“Ο ήλιος της 6ης Μαΐου 1821 έτους ανέτειλε στο Πήλιο και έδειξε στους Μάγνητες τη σημαία της ελευθερίας να κυματίζει πάνω σε τρία υδραίϊκα πλοία, που είχαν πιάσει στο Τρίκκερι την προηγούμενη μέρα, και τώρα έπλεαν στον Παγασητικό.
Στις 6η Μαϊου, ημέρα Παρασκευή, και όταν φάνηκαν στην θάλασσα τα πλοία, για τα οποία ήξερε ήδη ο Γαζής, συναθροίσθηκαν άνδρες πολλοί, μυημένοι και αμύητοι, στο προαύλιο της εκκλησίας του οσιομάρτυρος Νικολάου δίπλα στην Σχολή, από όπου φαίνεται σαν καθρέφτης ο Παγασητικός και παρατηρούσαν το πέρασμα των πλοίων.
Ο Γαζής είχε ένα μικρό τηλεσκόπιο, με το οποίο παρατηρούσε και έλεγε: Δεν διακρίνετε την σημαία με τον σταυρό και τους ναύτες;
– Nαι!, απεκρίνονταν οι άλλοι των οποίων οι αισθήσεις δεν λειτουργούσαν παρά μόνο το μυαλό τους πλημμύριζε από γλυκιές ελπίδες και χρυσά όνειρα της ευδιαμονίας που έρχεται.
Πιάνοντας δε την μύτη του με το δείκτη και τον αντίχειρα έλεγε: – Δεν αισθάνεστε μυρωδιά; Δεν σας μυρίζουν πίσσα και χρώματα καμμένα; Σήμερα καίγεται η Τουρκική αρμάδα εις τον Ταρσανά. Και λέγοντας αυτά κοιτούσε πρός την Κωνσταντινούπολη. Συμφωνούσαν οι απλοί εκείνοι άνδρες που δεν είχαν πιά μυαλό, παρά μόνο καρδία”….
Έτσι μας περιγράφει ο Ρήγας Καμηλάρις (σε ελεύθερη απόδοση στη δημοτική) στην “Βιογραφία Κωνσταντά” την αρχή της επανάστασης στο Πήλιο που σηματοδοτήθηκε από την είσοδο των ελληνικών πλόιων στον Παγασητικό.
Ακολούθησαν η σφαγή των Τούρκων στα Λεχώνια, η πολιορκία του Κάστρου του Βόλου, και η επέλαση του Δράμαλη που σε λίγες βδομάδες περιόρισε την επανάσταση, η οποία θα σβήσει οριστικά το 1823 μετά από πολλές μάχες και καταστροφές χωριών του Πηλίου με πιό δραματική την πυρπόληση του Προμυριού.
ΥΓ. Ο πίνακας του λαϊκού ζωγράφου Δ. Χριστόπουλου δείχνει τον περίφημο Άρη του Τσαμαδού. Ο Τσαμαδός αναφέρει στο ημερολόγιο του πως ήταν ο επικεφαλής των τριών καραβιών.
Το βιβλίο του Καμηλάρι μπορείτε να το διαβάσετε εδώ
