Η παλλαϊκή υποδοχή της Κυπριακής πρεσβείας στην Αθήνα στις 20 Μαΐου 1950 από τον αθηναϊκό λαό.
Γράφει ο Αντώνης Αντωνάς
Τονίζω ότι ΜΟΝΟ ο απλός Ελληνικός λαός συμπαραστεκόταν στην πολύπαθη ελληνική Κύπρο και προ του 1950 και το 55-59 και το 63-64-67 και το 1974 σε αντίθεση με τους ταγούς του.
Επαναλαμβάνω και αποτίω φόρο τιμής, διότι δεκάδες φορές ο Ελληνικός λαός συμπαραστάθηκε στους αγωνιζόμενους Έλληνες Κυπρίους. Γαλάζιες λαοθάλασσες σε όλη την Ελλάδα.
Π.χ. Αναφέρω την 9 Μαΐου 1956. Χιλιάδες Αθηναίοι συγκεντρώθηκαν στο συλλαλητήριο στην πλατεία Ομονοίας αλλά και σε όλη την Ελλάδα. Διαδήλωναν υπέρ της ένωσης της Κύπρου με την Ελλάδα και υπέρ των ηρώων του ΕΟΚΑ, Μιχάλη Καραολή και Ανδρέα Δημητρίου που θα εκτελούνταν την επόμενη ημέρα, στις 10 Μαΐου 1956, από τη βρετανική κυβέρνηση. Το παλλαϊκό ειρηνικό συλλαλητήριο πνίγηκε στο αίμα … και γρήγορα εξελίχτηκε σε πεδίο μάχης που είχε ως αποτέλεσμα να σκοτωθούν τρείς διαδηλωτές και ένας αστυνομικός και να τραυματιστούν συνολικά 265 άτομα από σφαίρες αστυνομικών, οι οποίοι είχαν εντολές να διαλύσουν έστω και με την βία τούς χιλιάδες ειρηνικούς διαδηλωτές κατά των … συμμάχων τους δόλιων Άγγλων.
Η αντιπολίτευση κατήγγειλε την κυβέρνηση Καραμανλή, δηλώνοντας σύσσωμη πως “η κυβέρνηση αίματος πρέπει να φύγει αμέσως” και καλούσε τον Καραμανλή σε άμεση παραίτηση.
Εν συνεχεία…
Νικόλας Πλαστήρας: «Δεν είναι η κατάλληλη στιγμή όπως η Ελληνική Κυβέρνηση αναλάβει πρωτοβουλία λύσεως του Κυπριακού!» «Υπομονή και τήρηση εφεκτικής (επιφυλακτικής), στάσης για να μην συγκρουσθώμεν με τους Άγγλους συμμάχους!»
Σοφοκλής Βενιζέλος: «Δια τους γνωστούς διεθνείς λόγους δεν δυνάμεθα να ζητήσωμεν την ευόδωση και επίλυση της Πανελλήνιας αυτής αξίωσης!» (Ένωσης)
Κ. Καραμανλής: «Το Κυπριακό έχει μεταβληθεί σε εθνική γάγγραινα και αποτελεί εθνική περιπέτεια στην οποία σύρεται η Ελλάς και η μόνη λύση που απομένει είναι μια απ ευθείας συνεννόηση με τους Τούρκους.» (Κοινοβουλευτικη ομάδα 14-12-1958.)
Ποτέ στα άγια αιματόβρεχτα χώματα της Ελληνικής Κύπρου δεν πάτησε το πόδι, ένα στεφάνι να καταθέσει στα φυλακισμένα μνήματα και στους χιλιάδες νεκρούς Κυπρίους και Ελλαδίτες αδελφούς του 1974, για να τους τιμήσει, να προσκυνήσει και εξιλεωθεί … για τον …ξεριζωμό της γάγγραινας. ΠΟΤΕ!
Η αρχή του τέλους. 1959-1960 Συμφωνίες Ζυρίχης – Λονδίνου….
Και ακολούθησαν οι επαίσχυντες συμφωνίες Ζυρίχης μετά από ένα νικηφόρο αγώνα κατά τον οποίον θυσιάστηκαν δεκάδες αγωνιστές υπέρ ΕΛΕΥΘΕΡΙΑΣ και ΕΝΩΣΗΣ και μας εξανάγκασαν να «συνθηκολογήσουμε» και να βάλουμε ασήκωτη ταφόπλακα στο εθνικά μας οράματα, διότι ΟΛΟΙ ήθελαν να απαλλαγούν από αυτή την «γάγγραινα και τον μπελά» των απροσκύνητων Ελλήνων Κυπρίων….
Ήταν η αρχή όλων των δεινών μας… και αυτό απεδείχθη όταν ο Μακάριος αργά αντελήφθη ότι έπρεπε να ανατρέψει με την κατάργηση των 13 σημείων που ευνοούσαν κατάφωρα τους Τουρκοκυπρίους…. Και ακολούθησε η αιματοβαμμένη εξέγερση των εξτρεμιστών ΤΚ με δάκτυλο της Τουρκίας 1963, 1964, 1967, 15η Ιουλίου το άφρων και προδοτικό πραξικόπημα και το τέλος η 20η Ιουλίου 1974, η εισβολή των Βαρβάρων, 6000 και 1619 αγνοούμενοι, 250-300.000 εκτοπισμένοι, 800 όμηροι γυναίκες από 12 έως 82 ετών κακοποιημένες, το 37% των πατρίων εδαφών κατεχόμενο …
Πηγή: ΘΑΝΟΣ ΕΥΗ
