Οι σφοδρές συγκρούσεις, που ξέσπασαν σαν σήμερα, το 1968, μεταξύ αριστεριστών φοιτητών και αστυνομικών, μέσα στο κτιριακό συγκρότημα του Πανεπιστημίου της Σορβόννης, θεωρούνται η αφετηρία της μεγάλης πολιτικής και κοινωνικής αναταραχής που συντάραξε την Γαλλία και πέρασε στην Ιστορία ως «Κόκκινος Μάης».
🔴«Κόκκινος Μάης» του 1968 – Πως η Γαλλία βρέθηκε στο χείλος του εμφυλίου πολέμου.
🔴Οι σφοδρές συγκρούσεις, που ξέσπασαν σαν σήμερα, το 1968, μεταξύ αριστεριστών φοιτητών και αστυνομικών, μέσα στο κτιριακό συγκρότημα του Πανεπιστημίου της Σορβόννης, θεωρούνται η αφετηρία της… pic.twitter.com/1xO7BYOAbc
— Αμαλία🇬🇷 (@4fABkkc5xTv2aek) May 3, 2025
Η –καθοδηγούμενη από τα κόμματα της αριστεράς– αναταραχή, είχε ξεκινήσει στις 22 Μαρτίου, με κατάληψη στο πανεπιστήμιο της Ναντέρ, που βρίσκεται στα περίχωρα του Παρισιού, κι όλο τον Απρίλιο γίνονταν μικρές φοιτητικές διαδηλώσεις, για… «επαναστατική γυμναστική». Στις 2 Μαΐου το πανεπιστήμιο της Ναντέρ έκλεισε, προκειμένου να υπάρξει επιστροφή στην ομαλότητα, αλλά τα κόμματα της αριστεράς είχαν άλλα σχέδια.
Το «ραντεβού» δόθηκε την επομένη στην Σορβόννη (που είχε τεθεί υπό κατάληψη 3 μέρες νωρίτερα), κι από κει άρχισαν όλα! Οι συγκρούσεις επεκτάθηκαν γρήγορα στους δρόμους του Παρισιού κι έγιναν καθημερινό φαινόμενο. Στις 6 Μαΐου, η κατάσταση άρχισε να ξεφεύγει από τον έλεγχο, με τον απολογισμό της ημέρας να φτάνει τους περίπου 500 τραυματίες, εκατέρωθεν. Η κορύφωση της αναταραχής ήρθε στις 10 Μαΐου, με την «Νύχτα των Οδοφραγμάτων». Τότε εμφανίστηκε στο προσκήνιο και ο καθοδηγητής της αναταραχής, Ντανιέλ Κοέν Μπεντίτ, γνωστός ως «Κόκκινος Ντάνυ».
Στα υπονοούμενα του στρατηγού Ντε Γκωλ για την εβραϊκή καταγωγή του, οι αριστεροί φοιτητές απάντησαν με το σύνθημα «Είμαστε όλοι Εβραίοι». Να σημειωθεί ότι η (πολυπληθής) εβραϊκή κοινότητα της Γαλλίας, είχε σαφώς αριστερή κατεύθυνση, από την εποχή της «υπόθεσης Ντρέυφους».
Στις 13 Μαΐου, μπήκαν στο παιχνίδι της αναταραχής τα ελεγχόμενα από το Σοσιαλιστικό και το Κομμουνιστικό Κόμμα, «κόκκινα συνδικάτα», με κήρυξη 24ωρης απεργίας και ενεργό συμμετοχή στις επεισοδιακές διαδηλώσεις των φοιτητών. Τότε, άρχισε ν’ ακούγεται και το σύνθημα «Λαϊκή Εξουσία», που μύριζε κομμουνιστική επανάσταση.
Τις επόμενες ημέρες, το «παιχνίδι» άρχισε να χοντραίνει επικίνδυνα, καθώς τα «Τάγματα Εφόδου» της αριστεράς άρχισαν να καταλαμβάνουν το ένα εργοστάσιο μετά το άλλο και να κηρύσσουν απεργίες παντού: στους σιδηροδρόμους, στην ενέργεια, στα τυπογραφεία, στα ναυπηγεία, στην αυτοκινητοβιομηχανία κ.α. Στις 20 Μαΐου, είχε σταματήσει κάθε παραγωγική δραστηριότητα και η χώρα βρισκόταν πλέον στο χείλος του εμφυλίου πολέμου.
Στις 22 Μαΐου ο «Κόκκινος Ντάνυ», που είχε γερμανική υπηκοότητα, μετέβη στην Γερμανία και την Ολλανδία για να μιλήσει σε φοιτητές για την εξέγερση στην Γαλλία – και πιθανώς για να «εξαγάγει» την αναταραχή. Ωστόσο, βρήκε κλειστή την πόρτα της επιστροφής, καθώς η γαλλική κυβέρνηση του αφαίρεσε την άδεια παραμονής. Με αφορμή την ουσιαστική απέλασή του, ξέσπασαν φοβερά επεισόδια, αλλά χωρίς τον «Κόκκινο Ντάνυ», οι αριστεριστές έμειναν χωρίς καθοδήγηση.
Ο στρατηγός Ντε Γκωλ βρέθηκε ενώπιον ενός ιστορικού διλήμματος: να κατεβάσει στους δρόμους τον στρατό ή να καταφύγει στον λαό! Αφού προετοιμάστηκε καλά για το πρώτο, επέλεξε τελικά το δεύτερο. Έτσι, το απόγευμα της 30ης Μαΐου, απηύθυνε ένα δραματικό διάγγελμα προς τον γαλλικό λαό, με το οποίο ανήγγειλε τη διάλυση της εθνοσυνέλευσης και την προκήρυξη εκλογών εντός 22 ημερών. Μετά το διάγγελμα, μίλησε η «σιωπηλή πλειοψηφία». Περίπου 500.000 κατέκλυσαν τους δρόμους του Παρισιού, εκφράζοντας την υποστήριξή τους στον Ντε Γκωλ.
Μέχρι τις εκλογές, οι απεργίες και οι διαδηλώσεις συνεχίζονταν, αλλά άρχισαν να «αραιώνουν» οι ελεγχόμενοι από το ΚΚΓ εργάτες. Όπως κατήγγειλαν μετέπειτα οι αριστεριστές, το ΚΚΓ «πούλησε την επανάσταση», αφού πήρε εντολή από την Μόσχα να κάνει πίσω. Στις δε εκλογές, που διεξήχθησαν σε 2 γύρους, στις 23 και 30Ιουνίου, η Δεξιά πέτυχε συντριπτική νίκη, με ποσοστά που δεν είχε συγκεντρώσει ποτέ ξανά στο παρελθόν και κατέλαβε στην νέα βουλή 358 έδρες, επί συνόλου 485.
Τα σχόλια δικά σας!
Πηγές:
Serge Berstein – Pierre Milza, «Ιστορία της Ευρώπης, 1919 έως σήμερα».
Mattei Dogan, «How Civil War Was Avoided in France».
Πηγή: futurewarfare.gr
