Είναι που έχουν το θράσος της άγνοιας και της αμετροέπειας τόσοι πολλοί σήμερα να κρίνουν την ΕΟΚΑ. Και να καταθέτουν δήθεν ακαδημαϊκά ερωτήματα για να μολύνουν την αγνότητα και την ουσία του αγώνα. Μήπως ήταν ιστορικό λάθος ο αγώνας; Μήπως, οι αγωνιστές θα έπρεπε να λάβουν υπόψη τις διεθνείς συγκυρίες;

Στις 15 Ιανουαρίου 1950, η Εθναρχούσα Εκκλησία Κύπρου πραγματοποίησε Δημοψήφισμα, στο οποίο ο Ελληνικός Κυπριακός λαός ψήφισε την Ένωση της Κύπρου με την Ελλάδα, σε ποσοστό 95,7%. Οι Άγγλοι, όμως, τήρησαν και πάλι αρνητική στάση. Στις 28 Ιουλίου 1954, ο Υφυπουργός Αποικιών, Χένρυ Χόπκινσον, ανέφερε στη Βουλή των Κοινοτήτων ότι η Κύπρος είναι περιοχή με στρατηγική αξία, και γι' αυτό ουδέποτε θα τύχει αυτοδιάθεσης. Η Ελλάδα, με αίτησή της στον Ο.Η.Ε., το 1954, ζήτησε, από τον Οργανισμό, την «Εφαρμογήν, της αρχής των ίσων δικαιωμάτων και της αυτοδιάθεσης των λαών, στην περίπτωσιν του λαού της Κύπρου». Στις 17 Δεκεμβρίου 1954, η Γενική Συνέλευση του Ο.Η.Ε. απέρριψε την αίτηση της Ελλάδας. Έτσι, την 1η Απριλίου 1955 ξεκίνησε τη δράση της η Ε.Ο.Κ.Α. Όπως προανέφερα, πολιτικός αρχηγός της υπήρξε ο Αρχιεπίσκοπος Μακάριος, και Στρατιωτικός ο Γεώργιος Γρίβας, με το ψευδώνυμο Διγενής. Σκοπός της Ε.Ο.Κ.Α. ήταν η απελευθέρωση της Κύπρου και η Ένωσή της με την Ελλάδα. Ο Αγώνας αγκαλιάστηκε απ' όλο το λαό της Κύπρου, κι ανέδειξε αγωνιστές, οι οποίοι με αυταπάρνηση προσέφεραν τη ζωή τους στην πατρίδα, είτε πέφτοντας νεκροί στα πεδία των μαχών, είτε ξεψυχώντας από τα βασανιστήρια, ή δι' απαγχονισμού.

AΘΑΝΑΤΟΣ!!!

“Δόξα και τιμή στον Δημητράκη Δημητριάδη

που δίδαξε στα παιδιά της Κύπρου- και του κόσμου όλου-

το καλύτερο μάθημα της Ιστορίας”.

Τα παιδιά στον Αγώνα

-Και συ σκλαβόπουλο, γιατί θλιμμένο στέκεις και θωρείς;

Μήπως να πολεμήσεις δεν μπορείς;

-Όπλο δεν έχω , Καπετάνιο.

-Να, τις κοτρώνες.

Αρκετές για σένα, τον μικρούλη.

Και αρπάζει ο ήρως ο μικρός,

ο πιο μικρότερος  απ΄όλους,

κοτρώνες.

Για να φέρει Λευτεριά.

 (Ευαγόρας Παλλληκαρίδης)

Εννιά Μαρτίου 1956. Οι άγγλοι, εντείνουν τη σκληρότητά τους απέναντι στον Αγώνα της ΕΟΚΑ. Σε μια προσπάθεια να κάμψουν το φρόνιμα του κυπριακού λαού συλλαμβάνουν και εξορίζουν τον Αρχιεπίσκοπο Μακάριο, το στρατολόγο της ΕΟΚΑ Παπασταύρο Παπαγαθαγγέλου, το Μητροπολίτη Κερύνειας Κυπριανό και το Γραμματέα της Μητρόπολης Κερύνειας Πολύκαρπο Ιωαννίδη. Τους εξορίζουν στις μακρινές Σεϋχέλλες.

Η Κύπρος όλη συγκλονίζεται. Η ΕΟΚΑ εντείνει τη δράση της. Οι μαθητές μας ξεχύνονται στους δρόμους. Θέλουν να διαμαρτυρηθούν, να φωνάξουν. Νιώθουν το άδικο να τους πνίγει. Μαθητές και μαθήτριες σε γυμνάσια και δημοτικά με ελληνικές σημαίες στα χέρια, με κωδωνοκρουσίες, με συνθήματα, με πέτρες και ξύλα γεμίζουν τους δρόμους των πόλεων. Οι δυνάστες για άλλη μια φορά στέλλουν πάνοπλους στρατιώτες να αντιμετωπίσουν την «απειλή» από τα άοπλα παιδιά. Ξέρουν καλά αυτό το ρόλο. Δε θα διστάσουν να χρησιμοποιήσουν τα όπλα τους και τις δακρυγόνες βόμβες. Το ΄χουν ξανακάνει άλλωστε.

.

Στη Λάρνακα τα παιδιά μαζεύονται στην εκκλησία του Αγίου Λαζάρου. Κτυπάνε τις καμπάνες. Ανεγείρουν πρόχειρα οδοφράγματα. Θέλουν να εμποδίσουν τους στρατιώτες να τα πλησιάσουν. Σε λίγο σμίγουν μαζί τους παιδάκια των δημοτικών σχολείων με ελληνικές σημαιούλες στα αγνά τους χέρια. Στρατιωτικά αυτοκίνητα με πάνοπλους στρατιώτες καταφθάνουν. Ένα άγριο κυνηγητό των αθώων παιδιών αρχίζει. Ένα αυτοκίνητο κυνηγά μια ομάδα παιδιών. Τη στριμώχνει σ’ ένα δρόμο. Οι μικροί διαδηλωτές θα σκορπίσουν. Ένας όμως δε θα φύγει. Κι αυτός δεν είναι παρά ένας μπόμπιρας. Ένα παιδάκι εφτά μόλις χρόνων. Έπαιρνε μικρές πέτρες στο μικρό του χεράκι, τις πετούσε και φώναζε «Ένωση, Ένωση!». Να ΄ταν ένα είδος παιγνίδι αυτό το πράγμα για το παιδάκι; Να ‘ταν αντίσταση; Τι μπορούσε να ήταν αυτό το αθώο ξέσπασμα ενός εφτάχρονου παιδιού;

Κι όμως, οι κατακτητές δε ντράπηκαν, δεν σεβάστηκαν την παιδική αθωότητα, δεν έδειξαν στοιχειώδη πολιτισμό. Ένας στρατιώτης σημάδεψε το παιδάκι και μια σφαίρα το πέτυχε στο πρόσωπο, πάνω από το μάτι. Στο δρόμο, που σήμερα έχει το όνομα «Οδός Δημητράκη Δημητριάδη», έπεφτε νεκρό το κορμάκι του Δημητράκη Δημητριάδη από τη Λάρνακα. Του εφτάχρονου μαθητή και ανθοπώλη, που με ένα πανέρι συνήθιζε να πουλά λουλούδια στους δρόμους.

Στην κηδεία του μικρού ήρωα τα κορίτσια χόρευαν το χορό του Ζαλόγγου και τραγουδούσαν:

«Στη στεριά δε ζει το ψάρι 

κι ο ανθός στην αμμουδιά 

κι οι Σουλιώτισσες δεν ζούνε 

δίχως την ελευτεριά».

Η πόλη του Ζήνωνα, εκείνο το απόγευμα στις 14 Μαρτίου 1956 που έγινε η δολοφονία του μικρού Δημητράκη, νέκρωσε. Οι άνθρωποι κλείστηκαν στα σπίτια τους και σκέφτονταν πόσες θυσίες χρειάζονταν ακόμη για την ελευθερία της Κύπρου. Αναρωτιόντουσαν πόσο αίμα χρειαζόταν να χυθεί ακόμη για να μεγαλώσει το δέντρο της Ελευθερίας στο μικρό μας νησί. Και μια Αγγλίδα που συνήθιζε να παίρνει κάθε πρωί λουλούδια από το μικρό Δημητράκη ξέσπασε σε λυγμούς σαν έμαθε για τη θυσία του μικρού αγγέλου. Το αγνό του αίμα έγραψε ανεξίτηλο το όνομά του στην ένδοξη ιστορία του τόπου μας. Κι έγινε ο Δημητράκης Δημητριάδης ο μικρότερος ήρωας του Αγώνα της ΕΟΚΑ.

Πηγή: Αντέχουμε...

Αληθινά πλάνα από τη θυσία του Γρηγόρη Αυξεντίου [03 Μαρτίου 1957]

Ο θρυλικός τομεάρχης της ΕΟΚΑ, ο αϊτός του Μαχαιρά. Από την κατεχόμενη σήμερα Λύση της επαρχίας Αμμοχώστου. Από τα εφηβικά του χρόνια, εκδηλώνει με τη μαθητική του δράση την παθολογική του αγάπη προς την Ελλάδα, αφήνοντας να διαφανεί από τότε τι θα επακολουθούσε.

Νέα στοιχεία έρχονται στο φως της δημοσιότητας για τον ρόλο των Βρετανών την περίοδο πριν την έναρξη του Απελευθερωτικού Αγώνα της ΕΟΚΑ, χάρη σε έγγραφο του Foreign Office που αποδεσμεύθηκε το Σάββατο, δύο μόλις ημέρες πριν την 52η επέτειο της ανακήρυξης της ανεξαρτησίας της Κυπριακής Δημοκρατίας.

Ο Ευαγόρας Παλληκαρίδης γεννήθηκε στις 27 Φεβρουαρίου 1938 στην Τσάδα της επαρχίας Πάφου, χωριό της μητέρας του. Ο πατέρας του καταγόταν από το χωριό Λάρνακας της Λαπήθου, της επαρχίας Κερύνειας. Ήταν το τέταρτο παιδί στην οικογένεια, με δύο άλλους αδελφούς και δύο αδελφές.

H Εκκλησία, ώς σώμα αλλά και ως οργανισμός, και στην Ελλάδα και στην Κύπρο, ήταν πάντοτε παρούσα σε όλες τις δύσκολες στιγμές του Γένους, προσφέροντας τα μέγιστα για την τόνωση και την διατήρηση της πολιτισμικής ταυτότητας των Ρωμη(ι)ών.

Ο Γεώργιος Γρίβας καταγόταν από το Τρίκωμο της Αμμοχώστου αλλά γεννήθηκε στη Λευκωσία στις 6 Ιουνίου 1898.

Γεννήθηκε στο χωριό Πηγή, της επαρχίας Αμμοχώστου, στις 26 Δεκεμβρίου 1938.