Απόσπασμα από το συγκλονιστικό βιβλίο «Εχθρός του Λαού», η σταυρική πορεία του Αγίου Νεομάρτυρα π. Παύλου Ανσίμωφ (1891-1937), του Γεωργίου Ανσίμωφ, εκδόσεις «Αρχονταρίκι», Έ έκδοση 2015. Ο π. Παύλος Ανσίμωφ ήταν Ρώσος Ορθόδοξος κληρικός που διώχθηκε και μαρτύρησε από το Σοβιετικό Καθεστώς. Ήταν ένα από τα πολλά θύματα του Κομμουνιστικού Καθεστώτος. Κατηγορήθηκε ως «εχθρός του λαού» γιατί ήταν ιερέας και υπέστη φοβερές διώξεις. Το 2005 η Ρωσική Εκκλησία, αναγνώρισε επίσημα την αγιότητά του και έκτοτε συγκαταλέγεται στις τάξεις των Νεομαρτύρων. Ο γιος του π. Παύλου, ο Γεώργιος Ανσίμωφ (1921-2015), διάσημος σκηνοθέτης στο Μπολσόϊ, γνωστός από τις παραστάσεις του σε όλο τον κόσμο σε αυτό το βιβλίο καταγράφει την ζωή του πατέρα του εστιάζοντας στο τελευταίο της διάστημα μέχρι τον μαρτυρικό του θάνατο. Το βιβλίο προλογίζει ο μητροπολίτης Αργολίδος Νεκτάριος Αντωνόπουλος.
Οι Μπολσεβίκοι έλεγαν ότι τώρα αυτοί είναι τα αφεντικά της Ρωσίας και θα ρίξουντον Θεό κάτω, όπως έριξαν τον Τσάρο και θα βάλουν την δική τους κυβέρνηση, τους δικούς τους νόμους, τον δικό τους Θεό.
Η νέα εξουσία επιβάλλεται παντού. Οι μυστικές υπηρεσίες δικτυώνονται, ελέγχουν τα πάντα, παρακολουθούν τους πάντες. Έμπαιναν στα σπίτια των κατοίκων, έψαχναν, άρπαζαν τα πράγματα τους. Μπήκαν στα σπίτια των συγγενών μας, πήραν τις γούνες. Από τις δύο μικρές ξαδέρφες μου, την Ελπίδα και τη Βάλια, άρπαξαν τις πάνινες κούκλες, που τούς είχαν στείλει δώρο στη γιορτή τους. Στα κοριτσάκια είπαν:
- Αυτές οι κούκλες θα πάνε στον παιδικό σταθμό να παίζουν όλα τα παιδιά και όχι μόνον εσείς.
Στην Θεολογική Ακαδημία έγινε ή τελετή απονομής των πτυχίων. Φαινόταν ότι δεν είχε και ιδιαίτερη αξία ή σημασία. Οι πτυχιούχοι καταλάβαιναν ότι η αποφοίτησή τους από τη Σχολή σήμαινε μια πορεία σταυρική, μέσα στην κακία και την επιθετικότητα.
Οι άνθρωποι που είχαν κάποια αξία ή περιουσία, ευγενείς, επιστήμονες, όλοι όσοι χαρακτηρίζονταν αστοί, κηρύχθηκαν σε διωγμό. Δήμευση περιουσίας, εξορία, φυλακή, εκτέλεση. Σ’ όλη την Ρωσία απλωνόταν ένα κύμα Ιερής Εξέτασης, κυριαρχούσε η κόκκινη τρομοκρατία. Η αφαίρεση της περιουσίας μετατράπηκε σ’ ένα ανοικτό, χωρίς ντροπή, ανελέητο πλιάτσικο, ποτισμένο με αίμα. Να τι έλεγαν:
- Αυτός έχει, εσύ δεν έχεις. Άρπαξέ τα. Η εξουσία είναι δική μας. Δεν σου τα δίνει; Σκότωσε και πάρτα. Ό,τι είχαν, είναι δικό μας πλέον, ανήκει σε μας.
Έτσι ξεκίνησε μία, χωρίς προηγούμενο, αρπαγή της περιουσίας των πολιτών, με την ενθάρρυνση της νέας εξουσίας. Αρπάζουν τα πάντα, από μονοκατοικίες και διαμερίσματα, μέχρι το άλογο, ακόμη και την τσιγαροθήκη και τα υποδήματα. Στην Πετρούπολη κάθε Κυριακή, μπροστά στα χειμερινά ανάκτορα, εξέθεταν και πουλούσαν τα αντικείμενα του παλατιού. Πλήθος ανθρώπων που διψούσαν να πλουτίσουν, μαζεύονταν και άρπαζαν ό,τι έβλεπαν. Καρέκλες, χαλιά, κηροπήγια, τραπέζια, φλυτζάνια.
Αφού άρπαξαν από παντού έπειτα στράφηκαν και κατά των εκκλησιαστικών αντικειμένων και ιερών σκευών. Επειδή είχε ενσκήψει τότε ο λιμός, δικαιολόγησαν την αρπαγή λέγοντας ότι τα έσοδα «θα πάνε για τους πεινασμένους»…. Οι ευκολόπιστοι παππούληδες και οι πιστοί, αλλά και ο ίδιος ο Πατριάρχης Τύχων, δεν γνώριζαν και δεν μπορούσαν να φανταστούν, ότι αυτά τα πολύτιμα αντικείμενα, δεν πήγαιναν για τους λιμοκτονούντες αλλά κάπου αλλού. Είτε πρεσαρισμένα και κομματιασμένα, τα έριχναν σε μία άβυσσο που ονομαζόταν «υποχρεώσεις της συνθήκης του Μπρέστ», είτε τα έκλεβαν οι αετονύχηδες. Οι πεινασμένοι όμως περίμεναν, πίστευαν, πέθαιναν από την πείνα κι ευλογούσαν τον Θεό με την αγαθή σκέψη ότι κάποιος ίσως χόρτασε και επιβίωσε.
Το κυνήγι τού θησαυρού, για όλα δηλαδή τα αντικείμενα αξίας, έγινε το κύριο μέλημα για τους κομισάριους της Cheka. Όταν συνέλαβαν τον πατέρα μου άρπαξαν ό,τι βρήκαν στο σπίτι, βιβλίο, γράμματα, το αρτοφόριο, τα άμφια, ακόμη και δύο ασημένια κουταλάκια που βρήκαν στον μπουφέ. Στους εργάτες έταξαν να τους δώσουν τα εργοστάσια, με αυτό το σύνθημα τους εξαγόρασαν. Φυσικά δεν τους τα παρέδωσαν. Τη γη την πήραν από τους αγρότες, οι φτωχοί έγιναν εκατομμύρια, τους πιο ευκατάστατους αγρότες (κουλάκους) τους έδιωξαν από τον τόπο τους, ή τους εξόρισαν ή τους εκτέλεσαν. Τους μορφωμένους, τους επιστήμονες, τους ευγενείς τους ξύρισαν, άλλους τους έβαλαν σε πλοία ή τραίνα και τους έδιωξαν από τη χώρα, αφού πρώτα τους άδειασαν τα πορτοφόλια, τις τσέπες, τις τσάντες τους. Την Λευκή Φρουρά και τους τσαρικούς αξιωματικούς τους ξύρισαν, τους εκτέλεσαν, τους γελοιοποίησαν.
Τα πανεπιστήμια, τις ακαδημίες, τα ινστιτούτα, τα μετέτρεψαν σε τμήματα ταχείας καταπολέμησης της αγραμματοσύνης. Ήταν μία παρωδία. Έμπαινες χωρίς εξετάσεις, φτάνει να χεις περάσει τις κομματικές εξετάσεις, κι έπαιρνες πτυχίο πάλι χωρίς εξετάσεις. Προετοίμασαν αμέτρητους μυστικούς πράκτορες σε όλη τη χώρα, που έκαναν αναφορές για τους πάντες και τα πάντα. Η δημόσια διοίκηση δόθηκε στα χέρια των πιστών στο κόμμα. Το βασικό κριτήριο δεν ήταν ούτε η γνώση, ούτε η μόρφωση, ούτε η εξειδίκευση, ούτε οι ικανότητες, ούτε η γνώση ξένων γλωσσών. Ένα μόνο μετρούσε: Η πίστη στο κόμμα. Εάν έδινες τα εχέγγυα ότι είσαι πιστός στο κόμμα, άνοιγαν οι δρόμοι. Έτσι, ο καθένας έδειχνε όπως μπορούσε αυτή την πίστη του στο κόμμα. Πρόδιδε τον αδελφό, τον πατέρα, έστελνε αναφορές για τους γείτονές του κ.λπ.
Ιδιαίτερη σημασία είχε η συκοφαντική αναφορά για τον συνάδελφο, ή για τον προϊστάμενο. Όλες οι αναφορές υποβάλλονταν γραπτώς στην ασφάλεια και οι κομισάριοι δεν ερευνούσαν για να επιβεβαιώσουν την καταγγελία.Χωρίς άλλη έρευνα συνελάμβαναν τον υπάλληλο ή τον προϊστάμενο, τον φυλάκιζαν και τον εκτελούσαν. Όμως τον υπάλληλο που κατέθετε τη συκοφαντική αναφορά, τον επιβράβευαν και τον προήγαγαν σε ανώτερη θέση. Το βασικό και παντοδύναμο όργανο από το οποίο εξαρτώντο τα πάντα και το οποίο όλοι φοβούνταν σαν το διάβολο, ήταν η Cheka.
Cheka ήταν η «ασφάλεια» του νέου καθεστώτος η οποία ιδρύθηκε από τoν Λένιν και οργανώθηκε από τον Ντζερζίνσκι (ο Felix Dzerzhinsky, 1877 – 1926, ο «Τορκεμάδα του Μπολσεβικισμού», - φώτο - είχε πολωνικής καταγωγής μητέρα και εβραϊκής καταγωγής πατέρα). Σκοπό είχε την δίωξη κάθε αντεπαναστατικής ενέργειας. Το 1922 αντικαταστήθηκε από την G.P.U. το 1936 από την N.K.V.D. και τέλος από την K.G.B.
Πηγή: Κόκκινος Ουρανός
