[Στο κείμενο αυτό δίδονται όσο το δυνατόν περισσότερες πληροφορίες για τις Ελληνο – Τουρκικές σχέσεις, που αποκρύπτονται ή δεν μεταφέρονται ως ενιαίο σύνολο στις νέες γενεές. Το συνέταξα για τους Έλληνες, που προσπαθούν να πλαισιώσουν / δημιουργήσουν διάφορες ομάδες «δράσης», που συνειδητοποίησαν τα πολιτικά παίγνια, που διαδραματίζονται εδώ και δεκαετίες εις βάρος του Ελληνισμού και δυστυχώς με συμπαίκτες τις Ελλαδικές Κυβερνήσεις.

Σε 7.500 λέξεις αναλύονται, οι Ελληνο-Τουρκικές σχέσεις επικεντρώνοντας (αλλά χωρίς να περιοριστούν) στις αμοιβαίες μειονοτικές ομάδες. Ελπίζω ότι θα επωφεληθούν οι γνώστες αλλά και οι «ενεργοί πολίτες»,που πλαισιώνουν τις εν λόγω ομάδες.]

Πώς και πότε η Θεοδοσιούπολη έγινε Erzerum και η Κωνσταντινούπολη İstanbul*;

Στις αρχές του 2011, εκτός της τρόικας, επικεντρωθήκαμε στην επίσκεψη του πρωθυπουργού της Ελλάδος στο Erzerum και ξαφνιαστήκαμε από την πρόσκληση συνάντηση του δημάρχου Αθηναίων προς τον δήμαρχο της İstanbul. Και τα δύο γεγονότα έχουν την ιστορική τους σημασία.

Σήμερα θα προσπαθήσουμε «επί της ουσίας» να αναλύσουμε πώς και πότε αλλάζουν οι τοπωνυμίες. Εξ άλλου κάθε τόπος, στη γνωστή ιστορία, έχει αλλάξει πολλές φορές ονομασίες (ετικέτα) βάσει του ποιος την κατέχει ή και του κυρίαρχου πολιτισμού. Είναι σύνηθες φαινόμενο διαφορετικές φυλές αναφερόμενες στην ίδια περιοχή να την αποκαλούν με διαφορετικούς τρόπους.

Άρα δεν πρέπει να εστιαστούμε στην «ετικέτα» αλλά στην «επιβολή», διότι ηεπιβολή, με την πάροδο του χρόνου
μετατρέπεται πρώτα σε συνήθεια και έπειτα σε status quo.

Το Ερζερούμ

Η πόλη ιδρύθηκε επάνω στους εμπορικούς δρόμους Ανατολής-Δύσης. Το πρώτο γνωστό της όνομα ήταν Θεοδοσιούπολη. Από τους Ρώσους αποκαλείται Καρίν και από τους Άραβες Καλικάλα. Τον 11^ο αιώνα οι Σελτζούκοι την ονόμασαν Ερζεν Ρούμ, που μετατράπηκε σε Ερζερούμ. Μετά από την μογγολική επιδρομή του 13^ου αιώνα, η πόλη κατοικήθηκε κυρίως από Αρμένιους. Την διεκδίκησαν και την κατέλαβαν πολλά πριγκιπάτα Σελτζούκων έως τον 16^ο αιώνα, που κατακτήθηκε από τους Οθωμανούς.

Μέχρι και τα τέλη του 19^ου αιώνα, υπήρχαν έντονες αντιπαραθέσεις μεταξύ Ελλήνων και Αρμενίων για τους θρησκευτικούς χώρους. Οι χώροι αυτοί, συμπεριλαμβανομένων και των αρχαίων μνημείων της Βυζαντινής περιόδου, εξαφανίστηκαν κατά την περίοδο του Ρώσο-Οθωμανικού πολέμου και της Γενοκτονίας των Αρμένιων. Ο πληθυσμός της πόλης αρχές του 20^ου αιώνα, ανέρχονταν περίπου σε 150.000 και του νομού σε 640.000. Το 1930 ο πληθυσμός της πόλης περιορίστηκε στις 30.000. Το 1919 θεωρήθηκε «ασφαλής πόλη» από την οποία ο Κεμάλ ξεκίνησε τον εθνικό απελευθερωτικό αγώνα κατά των «ξένων». Στην Τουρκική Δημοκρατία επικρατεί το όνομα Ερζερούμ, και μετατρέπεται σε χώρο εξορίας και καταναγκαστικών έργων των Ελλήνων την περίοδο 1942-1943 (με τον ληστρικό φόρο – varlık vergisi).

Έτσι η περιοχή χαράσσεται στις μνήμες των χριστιανών κατοίκων της Ανατολίας γεμάτη πόνο και αίμα. Η «ετικέτα» με έντονα γράμματα παραμένει ως Ερζερούμ.

Η Κωνσταντινούπολη

Η Βασιλεύουσα διατηρεί το όνομά της στα δημόσια έγγραφα του Ελληνικού κράτους και γενικότερα στην μνήμη του Ελληνισμού μέχρι την υπογραφή της συνθήκης Σέγκεν ΙΙ. Έκτοτε «οι ελληνικές αρχές» αντιθέτως με την ελληνική νομοθεσία επιβάλουν την εγγραφή İstanbul.

Η επιβολή εφαρμογής της Σέγκεν ΙΙ, γίνεται βάσει άρθρου 28 παρ.1 του Συντάγματος. Όμως η παράγραφος καταλήγει με την πρόταση «… Η εφαρμογή των κανόνων του διεθνούς δικαίου και των διεθνών συμβάσεων στους αλλοδαπούς τελεί πάντοτε υπό τον όρο της αμοιβαιότητας.» (mütekabiliyet). Όπως και στο άρθρο 45 της Συνθήκης της Λοζάννης, με το οποίο η Ελλάδα αναλάμβανε να εφαρμόσει τα ίδια δικαιώματα στους «… εν τω εδάφει αυτής ευρισκομένας μουσουλμανικάς μειονότητας». Βάσει της υπογραφείσας συνθήκης η αμοιβαιότητα δεν ήταν διπλής κατευθύνσεως (όπως μας έχει επιβληθεί, όμως από ποιον;) αλλά μόνο η Ελλάδα δικαιούνταν εφαρμογή της αμοιβαιότητας.

Στις ημέρες μας όλα «τα κακά» χρεώνονται στις μεταχουντικές κυβερνήσεις. Αλλά σ’ ότι αφορά την εξωτερική πολιτική με την εξ ανατολών γείτονά μας τα πράγματα είναι τελείως διαφορετικά. Ας τα δούμε από τη αρχή:

Αρχή «ηττοπάθειας»

Το 1924 η Τουρκική Βουλή της Άγκυρας καταβάλει δύο προσπάθειες, προς τους πνευματικούς και υψηλά ιστάμενους Οθωμανούς. Η πρώτη, η χωρίς δίκη απελευθέρωση των συλληφθέντων για τις γενοκτόνες πράξεις κατά των χριστιανών της Ανατολίας και Μεσοποταμίας[1]. Η δεύτερη, αποξήλωση – διωγμός των υποστηρικτών του Οθωμανικού κατεστημένου και εν γένει των αντιπολιτευόμενων της Βουλής της Άγκυρας.

Το 1924, η Βουλή της Άγκυρας αφαιρεί την υπηκοότητα από 150 Οθωμανούς και τους εξορίζει. Οι 25 – 30 εξ αυτών εγκαταστάθηκαν στην περιοχή της Κομοτηνής και συνέχισαν την αντιπολιτευτική τους δραστηριότητα από κει. Ο τότε πρόξενος Firuz Kesim (Φιρουζ Κεσίμ), στα απομνημονεύματά του, ομολογεί την δυσκολία που είχε να παρακολουθεί όλες τις επιτυχημένες δραστηριότητές τους στα πλαίσια της κοινότητας των μουσουλμάνων της Θράκης.

Η δράση των εν λόγω ατόμων τερματίστηκε με την παρέμβαση του Ελευθερίου Βενιζέλου στα πρόθυρα της Ελληνοτουρκικής Συνθήκης της 30/10/1930. Όλοι εξορίστηκαν από τις ελληνικές αρχές σε διάφορες πόλεις νοτίως της Λαμίας (Πάτρα, Ηράκλειο Κρήτης, Αθήνα κ.ά.).

Συνεχείς και ανενόχλητες παραβιάσεις (συνήθεια)

Η Τουρκική Δημοκρατία, την περίοδο 1923 – 1930, εκτοπίζει τους Ασσύριους από την Νοτιοανατολική Τουρκία και το 1934 τους Εβραίους, από την Ανατολική Θράκη. Σ’ ότι αφορά την ελληνική εθνότητα, με συντονισμένες πρακτικές λύνει το «υλιστικό πρόβλημα», που προκαλεί αντίστοιχη τρομοκρατία στους κόλπους της κοινότητας όπως:

Α) Με διωγμούς και απαγορεύσεις σε εργαζόμενους:

1) 10/1923, απομάκρυνση όλων των εργατοϋπαλλήλων μελών της ελληνικής εθνότητας από τα κρατικοποιημένα μονοπώλια.

2) 4/1924, απομάκρυνση του 75% των δικηγόρων μελών της ελληνικής εθνότητας από το Δικηγορικό Σύλλογο Κωνσταντινούπολης.

3) 1925, επιβολή προφορικών και γραπτών εξετάσεων στους διδάσκοντες στα ελληνικά μειονοτικά σχολεία.

4) 3/1926, απομάκρυνση από κάθε θέση του Δημοσίου, μελών της ελληνικής εθνότητας και θεσμοθέτηση ως απαραίτητου προσόντος δημοσίου υπαλλήλου το να είναι Τούρκος (και όχι Τούρκος υπήκοος).

5) 4/1926, επιβολή χρήσης τουρκικής γλώσσας σε εσωτερική και εξωτερική αλληλογραφία σε κάθε είδος επιχείρηση ή εταιρία.

6) 5/1929, θεσμοθέτηση ως απαραίτητου προσόντος χρηματιστή ή υπαλλήλου χρηματιστηρίου το να είναι Τούρκος (και όχι Τούρκος υπήκοος).

7) 6/1932, με απαγόρευση εκτέλεσης 30 και πλέον επαγγελμάτων στους ξένους υπηκόους.

8)1937, επιβολή χρήσης τουρκικής γλώσσας σε κάθε είδος κέντρου παραγωγής.

Β) Με επιθέσεις και περιορισμούς σε επιχειρήσεις:

1) 1923, απαγόρευση Οθωμανών υπηκόων μελών της ελληνικής εθνότητας να επιστρέψουν στην Κωνσταντινούπολη ή να
διατηρήσουν τις εκεί δραστηριότητές τους.

2) Στο πλαίσιο απαγόρευσης εκτέλεσης επαγγελμάτων κλείνουν μικρές επιχειρήσεις που τις διατηρούσαν τεχνίτες (όπως
κρεοπωλεία, κουρεία κ.ά.).

3) Ασφυκτικός περιορισμός σε εργασιακούς χώρους, τα περισσότερα μέλη της ελληνικής εθνότητας προσανατολίζονται στη διατήρηση μικρών επιχειρήσεων ως τεχνίτες ή στην προσφορά υπηρεσιών. Όλοι θα στοχοποιηθούν και θα χάσουν σε εκποιήσεις τα μέσα παραγωγής τους με το νόμο 4305 (11/11/1942 ληστρικός φόρος).

Γ) Στον εκκλησιαστικό χώρο:

1) Οι τουρκικές αρχές εκμεταλλευόμενες την διένεξη που δημιουργήθηκε (από ποιον και γιατί;) στον Πατριαρχικό Θρόνο την περίοδο 1918 – 1924 [2] χρησιμοποιώντας τον Ευθύμη Καραχισαρίδη πρώτα και Eftim Erenerol έπειτα (Παπά Ευθύμ) ως Τούρκο Ορθόδοξο Πατριάρχη, προσπαθούν να καταλάβουν την έδρα του Οικουμενικού Πατριαρχείου τον
Σεπτέμβριο του 1923. Μετά την απομάκρυνσή του από το Πατριαρχικό γραφείο, από αστυνομικές δυνάμεις, με τις ευλογίες των αρχών υφαρπάζει όλες τις εκκλησίες της περιοχής Γαλατά.

Οι διενέξεις του Τούρκο Ορθόδοξου Πατριαρχείου , που δημιουργήθηκε με εντολή του Κεμάλ, συνεχίζονται μέχρι των ημερών μας. Η εγγονή του παπά Ευθύμ έχει συλληφθεί ως ενεργό μέλος της οργάνωσης Ergenekon (Εργενεκόν), η οποία χρησιμοποιούσε τις εναπομείνασες εκκλησίες του Γαλατά ως χώρο συνάθροισης των μελών της οργάνωσης.

2) 12/1923, με εντολή του νομάρχη Κωνσταντινουπόλεως, επιβάλλονται «αρχές υποψηφίου» Πατριαρχικού Θρόνου. Είναι η επίσημη ανακοίνωση κρατικού λειτουργού, με την οποία δεν αναγνωρίζεται η Οικουμενικότητα του Αρχιεπισκόπου Κωνσταντινουπόλεως και Νέας Ρώμης.

3) 1/1925, συλλαμβάνεται και εξορίζεται ο Οικουμενικός Πατριάρχης Κωνσταντίνος Στ’, ως ανταλλάξιμος. Οι αστυνομικές δυνάμεις «συνοδεύουν» τον Πατριάρχη, μέχρι το σταθμό του τρένου.

4) 6/1926, μηνύεται ο Πατριάρχης Βασίλειος Γ’ και όλα τα μέλη της Οικουμενικής Συνόδου, από τουρκικές αρχές,
επειδή συναθροίστηκε η Οικουμενική Σύνοδος στην Θεολογική Σχολή της Χάλκης και όχι στο Πατριαρχικό γραφείο. Είναι η περίοδος «συζητήσεων» με την Αυτοκέφαλη Εκκλησία της Ελλάδος σ’ ότι αφορά «Αναθέσεις των εν Ελλάδι Επαρχιών του Οικουμενικού Θρόνου εις την Αυτοκέφαλον Εκκλησίαν της Ελλάδος».

5) 12/1934, απαγορεύεται στους ιερείς να κυκλοφορούν με «θρησκευτική ενδυμασία και κόμμωση».

Περίοδος Συμβάσεων φιλίας (1930 – 1940) και οικονομικές σχέσεις

Με την Συνθήκη της Άγκυρας στις 30/10/1930, η Ελλάδα παραβλέποντας τα προαναφερόμενα, υποχωρεί από την απαίτηση αποζημίωσης των ανταλλάξιμων πληθυσμών και δεσμεύεται για τις καλές γειτονικές σχέσεις, με στόχο εμπορικές συναλλαγές Όπως και έγινε, στις 9/5/1933, υπογράφεται σύμβαση περί ανταλλαγής εμπορευμάτων και συμψηφισμού των πληρωμών, διάρκειας 6 μηνών. Η σύμβαση ανανεώνεται μέχρι και αρχές του Β’ Παγκοσμίου Πολέμου. Όμως έχοντας υπόψη τις συνθήκες εκείνων των ημερών ας δούμε το διακρατικό εμπορικό ισοζύγιο
μέχρι αρχές του 1936 (σ’ εκατ. δρχ. και ελβετικά φράγκα):

 

Οι διοικούντες την Ελλάδα εκτός που χάρισαν τα πλούτη των προσφύγων της Ανατολίας και των μη ανταλλάξιμων Κωνσταντινουπολιτών, με την Συνθήκη του 1930, δημιούργησαν επίσης επταπλάσιο εμπορικό ισοζύγιο υπέρ της Τουρκικής Δημοκρατίας. Τότε το συνολικό δημόσιο χρέος της Ελλάδας ανέρχονταν σε ένα δις και 353 εκατομμύρια Ελβετικά Φράγκα[3] (1,353 δις. SFr. μόνο!).

Στην ίδια περίοδο συντελείται και η μεγάλη υφαρπαγή της ακίνητης περιουσίας των ιδρυμάτων της ελληνικής εθνότητας της Κωνσταντινουπόλεως. Όπως:

1-) Περίοδος 1923 – 1924, στην ασιατική πλευρά με το αιτιολογικό «μη κατανόηση» Συνθήκης Λοζάννης στο εάν αναγράφονταν «νομός» ή «δήμος» Κωνσταντινούπολης. Βάσει νόμου Mahsub-î Umûmi Kanunu (3/4/1924, που παραμένει σε ισχύ μέχρι και τον 11/1988) και την υπ’ αριθ. 1092 Νομαρχιακή Απόφαση της 6/12/1923.

2-) Ακίνητα που ανήκουν στα ιδρύματα (vakıf, βακούφια) των καταπατημένων εκκλησιών του Γαλατά από την οικογένεια Erenerol.

3-) Ακίνητα που ανήκουν στα ιδρύματα στήριξης υφαρπαγμένων σχολείων (όπως, Εμπορική Σχολή Χάλκης, Ορφανοτροφείο Θηλαίων Χάλκης κ.ά.).

4-) 10/1926, ακίνητα που εμφανίζονται στο Οικουμενικό Πατριαρχείο, εφόσον απερρίφθη ως νομικό πρόσωπο από τις τουρκικές αρχές.

5-) 1930, κατόπιν συνθήκης Βενιζέλου – Ατατούρκ, όλα τα «αδέσποτα ακίνητα». Την ίδια περίοδο τα νεκροταφεία και οι παρεμφερείς χώροι εντάσσονται στην αιγίδα των δημοτικών αρχών. (3/4/1930 – 1580 Belediye kanunu).

6-) 1935 – 1937, με το περίφημο «δηλωτικό», στην συγκεκριμένη τριετία τα ακίνητα, που δεν παρουσιάζουν συνάφεια με το δηλωτικό. (2762/1926 Vakıflar kanunuyla, 7/1936-2/5042 Vakıflar Genel Müdürlüğü karanamesi arasında uyuşmazlık görülen gayrı menkuler), όπως και (14/7/1934 – 2510 İskan Kanunu).Η υφαρπαγή συνεχίστηκε μέχρι το 2005.

Μετά το δηλωτικό του 1936 τα ακίνητα που απομένουν στα ιδρύματα της Ελληνικής Εθνότητας είναι περίπου 8.500 από 11.550 το 1912, ενώ το 2010 μαζί μ’ αυτά που επέτρεψε να διεκδικηθούν το Τουρκικό κράτος δεν ξεπερνούν τα 1.500.
Πρέπει να τονίσουμε ότι το 1927 στο Νομό της Κωνσταντινούπολης υπήρχαν συνολικά 135.444 νόμιμα κτίρια. Το ίδιο έτος ο πληθυσμός ανέρχεται στις 690.857, εκ των οποίων οι 447.851 είναι Μουσουλμάνοι, οι 65.335 μη Τούρκοι, που διαθέτουν ξένη υπηκοότητα και οι 177.671 ανήκουν στις μη μουσουλμανικές μειονοτικές ομάδες[4].

Μετά το 1934 αρχίζει η περίοδος ανόδου των εθνικοσοσιαλιστικών αυταρχικών καθεστώτων. Οι Άγγλο-Γάλλοι από τα τέλη του 1935 προβαίνουν σε διάφορες διεθνείς συμβάσεις, υποχωρώντας από κυριαρχικά δικαιώματα στην Ανατολική Μεσόγειο[5], που είχαν αποκτήσει με τη λήξη του Α’ Παγκοσμίου Πολέμου, υπέρ της Τουρκικής Δημοκρατίας. Στις αρχές του 1938 οι κινήσεις του Άξονα έδειχναν ότι η ένταση δεν θα περιοριζόταν στα στενά πλαίσια της κεντρικής Ευρώπης. Αγγλία και Γαλλία μετά την Ελληνο–Τουρκική Σύμβαση στις 27/4/1938, πιστεύουν ότι έχουν αποκτήσει στρατηγική υπεροχή στα Βαλκάνια. Με την εν λόγω Σύμβαση η Τουρκία δεσμεύονταν να υποστηρίξει την Ελλάδα, εάν της επιτίθονταν κάποια άλλη Βαλκανική χώρα. Για να καλυφθούν οι βραχυπρόθεσμες στρατιωτικές ανάγκες της Τουρκίας, στηρίζεται η τουρκική οικονομία με την τριμελή σύμβαση του 1939 (Αγγλία – Γαλλία – Τουρκία). Με την σύμβαση αυτή η
Τουρκία δανειοδοτείται χαμηλότοκα με 43,5 εκατομμύρια αγγλικές στερλίνες, που είχαν εικοσαετή περίοδο αποπληρωμής με αγαθά παραγωγής της Τουρκίας. Για να στηριχθεί περαιτέρω το μέτωπο των Βαλκανίων, στις 28/1/1940 στην Τουρκική Κεντρική Τράπεζα παραδίδονται 55 τόνοι χρυσού[6]. Ακριβώς τον μεθεπόμενο χρόνο η Ελλάδα εξαναγκάζεται να δανειοδοτήσει την Γερμανία με 1,5 δις. δρχ. ανά μήνα[7].

Όσο η πλάστιγγα των συρράξεων έγερνε υπέρ του άξονα, η Τουρκική Δημοκρατία επιστράτευε τον ανδρικό πληθυσμό των μη μουσουλμανικών ομάδων (25 έως 45 ετών) με πρότυπα amele tamburu (αμελέ ταμπουρού, τάγματα εργασίας) και παράλληλα επέβαλε τον ληστρικό φόρο (varlık vergisi) για να «καλύψει τις πολεμικές δαπάνες».

Με την λήξη του Β’ Παγκοσμίου Πολέμου, ενώ η Ελλάδα μεταξύ των Συμμάχων έχει την πρώτη θέση σε ποσοστιαίες απώλειες σε έμψυχο και άψυχο υλικό, εκτός που δεν αποζημιώνεται για τις εν λόγω απώλειες δεν μπορεί να εισπράξει καν το «καταναγκαστικό δάνειο». Όμως η Τουρκία χωρίς τουφεκιά και χωρίς να τηρήσει την σύμβαση του 1938, ενώ είχε αμειφθεί πλουσιοπάροχα, συμμετέχει στη βοήθεια Marshall χωρίς να επιστρέψει τις παράνομες εισπράξεις του ληστρικού φόρου.

Μεταπολεμική περίοδος

Με την «αλλαγή» του πολιτικού κατεστημένου στην Τουρκία, η ελληνική πλευρά ξεχνά γρήγορα την «επιτήδεια ουδετερότητα»[8] της γείτονος χώρας και στο 1950 απλώνει ξανά «χέρι ειρήνης». Οι τότε διοικούντες έλπιζαν, πως με την συμμετοχή της Τουρκίας στη Συνδιάσκεψη του San Francisco και όντας ιδρυτικό μέλος των Ηνωμένων Εθνών, τα «πράγματα» θα πήγαιναν καλύτερα. Οι ελπίδες αναπτερώνονται όταν τον Απρίλιο του 1951, οι Η.Π.Α. αποδέχονται την ανάγκη πλήρους ένταξης της Ελλάδος και της Τουρκίας στο ΝΑΤΟ και στις 18/2/1952 οι δύο χώρες εντάσσονται στη Συμμαχία.

Η Τουρκία υπογράφει την απόφαση του ΟΗΕ σ’ ότι αφορά το έγκλημα της γενοκτονίας[9] και αδικήματα κατά της ανθρωπότητας στις 31/7/1950 και δημοσιεύεται στην Εφημερίδα της Κυβέρνησης στις 19/3/1954. Όμως η Τουρκία εντάσσει το αδίκημα στο Ποινικό της Δίκαιο μόλις το 2005, ως τμήμα των «Νόμων Εξυγίανσης» στην ευρύτερη προσπάθεια ένταξής της στην Ε.Ε. Επίσης στις 18/5/1954 εντάσσεται στην Ευρωπαϊκή Συνθήκη Ανθρωπίνων Δικαιωμάτων [10].

Όμως όλες οι προαναφερόμενες υπογραφές δεν επηρέασαν την εφαρμογή αποφάσεων του τότε Ρεπουμπλικανικού Λαϊκού Κόμματος του 1944 (Cumhuriyet Halk Partisi), που έθεσε ως στόχο στην 500η επέτειο της Άλωσης, η
Κωνσταντινούπολη θα έπρεπε να απαλλαγεί από τους Ρωμιούς[11]. Στο Ειδικό Γραφείο Πολέμου (Özel Harp Dairesi πρώτα Seferberlik Tetkik Kurulu έπειτα)[12] σχεδιάζονται και εφαρμόζονται, οι γενοκτόνες πράξεις Σεπτεμβριανών (1955), Απελάσεων (1963 – 1965)[13] και η οργάνωση της τουρκικής αντίστασης στην Κύπρο. Απώτερος σκοπός είναι η στοχοποίηση του πνευματικού πλούτου της ελληνικής εθνότητας της Κωνσταντινούπολης και των κατεχομένων.

Όταν κατά μεγάλο ποσοστό ευδοκιμεί το σχέδιο «άδειασμα της Κωνσταντινούπολης», η Τουρκία ξεκινά το σχέδιο εδαφικών και πολιτισμικών εξαπλώσεων. Παράλληλα στην ίδια περίοδο (1952 – 1964) με λιγότερη βία ο Νάσερ εφαρμόζει τις ίδιες τακτικές κατά της Ελληνικής Εθνότητας της Αιγύπτου. Με τις αντιπαραθέσεις Παλαιστινίων και Ισραηλινών (1947 – 1952) η Παλαιστίνη είχε ήδη αδειάσει από τους Έλληνες που την κατοικούσαν. Τον Σεπτέμβριο του 1964, ο Γεώργιος Παπανδρέου στη Λέσχη Αξιωματικών της Θεσσαλονίκης, απευθυνόμενος στους αξιωματικούς τονίζει:

«… Ο Ελληνισμός θα συνεχίσει την πορεία του στην Μέση Ανατολή επί τα ίχνη του Μεγάλου Αλεξάνδρου…».

Η δήλωση, σε διαφορετικό επίπεδο, μπορεί να παρομοιαστεί μ’ αυτή του εγγονού «…Λεφτά υπάρχουν!»

Ως προς τα εδάφη η Τουρκική Δημοκρατία:

Α) Το 1939 προσαρτά την Αντιόχεια στην επικράτειά της.

Β) Το 1974 κατακτά το 45% της Κυπριακής επικράτειας.

Στο πολιτισμικό επίπεδο μετά το 1980 αρχίζει να εισχωρεί σε Βαλκάνια (Βοσνία, Μολδαβία, Αλβανία και Κοσσυφοπέδιο) και στις τέως δημοκρατίες της Σοβιετικής Ένωσης, που εδρεύουν πέριξ της Κασπίας Θάλασσας (Αζερμπαϊτζάν, Ουζμπεκιστάν, Τουρκμενιστάν), χρησιμοποιώντας ως εργαλείο την εθνικιστική ή/και την θρησκευτική ιδεολογία (κοίτα δραστηριότητες Fetullah Güven).

Παράδειγμα πολιτισμικής εξάπλωσης, Δυτική Θράκη

Στη Θράκη οι προσηλυτισμοί στο Ισλάμ σημειώνονται για πρώτη φορά στον 12^ο αιώνα από Σιίτες Δερβίσηδες. Οι έποικοι, που στον 14^ο αιώνα ακολούθησαν τους Σελτζούκους Οθωμανούς και εγκαταστάθηκαν στην Θράκη, ήταν Σουνίτες. Οι γηγενείς Πομάκοι[14] εξισλαμίστηκαν βιαίως τον 17^ο αιώνα. Οι Οθωμανοί, που ήταν Σουνίτες, από τον 16^ο αιώνα διατηρούσαν και την θρησκευτική ηγεσία των απανταχού Μουσουλμάνων. Οι ακατάπαυστες μάχες με το Ιράν βασίζονταν στις αιρετικές διαφορές (Σιίτες, Αλεβίτες κατά Σουνιτών). Ο κοσμικός χαρακτήρας της Τουρκικής Δημοκρατίας, που ιδρύεται από τον Κεμάλ δημιουργεί φανατικούς εχθρούς στους κόλπους των ισλαμιστών.

Κατόπιν της Συνθήκης Λοζάννης, η υποομάδα των 150, που προσέφυγαν στην Ελλάδα, καταβάλουν προσπάθειες «επιβίωσης και αναγέννησης» του Οθωμανικού κατεστημένου στις μουσουλμανικές περιοχές της Θράκης. Ιδρύουν ΜΜΕ (περιοδικά και εφημερίδες), δίνουν σημασία στην δίκαιη εφαρμογή του Αστικού Δικαίου (βάσει Κορανίου), που παραχωρήθηκε από την Συνθήκη και αναδιαμορφώνουν την εκπαίδευση (μέσω θρησκευτικών χώρων). Οι προσπάθειες διακόπτονται, από τις ελληνικές αρχές, δημιουργώντας σύγχυση στους μουσουλμάνους Έλληνες πολίτες. Οι τουρκικές αρχές, που εδρεύουν επίσημα σε Θράκη και Μακεδονία, εκμεταλλευόμενες την σύγχυση, καταβάλλουν υπεράνθρωπες προσπάθειες να διατηρήσουν την τουρκική ταυτότητα σε μερίδα μουσουλμάνων.

Η Ελλάδα μετά την ίδρυση του ΟΗΕ προβαίνει σε πανομοιότυπες μορφωτικές συμφωνίες με Τουρκία στις 20/4/1951 (ΦΕΚ Α’ 1952 φύλ.103), με Ιράν στις 20/11/1956 (ΦΕΚ Α’ 1968 φύλ. 72) και άλλες Ισλαμικές χώρες. Αν και η θρησκευτική εκπαίδευση μουσουλμάνου προϋποθέτει γνώση Αραβικής, η Ελλάδα επιτρέπει την είσοδο μόνο εντύπων της λατινογραφείσας τουρκικής γλώσσας.

Στις 28/1/1954, ο γενικός διοικητής Θράκης Γ. Φεσόπουλος αποφασίζει: «Κατόπιν διαταγής του Προέδρου της Κυβερνήσεως (δηλ. ο Παπάγος), παρακαλούμεν όπως εφ’ εξής εις πάσαν περίπτωσιν γίνεται χρίσης του όρου ‘Τούρκος – Τουρκικός’ αντί του τοιούτου ‘Μουσουλμάνος – Μουσουλμανικός’». Για ανεξήγητους λόγους το Υπουργείο Παιδείας μέχρι και των ημερών μας αρνείται την ύπαρξη της Πομάκικης γλώσσας[15].

H Κωνσταντινούπολη στην περίοδο των απελάσεων βιώνει και ανοιχτές επιθέσεις κατά του πνευματικού πλούτου της (1961 – 1965), που προκαλούν μαζική έξοδο. Όπως:

1) 1/1961, Τα μειονοτικά σχολεία συμπεριλαμβάνονται στη νομοθεσία ιδιωτικών σχολείων,

2) 3/1964, απαγορεύεται στους ιερείς να διδάσκουν ή/και να εισέρχονται στα μειονοτικά σχολεία. Παύονται 3 λύκεια και 11 καθηγητές,

3) 4/1964, απαγορεύεται η λειτουργία του Πατριαρχικού Τυπογραφείου. Παύεται η λειτουργία του Ορφανοτροφείου της Πριγκήπου,

4) 9/1964, απαγορεύεται να συμπεριλαμβάνονται στις σχολικές βιβλιοθήκες οι ελληνικές εγκυκλοπαίδειες. Επίσης απαγορεύεται ο εορτασμός Χριστουγέννων και Πάσχα στα σχολικά συγκροτήματα,

5) 4/1965 απαγορεύεται η είσοδος του ελληνικού τύπου στην Τουρκία. Παύεται η έκδοση της ελληνόφωνης εφημερίδας της Κωνσταντινούπολης «Ελεύθερη Φωνή» και απελαύνεται ο αρχισυντάκτης και ιδιοκτήτης της εφημερίδας,

6) 1967, Παύεται η λειτουργία 6 δημοτικών σχολείων και 39 γηγενών εκπαιδευτικών. Αποφασίζεται, κατά παράβαση και του Τουρκικού Συντάγματος, η απομάκρυνση όλων των μαθητών από τα ελληνόφωνα μειονοτικά σχολεία, εάν στην ένδειξη «θρήσκευμα» της ταυτότητάς τους δεν αναγράφονταν Ρωμιός Ορδόδοξος (Rum Ortodoks).

Το αποτέλεσμα των γενοκτόνων πράξεων (περιόδου 1955 – 1965) διαπιστώνεται από την μείωση των ελληνόφωνων μειονοτικών σχολείων από τα 51 του 1955 (45 Δημ., 5 Γυμ., 6 Λύκ.) με 6589 μαθητές, σε 19 το 1985 (14Δημ., 5 Γυμ., 5 Λύκ.) με 574 μαθητές, και τέλος σε 9 το 2010 (6 Δημ., 3 Γυμ., 3 Λυκ.) με 233 μαθητές [16].

Η δικτατορική κυβέρνηση της Ελλάδας, στις 20/12/1968 υπογράφει νέο Ελληνοτουρκικό μορφωτικό πρωτόκολλο, που δεν επικυρώνεται ποτέ από την Ελληνική Βουλή. Οι προύχοντες της Ελλάδος, την περίοδο που αποψιλώνεται ο ελληνικός πολιτισμός στην Κωνσταντινούπολη αποδέχονται: ως μειονοτική γλώσσα την λατινογραφείσα τουρκική (παρ.1 του πρωτόκολλο 1968), την είσοδο εποπτικού υλικού και σχολικά εγχειρίδια προς χρήση στα μειονοτικά σχολεία (παρ.2 και 4) και δεσμεύεται για τον σεβασμό της θρησκευτικής, φυλετικής και εθνικής συνείδησης. Η 5^η παράγραφος του πρωτοκόλλου έδωσε το δικαίωμα στην τουρκική πλευρά να αποκαλεί όλους τους μουσουλμάνους της Θράκης «Τούρκους». Παράλληλα από τις 7/12/1967 η ελληνική μεραρχία αρχίζει να εγκαταλείπει την Κύπρο.

Από τουρκικής πλευράς δεν υφίσταται στους κόλπους των μουσουλμάνων θέμα συντήρησης τουρκικής συνείδησης. Εξ άλλου ο βομβιστής νομάρχης Oktay Engin[17] είχε αποφοιτήσει από ελληνικό Λύκειο και ήταν φοιτητής της Νομικής Σχολής της Θεσσαλονίκης.

Για τριάντα συναπτά έτη η τουρκική πλευρά επικαλείται το εν λόγω πρωτόκολλο και κανείς Έλληνας δεν τους υπενθύμισε, ότι οι συμβαλλόμενοι ήταν φυλακή και το πρωτόκολλο δεν είχε επικυρωθεί ποτέ από την Ελληνική Βουλή. Επέρχεται η συνήθεια.

Στα εν λόγω 30 χρόνια το Υπουργείο Παιδείας της Τουρκίας οργανώνεται ιδρύοντας ειδικά τμήματα με «ειδικά εκπαιδευμένους» εκπαιδευτικούς για να προσφέρουν τις υπηρεσίες τους στο εξωτερικό[18]. Αρχίζουν οι πιέσεις προς τις άλλες μουσουλμανικές ομάδες να αποδεχτούν και να ενταχθούν στην τουρκική εθνότητα. Αρωγός στην προσπάθειά τους ήταν η ελληνική πολιτική της «μπάρας».

Όταν αρχίζει η πορεία της Τουρκίας προς την ΕΕ, ο Γ. Παπανδρέου ξεκινά μία «νέα πορεία» ξεχνώντας όλα τα τεκταινόμενα και με το Ν.2929 (ΦΕΚ Α’ Φύλ. 142 6/2001) ξεκινά την νέα πολιτισμική συνεργασία. Βάσει της νέας συνεργασίας στο Υπουργείο Παιδείας της Ελλάδος εδραιώνεται η ομάδα ΕΛΙΑΜΕΠ με τα γνωστά συγγράμματα (ιστορικό βιβλίο ομάδα Ρεπούση, Δραγώνα κ.ά.).

Σταδιακά εισαγάγετε η λατινόγραφη τουρκική γλώσσα και στα δημόσια έγγραφα με:

Α) Την Υπουργική Απόφαση 61539/Γ2 της 10/7/2006 (ΦΕΚ Β’ αριθ. φυλ. 867) αναγράφεται στα τουρκικά το Αναλυτικό Πρόγραμμα Σπουδών, που προορίζει την Τουρκική ως Β’ ξένη γλώσσα επιλογής στην δευτεροβάθμια εκπαίδευση.

Β) Τοποθέτηση τουρκόφωνου υπαλλήλου, αρχές του 2011, στα Κέντρα Εξυπηρέτησης Πολιτών (ΚΕΠ). Δηλαδή αποδέχεται άμεσα ότι ο Έλληνας Μουσουλμάνος πολίτης δικαιούται να μην χρησιμοποιεί την Ελληνική.

Όλα αυτά, όταν η Θεολογική Σχολή της Χάλκης, τα σχολεία σε Ίμβρο και Τένεδο και το τυπογραφείο του Οικουμενικού Πατριαρχείου παραμένουν κλειστά, παραβιάζοντας βασικά άρθρα ανθρωπίνων δικαιωμάτων, αν θέλετε και το ίδιο το νέο διαμορφωμένο Τουρκικό Σύνταγμα του 2010. Καταλήξαμε στο Status quo, το οποίο απεικονίζεται:

Παράδειγμα εδαφικής εξάπλωσης, Μεσόγειος – Αιγαίο

Με τα άρθρα 12, 13, 14 (ειδικά για την κατάσταση σε Ίμβρο και Τένεδο), 15 (με Ιταλία για Δωδεκάνησα), 16, 20, 21 (για Κύπρο), της Συνθήκης Λοζάννης, η Τουρκία ξεκαθαρίζει την θέση της σ’ ότι αφορά την Μεσόγειο και Αιγαίο. Ειδικά σ’ ότι αφορά τα Δωδεκάνησα, υπογράφονται επιπλέον δύο συμβάσεις με την Ιταλία:

Α) Traité de Neutralité, de Conciliqtion et de Règlement Judiciqire entre la République Turque et la Royaume d’Italie. Στη Ρώμη στις 30/5/1928.

Β) Convetion relative â la délimitation des eaux territoriαles entre la côte d’Anatolie et I’lle de Cαstellorize. Στην Άγκυρα στις 4/11/1932.

Με τις εν λόγω συμβάσεις καθορίζονται τα πάντα περί νήσων και βραχονησίδων, που συμπεριλαμβάνονται στην επικράτεια των Δωδεκανήσων. Ειδικά με τις Συνθήκες Μοντρέ (1936), Γενεύης και Νιών (1937) αποκρυσταλλώνεται ο πολιτικός χάρτης των Στενών και της Μεσογείου. Από την άλλη, το εύρος των χωρικών υδάτων της Ελλάδας από το 1936 ανέρχεται σε έξι ναυτικά μίλια (6 ν.μ.) και του εναέριου χώρου από το 1931 σε 10 ν.μ., που ήταν σεβαστά από την Τουρκική Δημοκρατία μέχρι το 1974.

Με την λήξη του Β’ Παγκοσμίου Πολέμου, αλλά και την αντικατάσταση της Κοινωνίας των Εθνών από τον ΟΗΕ, ωθούνται όλες οι εμπόλεμες πλευρές στο Παρίσι. Στις Συνθήκες του Παρισιού το 1947 η Ελλάδα υποκαθιστά την
Ιταλία ως διάδοχο κράτος σε όλες τις υποχρεώσεις και συνθήκες που αφορούν τα Δωδεκάνησα. Η Τουρκική πλευρά ούτε επιφυλάσσεται αλλά ούτε ενίσταται σ’ οποιαδήποτε σύμβαση που υπογράφεται στο Παρίσι.

Μετά το Παρίσι, ακολουθεί σειρά συμβάσεων Ελλάδας – Τουρκίας – Γιουγκοσλαβίας[19], σαν να μην έχει συμβεί τίποτα αξιοσημείωτο στην περίοδο του Β’ Παγκοσμίου Πολέμου κατά των μη μουσουλμανικών ομάδων στην Κωνσταντινούπολη. Η τουρκική πλευρά δείχνει ειδικό ενδιαφέρον για τις βραχονησίδες του Αιγαίου. Οι İnönü (Ινονού, τότε πρόεδρος της Δημοκρατίας και βασικός διαπραγματευτής στην Λοζάννη) και Saraçoğlu (Σαράτσογλου, εμπνευστής ληστρικού φόρου), προσπαθούν να σημειώσουν σε χάρτες, νησιά που δεν συμπεριλαμβάνονται στις συνθήκες, ενώ ο στρατάρχης Fevzi Çakmak (Φεβζί Τσακμάκ) παρατηρεί «…Αυτά τα νησιά θα φέρουν αντιμέτωπες τις δύο χώρες…». Όμως την περίοδο των
κυβερνήσεων των Peker (Πέκερ) και Saka (Σακα) με την προτροπή του Άγγλου πρωθυπουργού Eden (Ίντεν) το ενδιαφέρον επικεντρώνεται στην Κύπρο. Ειδικά επί πρωθυπουργίας Menderes (Μεντερές), επιστρατεύεται ο ακαδημαϊκός Nihat Erim (Νιχάτ Ερίμ) [20], για να προετοιμάσει τον πολιτικό σχεδιασμό κατοχής της Νήσου, πέντε χρόνια πριν την απελευθέρωσή της.

Μετά τις Συνθήκες Ζυρίχης (6/2/1959) και Λονδίνου (12/2/1959), όπου εμφανίζεται η νομική διχοτόμηση της Νήσου, οι Δυτικοί που δεν εμπιστεύονται τον Αρχιεπίσκοπο Μακάριο, βλέπουν ως εγγύηση την παραμονή της Νήσου στη ΝΑΤΟ’ϊκή σφαίρα. Από τον Απρίλιο του 1964 αρχίζει η μεταφορά της ελληνικής μεραρχίας και της Τουρκικής ΤΜΤ (Mücahit)[21], προς φύλαξη και των ΝΑΤΟ’ϊκών συμφερόντων. Αρχίζει η τουρκική απόβαση!

Με την τουρκική παρουσία, αρχίζουν οι πληθυσμιακές μετακινήσεις. Με τα γεγονότα του 1964 «δημιουργούνται», κυρίως στον άξονα Λευκωσίας – Κυρήνειας, έξι τουρκικοί θύλακες, που:

• καλύπτουν το 5% των εδαφών της Κυπριακής Δημοκρατίας,

• προστατεύονται από ένοπλους Τουρκοκύπριους παραστρατιωτικούς,

• εντός τους λειτουργούν «ανεξάρτητοι» θεσμοί.

Έχει ιδιαίτερη βαρύτητα να δούμε στην «ειρηνευτική» προσπάθεια Άτσεσον (11/7/1964 – 22/8/1964) τα συζητηθέντα και τις προτάσεις της ελληνικής πλευράς. Ο Nihat Erim από τουρκικής πλευράς προβάλλει τις θέσεις ή διχοτόμηση της Κύπρου ή τμήμα της Κύπρου και το Καστελόριζο (το νησί που συζητείται πολύ εντός των ημερών μας). Ο Έλληνας ΥΠ.ΕΞ. Κωστόπουλος στην off the record συνομιλία που είχε με τον Πρέσβη των ΗΠΑ, δείχνει να δέχεται την παραχώρηση του Καστελόριζου με αντάλλαγμα την Ένωση[22]. Ο δε πρωθυπουργός Γ. Παπανδρέου δίνει το Καστελόριζο, 5% της Κύπρου για εγκατάσταση τουρκικών δυνάμεων και ΝΑΤΟ’ϊκές βάσεις [κοίτα σημ. 22]. Όμως το σχέδιο δεν προχωρά. Οι τουρκικές δυνάμεις με βομβαρδισμούς και λεονταρισμούς αποκτούν τους θύλακες, που επεκτείνονται στο 5% της Νήσου και θα χρησιμοποιηθούν 12 χρόνια αργότερα, ως χώρος υποδοχής αλεξιπτωτιστών.

Σήμερα, το 45% της Νήσου είναι μια απέραντη τουρκική βάση, όπου εδρεύουν 60.000 μέλη ενόπλων δυνάμεων και άγνωστος αριθμός διεθνώς καταζητούμενων με άμεση σχέση με «διεθνείς τρομοκρατικές οργανώσεις». Βέβαια και το Καστελόριζο υπ’ αμφισβήτηση!

Η από ελληνικής πλευράς πρόταση των 13 αλλαγών του Κυπριακού Συντάγματος τον Ιανουάριο του 1964, καταλήγει στην αμφισβήτηση της ελληνικής κυριαρχίας στο Ανατολικό Αιγαίο, διατρύοντας τις συνθήκες Λοζάννης και Τούρκο-Ιταλίας του 1932. Η δε επιλογή τσεχοσλοβάκικων όπλων και η πρόθεση τοποθέτησης των Σοβιετικών πυραύλων SA-2 στην Κύπρο, θέτει υπ’ αμφισβήτηση και τις ελληνικές ένοπλες δυνάμεις. Σε περίοδο αναδιαμόρφωσης πολιτικών θέσεων σε
Suez και Παλαιστίνη η Ελλάδα θα έπρεπε να διοικούνταν από «πιστούς». Επέρχεται η χούντα!

Η απαλλαγή από την χούντα (η οποία χούντα κόστισε την απώλεια του 45% της Μεγαλονήσου), επιφέρει την βραχυπρόθεσμα επιτυχημένη πολιτική τακτική «απόσυρση των Ελληνικών Ενόπλων Δυνάμεων από την ενοποιημένη
στρατιωτική δομή του ΝΑΤΟ» (14/8/1974), που μακροπρόθεσμα θα μετατραπεί σε (Ε)φιάλτη του Αιγαίου.

Ο εναέριος χώρος: Βάσει άρθ. 3 του καταστατικού του Διεθνούς Οργανισμού Πολιτικής Αεροπορίας (ICAO)[23], κανένα σκάφος της πολεμικής αεροπορίας κάποιας συμβαλλόμενης χώρας, δεν μπορεί να πετάξει στον κυρίαρχο χώρο κάποιας άλλης συμβαλλόμενης χώρας. Ο χώρος αυτός καθορίζεται από τα χερσαία, υδάτινα και εναέρια σύνορα (για την Ελλάδα είχαν καθοριστεί από το 1931 και με τις υπόλοιπες προαναφερόμενες συνθήκες). Επίσης, για την ασφάλεια των πτήσεων ορίζεται και το FIR[24] κάθε συμβαλλόμενης χώρας. Δηλαδή το FIR δεν ορίζει σύνορα χώρας, αλλά περιοχές υπευθυνότητας μόνο για πολιτικά αεροσκάφη προς εξασφάλιση ασφάλειας επιβατών και πληρωμάτων.

Το ΝΑΤΟ, ως ενιαίο αμυντικό σύστημα, παραβλέποντας τα εθνικά σύνορα κάθε χώρας, χαρτογραφεί συνολικά τον εναέριο χώρο της Οργάνωσης. Βάσει διαθέσιμου υλικού και υποδομών, τεμαχίζοντας τον ενιαίο εναέριο χώρο, ορίζει υπεύθυνο Αρχηγείο Τακτικής Αεροπορίας (ΑΤΑ) για κάθε τεμάχιο (ή περιοχή). Στην περιοχή 41, που συμπεριλαμβάνει όλη την Θράκη, ορίζεται υπεύθυνη η Ελλάδα και η άμυνα τμήματος του εναέριου χώρου των Δωδεκανήσων
παραχωρείται στην Τουρκία. Το γεγονός αυτό αντιφάσκει στις αρχές του ICAO, είναι όμως απαραίτητο για την εφαρμογή της αμυντικής τακτικής του ΝΑΤΟ.

Μετά τις μαζικές παραβιάσεις των τουρκικών αεροσκαφών το 1964, η Ελλάδα απαιτεί πλήρη έλεγχο και άμυνα του εθνικού εναέριου χώρου της. Όμως με την απόσυρση της Ελλάδας από το ΝΑΤΟ, ο «χώρος παραμένει ακάλυπτος». Κερδίζει έδαφος η παράνομη τουρκική ΝΟΤΑΜ 714[25], που εκδόθηκε στις 6/8/1974 και με την οποία η Τουρκία αναλαμβάνει την αεράμυνα της Συμμαχίας στο 50% του Αιγαίου. Αν και η Ελλάδα απαντά με ΝΟΤΑΜ 1157, δηλώνοντας
το Αιγαίο «επικίνδυνη ζώνη», η εν λόγω αναγγελία επηρεάζει μόνο τα πολιτικά αεροσκάφη. Τα πολεμικά συνεχίζουν να αλωνίζουν το Αιγαίο.

Κατόπιν πολλών «προσπαθειών» και όταν ήταν ορατό ότι στην Τουρκία επέρχεται η χούντα του Εβρέν, κατορθώνεται η «επανένταξη των Ελληνικών Ένοπλων Δυνάμεων στην ενοποιημένη στρατιωτική δομή του ΝΑΤΟ». Η Τουρκία με ΝΟΤΑΜ 211 (22/2/1980) και η Ελλάδα με ΝΟΤΑΜ 267 (23/2/1980) ακυρώνουν αντίστοιχα τις 714/1974 και 1157/1974 ΝΟΤΑΜ’s. Με την Συμφωνία Ρότζερς στις 16/10/1980 υπογράφεται η επιστροφή μας στην Συμμαχία. Αν και οι ελληνικές αρχές πανηγύριζαν, ότι επιστρέψαμε με τους «ίδιους» όρους προ του 1974, δεν έλαβαν υπ’ όψιν δύο λεπτομέρειες:

• Τα αεροεπιχειρησιακά σύνορα της Ελλάδος, ταυτίστηκαν με το FIR Αθηνών, με την προϋπόθεση ανταλλαγής πληροφοριών (δηλαδή κατάθεση σχεδίου πτήσεων προς την άλλη πλευρά).

• Ο επιχειρησιακός έλεγχος ναυτικών επιχειρήσεων της Μεσογείου (και Αιγαίο) μεταβιβάζεται προς τους υφισταμένους (αναγράφεται σε πληθυντικό).

Επέρχεται η συμβατική συνήθεια.

Η Τουρκική Πολεμική Αεροπορία παύει να δίνει σχέδια πτήσεων, στις «ασκήσεις» που πραγματοποιεί στο Αιγαίο. Όταν τα ελληνικά ραντάρ σημειώνουν εχθρικά ίχνη τουρκικών αεροσκαφών τα οποία επιβεβαιώνονται και οπτικά, το επιχειρησιακό κέντρο του ΝΑΤΟ, απαλείφει τις εν λόγω καταγγελίες, υποστηρίζοντας ότι «είναι φιλικά αεροσκάφη σε ΝΑΤΟϊκό χώρο». Η ελληνική πλευρά αρκείται να καταγγείλει την τουρκική πλευρά ως «ταραξία». Το κυνηγητό ενίοτε έχει θλιβερή κατάληξη:

Την περίοδο συζητήσεων ένταξης της Τουρκίας στην ΕΕ, τα ελληνικά σύνορα παραβιάστηκαν 6207 φορές[26], με αποκορύφωμα την δολοφονία του Έλληνα σμηναγού Κώστα Ηλιάκη [27] το καλοκαίρι του 2006. Η «ανευθυνότητα»
των τότε διοικούντων δεν ήταν ότι δεν μπόρεσαν να προβλέψουν την απεγνωσμένη κίνηση ενός πειρατή Τούρκου αεροπόρου, αλλά ότι επέτρεψαν να εισβάλλουν όλα τα τουρκικά μέσα διάσωσης σε ελληνικό εναέριο και υδάτινο χώρο για να απεγκλωβίσουν τον «ήρωα» τους.

Για να μην επαναληφθεί το «τραγικό συμβάν», μέσω non paper αρχίζει η συζήτηση καθιέρωσης «σύνορα πτήσεων» να είναι ο 25^ος μεσημβρινός[28]. Τον Μάιο του 2010 εγκρίνεται από το ICAO η τουρκική πρόταση κατάργησης υποβολής σχεδίου πτήσης στο Αιγαίο[29].

Επέρχεται το status quo!

Ο υδάτινος χώρος: Από ελληνικής πλευράς η οριοθέτηση της υφαλοκρηπίδας στο Αιγαίο αποτελεί την μόνη Ελληνο-Τουρκική διαφορά, η οποία ήταν γνωστή από το 1930.

Μετά την «διαρροή» των αποτελεσμάτων έρευνας πετρελαϊκών κοιτασμάτων στο Βόρειο Αιγαίο και την απόφαση της Ελλάδας να τα εξορύξει, η Τουρκία την 1/11/1973 δημοσιεύει χάρτη, στον οποίο συμπεριλαμβάνονται και ελληνικά χωρικά ύδατα, και δίνει άδεια διεξαγωγής ερευνών στην Τουρκική Πετρελαϊκή Εταιρία (Türkiye Petrolleri A.Ş.). Στα ελληνικά διαβήματα το Υπ.Εξ. της Τουρκίας απαντά με Χιτλερική ορολογία περί «ζωτικών συμφερόντων»! [30]. Εδώ πρέπει να αναρωτηθούμε, εάν τις ημερομηνίες εκείνες το «πρόβλημα» περιορίζονταν μόνο στα πετρέλαια του Βορείου Αιγαίου ή η Τουρκική Δημοκρατία προσπαθούσε να προκαταβάλει κάποιες διεθνείς εξελίξεις.

Από αρχές του 20^ου αιώνα, η διεκδίκηση και ο έλεγχος των θαλασσών (που καλύπτουν το 75% της γήινης σφαίρας) αρχίζουν να γίνονται αίτια προστριβών μεταξύ πολλών εθνοτήτων. Οι ΗΠΑ, με τον «αέρα» του νικητή του Β’ Παγκοσμίου Πολέμου, δια στόματος Truman στις 28/9/1945 δηλώνουν ότι η χώρα τους έχει 200 ν.μ. (370 χ.μ) υφαλοκρηπίδα και διατίθεται προς εθνική αλιεία. Το 1947 Περού και Χιλή επίσης αναγγέλλουν ότι διαθέτουν 200 ν.μ. χωρικά ύδατα. Ο νεοϊδρυθέν ΟΗΕ, για να προκαταβάλλει τις επερχόμενες νέες μάχες καλεί τα μέλη του να συμβιβαστούν σε συγκεκριμένο πλαίσιο. Έτσι το 1947 στην διάσκεψη του Καράκας συντάσσεται άρον-άρον το «Δίκαιο της Θαλάσσης».

Όμως ο νέος θεσμός εμφανίζει πολλά κενά. Οι μάχες που διεξάγονται στην Παλαιστίνη (προς ίδρυση του Ισραήλ), αλλά και η περίεργη μορφή Μεσογείου, Ερυθράς Θάλασσας και Περσικού Κόλπου αναγκάζουν τα Αραβικά κράτη να θέσουν προβληματισμούς προς επίλυση, όπως:

• Δικαιοδοσία προς υφαλοκρηπίδα και διόρυξη πετρελαίου,

• Διαβεβαίωση για ναυσιπλοΐα και αεροδιάδρομους,

• Περί «βυθισμένων χώρων»,

• Οριοθέτηση και δικαιοδοσία παράκτιων περιοχών.

Στο Santiago στις 18/8/1952, Χιλή, Εκουαδόρ και Περού συνυπογράφουν κοινή διακήρυξη που έλυνε τα εν λόγω προβλήματα για μερικά κράτη της Νότιας Αμερικής. Όμως ο ψυχρός πόλεμος εμποδίζει την κοινή διακήρυξη της «παγκόσμιας κοινωνίας» και μέχρι την δεκαετία του 70 το «πρόβλημα παραμένει άλυτο». Το 1970 με την διακήρυξη Montovideo – Lima, και το 1972 με την διακήρυξη Santa Domingo, αρχίζει να εδραιώνεται η έννοια «Παγκόσμιο Δίκαιο της Θαλάσσης»[31]. Το 1972, η Κένυα εκφράζει ότι όλες οι χώρες του κόσμου έχουν δικαίωμα να ιδρύσουν την δική τους θαλάσσια οικονομική ζώνη. Πρωτοεμφανίζεται η έννοια του ΑΟΖ. Ο ΟΗΕ για να συμπεριλάβει όλες τις απόψεις, την περίοδο 1971 – 1973 συστήνει την επιτροπή «Βυθός της Θαλάσσης» (Sea-Bed Committee). Η επιτροπή θα πρότεινε την τελική μορφή «Συνθήκη Δικαίου της Θαλάσσης», που ψηφίζεται στις 10/12/1982 και τίθεται σ’ εφαρμογή το 1994. Άρα έκτοτε κάθε μέλος του ΟΗΕ, είχε το δικαίωμα να δηλώσει ότι διαθέτει ΑΟΖ. Οι ημερομηνίες συμπίπτουν με τις τουρκικές
αυθαιρεσίες. Τυχαίο;

Η Τουρκία είναι μια από τις 16 χώρες που ακόμα δεν έχει υπογράψει (άρα δεν την αποδέχεται) την Σύμβαση του 1982. Για να εξασφαλιστούν τα νότια θαλάσσια σύνορα, το 1983 ιδρύεται το ψευδοκράτος της Τουρκικής Δημοκρατίας Βορείου Κύπρου. Αμέσως μετά την αναγνώρισή του από την Τουρκική Δημοκρατία υπογράφεται διμερής σύμβασης σ’ ότι αφορά τα θαλάσσια σύνορα. Το 1984 επίσης υπογράφεται διμερής σύμβαση με την Σοβιετική Ένωση σ’ ότι αφορά το φυσικό αέριο και την θαλάσσια διέλευση των αγωγών. Η σύμβαση αυτή, όπως και του 1987 (σ’ ότι αφορά τα χερσαία σύνορα) έχουν αναγνωριστεί σ’ άρτιο και από την Ρωσική Ομοσπονδία, που ιδρύεται το 1992.

Μετά την επικύρωση από την Ελληνική Βουλή της Σύμβασης περί του Δικαίου Θαλάσσης[32], με την οποίο δηλώνεται ρητά ότι κάθε νησί που κατοικείται διαθέτει ΑΟΖ, από τον Νοέμβριο του 1995 άρχισαν οι μελέτες εποικισμού μικρονήσων του Αιγαίου.

Στις 26/12/1995 το τουρκικό φορτηγό M/S Figen Akat προσάραξε στις βραχονησίδες Ίμια! Το σκάφος αρχικά αρνείται βοήθεια από τις ελληνικές αρχές. Το θέμα αναβαθμίζεται και εμπλέκονται τα Υπ. Εξ. αμφότερων χωρών. Στις 29/12/1995 το Τουρκικό Υπ. Εξ. ανακοινώνει ότι τα Ίμια ανήκουν στην τουρκική επικράτεια. Το γεγονός λήγει με την «αμφίβολη» απώλεια τριών Ελλήνων του Πολεμικού Ναυτικού και με την άμεση εμπλοκή των ΗΠΑ με το σύνθημα «no ships, no troops, no flags» [33]

H «άτακτη υποχώρηση» της ελληνικής κυβέρνησης συνεχίζεται και στην σύνοδο του ΝΑΤΟ στην Μαδρίτη τον Ιούλιο του 1997. Κατόπιν πιέσεων της Υπ. Εξ. των ΗΠΑ Madeleine K. Albright, ο πρόεδρος της Τουρκίας Süleyman Demirel και ο Έλληνας Πρωθυπουργός Κωνσταντίνος Σημίτης διαβαίνουν σε κοινό ανακοινωθέν (press statement), στο οποίο, εκτός των άλλων τονίζεται:

«… Σεβασμό στα νόμιμα, ζωτικά συμφέροντα της κάθε χώρας στο Αιγαίο, τα οποία έχουν μεγάλη σημασία για την ασφάλεια και την εθνική κυριαρχία τους».

Η Τουρκία στις 8/10/1998 (ν.98/11860) αναλαμβάνει άμεσα τον έλεγχο τμήματος της αιγαιοπελαγίτικης θάλασσας (22.15Α, 40.15Β)[34], χωρίς καμία αντίρρηση την ελληνική πολιτική ηγεσία. Επέρχεται η συνήθεια.

Η σιωπή δεν περιορίζεται, μόνο στην νομοθετική μας εξουσία, αλλά απλώνεται σ’ όλη την κοινωνία. Μετά το 1999 οι πάντες αρχίζουν να παρουσιάζουν το κοινό ανακοινωθέν της Μαδρίτης, ως «Συνθήκη της Μαδρίτης». Έτσι η «απάτη της Συνθήκης της Μαδρίτης», μετατρέπεται σε προκάλυμμα μηχανισμού αδράνειας του ελλαδικού κράτους.

Το αποκορύφωμα της «αφέλειας»! επέρχεται στο Ελσίνκι το Δεκέμβριο του 1999. Η ΕΕ εισπράττει από την Τουρκική Δημοκρατία την διαβεβαίωση, ότι:

• Θα υπογράψει την Σύμβαση περί Δικαίου της Θαλάσσης

• Θα λύσει, όποιο πρόβλημα υπάρχει με την Ελλάδα μέχρι το 2004, διαφορετικά αποδέχεται να φέρει το ζήτημα στο Διεθνές Δικαστήριο.

• Θα μετατρέψει την χώρα με τρόπο που να εκπληρώνει τα κριτήρια της Κοπεγχάγης.

Κατόπιν αυτών, η Ελλάδα δια στόματος του Πρωθυπουργού Κ. Σημίτη, δηλώνει ότι με την Τουρκία εμφανίζονται «συνοριακά προβλήματα» στο Αιγαίο και δεν διεκδικούμε τίποτα άλλο!

Αν και διανύθηκε μια δεκαετής πορεία της Τουρκίας προς την ΕΕ, εκτός του ότι δεν υλοποιήθηκαν τα «θα» της μία πλευράς, η Ελλάδα συνεχίζει να δέχεται πιέσεις περιορισμού των συνόρων της, όπως:

• Χρησιμοποιώντας το τέχνασμα της Γαύδου, να ονομαστούν και από τις ΗΠΑ, περίπου 130 νησιά ως γκρίζα, και να ελέγχεται ο εναέριος χώρος του Αιγαίου από το αρχηγείο του ΝΑΤΟ, που εδρεύει στη Νάπολη της Ιταλίας[35].

• Παρ’ ότι η Τουρκία δεν έχει υπογράψει ούτε την Σύμβαση Δικαίου της Θαλάσσης, ούτε μέχρι το 2004 δέχθηκε να λυθούν τα «προβλήματα του Αιγαίου» δια μέσου δικαστικής οδού, όπως συμφωνήθηκαν στο Ελσίνκι το 1999, χωρίς να έχει υπογράψει και διμερή συμφωνία (Ελλάδα – Τουρκία), άρχισαν να συζητιόνται οι «περιοχές κοινού ενδιαφέροντος στο Αιγαίο», «κοινή κατηγοριοποίηση εναέριου χώρου» και «συνδιαχείριση του Αιγαίου»,
  καταργώντας την λέξη «νόμιμα», όπως είχε ανακοινωθεί στην Μαδρίτη.

• Η Τουρκία χωρίς να δικαιούται, άρχισε να δημοσιεύει χάρτες περί ΑΟΖ, χωρίς να λάβει υπ’ όψη την Κύπρο (ως ανεξάρτητο κράτος) και το Καστελόριζο (ως κατοικημένο νησί της ελληνικής επικράτειας) [κοίτα χάρτη].

• Με συνεχόμενες «ασκήσεις» δεσμεύει ελληνικά νησιά με ΝΟΤΑΜ’s[36] και πραγματοποιεί χαμηλές πτήσεις πάνω από κατοικημένα ελληνικά νησιά (όπως, Φαρμακονήσι, Αγαθονήσι, Φούρνοι, Λεβιθά, Κίναρος κ.ά.)

Μ’ όλα αυτά για να εδραιωθεί στην παγκόσμια κοινή γνώμη η θέση «ίσων αποστάσεων».

Επέρχεται το status quo!

Ο 21^ος αιώνας

Μετά Ελσίνκι η Τουρκία επέρχεται σε ειδικό καθεστώς τελωνειακής ένωσης. Με πρωτοπόρους τους Σημίτη και Παπανδρέου, παραβλέποντας όλη την προϊστορία των 75 ετών, σημειώνονται «μπαράζ» οικονομικών συμβάσεων[37]
και όχι μόνο. Ας δούμε, με αριθμούς, τα αποτελέσματα της λαϊκίστικης νοοτροπίας «ανοίγουμε δυο super market και τους κυβερνάμε»:

Βάσει των στατιστικών δεδομένων (σε εκ. Δολ. ΗΠΑ) της Τουρκικής Στατιστικής Υπηρεσίας, την περίοδο υπογραφών οικονομικών συμφωνιών, το εμπορικό ισοζύγιο εμφάνιζε έλλειμμα 1,272 δις. Ευρώ κατά της Ελλάδος. Όταν τέλος του 2004 το εξωτερικό δημόσιο χρέος της χώρας μας συμπεριλαμβανομένης της «δημιουργικής λογιστικής» ανέρχονταν στα 198 δις. Ευρώ.

Το έλλειμμα δεν περιορίζεται στα εν λόγω ποσά. Διότι εάν αναλύσουμε τα προϊόντα θα δούμε ότι το πρώτο προϊόν που εξάγουμε στη γείτονα χώρα (το 25% της εξαγωγής) είναι το επιδοτούμενο από όλους τους Έλληνες φορολογούμενους, βαμβάκι (155 εκ $ το 2003 και 164 εκ. $ το 2004), η οποία επιδότηση δόθηκε κατόπιν παράλυσης του εθνικού οδικού δικτύου σε βάρος του υπόλοιπου ελλαδικού εμπορίου! Την ίδια περίοδο (τέλη του 2007) οι ελληνικές επενδύσεις στην Τουρκία ανέρχονταν σε 4 δις. Ευρώ έναντι των τουρκικών στην Ελλάδα 1,2 δις. Ευρώ[38]. Βέβαια εάν προστεθούν και οι πληρωμές της ΔΕΠΑ προς BOTAŞ (Ν.3246-2004, ΦΕΚ Α’117) λόγω των δέκα επτά ετών καθυστέρησης του αγωγού
Μπουργκάζ – Αλεξανδρούπολης, όπως και το κόστος των εξ ανατολάς εισερχόμενων λαθρομεταναστών στην χώρα, το ποσό που επιβαρύνει τον Έλληνα φορολογούμενο θα ανέλθει σε απίστευτο ύψος.

Την ίδια περίοδο, ενώ η Τουρκική Δημοκρατία εμποδίζει την δραστηριοποίηση της Alpha Bank, λόγω του ότι στο Διοικητικό Συμβούλιό της υπήρχε ένα πρώην στέλεχος της ΕΥΠ, η τουρκική κρατική Αγροτική Τράπεζα (Ziraat Bankası) ανοίγει υποκαταστήματα σε Κομοτηνή και Ξάνθη. Εκτός του ότι στις εναρκτήριες προσκλήσεις παραλείπονται τα Ελληνικά (οι προσκλήσεις είχαν τυπωθεί στην Τουρκική και Αγγλική γλώσσα) και προκάλεσε την έντονη αντίδραση των τοπικών φορέων, η Ziraat Bankası, αρχίζει να χρηματοδοτεί χαμηλότοκα τα ευρωπαϊκά προγράμματα και την αγορά αγροτεμαχίων σε «επιλεγμένους πελάτες». Η περίπλοκη θέση επιβαρύνεται και με το σχέδιο Καλλικράτης[39] του κ. Ραγκούση, με το οποίο δημιουργούνται οι Δήμοι Ιάσμου και Αρριανών, με περίεργη χαρτογράφηση [κοίτα χάρτη], που μας θυμίζουν τους θύλακες της Κύπρου του 1964.

Κλίνοντας

Η Τουρκική Δημοκρατία από την ίδρυσή της για να πετύχει την σταδιακή προσέγγιση των στόχων της ακολουθεί την ίδια πολιτική τακτική. Δηλαδή αναγάγει τις διεκδικήσεις της σε διμερή προβλήματα και υπομένει την κατάλληλη περίοδο προς επίλυσή των. Όταν τα συμφέροντα των ισχυρών κλίνουν προς την στήριξη της Τουρκίας, τότε και μόνο τότε κάθεται στο τραπέζι των διαπραγματεύσεων (π.χ., ψυχρός πόλεμος, πόλεμος εφτά ημερών και Κιομ-Λιπούρ, πόλεμος Ιράκ κ.ά.). Οι ένοπλες δυνάμεις και οι παρεμφερείς οργανώσεις αυτών, χρησιμοποιούνται προς «δημιουργία διμερών προβλημάτων» σε κάθε επίπεδο.

Όπως είδαμε οι επιθέσεις της Τουρκικής Δημοκρατίας κατά του Ελληνισμού ξεκινούν από την επομένη της υπογραφής της Συνθήκης Λοζάννης, ενώ κατά της Ελληνικής επικράτειας μετά το 1963. Από την άλλη, πολλοί «διακεκριμένοι» Έλληνες αναφερόμενοι στο Οικουμενικό Πατριαρχείο, που επιβιώνει για 16 αιώνες στην έδρα του, αρέσκονται να το αποκαλούν ως «όμηρο των καταστάσεων».
Όμως με μία ματιά στην σύγχρονη ιστορία εύλογα μας δημιουργείται το ερώτημα:

Ποιος είναι όμηρος τίνος;

Κλείνοντας, στο πρόσωπο του Δημάρχου κ. Καμίνη, όπως και σε πολλούς συμπατριώτες αφιερώνω τους εξής στοίχους μου:

Και παράδες, και αίμα δώσαμε

Όμως τίποτα δεν σώσαμε

Εάν δεν ξέρεις στο ύψος σου να σταθείς

Προ ζωή την υπερηφάνεια σου θα χάσεις

βκ

Σημειώσεις:

[*] İstanbul (Εις την πόλη): η πόλη του Βύζα και του Μ. Κωνσταντίνου. Ήταν για πολλούς αιώνες κέντρο των δύο μονοθεϊστικών θρησκειών. Από την ίδρυσή της μέχρι των ημερών μας, έχει περάσει στην ιστορία με 24 διαφορετικές ονομασίες.

[1] Κοίτα πρακτικά των μυστικών συνεδριάσεων της Βουλής της Άγκυρας TBMM gizli celse zabıtları, Türkiye İş Bankası yayınları, Ankara 1985. Δε για τους υπό κράτηση κατηγορούμενους στην Μάλτα, Κοίτα Vartkes Yeghiayan British Foreign
Offfice Dossiers on Turkish War Criminals, 1991 AAIC.

[2] Την περίοδο αυτή προκαθήμενοι ήταν: Γερμανός Ε’ (1913 – 1918), ??? (1918 – 1921), εξ Αμερικής ερχόμενος Μελέτιος Δ’ (1921 – 1923), Γρηγόριος Ζ’ (1923 – 1924), Κωνσταντίνος Στ’ (1925 – 1926).

[3] Όλα τα στατιστικά στοιχεία προέρχονται από τα μηνιαία δελτία της Τράπεζας της Ελλάδος της περιόδου εκείνης.

[4] 5^ος τόμος της εγκυκλοπαίδεια Hayat του εκδοτικού ομίλου Cumhuriyet του 1932. Τότε φίλα κείμενη στο καθεστώς.

[5] Όπως: 18/10/1935 Άγγλο-Τουρκική Συμμαχία Μεσογείου. 20/7/1936 Σύμβαση καθορισμού καθεστώτος των στενών του Ελλησπόντου (Montreux). Συμβάσεις μη ανάμιξης στα γεγονότα της Ισπανίας, Παρίσι (15/8/1936) και Nyon (14/9/1937).
1937–1939 Περίοδος υπογραφής διαφόρων συμβάσεων προς σύνδεση της περιοχής Αντιόχειας με την Τουρκία. 29/5/1937, 23/6/1939 Σύμβαση καθορισμού σχέσεων Συρίας-Τουρκίας.

[6] Κοίτα İsmail Soysal, Türkiye’nin
Siyasal Andlaşmaları (Οι διεθνείς Συμβάσεις της Τουρκίας), τόμος Ι σελ. 598.

[7] Η Γερμανία δια μέσου του Άλτενμπουργκ με ρηματική διακοίνωση (160-23/3/1942) επιβάλει στην Ελλάδα από 1/1/1942 να καταβάλλει α)έξοδα κατοχής 1,5 δις. δρχ ανά μήνα, β)Οι αναλήψεις από την Τράπεζα της Ελλάδος θα χρεώνονται στις κυβερνήσεις Γερμανίας και Ιταλίας ως άτοκο σε δραχμές δάνειο κ.ά. Για το θέμα αυτό Κοίτα Σωτ. Γκοτζαμάνης, κατοχικό δάνειο και δαπάναι κατοχής, Θες/νίκη 1954.

[8] Κοίτα Frank Weber, University of Missouri 1979, Ο Επιτήδειος Ουδέτερος, εκδόσεις Θετίλη, Αθήνα 1983.

[9] Η έννοια «γενοκτονία» εκφράζεται για πρώτη φορά, το 1943, από τον Πολωνοεβραίο Νομικό Raphael Lemkin (Ραφαέλ Λέμκιν). Ο ορισμός ως παγκόσμιο έγκλημα καταγράφηκε από τα Ηνωμένα Έθνη στη Γενική Συνεδρίαση της 9/12/1948 και τέθηκε σε ισχύ από τις 12/1/1951.

[10] Σύμφωνα με το ισχύον Σύνταγμα της Τουρκίας (έγινε δεκτό 7/11/1982), τα άρθρα διεθνών συμβάσεων που έχουν υπογραφεί από την Τουρκική Κυβέρνηση και έχουν κυρωθεί από τη Τουρκική Βουλή θεωρούνται νόμοι της χώρας και δεν προσβάλλονται στο Συνταγματικό Δικαστήριο της Τουρκίας (άρθρο 90).

[11] Κοίτα Fikret Başkaya, Sait Çetinoğlu, Resmi tarih çalışmaları 8 ‘Türkiye de Azınlıklar’ σελ. 23. Όπως Ομιλία Rıdvan Akar ‘Rumsuz İstanbul Projesi’ Ημερίδα Οικουμενικής Ομοσπονδίας Κωνσταντινουπολιτών στις 11/9/2010 και στα έργα της Dilek Güven.

[12] Από το ΝΑΤΟ ιδρυθέν ειδικό γραφείο ανορθόδοξου πολέμου, πλαισιωμένο από εθνικιστές και πιστούς στο ΝΑΤΟ’ϊκο δόγμα. Αντίστοιχο της κόκκινης προβιάς της Ελλάδος, Glaudio της Ιταλίας, S.A.C της Γαλλίας κοκ.

[13]Κοίτα Η Άγραφη Γενοκτονία, Κυρατζόπουλος Βασίλης, εκδόσεις Τσουκάτου 12/2006, όπως Kayıt Olunmamış Soykırım, εκδοτικός οίκος Pencere, 9/2009.

[14] Αρχαία Ελληνική φυλή, που ζούσε στα υψίπεδα της Θράκης. Αυτοαποκαλούνται «Αχριάν» που προέρχεται από Αγριάνες. Οι Μακεδόνες και Θράκες τους ονόμαζαν «Αγραίοι» ή «Αγριείς». Ήταν επιδέξιοι ακοντιστές και είχαν συνοδέψει τον Μ. Αλέξανδρο στις κατά Περσών εκστρατείες. Στις Βυζαντινές περιόδους εκχριστιανίσθηκαν, διατηρώντας και τα παγανιστικά τους έθιμα.

[15] Για την βιβλιογραφία γλώσσας, ιστορίας και παραδόσεις των Πομάκων κοίταwww.evrosblogs.gr

[16] Εκτός της Θεολογικής Σχολής της Χάλκης, ως λύκειο και θεολογική σχολή πρώτα (μέχρι 8/1971, όπου απαγορεύθηκε η λειτουργία) και μόνο λύκειο έπειτα, τα γυμνάσια και τα λύκεια στεγάζονται στα ίδια συγκροτήματα ως ενιαία δευτεροβάθμια εκπαίδευση.

[17] Είναι ο φοιτητής, που τοποθέτησε τα εκρηκτικά στο «σπίτι του Κεμάλ» στις 5/9/1955, που ταυτίζεται με το τουρκικό Προξενείο στην Θεσσαλονίκη. Με την πράξη αυτή ξεκινά η γενοκτόνος πράξη κατά της ελληνικής εθνότητας στην
Κωνσταντινούπολη. Αν και είχε συλληφθεί από τις ελληνικές αρχές, η απελευθέρωση και η φυγή του στην Τουρκία είναι αξιοπερίεργη. Στην Τουρκία αναλαμβάνει υπεύθυνος γραφείου παρακολούθησης Ελλήνων της Κωνσταντινούπολης. Η σταδιοδρομία του λήγει ως Νομάρχης του Nevşehir.

[18] Κοίτα Πολίτης τεύχος 479 (Μάρτιος 2007) σελ 9. Τουρκική γλώσσα στα ελληνικά σχολεία; του Β. Κυρατζόπουλου. Όπως και σε http://www.antibaro.gr/node/2794

[19] Ν. 2347 ΦΕΚ. Α’ 90 (Συνθήκη Φιλίας&Συνεργασίας), Άγκυρα 28/2/1953 και πρόσθετα αυτού στο Βελιγράδι 7/11/1953 (Ν. 2849/1954 ΦΕΚ Α-95) και 20/9/1954 (ΝΔ. 3583/1956, ΦΕΚ α-243). Συνθήκη συμμαχίας, πολιτικής συνεργασίας και
αμοιβαίας βοήθειας Ελλάδος – Τουρκίας – Γιουγκοσλαβίας Βελιγράδι 9/8/1954 (Ν. 3128/1955, ΦΕΚ Α-31) κ.ά.

[20] Έχει κουρδική καταγωγή. Γεννήθηκε το 1912 σε συνοικία της Κωνσταντινούπολης. Απόφοιτος Νομικής Κων/πολης. Έκανε την διατριβή του στη Νομική στο Παρίσι και το 1939 ξεκινά την ακαδημαϊκή καριέρα του ως Λέκτορας στο Πανεπιστήμιο της Άγκυρας. Το 1941 του απονέμεται ο τίτλος του Καθηγητή. Διετέλεσε βουλευτής του CHP και υπουργός την περίοδο 1945 – 1950. Συνεργάστηκε στενά με τον Menderes, για την διαμόρφωση της τουρκικής πολιτικής όσον αφορά την Κύπρο. Διετέλεσε Πρωθυπουργός (26/3/1971 – 22/5/1972) στην Κυβέρνηση Ενόπλων Δυνάμεων του κινήματος του 1971. Το 1975 εκδίδει το βιβλίο του (Bildiğim ve Gördüğüm ölçüler İçinde Kıbrıs, Η Κύπρος στα μέτρα που ξέρω και είδα). Στις 19/7/1980 δολοφονείται από «αγνώστους». Είναι ο μοναδικός δολοφονηθείς πρωθυπουργός στην ιστορία της Τουρκικής Δημοκρατίας.

[21] Κοίτα, Νίκος Κουρής Ελλάδα – Τουρκία ο Πεντηκονταετής «Πόλεμος», Νέα Σύνορα – Α.Α. Λιβάνη, Αθήνα 1997. Ως προς τον συγγραφέα μέσα στις συμφωνίες Ζυρίχη – Λονδίνο υπογράφεται μυστική συμφωνία κυριών με δέσμευση « α) Ελλάδα – Τουρκία, θα προσπαθήσουν την είσοδο της Κυπριακής Δημοκρατίας στο ΝΑΤΟ, β) Οι εγκαταστάσεις που θα γίνουν, πρέπει να συμφωνηθούν και από τις δύο κυβερνήσεις (σελ. 70).

[22] Κοίτα Καθημερινή 24/8/2004, όπως αρχεία State Department, απομαγνητοφωνημένα τηλέφωνα περιόδου 1/7/1964 – 30/8/1964.

[23] International Civil Organization (ICAO) ιδρύεται στις 7/12/1944 στο Chicago των Ηνωμένων Πολιτειών (Chicago Convention), σήμερα εδρεύει στο Montreal του Καναδά. Στην ιδρυτική Συνέλευση παρευρέθηκαν 52 χώρες. Το πρώτο καταστατικό ψηφίζεται από την Ελλάδα (ψηφίστηκε στην Ελληνική Βουλή στις 13/3/1947) και από την Τουρκία (ψηφίστηκε από την Τουρκική Βουλή στις 20/12/1945). Η τελευταία αναθεώρηση (9^η κατά σειρά) του καταστατικού ψηφίστηκε το 2006. Από γένεσή τουτο άρθρο 3 αναφέρει «No state aircraft (used in military customs and police services ‘arti.2.’) of a contracting State shall fly over the territory of another State or land without authorization by special agreement or otherwise, and in accordance with the terms thereof».

[24] Flight Information Region, Περιοχή Πληροφοριών Πτήσεων.

[25] ΝΟΤΑΜ, Notice to Airmen, Αναγγελία προς αεροναυτιλλόμενους. Δήλωση ΝΟΤΑΜ είναι εθνική υπόθεση κάθε κράτους μέλους του ICAO.

[26] Τα Νέα 20/12/2002

[27] Κοίτα Πολίτη αριθ. φύλου 471 Ιούλιος 2006. www.metarrythmisis.gr

[28] Κοίτα www.enet.gr/?i=news.el.article&id=139010 ή http://www.antibaro.gr/node/1299 (8/3/2010)

[29] Ελευθεροτυπία 7/7/2010, της Κύρας Αδάμ.

[30] Κοίτα περιοδικό Στρατιωτική Επιθεώρηση Μάιος – Ιούνιος 2008, Η διαμάχη στο Αιγαίο & η Τουρκική Προκλητικότητα.

[31] UNCLOS (United Nations Convention on the Law of Sea). Γίνονται τέσσερις προσπάθειες για την «δίκαιη» καταγραφή της, α)UNCLOS I 1956 στη Γενεύη β) UNCLOS IΙ, 1960 Γενεύη, διαφωνεί το Ανατολικό Μπλοκ, γ) UNCLOS IΙΙ, 1973 Νέα Υόρκη, δ)Τέλος με την σύμβαση του 1982, όπου θεσμοθετείται το Παγκόσμιο Δίκαιο της Θαλάσσης. Το 5^ο κεφάλαιο της σύμβασης αναφέρεται στην Αποκλειστική Οικονομική Ζώνη (ΑΟΖ) Exclusive Economic Zone (EEZ).

[32] Επικυρώνεται στις 31/5/1995. Στις 8/7/1995 η Βουλή της Άγκυρας εκχωρεί στην Τουρκική Κυβέρνηση χρήση δικαιώματος casus belli.

[33] Κοίτα, Ίμια, τα Απόρρητα Τηλεγραφήματα των Αμερικάνων, Αθανάσιος Έλλις & Μιχάλης Ιγνατίου. Εκδόσεις Α.Α.Λιβάνη, Αθήνα 2009.

[34] Κοίτα Βασίλης Κυρατζόπουλος «Λύκου Ανάβασις», Εκδόσεις Τσουκάτου, Αθήνα 2006.

[35] Κοίτα http://wikileaks.org/wiki/CRS-97-799,Carol Migdalovitz, Greece and Turkey:Aegean Issues – Backgroung and Recent Developments.

[36] Κοίτα ΝΟΤΑΜ Α0184/10 της 15/1/2010, δεσμεύεται η Μύκονος και τουρκικό σκάφος του Πολεμικού Ναυτικού πλησιάζει στα 3 ν.μ. στην Μύκονο. Τουρκικό υποβρύχιο στις 13/1/2010 συλλαμβάνεται καταδυόμενο ανοιχτά της Κέας κ.ά.

[37] Στην Άγκυρα στις 20/1/2000:
Καταπολέμηση εγκλήματος, ιδιαίτερα της τρομοκρατίας, του οργανωμένου εγκλήματος, της παράνομης διακίνησης ναρκωτικών και λαθρομετανάστευσης (Ν.2926, ΦΕΚ Α’139), Ελληνο Τουρκική συμφωνία προστασίας επενδύσεων (Ν.2907, ΦΕΚ Α’82), Μνημόνιο Ελληνο Τουρκικής συνεργασίας προστασίας περιβάλλοντος (Ν.2902, ΦΕΚ Α’77), Ελληνο Τουρκική Τουριστική Συνεργασία (Ν. 2897, ΦΕΚ Α’69). Στην Αθήνα 4/2/2000: Ελληνο Τουρκική συμφωνία για οικονομική συνεργασία (Ν.2906, ΦΕΚ Α’81), Ελληνο Τουρκική Συμφωνία Τελωνιακής Συνεργασίας (Ν.2895, ΦΕΚ Α’62), Πολιτιστική Συνεργασία με την Τουρκία (Ν.2929, ΦΕΚ Α’142), Ελληνο Τουρκική Συμφωνία για θαλάσσιες μεταφορές
(Ν.2900, ΦΕΚ Α’75), Επιστημονική – Τεχνολογική συνεργασία με την Τουρκία (Ν.2896, ΦΕΚ Α’68). Στην Αθήνα 8/11/2001:
Πρωτόκολλο σύστασης Ελληνο-Τουρκικής Εφεδρικής Μονάδας αντιμετώπισης καταστροφών (Ν.3339, ΦΕΚ Α’111), Μνημόνιο συνεργασίας Διπλωματικής Ακαδημίας με Εκπαιδευτικό κέντρο Υπ. Εξ. Τουρκίας (Ν.3110, ΦΕΚ Α’39), Πρωτόκολλο εφαρμογής αρθ.8 σύμβ. Ν.2929 (Ν.3030, ΦΕΚ Α’163), Ελληνο – Τουρκικής συμφωνίας αποφυγής
διπλής φορολογίας (φόρος εισοδήματος) Άγκυρα 2/12/2003 (Ν.3228, ΦΕΚ Α’32) κ.ά.

[38] Όπως ανακοινώθηκε από τον πρόεδρο του Εμπορικού και Βιομηχανικού Συλλόγου Ρουμελίας Vehbi Varlık (Βεχμπί Βαρλίκ) στην ομιλία του στην Μπούρσα τον 11/2009.

[39] Κοίτα, Η Θράκη με το σχέδιο Καλλικράτης, www.votegreece.gr/archives/4666 , http://kostasxan.blogspot.com

 

Πηγή: Αντίβαρο, Αβέρωφ