είναι αδύνατον να ενσωματωθούν στην ελληνική κοινωνία. Αποφασιστική σημασία γι’ αυτή την καθολική κατάρρευση έχει διαδραματίσει η κυρίαρχη, εδώ και τριάντα τουλάχιστον χρόνια,ιδεολογία του εθνομηδενισμού που κυριάρχησε σε όλα τα πολιτικά κόμματα και τους κατεστημένους θεσμούς.
Για να θυμηθούμε ένα δημοτικό τραγούδι της Θεσσαλίας μετά την Άλωση της Κωνσταντινούπολης το 1453,
«μέσα με δέρνει ο θάνατος
νόξο με δέρνει ο Τούρκος
και από τη δεξιά μου την πλευρά φράγκος με πολεμάει».
Ή τον μεγάλο Σολωμό,
Τοπ’ Άγγλου, Γάλλου νους, βόλι Τουρκιάς
Πέλαγο μέγα πολεμά, βαρεί το καλυβάκι
Και σαν να μην αρκούσαν όλα αυτά τα οποία έχουν αναδειχθεί καταλυτικά στο προσκήνιο της εθνικής ζωής τους τελευταίους μήνες ήρθε και η Πανδημία ενός άγνωστου μέχρι τώρα ιού για να απειλήσει την οικονομική και κοινωνική επιβίωση της χώρας.
Ωστόσο, όλους τους τελευταίους μήνες μοιάζει σαν η Ελλάδα, ο ελληνικός λαός, να συνειδητοποιεί σε όλο το εύρος τους τις απειλές που τον κυκλώνουν και να αρχίζει να αντιδρά, να δημιουργεί αντισώματα. Αντισώματα ικανά να οδηγήσουν όχι μόνο στο ξεπέρασμα της παρούσας ιογενούς κρίσης αλλά και εκείνα που θα τον κάνουν ικανό όχι μόνο να αντέξει στις πρωτοφανείς προκλήσεις που αντιμετωπίζει αλλά να τις μεταβάλει και στην αφετηρία της Αναγέννησης που χρειαζόμαστε.
Αρχίζοντας από τη παλλαϊκή κινητοποίηση ενάντια στην επιβολή των μνημονίων και τον στραγγαλισμό του ελληνικού λαού από τους υποτιθέμενους εταίρους, και κατ’ εξοχήν τη Γερμανία, δέκα χρόνια πριν, και παρά τις διαψεύσεις που ακολούθησαν· συνεχίζοντας με την απρόσμενη και μεγαλειώδη κινητοποίηση ενάντια στη συμφωνία των Πρεσπών και φτάνοντας στην ομόθυμη απόρριψη της πολιτικής της Τουρκίας να προωθήσει την ισλαμοποίηση της χώρας μέσω κατευθυνόμενων μεταναστευτικών ρευμάτων – με πρωτοπόρους τους κατοίκους των νησιών του Ανατολικού Αιγαίου–, ο ελληνικός λαός κατήγαγε σημαντικές και ουσιαστικές νίκες. Νίκες που ενίσχυσαν την αίσθηση της εθνικής συνοχής και του συνανήκειν. Διότι όλες αυτές οι κρίσεις έπληξαν και πλήττουν τη συντριπτική πλειοψηφία του ελληνικού λαού, γι’ αυτό και ομόθυμη υπήρξε η αντίδρασή του.
Μέσα από τα 10 χρόνια των αλλεπάλληλων κρίσεων ο ελληνικός λαός έγινε και πάλι έθνος, το ελληνικό Έθνος. Ένα έθνος πληγωμένο, χωρίς πνευματική και πολιτική ηγεσία,που για 30 χρόνια ήταν βυθισμένη στις αρπαχτές και τον εθνομηδενισμό, κατόρθωσε εν τούτοις να επιβάλει, σε αυτή την ηγεσία τουλάχιστον, εν μέρει τη δική του οπτική.
Η κυβέρνηση, σπρωγμένη από την πάνδημη βούληση για αντίσταση στον τουρκικό επεκτατισμό, προχώρησε, έστω και ανεπαρκώς, στην αποτροπή της τουρκικής επιθετικότητας, κατ’ εξοχήν στον Έβρο αλλά και στα θαλάσσια σύνορά μας Και έτσι απέσπασε και την καθολική συναίνεση του λαού– εκτός βέβαια κάποιων Βαρουφάκηδων, Μπαλτάδων, Παπαδημούληδων και άλλων Λακεδαιμονίων. Αυτή η αντίσταση αφ’ ενός επέτρεψε να συγκροτηθούν και στοιχειώδεις συμμαχίες, απέναντι στις θαλάσσιες προκλήσεις του Ερντογάν για την υφαλοκρηπίδα, σε Ελλάδα και Κύπρο,και αφ’ ετέρου να εκβιαστεί η συμπαράσταση των ευρωπαϊκών θεσμών απέναντι στη χυδαία, και στα όρια πολεμικής επιχείρησης, εργαλειοποίηση του μεταναστευτικού-προσφυγικού από τον νέο σουλτάνο της Άγκυρας.
Έτσι, με αυτή τη στάση της πέτυχε και την αναγκαία νομιμοποίηση για να προχωρήσει σε μέτρα αυτοπροστασίας απέναντι στον κορονοϊό, διαθέτοντας τη συναίνεση της συντριπτικής πλειοψηφίας του λαού· γεγονός που, για την ώρα, έχει επιτρέψει τη σχετικά ηπιότερη από άλλες χώρες επέκταση της επιδημίας. Εξάλλου, παρά τις νεοφιλελεύθερες ιδεοληψίες της, αναγκάζεται να δει τη σημασία ενός κράτους αναγκαίου ώστε να ενδυναμώνει την κοινωνία και τους πολίτες όχι μόνο στο σύστημα υγείας αλλά και στο οικονομικό και κοινωνικό πεδίο.
Σήμερα, λοιπόν, μέσα από τις δυσκολίες της κρίσης, ελεύθεροι πολιορκημένοι μέσα στα σπίτια μας, υπάρχει η δυνατότητα να εγκαινιάσουμε μια νέα ιστορική εποχή, εκείνη της μεγάλης μάχης για την ολοκλήρωση, έστω 200 χρόνια μετά, της ανολοκλήρωτης Επανάστασης του ’21.
Με έναν εκσυγχρονισμό στηριγμένο στη δική μας παράδοση, με ένα νέο παραγωγικό μοντέλο –μια και το προηγούμενο μας οδήγησε στην οικονομική καταστροφή και στην αποδυνάμωση απέναντι στον τουρκικό επεκτατισμό. Χρειαζόμαστε λοιπόν ένα μοντέλο στηριγμένο στην ενδογενή παραγωγή και όχι στο παρασιτιλίκι. Ένα μοντέλο που, έχοντας απορρίψει όλες τις θεωρίες του ψευδο-πολυπολιτισμού, θα ενισχύσει την ανάκαμψη της δημογραφίας και θα επιτρέψει και πάλι να βγούμε από την πολιτισμική παρακμή. Τέλος, θα μας δώσει και πάλι τη δυνατότητα να μπορούμε να αντισταθούμε απέναντι σε κάθε εξωτερική επιβουλή, κατ’ εξοχήν απέναντι στον δυνάστη εκείνον τον ζυγό του οποίου αποσείσαμε μέσα σε μία Επανάσταση που κράτησε κυριολεκτικά 100 χρόνια, άρχισε το 1821 και τελείωσε το 1922.
Σήμερα, λοιπόν, επέτειο αυτής της μεγάλης Επανάστασης, το ιστορικό αίτημα που μπαίνει μπροστά σε έναν λαό που γίνεται και πάλι Έθνος, είναι η ολοκλήρωσή της. Αυτός θα είναι ο εορτασμός των 200 χρόνων από τον ελληνικό λαό και όχι βέβαια οι αστειότητες της αθηναϊκής νομενκλατούρας. Το ’21 δεν ήταν παρά η αρχή και ο αγώνας συνεχίζεται.
Πηγή: Άρδην
