(Δημήτριος Περδίκης)
Πριν να σπεύσουν κάποιοι να με διορθώσουν, θέλω να γράψω πως το όνομά του στα Γαλλικά γράφεται μεν Frederic, όμως ο ίδιος έγραφε και υπέγραφε στην τοπική διάλεκτο της Προβηγκίας (Occitane) και σαν μια ελάχιστη τιμή στην μνήμη του, το γράφω και εγώ όπως και ο ίδιος θα ήθελε να το δει γραμμένο.
Θαύμασε και εξύμνησε ιδιαίτερα τον αγώνα της ανεξαρτησίας των Ελλήνων από τους Οθωμανούς.
Ήταν Χριστούγεννα του 1897 και ο Φρεντερί Μιστράλ παρακολουθούσε με ενδιαφέρον και αγωνία τον ηρωικό αγώνα που έδιναν οι Κρητικοί για ελευθερία από τον τουρκικό ζυγό και για την ένωση με την μητέρα Ελλάδα.
Τότε παρουσιάζει το υπέροχο ποίημά του, τον Ύμνο στην Ελλάδα, τον οποίο παραθέτω πιο κάτω. Λίγο καιρό αργότερα οι στόλοι των μεγάλων ευρωπαϊκών δυνάμεων έφθαναν στα λιμάνια της Κρήτης και αποβίβαζαν τους στρατιώτες τους. Μετά από πολλές διαβουλεύσεις η τελική απόφαση (με αποχή της Γερμανίας και της Αυστρίας) ήταν για την Κρήτη: Αυτόνομη Πολιτεία με Έλληνα πρίγκιπα αρμοστή και την ελληνική δραχμή ως νόμισμα.
Η αρχή για την Κρητική δικαίωση και λύτρωση είχε αρχίσει και θα ολοκληρωνόταν λίγους μήνες πριν από τον θάνατό του, το 1913.
Ο Φρεντερί Μιστράλ γεννήθηκε στις 8 Σεπτεμβρίου 1830 στο χωριό Μαιγιάν (Maillane), το οποίο οι ντόπιοι ονομάζουν στα προβηγκικά Malhane που βρίσκεται νότια της Αβινιόν στην Προβηγκία της Γαλλίας. Οι γονείς του ήσαν εύποροι αγρότες. Όμως ο ίδιος διάλεξε τον δρόμο των γραμμάτων και του αγώνα για την διάδοση και καθιέρωση της προβηγκικής γλώσσας (Occitane). Οι μακρινοί του πρόγονοι είχαν έλθει στην εύφορη γη της Νότιας Γαλλίας από την Κάτω Ιταλία με το επώνυμο Rofos, το οποίο στην Γαλλία άλλαξε σε Roux για να καταλήξει σε Mistral.
To 1904 o Μιστράλ βραβεύθηκε για την συνολική προσφορά του στην ποίηση με το νόμπελ λογοτεχνίας. Το χρηματικό ποσό που συνόδευσε την βράβευση, το διέθεσε για την δημιουργία στο Άρλ, γειτονικό με την γενέτειρα του, Προβηγκικού Εθνογραφικού Μουσείου.
Πέθανε στις 25 Μαρτίου 1914 (την ημέρα της εθνικής μας εορτής) στο χωριό που γεννήθηκε, το Μαιγιάν.
Στην Γαλλία ο Μιστράλ είναι γνωστός, και στα 100 χρόνια από τον θάνατό του πλήθος εκδηλώσεων πραγματοποιήθηκαν.
Στην Ελλάδα, μετά από μια πρόχειρη έρευνα που έκανα, τον αγνοεί η συντριπτική πλειοψηφία των Ελλήνων. Μήπως θα έπρεπε, στα 100 χρόνια από τον θάνατό του και η Ελλάδα, ιδιαίτερα η επίσημη πολιτεία, η χώρα την οποία λάτρεψε, να του αποτίσει τιμή και μνήμη. Και να φροντίσει το όνομα και το έργο του να γίνουν λίγο πιο γνωστά από όσο είναι τώρα, ίσως και σαν ένα ακόμα παράδειγμα για μίμηση στην τόσο αποπροσανατολισμένη σημερινή Ελλάδα.
(Πηγή: himarablog.blogspot.com)
Το ποίημα που παραθέτουμε δεν ανήκει σε κάποιον έλληνα εθνικιστή ποετάστρο, αλλά είναι δικό του δημιούργημα. Είναι προϊόν της άδολης πίστης του προς τη "γη που γέννησε τους ήρωες, τις τέχνες και τα γράμματα" και εντάσσεται μέσα στο πνεύμα της ρομαντικής εποχής του, που εξιδανίκευε ανυπόκριτα καθετί το ελληνικό.
"Ο ελληνικός ύμνος" μεταφράστηκε εν τω άμα από τον Κωστή Παλαμά και είχε τη θριαμβική τύχη όλων των ξένων κειμένων που υμνούν τις υπαρκτές ή ανύπαρκτες αρετές των αρχαίων,
φουσκώνοντας έτσι τα μυαλά πολλών νεοτέρων, που φαντασιώνονται ότι διαθέτουν τις αρετές τους.
Δεν είναι καθόλου τυχαίο που περιλαμβάνεται ανελλιπώς σε όλα τα αναγνωσματάρια που κυκλοφόρησαν κατά τη διάρκεια του 20ού αιώνα.
Ο ΕΛΛΗΝΙΚΟΣ ΥΜΝΟΣ
Με την αυγή και η θάλασσα μενεξεδένια
λάμπει, και με το φως τα πάντα ξανανιώνουν.
Να η άνοιξη γυρίζει, να το χελιδόνι
στον Παρθενώνα ξαναχτίζει τη φωλιά του!
Πανίερη Αθηνά, τίναξε το πουλί σου
στ' αμπέλια μας απάνου τα σαρακωμένα.
Κι αν πρέπει να πεθάνουμε για την Ελλάδα,
θεία είν' η δάφνη! Μια φορά κανείς πεθαίνει.
Αγάλια αγάλια αποχρυσώνεται το κύμα,
να η άνοιξη γυρίζει, μα στα κορφοβούνια
του Προμηθέα τα σπλάχνα σκίζοντας ένα όρνιο
μεγάλο, ασάλευτο ξανοίγεται μακριάθε'
για να διώξεις το μαύρο γύπα που σε τρώει,
αρμάτωσέ μας, νέε νησιώτη, το καράβι.
Κι αν πρέπει να πεθάνουμε για την Ελλάδα,
θεία είν' η δάφνη! Μια φορά κανείς πεθαίνει.
Τ' ανάκρασμα τ' ακούτε της αρχαίας Πυθίας:
"Νίκη στων ημιθέων τ' αγγόνια!" Από την 'Ιδη
ως στης Νικαίας τ' ακρογιάλια ξανανθίζουν
αιώνιες οι ελιές. Με τ' άρματα στα χέρια
εμπρός! Τα ύψη των βουνών ας τ' ανεβούμε,
τους σαλαμίνικους αντίλαλους ξυπνώντας!
Αν πρέπει να πεθάνουμε για την Ελλάδα,
θεία είν' η δάφνη! Μια φορά κανείς πεθαίνει.
Κι έλα, ετοιμάστε τα λευκά φορέματά σας,
αρραβωνιαστικές, για να στεφανωθείτε
στο γυρισμό τους ακριβούς σας' μέσ' στο λόγγο
γι' αυτούς που σας γλιτώσανε κόφτε τη δάφνη.
Αγνάντια στη σκυφτή και ντροπιασμένη Ευρώπη,
ας πιούμε ξέχειλη τη δόξα, παλικάρια.
Κι αν πρέπει να πεθάνουμε για την Ελλάδα,
θεία είν' η δάφνη! Μια φορά κανείς πεθαίνει.
'Ο,τι έγινε μπορεί να ξαναγίνει, αδέρφια!
Στων πυρωμένων τούτων βράχων τη λαμπράδα
με σάρκα θεία μπόρεσ' ο άνθρωπος να ντύσει
το φωτερότερο κι απ' όλα τα όνειρά του.
Κι η χριστιανή ψυχή βουβή εκεί πέρα θα είναι;
Κι εμείς ενός κορμού ξερόκλαδα εκεί πέρα;
Κι αν πρέπει να πεθάνουμε για την Ελλάδα,
θεία είν' η δάφνη! Μια φορά κανείς πεθαίνει.
(Μετάφραση: Κωστής Παλαμάς)
(Πηγή:gerontakos.blogspot.com)
