Γράφει ὁ Κωνσταντῖνος Χασόγιας, Θεολόγος τοῦ Ε.Κ.Π.Α./ Μ.Α. Θεολογίας
24 Μαρτίου 2025
Η Επανάσταση του 1821 κατά της Οθωμανικής Αυτοκρατορίας υπήρξε η επιτυχημένη ένοπλη εξέγερση που πραγματοποίησαν οι πρόγονοί μας, έπειτα από την άλωση της Κωνσταντινουπόλεως του 1453. Μετά το προαναφερθέν θλιβερό γεγονός, πραγματοποιήθηκαν άλλες 123 ηρωϊκές εξεγέρσεις (κατά τον Κων. Σάθα), οι οποίες δυστυχώς πνίγηκαν στο αίμα. Επί περίπου 400 έτη, οι Ρωμηοί βίωναν καθεστώς δουλείας, μία καθημερινότητα γεμάτη ταπεινώσεις, όπου άλλοτε πλήρωναν κεφαλικό φόρο (χαράτσι), άλλοτε βίαιους εξισλαμισμούς και άλλοτε κατέβαλαν βαρύ φόρο αίματος. Η τουρκοκρατία ήταν αδιαμφισβήτητα ένα καθεστώς διωγμών, εγκλημάτων, καταπίεσης, φόβου και τρόμου κατά των Ελλήνων από την Υψηλή Πύλη.
Μολαταύτα, παρά τις σκληρές και αντίξοες συνθήκες, οι Έλληνες Ορθόδοξοι είχαν αστείρευτη πίστη στον Υιό και Λόγο του Θεού, καθώς και στην Υπεραγία Θεοτόκο. Πέρασαν το μαρτύριο της συνειδήσεως, αναμένοντας με ιώβεια υπομονή την άγια ημέρα της ελευθερίας και της εθνικής αποκατάστασης. Οι σκλαβωμένοι Έλληνες έπαιρναν δύναμη και ελπίδα από την Ορθόδοξη Εκκλησία, η οποία υπήρξε η «Φρουρός και Τροφός» του έθνους στους σκοτεινούς αιώνες της τουρκοκρατίας.
Ο Παναγιώτης Κεφαλάς υψώνει την ελληνική σημαία στο φρούριο της Τριπολιτσάς αμέσως μετά τη νικηφόρα πολιορκία-Λιθογραφία του Peter von Hess, Μόναχο, 1852.
Ωστόσο, ορισμένοι προσπαθούν για διάφορους λόγους σκοπιμότητας να τοποθετήσουν την ελληνική εθνεγερσία ως αντίστοιχη της γαλλικής κοινωνικής επαναστάσεως του 1789. Οφείλουμε να αναφέρουμε ότι αυτή η τοποθέτηση είναι εσφαλμένη για πολλούς και διαφόρους λόγους.
Είναι αδιαμφισβήτητο ότι η Γαλλική επανάσταση του 1789 υπήρξε ένα κομβικό γεγονός για την παγκόσμια ιστορία. Εντούτοις, πέρα από τις φιλελεύθερες ιδέες, δεν διέθετε το ίδιο υπόβαθρο με αυτό της ελληνικής Παλιγγενεσίας του 1821. Τούτο διαπιστώνεται και από όσα ακολούθησαν με αποκορύφωμα τον αντιχριστιανικό και αντικληρικό χαρακτήρα της. Ο Μαξιμιλιανός Ροβεσπιέρος, ένας από τους ηγέτες της γαλλικής επαναστάσεως, είχε επιβάλλει τη λατρεία του «Υπέρτατου Όντος» και ίδρυσε «ναούς» για τη λατρεία του, αντικαθιστώντας με αυτό τον Χριστιανισμό στη Γαλλία. Ο ίδιος και οι ομοϊδεάτες του, μέσω των μαζικών αποκεφαλισμών των πολιτικών τους αντιπάλων στη λαιμητόμο, προσπάθησαν να επιβάλλουν τις δοξασίες τους. Έπειτα, επακολούθησε η περίοδος της τρομοκρατίας και του ολοκαυτώματος της Βανδέας (1793-1794).
Πίνακας που εικονίζει τον Ροβεσπιέρο να αποκεφαλίζει στην γκιλοτίνα τον εκτελεστή που ίδιος είχε επιλέξει αφού είχε εκτελέσει οποιονδήποτε άλλο στη Γαλλία. Έργο ανώνυμου ζωγράφου του 1794. (πηγή: https://www.worldhistory.org/)
Ο μεγάλος διδάσκαλος του Γένους Άγιος Αθανάσιος ο Πάριος (1721-1813), σύγχρονος των όσων συνέβησαν στη Γαλλία, κατακεραύνωσε τη γαλλική επανάσταση και όσα αντιχριστιανικά πρέσβευε με το έργο του «Χριστιανική απολογία» (1798). Στηλίτευσε την αλλοτρίωση των Γάλλων, που, από βαπτισμένοι Χριστιανοί μεταστράφηκαν, γινόμενοι ουσιαστικά άθεοι, απορρίπτοντας την Χριστιανική πίστη τους ένεκα της «θρησκείας της Λογικής». Έγραφε χαρακτηριστικά: «Οι σημερινοί Γάλλοι θέλησαν να αποβάλλουν αυτήν την αρχαιότατη Πίστη και να γίνουν όλοι άθεοι»… «Για την Λιμπερτά αθεΐα, για την Λιμπερτά άρνηση του Χριστού». Οι Γάλλοι επαναστάτες είχαν αποβάλει κάθε «φόβο» (Θεού) και «ελπίδα» στον Τριαδικό Θεό.
Παράλληλα, τόνιζε στους πιστούς «να φεύγετε όσον δυνάσθε τον Βολταίρ και τους Βολταιριστάς». Επίσης, η βασιλοκτονία του Λουδοβίκου ΙΣΤ΄, κατά τον Άγιο Αθανάσιο, ήταν πράξη αντιχριστιανική και βδελυρή.
Ο Όσιος Αθανάσιος ο Πάριος (1721-1813)
Σε αντιδιαστολή με τους Γάλλους επαναστάτες, αξίζει να τονισθεί ότι η ελληνική εθνεγερσία έγινε με κοινή συνισταμένη τη χριστιανική (ορθόδοξη) πίστη των αγωνιστών του 1821. Πρόσωπα όπως ο Αρχιστράτηγος Θεόδωρος Κολοκοτρώνης, ο ιστορικός Κων/νος Παπαρρηγόπουλος έχουν αναφέρει ότι η ελληνική επανάσταση έγινε «υπέρ πίστεως και πατρίδος», «Για του Χριστού την Πίστη την Αγία και της πατρίδος την ελευθερία». Ο Γέρος του Μωριά απαντώντας στον Άγγλο Ναύαρχο Χάμιλτον ανέφερε ξεκάθαρα το χαρακτήρα της:
«Εμείς καπετάν Άμιλτων, ποτέ συμβιβασμό δεν εκάμαμεν με τους Τούρκους. Άλλους έκαψε, άλλους εσκλάβωσε με το σπαθί του, και άλλοι, καθώς εμείς, εζούσαμε ελεύθεροι από γενεά σε γενεά. Ο Βασιλεύς μας εσκοτώθη, καμία συνθήκη δεν έκαμε. Η φρουρά Του είχεν παντοτινόν πόλεμον με τους Τούρκους και δύο φρούρια ήσαν ανυπότακτα».
Συμπερασματικά, κατόπιν των προαναφερομένων στοιχείων αναντίρρητα προκύπτει ότι ο αγώνας του 1821 ήταν πανεθνικός με κοινό πόθο την απελευθέρωση από την τυραννία των Οθωμανών όλων των υπόδουλων Ρωμηών, συμπεριλαμβανομένης και της Κωνσταντινουπόλεως, άλλοτε πρωτεύουσας της Μεσαιωνικής Ελληνικής (Βυζαντινής) Αυτοκρατορίας. Παράλληλα, ο ιερός κλήρος και κυρίως η πίστη στον Τριαδικό Θεό ήταν αυτή που κράτησε αναμμένη την ελπίδα των υπόδουλων για απελευθέρωση από τον βάρβαρο κατακτητή. Τούτο αποδεικνύεται και από το πλήθος των Νεομαρτύρων που με τη ζωή τους πλήρωσαν την πίστη τους στον Χριστό. Η εθνεγερσία του 1821 ήταν ένα θαύμα, ένα θεϊκό δώρο προς τον τότε φιλόθεο Ελληνικό λαό, όσο είχε ομόνοια. Άραγε οι σημερινοί νέο-Έλληνες ενστερνίζονται ακόμα τις αξίες των προγόνων μας του 1821 ή υιοθέτησαν τις ιδέες της Γαλλικής επαναστάσεως;
Πηγή: Βίβλος & Ιστορία
