Η διάλυση τής ελληνοαλβανικής συμμαχίας σήμανε καί τό τέλος τού Αλή τών Ιωαννίνων. Άπαντες οι Αλβανοί τόν εγκατέλειψαν καί πήγαν στό πλευρό τού Χουρσίτ, αποφασισμένοι νά πολεμήσουν πλέον τούς Χριστιανούς καί νά συντρίψουν τόν ξεσηκωμό τους.

Κοντά στόν τύραννο απόμειναν μόνο εβδομήντα τζοχανταραίοι. Στό υπόγειο είχε συγκεντρώσει βαρέλια μέ μπαρούτι καί πυρίτιδα, τά οποία φύλαγε ο πιστός του υπηρέτης Σελήμ Τσάμης. Η εντολή πού είχε λάβει ήταν νά τινάξει τό σεράϊ στόν αέρα στό πρώτο γιουρούσι τών εχθρών.

Οι πασάδες ήθελαν άθικτο τό παλάτι μέ τούς αμύθητους θησαυρούς τού Αλή καί τού υποσχέθηκαν αμνηστία σέ περίπτωση πού εγκατέλειπε τά Γιάννενα. Ο γέρος τούς πίστεψε καί αφού πήρε τήν κυρά Βασιλική τράβηξε γιά τό νησάκι τής λίμνης.

Εκεί έδωσε τό μαργαριταρένιο κομπολόϊ του στό στρατηγό τού Χουρσίτ, γιά νά τό πάει στόν πιστό του Σελήμ, ώστε αυτός νά πειστεί καί νά σβήσει τό λυχνάρι πού κρατούσε αναμμένο μέσα στήν μπαρουταποθήκη. Μόλις ο Σελήμ έσβησε τό λυχνάρι καί σιγούρεψε ο Χουρσίτ τούς θησαυρούς, δόθηκε προσταγή νά σκοτώσουν τόν ζορμπά πασά.

Στίς 24 Ιανουαρίου 1822, ο τύραννος έχασε τό κεφάλι του καί στή συνέχεια αφού τό πάστωσαν τό έστειλαν πεσκέσι στόν άλλον τύραννο τόν σουλτάνο Μαχμούτ, νά τό κάνει πατσά καί νά τό φάει, όπως γράφει κοροϊδευτικά ο Μακρυγιάννης στά απομνημονεύματά του.

«Άμα τώ φόνω τού Αλή πασά, καταληφθέντος τού φρουρίου καί τών εν τή ακροπόλει μεγάρων δημευθέντων, διέταξε ο Χουρσίτ ν’ αφεθώσιν ελεύθεροι καί ανενόχλητοι πάντες οι τής θεραπείας καί τής αυλής τού Αλή αμφοτέρων τών φύλων καί παραδοθώσι τοίς οικείοις αι κόραι καί τά παιδία, άτινα η βία τού Αλή είχεν αποσπάσει εκ τής πατρικής αγκάλης. Πάντες οι θησαυροί, οίτινες εξετιμήθησαν εις 45.000.000 γροσίων, σφραγισθέντες τή σφραγίδι τού Χουρσίτ απεστάλησαν εις Κωνσταντινούπολιν.

Δέν παρήλθε πολύς χρόνος καί νέον αυτοκρατορικόν διάταγμα (φιρμάνι) διέτασσε τήν αποκεφάλισιν καί πάντων τών υιών καί εγγόνων τού Αλή καί τήν δήμευσιν τών υπαρχόντων αυτών. Καί ο μέν Βελής απεκεφαλίσθη εν Κοτοαίω (Κιουτάχεια), κλαίων καί οδυρόμενος αφού πρώτον είδεν ενώπιόν του πίπτουσας αλληλοδιαδόχως υπό τήν μάχαιραν τού δημίου τάς κεφαλάς τού αδελφού του Σαλήχ καί τού υιού του Μεχμέτ. Τήν αυτήν δέ τύχην υπέστη εν Αγκύρα καί ο Μουχτάρ.»

Πηγή: Ιστορία τού Αλή πασά – Τρύφων Ευαγγελίδης (1896), Αγία Σοφία , Αβέρωφ