Ήταν αυτός ο πραγματικός δικτάτορας, που τα συστημικά ΜΜΕ, στις ημέρες μας, τον παρουσιάζουν σαν τον «εθνάρχη», σαν την μεγαλύτερη πολιτική προσωπικότητα του περασμένου αιώνα... και όχι ο εθνάρχης Ιωάννης Καποδίστριας, ο άγιος της πολιτικής.

Η βενιζελική και η μαρξιστική δήθεν «ιστοριογραφία» δεν αποτόλμησαν ποτέ να παραδεχτούν την αλήθεια για τη μορφή διακυβέρνησης της χώρας από τον «εθνάρχη», από τον Ιούνιο του 1917 μέχρι το Νοέμβριο του 1920 (ενώ διαρρηγνύουν τα ιμάτιά τους για την «επάρατη, φοβερή, φρικτή, απάνθρωπη, βάρβαρη δικτατορία Μεταξά»)[1]

Και όμως…

Επί σχεδόν τριάμισι χρόνια ο μέγας «δημοκράτης» που γεννήθηκε στην Κρήτη, κυβέρνησε αυτό τον τόπο με ένα δικτατορικό καθεστώς ασυγκρίτως στυγνότερο από εκείνο του Ιω. Μεταξά – και επιπλέον αιματοβαμμένο και φορτωμένο με κατά πολύ περισσότερες και αφαντάστως απανθρωπότερες διώξεις. Αλλά υπάρχει και μια άλλη κραυγαλέα διαφορά, αφού όλα κρίνονται από το αποτέλεσμα: Ενώ το καθεστώς του στρατηγού έχει να επιδείξει την εκτυφλωτική λάμψη του «ΟΧΙ» του ’40, η δικτατορία του Βενιζέλου βαρύνεται -εκτός από δεκάδες εκτελέσεων- και με το ασυγχώρητο όνειδος της μικρασιατικής καταστροφής…

Ένας ουδέτερος, αντικειμενικός, έντιμος και αμερόληπτος κριτής των πραγμάτων -θεωρητικά θα είχε λόγο να στηρίξει την ανταντική πολιτική- ο αρχηγός της Ιντέλιτζενς Σέρβις σερ Μπάζιλ Τόμσον σχολιάζει στο περίφημο βιβλίο του:

«Πρέπει να επισημάνω ότι μέχρι τις εκλογές του 1920 το προπέτασμα καπνού, που κάλυπτε όλη τη δραστηριότητα της δικτατορίας Βενιζέλου, ήταν περισσότερο από αρκετό για να συντηρεί την άγνοια των αγγλικών και των γαλλικών εφημερίδων ως προς τον αριθμό των προσώπων, τα οποία είχαν εξοριστεί ή φυλακιστεί εξαιτίας των πολιτικών τους αντιλήψεων…»

Ακόμα και ο Σπ. Μαρκεζίνης -όψιμος στην εσχατιά του βίου του αντιβασιλικός…-, παρά την εμφανή μεροληψία του υπέρ των συναδέλφων του της πολιτικής, αναγκάζεται να παραδεχτεί ότι ο Βενιζέλος κυβέρνησε περισσότερο δικτατορικά σε σύγκριση με το Μεταξά.[2]

Ο λόγος είναι απλός: ο Μεταξάς δεν ήταν γεννημένος από στόφα δικτάτορα^. τα αδιέξοδα που δημιουργήθηκαν σωρευτικά πριν από το σούρουπο της 4^ης Αυγούστου 1936 τον οδήγησαν στο ιδιότυπο φερώνυμο καθεστώς, που, πάντως, δεν ήταν δικτατορία με την καθιερωμένη έννοια του όρου. Το κυριότερο: δεν επεδίωξε τη δημιουργία κομματικού κράτους και δεν καταδίωξε τους οπαδούς των αντιπάλων του -εκτός, φυσικά, από τους πάντα θερμοκέφαλους, σκληροτράχηλους και ταπεινούς διακόνους του Κρεμλίνου «Έλληνες» κομμουνιστές, οι οποίοι εκδήλωσαν αργότερα, σε τρεις διαδοχικούς αιματηρότατους γύρους σφαγών, βασανιστηρίων, ομηριών και παιδομαζωμάτων τα θηριώδη τους ένστικτα[3]. Όσο για τους εκτοπισμούς πολιτικών σε διάφορα αιγαιοπελαγίτικα νησιά, ο Βρετανός πρεσβευτής σερ Ρέτζιναλντ Λίπερ[4], αποδίδει την πραγματικότητα με αυθεντικά καυστικό χιούμορ: «Η μεγαλύτερη ταλαιπωρία που γνώρισαν οι Έλληνες πολιτικοί κατά τη δικτατορία (Μεταξά) ήταν η απώλεια του παιχνιδιού της πολιτικής». Θα μπορούσε να προσθέσει κανείς, χωρίς να απομακρυνθεί ούτε χιλιοστό από την πραγματικότητα, ότι τους στέρησε ακόμα τα προνόμια, τα δικαιώματα, την προβολή, τις ρουσφετολογικές δυνατότητες, που είναι σύμφυτες με την -ελληνική ειδικά- άσκηση της εξουσίας^. και ότι από το λαό στέρησε τον κατακίτρινο Τύπο, τα γραφικά προεκλογικά μπαλκόνια, τις υποσχέσεις των τοπικών φαιδρών κομματαρχίσκων, τις συστηματικές κομμουνιστικές απεργίες, καταλήψεις πόλεων και καταλύσεις αρχών (λ.χ. Θεσσαλονίκη)  και τη δυνατότητα άσκησης του εκλογικού δικαιώματος το 1940 (τέσσερα χρόνια μετά τον Ιανουάριο του 1936). Στον αντίποδα πεπραγμένων του Ιω. Μεταξά, που έφυγε απ’ αυτό τον κόσμο πάμφτωχος, βρίσκονται: η ανασύνταξη και η εντυπωσιακή ενίσχυση των ενόπλων δυνάμεων^. η κατασκευή της τελειότερης -φερώνυμης- οχυρωματικής γραμμής του κόσμου[5]^. η καθιέρωση του οκτάωρου^. η ουσιαστική λειτουργία του θεσμού των κοινωνικών ασφαλίσεων^. η ευεργετική για τους αγρότες αναδιάρθρωση των καλλιεργειών^. η απαλλαγή της κοινωνικής γαλήνης από τους κατ’ επάγγελμα δολιοφθορείς και υπονομευτές της κι εκείνο το ρωμαλέο και ιστορικό «όχι» - σύγχρονη παραλλαγή των Θερμοπυλών ^. όχι, επειδή το αξίωνε κάποιος νέος Σαράιγ ή Ζονάρ αλλά επειδή αυτή ήταν η βούληση της λαϊκής ψυχής.

Ο δεύτερος ο Ελ. Βενιζέλος, όπως έχει ήδη τονιστεί και όπως απέδειξε πέρα από κάθε αμφιβολία και αμφισβήτηση η τριετία 1917 - 1920, είχε αληθινό πάθος με τη δικτατορία. Βέβαια οι συνθήκες δεν του το επέτρεπαν, μετά τη -βάρβαρη, ποταπή, επαίσχυντη και αντίθετη με το δίκαιο και την ηθική -έξωση του Κωνσταντίνου, να ανακηρυχτεί και τυπικά δικτάτορας, όπως σφοδρά επιθυμούσε. Δεν τον εμπόδισαν όμως να ασκήσει την εξουσία σαν δικτάτορας: καταπατώντας το Σύνταγμα, βιάζοντας τους νόμους, νεκρανασταίνοντας τις Βουλές γιατί δεν μπορούσε να προσφύγει στη λαϊκή ετυμηγορία, εξορίζοντας σε ξερονήσια, κλείνοντας τους πολιτικούς αντιπάλους του σε στρατόπεδο της Κορσικής, καταργώντας τη μονιμότητα των δημοσίων υπαλλήλων, φυλακίζοντας χωρίς δικαστικές αποφάσεις, στερώντας την προσωπική ελευθερία με τη μέθοδο του «κατ’ οίκον περιορισμού», παύοντας αρεοπαγίτες, άλλους δικαστικούς, μητροπολίτες, ιερείς, διακόνους, υπαλλήλους υπουργείων, αξιωματικούς, διπλωματικούς - βέβαια, όλα στο όνομα της… δημοκρατίας.

Αν αυτά όλα δεν είναι πράξεις στυγνής δικτατορίας, τότε οι όροι έχασαν το αυθεντικό τους περιεχόμενο και η πολιτική τυφλότητα είναι ολοκληρωτική, ανίατη και αξιολύπητη.

Όσο για τον αχρείο Σάρλ Ζονάρ (Sarl Zonnart) θα διατύπωνε πολύ γρήγορα σε ποιο λάκκο με φίδια είχε πέσει. Και τότε θα καταληφθεί σταδιακά από ντροπή, όνειδος, δέος, φρίκη, τύψεις αδυσώπητες, καθώς συνειδητοποιούσε ότι με τα χέρια άνοιξε τη καταπακτή της κόλασης και έσπρωξε στα ερέβη της έναν αδύναμο, μικρό, πολύβασανισμένο, πεινασμένο, ανήμπορο να αντιδράσει λαό με το ενδοξότερο όνομα στη διαδρομή της ιστορίας: τους Έλληνες!

Αν διέθετε ο Γάλλος γερουσιαστής έστω και ελάχιστη ελληνική λεβεντιά, θα έβαζε τέρμα στη ζωή του.

Δεν είχε όμως.

Συνέχισε να ζει. Αλλά «αυτοκτόνησε» με άλλο τρόπο. Με τα κείμενά του κραυγάζει την αηδία, την αγανάκτηση και τον αποτροπιασμό του για τις μεταγενέστερες πράξεις του Βενιζέλου.

Ο Ζονάρ δεν ήταν ολιγοφρενής όπως ο Σαράιγ. Υπήρξε ταυτόχρονα θύτης ενός λαοπρόβλητου βασιλιά και θύμα ενός ανενδοίαστα αρχομανή πολιτικού. Διαπιστώνει ότι πρόσθεσε μια ακόμα κατάμαυρη σελίδα στη γαλλική ιστορία. Και με την επιστολή του τις 22-7-1917 προς τον πρωθυπουργό Ριμπό φέρνει στο φως τις αμείλικτες τύψεις του:

«Όσα έγιναν είναι μια σελίδα ελάχιστα τιμητική για την ιστορία της Γαλλίας και σπεύδω να την κλείσω…»

* * *

Περήφανοι για τις ενέργειές τους οι Βενιζέλος και Ριμπό ανταλλάσουν συγχαρητήρια τηλεγραφήματα: Ο πρώτος με ένα αξιοθρήνητο κείμενο, επαίνεσε το δεύτερο για την πρωτοβουλία του «εις το όνομα του ελληνισμού, του πολιτισμού και της ελευθερίας» (!)

Προπαντός της… ελευθερίας: Παρά τις υποσχέσεις, τις δεσμεύσεις και τις εγγυήσεις του Ζονάρ πως «δεν επρόκειτο να υπάρξουν αντίποινα εις βάρος Ελλήνων, σε οποιαδήποτε πολιτική παράταξη και αν άνηκαν, αλλιώς θα τιμωρούνταν αμείλικτα οι δράστες τους», αρχίζουν βάρβαρες, απάνθρωπες, πρωτοφανείς διώξεις πολιτικών αντίπαλων -και όχι μόνο- του δήθεν «εθνάρχη»:

• Εξορίζονται στη Κορσική (!) όσοι περιλαμβάνονται στον οικείο πίνακα του Βενιζέλου[6] (Δ. Γούναρης, Ίων Δραγούμης, Κ. Έσλιν, Β. Δούσμανης, Γ. Στρέιτ, Ι. Μεταξάς, Σπ. και Γ. Μερκούρης, Κ. Λιβιεράτος, Γ. Πεσμαζόγλου, Π. Τσαλδάρης, Β. Σαγιάς κ.α.) και θα παραμείνουν εκεί μέχρι τον Οκτώβριο του 1920![7]
• Εκατόν τριάντα προσωπικότητες (μεταξύ άλλων οι Στ. Σκουλούδης, Στ. Δραγούμης, Δ. Ράλλης, Σπ. Λάμπρος -πρώην πρωθυπουργοί-, δεκατρείς πρώην υπουργοί, τέσσερις στρατηγοί, ο πρίγκιπας Θ. Υψηλάντης κ.α.) «περιορίζονται κατ’ οίκον».
• Απελαύνονται οι πρίγκιπες Νικόλαος και Ανδρέας που βρίσκονταν στην Ελλάδα.
• Στέλνονται σε μοναστήρι ο ογδοντατριάχρονος αρχιεπίσκοπος Αθηνών, ο ενενήντα δύο ετών μητροπολίτης Καλαβρύτων και άλλοι πέντε ομόλογοί του.
• Σε στρατόπεδο συγκέντρωσης στη Λέσβο (διοικητής της ο Γ. Παπανδρέου) 721 ακόμα πολιτικοί και στρατιωτικοί κρατούμενοι, ορισμένοι από τους οποίους θα αποβιώσουν από τις κακουχίες, τις στερήσεις, την κακομεταχείριση, τους εξευτελισμούς, τα καταναγκαστικά έργα, τις αφόρητες πιέσεις.[8]

Ένας από τους αξιωματικούς που τέθηκαν σε αυτεπάγγελτη διαθεσιμότητα, διαγράφηκαν από τα στελέχη της εφεδρείας και εκτοπίστηκαν σε νησιά, ήταν και ο πρώην υπασπιστής του Βενιζέλου (ταγματάρχης τότε) Αλέξανδρος Παπάγος^. επανήλθε με προαγωγή το Νοέμβριο 1920 και αποτάχτηκε και πάλι (συνταγματάρχης) το 1923, για να αναλάβει ξανά υπηρεσία τον Ιούνιο του 1927…

• Καταργείται η ισοβιότητα των δικαστικών λειτουργών και η μονιμότητα των δημοσίων υπαλλήλων.
• Ανασταίνεται («Λάζαρε, δεύρο έξω!») η προηγούμενη Βουλή (!), που εύστοχα αποκλήθηκε των Λαζάρων, ενώ αποκλείεται η διεξαγωγή νέων εκλογών.[9]
• Χιλιάδες πολίτες φυλακίζονται «δι’ εξύβρισιν του πρωθυπουργού» - μεταξύ τους και γυναίκες.
• Απολύονται από το δικαστικό σώμα 570 ισόβιοι λειτουργοί της Θέμιδας και από τις υπηρεσίες τους 6.500 δημόσιοι υπάλληλοι(!).
• Αποσχηματίζονται πολυάριθμοι επίσκοποι και εκατοντάδες αρχιμανδρίτες, ιερείς και διάκονοι, επειδή είχαν μετάσχει στο ανάθεμα…
• Σαπίζουν επί χρόνια στις φυλακές 200 περίπου αξιωματικοί.
• Αποτάσσονται 3.000 μόνιμοι αξιωματικοί του στρατού ξηράς και 330 του Βασιλικού Ναυτικού
• Υποβιβάζονται στην τάξη του απλού στρατιώτη σχεδόν 650 έφεδροι αξιωματικοί.
• Διώχνονται από το σώμα της χωροφυλακής 3.200 αξιωματικοί, υπαξιωματικοί και οπλίτες.
• Εκτοπίζονται σε νησιά του Αιγαίου 450 αξιωματικοί όλων των βαθμών και άλλοι 150 φυλακίζονται.
• Εγκλείονται σε μονές γυναίκες βασιλοφρόνων πολιτικών!
• Στη Νάξο βενιζελικοί πράκτορες πυροβολούν και σκοτώνουν 20 άνδρες και δέκα γυναίκες (τραυματίζουν 90 και 80 αντίστοιχα)
• Στη διάρκεια της δικτατορίας του «εθνάρχη» εκτελέστηκαν 78 στρατιωτικοί (από το βαθμό του συνταγματάρχη και κάτω) και 5 πολίτες.
• Αυτή είναι η τραγική πλευρά της βενιζελικής δικτατορίας. Υπάρχει, φυσικά και η κωμική. Σε αυτήν ανήκει το αληθινό περιστατικό του παπαγάλου του Ζαππείου, που τον έπνιξαν γελοία όργανα της αστυνομίας του «εθνάρχη», επειδή, παρά τις απαγορεύσεις, εκείνος συνέχιζε θρασύτατα να τραγουδάει το εμβατήριο «του Αϊτού ο Γιός», που είχε μάθει παλιότερα!

Υπογραμμίζει στο μνημειώδες έργο του Κωνσταντίνος και Βενιζέλος ο Γάλλος ακαδημαϊκός και πανεπιστημιακός καθηγητής ιστορίας Εντουάρ Ντριό:

«Και το Σύνταγμα; Και οι εγγυήσεις των Δυνάμεων;

Οι ξένες λόγχες επέβαλαν τη δικτατορία, τη χειρότερη μορφή της δικτατορίας: επί τρία χρόνια στην Αθήνα και στην Ελλάδα ίσχυε ο τρόμος του Κρητικού χωροφύλακα, πίσω από τον οποίο έριχνε βαριά τη σκιά του πάνω στα δικτατορικά τείχη το πηλήκιο του Γάλλου χωροφύλακα

Πώς να μην έρθει το εκδικητικό αποτέλεσμα των εκλογών του Νοεμβρίου του 1920;»

Παραδέχεται η -γαλλικής συγγραφής- Ιστορία του Α’ Π.Π. (εικονογραφημένη): «Πρέπει να ομολογηθεί ότι, με τη λύση της βίας, στην οποία κατέφυγαν οι Σύμμαχοι, καταρρίφθηκε ο ισχυρισμός ότι το κράτος της Αθήνας δεν υποστηριζόταν από τον ελληνικό λαό. Καί από πριν, κυρίως εξαιτίας του αποκλεισμού, τμήμα των Ελλήνων είχε αρχίσει να μισεί τους Συμμάχους. Με την εκθρόνιση του Κωνσταντίνου διογκώθηκε το μίσος και αυξήθηκαν, φυσικά, τα μέλη αυτού του τμήματος. Η λύση της βίας θα συνενωθεί τώρα στην ψυχή των επιστράτων η αντιπάθεια προς την Αντάντ, εξαιτίας του αποκλεισμού και των άλλων πιέσεων με την άστοχη προσβολή της φιλοτιμίας του λαού με την εκθρόνιση…»

Με ποιο τρόπο εγκαταστάθηκε (12-6-1917) στην εξουσία ο εκλογόφοβος «εθνάρχης», μετά την παραίτηση του αγανακτισμένου Αλ. Ζαΐμη;

Ένα γαλλικό τάγμα κατέλαβε θέσεις μάχης στο Λυκαβηττό, ένα άλλο στον Αρδηττό, τρίτο στην Ακρόπολη, τέταρτο στο Θησείο και στην Πνύκα, ενώ δύο άλλα παρέμειναν σε εφεδρεία στου Φιλοπάππου, όπου τοποθετήθηκαν και τρείς πυροβολαρχίες των 75 χιλ. Πολυβόλα και ταχυβόλα των 37 χιλ. απειλούσαν τους κύριους οδικούς άξονες και ακόμα: Ένα τάγμα με πολυβόλα κατάλαβε την Ομόνοια, ένα δεύτερο ακροβολίστηκε γύρω από την οικία του Βενιζέλου και τη γαλλική πρεσβεία, λόχοι πεζικού πήραν θέσεις στους σιδηροδρομικούς σταθμούς και σε όλο το μήκος της οδού Πειραιώς στήθηκαν φωλιές πολυβόλων (!)

Γιατί όλη αυτή η κινητοποίηση; Την εξηγεί το παρακάτω τηλεγράφημα (8 Ιουνίου) του ύπατου αρμοστή στον Ριμπό:

«Ο Βενιζέλος γνωρίζει ότι μοναδικός σκοπός μας είναι να προετοιμάσουμε την εγκατάστασή του στην Αθήνα και δεν πρέπει να ανυπομονεί, επειδή τον παραπλανά η άγνοιά του ως προς την πραγματική κατάσταση, που επικρατεί στην πρωτεύουσα. Αν ο Βενιζέλος επιθυμεί να επιστρέψει αμέσως στην Αθήνα, τότε αυτό μπορεί να γίνει μόνο κάτω από την προστασία των λογχών μας και πάντοτε κίνδυνο αιματοχυσίας»…

Πρώτη απόφαση του… πολυβολοπρόβλητου «πρωθυπουργού» ήταν η κήρυξη του στρατιωτικού νόμου (συνεπαγομένου αναστολή σωρείας διατάξεων του Συντάγματος), ο οποίος παρέμεινε σε ισχύ και μετά τη λήξη του Α’ Παγκόσμιου Πολέμου…

Τετρακόσιοι Κρητικοί χωροφύλακες αναλαμβάνουν την προσωπική ασφάλεια του τόσο λαοφιλούς οργάνου της Αντάντ, ενώ ο στρατηγός Ρενιό προηγείται των Γερμανών κατακτητών του 1941 κατά είκοσι τέσσερα χρόνια, με την ακόλουθη προκήρυξή του που τοιχοκολλήθηκε σε ολόκληρη τη πρωτεύουσα:

«Παν άτομον συλλαμβανόμενον με όπλον ανά χείρας ή διαπράττον οιανδήποτε πράξιν εχθρότητος[10], θα φονεύηται αμέσως επί τόπου» (!)

Και την επόμενη ημέρα ο Βενιζέλος θα κηρύξει χωρίς όρους τον πόλεμο κατά της Γερμανίας, της Αυστροουγγαρίας, της Τουρκίας και της Βουλγαρίας.

«Χωρίς όρους» -καλά και η Συνθήκη των Σεβρών; Δεν κέρδισε και με το παραπάνω τις νέες θυσίες της σε αίμα; Δεν έκανε την Ελλάδα ο Βενιζέλος… υπερχώρα «των πέντε θαλασσών και των δύο ηπείρων»;

Εκείνη η Συνθήκη, ωστόσο, όπως θα διαπιστώσει αργότερα ο αναγνώστης, ήταν έωλη, μετέωρη, νομικά ανίσχυρη και «χάρτινη» - δεν είχε ούτε την αξία του χαρτιού στο οποίο είχε γραφεί^. ήταν εξαρχής «σαν ραγισμένο αγγείο των Σεβρών»[11] και «η άφρων και τυχοδιωκτική βενιζελική πολιτική επεσώρευσε συντρίμματα εθνικά εις την Ελλάδα και τον ελληνισμό της Μικράς Ασίας…»[12].

Αλλά, στο μεταξύ, όπως τονίζει στο βιβλίο του Τα πενήντα χρόνια της ζωής μου ο πρίγκιπας Νικόλαος:

«Ο πολιτικός, όστις είχεν επανέλθει εις την εξουσίαν με την «ιεράν αποστολήν» να αποκαταστήση τη «συνταγματική αλήθεια και τας ελευθερίας του λαού», ενεκαινίασε το τυραννικώτερον καθεστώς εξ όσων εγνώρισεν η Ελλάς.[13]

Η πρώτη πράξις της νέας κυβερνήσεως ήτο η ανάκλησις του βασιλικού διατάγματος, το οποίον απηγόρευε την απόλυσιν δικαστικών, μέτρον απαλλάσσον αυτούς της επιρροής της κομματικής πολιτικής και το οποίον είχεν εισαχθή υπ’ αυτού του Ελ. Βενιζέλου προ ετών.

Όλοι οι παλαιοί δικασταί απελύθησαν και αντικατεστάθησαν υπό άλλων, αφοσιωμένων εξ ολοκλήρου εις την πολιτικήν του Ελ. Βενιζέλου.

Αντεκδικήσεις και διώξεις, παρά τας υποσχέσεις περί του εναντίου, εγένοντο καθ’ όλον το διάστημα. Πρώην πρωθυπουργοί, υπουργοί, κληρικοί, καθηγηταί του Πανεπιστημίου, αξιωματικοί παντός βαθμού, δικηγόροι, δημοσιογράφοι, ακόμη και γυναίκες, απηλαύνοντο εις τας νήσους του Αιγαίου και εφυλάσσοντο υπό αυστηροτάτην φρούρησιν.

Αι φυλακαί των Αθηνών είχον υπερπληρωθή ανθρώπων, αφωσιωμένων εις τον εξόριστον βασιλέα.

Η αστυνομία ενήργει ερεύνας κατ’ οίκον προς ανακάλυψιν εικόνων  του Βασιλέως Κωνσταντίνου… Βιβλία και λίβελοι εγράφησαν κατά παραγγελίαν υπό οπαδών του νέου καθεστώτος και διεσπάρησαν ανά τον κόσμον, διακηρύσσοντα τα «ανομήματα» του Βασιλέως Κωνσταντίνου…»

Δέκα μόλις μέρες, μετά τη προσφορά της πρωθυπουργίας από τις γαλλικές λόγχες ο Βενιζέλος απειλεί να εκθρονίσει - για εντελώς ασήμαντο λόγο - τον Αλέξανδρο(!), αφού τον βόλευε περισσότερο η ανάθεση του στέμματος στο μόλις δεκαεξάχρονο Παύλο.

Δεν αποτολμά τελικά, επειδή -μέσα στους αφρούς της λύσσας που τον κατέλαβε εξαιτίας μη συμμόρφωσης του νέου και νεαρού βασιλιά σε επιτακτική αξίωσή του - αντιλαμβάνεται πως θα εξοργιστούν οι ξένοι προστάτες του. Ενώ ο Αλέξανδρος συνεχίζει να σηκώνει ολομόναχος το βενιζελικό σταυρό του μαρτυρίου του, αποκαλώντας -όχι άδικα- σε στενό φίλο του τον πρωθυπουργό των Γαλλοάγγλων «σατανά»…[14]

Στο σοσιαλιστικό συνέδριο της Στοκχόλμης οι υποκριτές ψευτοπροοδευτικοί προτείνουν συγκυριαρχία της Θεσσαλονίκης από τη Σερβία, τη Βουλγαρία και την Ελλάδα(!).

Οι μπολσεβίκοι του Λένιν δημοσιεύουν τις μυστικές συμφωνίες των ανταντικών συμμάχων σχετικά με τη διανομή των λαφύρων της νίκης^. κατά την απόρρητη Συνθήκη του Λονδίνου (19-2-1915 π.ημ) στη Ρωσία θα εκχωρούνταν η Κωνσταντινούπολη, τα Δαρδανέλια και ολόκληρη η ευρωπαϊκή Τουρκία μεταξύ Μήδειας και Αίνου! Με άλλα λόγια: ο Βενιζέλος επέμενε να σύρει στο σφαγείο την Ελλάδα για να ωφεληθούν οι Ρώσοι…

* * *

Ο Αλέξανδρος αρνείται αρχικά να υπογράψει το διάταγμα γενικής επιστράτευσης και υποχωρεί μόνο όταν ο υπασπιστής του Π. Σούτζος τον πείθει για το μάταιο της άρνησής του: όντας αδίστακτος ο ουσιαστικός δικτάτορας Βενιζέλος, θα τον διώξει και αυτόν, θα καταργήσει το καθεστώς και θα κάνει ό,τι θέλει.

Έφεδροι και νεοσύλλεκτοι αντιδρούν. Ξεσπούν ταραχές και σημειώνονται σποραδικά στασιαστικά κρούσματα. Ανενδοίαστα τα έκτακτα βενιζελικά στρατοδικεία στέλνουν στο απόσπασμα αξιωματικούς, υπαξιωματικούς, οπλίτες. Πρώτοι εκτελούνται στη Λαμία οι λοχίες Γεωργ. Γιαννακόπουλος και Νικ. Αρχανιώτης. Πεθαίνουν ζητωκραυγάζοντας υπέρ του Κωνσταντίνου^. το ίδιο στη Θήβα ο υπολοχαγός Κωνστ. Γ. Φασουλόπουλος, οι ομόβαθμοί του Γ. Σμυρναίος και Ι. Στάικος, ο ανθυπασπιστής Κ. Κούνδουρος και ο εύζωνας Γ. Ματζίνος: όλοι εκτελέστηκαν κραυγάζοντας «Ζήτω ο Βασιλεύς!»

Οι εκτελέσεις ανέρχονται με πολλές δεκάδες. Σχολιάζει ο Μ. Ι. Μάλαινος (Αλέξανδρος – Ο Βασιλεύς με τα ακάνθινον Στέμμα):

«Αι δίκαι εξηκολούθησαν. Και δεν έπαυσαν ειμή μόνον όταν έπαυσε να υπάρχη και το καθεστώς, το οποίο προήσπιζε κατά τον απεγνωσμένον αυτόν τρόπον την αμφίβολον εξουσίαν του…»

Μεταξύ αυτών που εκτελέστηκαν - οι Γάλλοι είχαν συμβουλέψει να τουφεκισθεί και ανώτερος αξιωματικός - περιλαμβάνεται και ο ολοκληρωτικά αθώος συνταγματάρχης Γιαννετάκης, πατέρας τεσσάρων τέκνων.

Ήταν η «λογική» του τρόμου, η τακτική εβραιομασονοκίνητης γαλλικής επανάστασης…[15]

Όταν ο Βενιζέλος ζητάει από τη Γαλλία, την Αγγλία και τις Ηνωμένες Πολιτείες τα εκατοντάδες εκατομμύρια που του χρειάζονταν για τις «δεκαπέντε μεραρχίες» του, τον συμβουλεύουν να προχωρήσει σε εσωτερικό δανεισμό(!). Ο Ν. Πολίτης επιμένει: Αν δε χρηματοδοτήσουν τον «εθνάρχη», αυτός θα… αποσυρόταν από την εξουσία^. και το Παρίσι αποφασίζει να του δανείσει πενήντα εκατομμύρια χρυσά φράγκα -τόσα άξιζε το ελληνικό αίμα που θα χυνόταν, για να διατηρήσουν οι Άγγλοι και οι Γάλλοι τις αυτοκρατορίες τους. Τελικά η δανειοδότηση θα γονατίσει την εθνική οικονομία για πολλά χρόνια!

Ο «πρωθυπουργός» συνέρχεται από τις μανιοκαταθλιπτικές κρίσεις τον Οκτώβριο και ταξιδεύει στο Παρίσι και στο Λονδίνο. Φυσικά, του επιφυλάχτηκε θριαμβευτική υποδοχή![16]

Ο Ζονάρ επιστρέφει με ανελέητες τύψεις στη χώρα του. Ο Σαράιγ ανακαλείται και τον αντικαθιστά ο ισόβαθμός του Γκιγιομά. Η ελληνική ραδιουργία δεν είχε φέρει τύχη στους πρωταγωνιστές της[17].

Μετά την επάνοδο του Βενιζέλου, στις 12 Δεκεμβρίου 1917, ο Ντέιβιντ Λόιντ Τζόρτζ εκθέτει στη Βουλή των Κοινοτήτων τους σκοπούς και στόχους των Συμμάχων, αλλά δεν αναφέρει τίποτα για τις εθνικές βλέψεις Ελλάδας και Σερβίας. Οργισμένοι οι βασιλόφρονες -η συντριπτική πλειοψηφία του λαού- κραυγάζουν: «Τότε γιατί πρέπει να μιλήσουμε;» Αποτέλεσμα: Νέες συλλήψεις, φυλακίσεις, εξορίες…[18]

Στο μεταξύ αφορμή ζητούσαν οι Τούρκοι για να εξαπολύσουν ανελέητους διωγμούς κατά του ελληνισμού της Μικράς Ασίας, της Κωνσταντινούπολης και της Ανατολικής Θράκης, τον οποίο προστάτευε η πολιτική της ουδετερότητας του βασιλιά Κωνσταντίνου, ενώ αντίθετα ήταν ήδη γνωστές οι προθέσεις του Ελ. Βενιζέλου να διεκδικήσει εδάφη της Ανατολής. Η εκστρατεία που είχε δρομολογήσει ο Αμπντούλ Χαμίτ Β’ για εξόντωση όλων των μη μουσουλμανικών πληθυσμών της χώρας του και που είχε για πρώτη συγκομιδή της τα κουφάρια 1.500.000 Αρμενίων -ένα από τα ειδεχθέστερα εγκλήματα γενοκτονίας στην ιστορία-, θα συνεχιστεί τώρα με θύματα τους Έλληνες ομογενείς, που το σύνολό τους κυμαίνεται μεταξύ δυόμισι και τριών εκατομμυρίων. Οι Τούρκοι είναι πάντα εφευρετικοί όταν πρόκειται να εξαπολύσουν γενοκτονική εκστρατεία: Μόλις ο Βενιζέλος τους κηρύσσει τον πόλεμο, στρατολογούν όλους τους νέους Έλληνες^. όχι φυσικά για να τους οπλίσουν, αλλά για να τους εντάξουν σε τάγματα καταναγκαστικής εργασίας, στα βάθη της Ανατολίας. Κι εκεί πεθαίνουν κατά χιλιάδες από την πείνα, τις επιδημίες, τη φυματίωση, την κακομεταχείριση, το βούρδουλα.

Η εξόντωση του ελληνισμού άρχιζε εξαιτίας του Βενιζέλου.

Θα την ολοκλήρωνε η ασυγχώρητη περιπέτεια στην οποία έσυρε ο ίδιος «εκούσαν-άκουσαν» την Ελλάδα στη Μικρά Ασία…

Σχολιάζει ο Ντριό (Κωνσταντίνος και Βενιζέλος):

«Ο αναγνώστης αντιλαμβάνεται πόσους και με ποιους κινδύνους διέτρεχε η χώρα σπεύδοντας να μετάσχει με κλειστά μάτια στον πόλεμο!

Σοβαρότερος και αμεσότατος κίνδυνος, πρόδρομος και προάγγελος τρομερών καταστροφών: Η πρωτοβουλία του Βενιζέλου να οδηγήσει την Ελλάδα στον πόλεμο υπέβαλε στη θηριώδη μανία των Τούρκων τα δύο ή τρία εκατομμύρια των Ελλήνων, που ζούσαν στη Θράκη, στην Κωνσταντινούπολη και κυρίως στη Μικρά Ασία. Η δημοσιοποίηση (από τον ίδιο) των υπομνημάτων, που είχε υποβάλει το 1915, ο Βενιζέλος στον Κωνσταντίνο και, με τα οποία συνηγορούσε ένθερμα για την ανταλλαγή της Καβάλας (και όχι μόνο), που θα χορηγούνταν στους Βουλγάρους, με τουρκική έκταση στην περιοχή Σμύρνης, με αξιόλογο τμήμα της ενδοχώρας, ήταν άμεση πρόκληση για διαμελισμό της Οθωμανικής Αυτοκρατορίας. Η εμμονή στην ελληνική ουδετερότητα από τη πλευρά του βασιλιά ως την εκθρόνισή του τον Ιούνιο του 1917 ανέστειλε τις σοβαρές επιπτώσεις επί της ελληνικής ομογενείας. Τώρα όμως που η εξουσία βρίσκεται στα χέρια του Βενιζέλου το τουρκικό γιαταγάνι θα φέρει διπλά πλήγματα κατά των Ελλήνων της Μικράς Ασίας. Η ελληνική ουδετερότητα τους είχε σώσει^. αντίθετα, η έξοδος της Ελλάδας στο πόλεμο τους παραδίνει δέσμιους στις σφαγές… Η μεγάλη τουρκική επιχείρηση της εξόντωσης των μη μουσουλμάνων, που είχε δρομολογηθεί επί των ημερών του Αμπντούλ Χαμίτ Β’ με τη σφαγή των Αρμενίων, απλωνόταν τώρα, εξαιτίας του πολέμου, εις βάρος των ελληνικών πληθυσμών.

Έτσι αρχίζει η μεγάλη μικρασιατική καταστροφή, που μας επιφύλαξε τις φριχτότερες εικόνες.

Και βέβαια η ευθύνη κάθε άλλο παρά βάραινε το βασιλιά Κωνσταντίνο…»

* * *

Καθώς η λαϊκή κατακραυγή εναντίον του παίρνει ηφαιστειακές διαστάσεις, ο αρχηγός των Φιλελευθέρων υποχρεώνεται -μόλις τώρα- να αντιγράψει το Στρατηλάτη: Το Φεβρουάριο 1918 αξιώνει να προβούν οι Ανταντικοί σε δήλωση, που να διαλύει τους φόβους της κοινής γνώμης ότι «η Ελλάς ουδέν έχει να κερδίση εκ του πολέμου και ότι δεν δύναται να υπολογίζη επί της βοηθείας των Μεγάλων Συμμάχων, όπως επανακτήση τα καταληφθέντα εδάφη αυτής».

Οι Μεγάλοι ρίχνουν το υπόμνημά του στον κάλαθο των αχρήστων…

Εκείνος επανέρχεται. Και εκλιπαρεί να περιληφθεί κάποια φράση για τις εθνικές βλέψεις στα «συγχαρητήρια» μηνύματα των «προστατών» για την 25^η Μαρτίου και μαζί δήλωση πως δεν επρόκειτο να επιτρέψουν ποτέ να επιστρέψει στο θρόνο του ο Κωνσταντίνος.[19] Εκείνοι, μετά από φορτικές πιέσεις και χωρίς μεγάλη προθυμία, συγκατατίθεται να εγγυηθούν την εδαφική ακεραιότητα της Ελλάδας με βάση τα πριν από τον πόλεμο σύνορά της, [20]αλλά…

Αλλά η Αγγλία κάθε άλλο παρά απαρνήθηκε τις υστερόβουλες προθέσεις της για τη Καβάλα - προκειμένου να προσεταιριστεί τις βουλγαρικές ύαινες! Ενώ ο λόρδος Νόρθκλιφ εισηγείται να γίνει ανακατανομή των βαλκανικών εδαφών, ώστε να εκχωρηθούν στη -σύμμαχο των Γερμανοαυστριακών- Βουλγαρία η Καβάλα, η Δράμα, οι Σέρρες και η ενδοχώρα τους, καθώς και σερβικές περιοχές. Τρομερά ανήσυχος ο Έλληνας πρεσβευτής στο Παρίσι Άθως Ρωμάνος τηλεγραφεί στον Βενιζέλο να σπεύσει εκεί με το Σέρβο ομόλογό του Ν. Πάσιτς πριν να είναι υπερβολικά αργά…

Έξαλλος ο «εθνάρχης» προδειδοποιεί τους προστάτες του:

«Οι Σύμμαχοι δεν θα έπρεπε να υποχρεώσουν Ελλάδα και Σερβίαν να μετανοήσουν δια την σύνδεσιν της τύχης των μετά της Αντάντ».

Ήδη είχε «μετανοήσει» η Ρουμανία, που αναγκάστηκε να συνάψει, στις 10-5-1918, χωριστή συνθήκη ειρήνης με τις Κεντρικές Αυτοκρατορίες, εξαιτίας της μη εκπλήρωσης των ανειλημμένων υποχρεώσεών τους από τους Συμμάχους…

Τι προκύπτει αβίαστα από όλα αυτά; Ότι οι συνέταιροι της Αντάντ -ο καθένας για τους δικούς του λόγους- δεν είχαν από την αρχή την πρόθεση να βοηθήσουν την Ελλάδα για την υλοποίηση των προβλέψεων της Συνθήκης των Σεβρών και ότι αυτό δεν είχε την παραμικρή σχέση με την οικτρή αποπομπή του Ελ. Βενιζέλου από τον ελληνικό λαό, κατά τις εκλογές του Νοεμβρίου 1920 και την επάνοδο του βασιλιά Κωνσταντίνου. Αν το επέβαλλαν τα τότε συμφέροντά τους, θα βρίσκονταν στο πλευρό της Ελλάδας όποιος κι αν ήταν επικεφαλής τους. Αντίθετος ισχυρισμός προκαλεί τη νοημοσύνη και αποδεικνύει άγνοια βασικών κανόνων της διεθνού διπλωματίας και πολιτικής…

Δύο ελληνικές μεραρχίες μαζί με τις αποικιακές μονάδες των Γάλλων και των Άγγλων εκτοπίζουν, με μετωπική επίθεση και σοβαρές απώλειες, τους Βουλγάρους από την τοποθεσία Σκρά (18 Μαΐου). Ο Σαράιγ έχει ανακληθεί από το Νοέμβριο του 1917 και ο διάδοχος του Γκιγιομά αντικαταστάθηκε το Μάιο του 1918 από τον Φρανσέ ντ’ Επρέ (Εσπερέ), ο οποίος, επικεφαλής 600.000 στρατιωτών, εξαπολύει σφοδρή επίθεση κατά του βουλγαρικού μετώπου (5 Σεπτεμβρίου) διαλέγοντας για την περισσότερο οχυρωμένη τοποθεσία -της Δοϊράνης- ελληνικές μονάδες και μια βρετανική ταξιαρχία. Μέσα σε τρία τέταρτα της ώρας, υπό το φονικό πυρ διακοσίων κανονιών και εξαιτίας ασφυξιογόνων αερίων, σε πλάτος μετώπου τεσσεράμισι χιλιομέτρων, οι Έλληνες και οι Βρετανοί υφίστανται απώλειες που προσεγγίζουν το εξήντα τοις εκατό της συνολικής τους δύναμης. Υποχωρούν, ανασυντάσσονται, ενισχύονται και ξαναεπιτίθενται την επόμενη ημέρα, για να υποστούν ίσης έκτασης απώλειες σε ένα εικοσάλεπτο.

Αλλά την τρίτη ημέρα οι Βούλγαροι ανατρέπονται και υποχωρούν είκοσι τουλάχιστο χιλιόμετρα και εξαιτίας των βαρύτατων απωλειών τους, αλλά και επειδή απειλείται η δεξιά μεριά με υπερφαλάγγιση.

Στις 29 Σεπτεμβρίου η Σόφια υπογράφει ανακωχή^. τα γερμανικά στρατεύματα θα ηττηθούν στη Γαλλία από 25 Σεπτεμβρίου μέχρι 8 Οκτωβρίου (ν.ημ) ^. οι αυστροουγγρικές δυνάμεις συντρίβονται στις αμέσως επόμενες ημέρες, υπογράφουν ανακωχή, εκκενώνουν τη Τεργέστη, το Τρεντίνο και την Πάντουα, που σπεύδουν να καταλάβουν οι Ιταλοί φροντίζοντας -ορθότατα- για την ικανοποίηση των δικών τους διεκδικήσεων…

Ορθότατα σχολιάζει ο σερ Μπάζιλ Τόμσον (ο.π.): «Ο Βασιλιάς Κωνσταντίνος αξίωνε να του δοθούν εγγυήσεις πριν η χώρα του βγει στον πόλεμο στο πλευρό των Συμμάχων^. ο Βενιζέλος δεν έθεσε κανένα όρο. Και τώρα, στη Διάσκεψη Ειρήνης, θα μάθαινε αυτό που όφειλε να είχε διαδεχτεί από την ιστορία: ότι οι νικητές σ’ ένα μεγάλο πόλεμο είναι πρώτα και πάνω από όλα ρεαλιστές και δεν τρέφουν τον παραμικρό συναισθηματισμό για τους μικρούς συμμάχους τους. Ο ελληνικός στρατός είναι σχεδόν ανέπαφος κι ο Βενιζέλος πίστευε πως θα μπορούσε να τον χρησιμοποιήσει για διαπραγματευτικούς σκοπούς. Προσφέρει ένα σώμα στρατού για την κάκιστα σχεδιασμένη συμμαχική εκστρατεία εναντίον των μπολσεβίκων στην Ουκρανία. Η εκστρατεία θα αποτύχει και οι ελληνικές δυνάμεις θα αποδεκατιστούν, ενώ οι μπολσεβίκοι θα εκδικηθούν εις βάρος του ελληνικού στοιχείου στη νότια Ρωσία, που αριθμούσε περίπου εκατό χιλιάδες ψυχές…»

Η Τουρκία υπογράφει τη δική της ανακωχή στις 17 Οκτωβρίου, η Γερμανία καταθέτει τα όπλα στις 27 Οκτωβρίου (π.ημ) και οι Γάλλοι -ορθότατα- φροντίζουν αμέσως να καταλάβουν τη δυτική όχθη του Ρήνου, την Αλσατία και τη Λωραίνη.

Και, βέβαια, με εντολές στο Παρίσι, ο Φρανσέ ντ’ Εμπρέ καταλαμβάνει τη Βασιλεύουσα με γαλλικές δυνάμεις -οι Έλληνες δεν έχουν καμιά δουλειά στη πόλη του Μαρμαρωμένου^. μόνο ο Πατριάρχης θα δεχτεί το στρατηγό Παρασκευόπουλο με τη φράση: «Ευλογημένος ο ερχόμενος εν ονόματι Κυρίου»…

Κι ενώ η γηραιά ήπειρος, που έσκαψε μόνη της το λάκκο της -όπως θα πράξει και από το 1939 ίσαμε το 1945-, πασχίζει να καταμετρήσει τα μνήματα, τις πληγές, τις καταστροφές και τα πένθη της, η αισχρή, ανέντιμη, ρυπαρή διπλωματία των παρασκηνίων, των ραδιουργών και των αλληλοεξυπηρετουμένων ισορροπιών αναλαμβάνει να δημιουργήσει ένα νέο κόσμο.

Περισσότερο δίκαιο και λογικό κατά τις υποσχέσεις της.

Στην πραγματικότητα πολύ πιο άδικο από πριν.

Με συνέπεια να εκθρέψει μέσα στα σκοτεινά άντρα της βαρβαρότητας τον Αδόλφο Χίτλερ, τον Μπενίτο Μουσολίνι και τον -χειρότερο όλων-Ιωσήφ Βησαριόνοβιτς Τζουγκασβίλι Στάλιν.

Ιδιαίτερο ενδιαφέρον παρουσιάζουν οι απόψεις του Ουίνστον Τσόρτσιλ, όπως διατυπώθηκαν στον επίλογο του πονήματος Ιστορία του Α’ Π.Π. (εικονογραφημένη):

«Οι νικητές επέβαλαν στους Γερμανούς όλα τα ιδανικά (;) τα επιθυμητά στα φιλελεύθερα έθνη της Δύσης. Τους απελευθέρωναν από την υποχρεωτική στρατιωτική θητεία και από τους εξοπλισμούς. Οι Αμερικανοί τους πρόσφεραν τεράστια δάνεια. Στη Βαϊμάρη εγκαθιδρύθηκε δημοκρατικό καθεστώς, αυτοκράτορες εκδιώχθηκαν, μηδαμινότητες εκλέχτηκαν. Κάτω, όμως από τη λεπτή κρούστα έβραζαν τα πάθη του ισχυρού, ηττημένου αλλά ουσιαστικά αλώβητου, γερμανικού έθνους.

Η προκατάληψη της Αμερικής κατά του βασιλικού θεσμού, στην οποία δεν αντέδρασε ο Λόιντ Τζόρτζ, σήμαινε για την Ευρώπη ότι θα είχε καλύτερη μεταχείριση, αν εγκαθίδρυε αβασίλευτη (παρά βασιλευόμενη) δημοκρατία. Μια συνετή πολιτική θα ενίσχυε τη δημοκρατία της Βαϊμάρης με ένα συνταγματικό βασιλιά, στο πρόσωπο της βρεφικής ηλικίας εγγονού του Κάιζερ, με συμβούλιο αντιβασιλείας. Ωστόσο, αντί γι’ αυτό, ανοίχτηκε ένα ολέθριο βάραθρο στην εθνική ζωή του γερμανικού λαού. Έτσι όλα τα ισχυρά στοιχεία, που είχαν συσπειρωθεί γύρω από ένα συνταγματικό βασιλιά και που, για χάρη του, θα σέβονταν τους νέους κοινοβουλευτικούς και δημοκρατικούς θεσμούς, βρέθηκαν μετέωρα, χωρίς στήριγμα. Η Δημοκρατία της Βαϊμάρης θεωρούνταν ότι είχε επιβληθεί από το νικητή εχθρό. Και ήταν αδύνατο να κερδίσει ή να ικανοποιήσει τη φαντασία του γερμανικού έθνους. Απελπισμένοι οι Γερμανοί, επιχείρησαν επί ένα διάστημα να προσκολληθούν στον υπέργηρο στρατάρχη Πάουλ φον Χίντεμπουργκ. Ισχυρές, όμως, δυνάμεις περιφέρονταν χωρίς συγκεκριμένο στόχο και σκοπό, ενώ το βάραθρο στην εθνική ψυχή είχε μείνει ορθάνοιχτο. Με συνέπεια, έπειτα από λίγο, να ξεπηδήσει από τα βάθη του ένας μανιακός με θηριώδη ιδιοσυγκρασία, πηγή και έκφραση δηλητηριώδους μίσους - ενός μίσους τέτοιας έκτασης και βάθους, που ποτέ άλλοτε δεν είχε διαβρώσει ανθρώπινα στήθη:

Επρόκειτο για το δεκανέα Αδόλφο Χίτλερ!»

* * *

Κάποιοι θαυμαστές του Ελ. Βενιζέλου συνεχίζουν να αναφέρονται με παιδαριώδη θαυμασμό στη μοναδική του ιδιότητα του «άτρομου παίκτη» του «τολμητία» του ανθρώπου που τα έπαιζε όλα κορώνα γράμματα σε αναζήτηση μεγάλων ευκαιριών.

Οι θαυμαστές αυτής της ιδιότητας είναι ιστορικά αμελέτητοι και στερούνται -εξαιτίας πολιτικού φανατισμού- στοιχειωδών εμπειριών της ζωής και διδαγμάτων της κοινής λογικής: Οι «παίκτες» δεν είναι ποτέ μακροπρόθεσμα κερδισμένοι^. και αν ακόμα τους ευνοήσει μια παρτίδα τζόγου, θα τους αφανίσουν οι επόμενες. Το πράγμα δεν ενοχλεί, φυσικά, αν πρόκειται για ιδιώτες^. η καταστροφή τους αφορά στους ίδιους και στις οικογένειές τους. Αλλά στην περίπτωση των δημόσιων αντρών, ένα αποτυχημένο - όπως συμβαίνει πάντα - παράτολμο και ανεδαφικό ρίσκο πλήττει ολόκληρο το έθνος τους.

Και αυτό δεν είναι δικαίωμά τους!

• Το πρώτο χρονολογικά ρίσκο ήταν η πρότασή του, με τα διαβόητα υπομνήματά του Ιανουαρίου - Φεβρουαρίου 1915, για άμεση παραχώρηση Καβάλας, Δράμας και Σερρών με την ενδοχώρα τους, για να βγει στον πόλεμο, στο πλευρό της Αντάντ, η Βουλγαρία ή για να παραμείνει ουδέτερη, έναντι ισομεγέθους -μελλοντικού- ανταλλάγματος στη Μικρά Ασία υπέρ της Ελλάδας

Ευτυχώς οι ύαινες της Βαλκανικής προτίμησαν τη Γερμανία^. διαφορετικά θα είχαμε χάσει οριστικά αυτά τα ελληνικότατα εδάφη με τους ολοκληρωτικά ελληνικούς πληθυσμούς τους και, βέβαια, τελικά θα χάναμε και -όποιες- μικρασιατικές περιοχές, αφού θα ήταν αδύνατο να τις κρατήσουμε μόνοι μας και αφού καμιά ξένη χώρα δε θα έχυνε αίμα στρατιωτών της για χάρη μας.

Ο Κωνσταντίνος του το είχε επισημάνει.

Ο Ιω. Μεταξάς τον είχε προειδοποιήσει

Ο Βίκτ. Δούσμανης τον απέτρεψε.

Η ισχυρογνωμοσύνη του, όμως, δεν του επέτρεπε να το παραδεχτεί^. θεωρούσε τον εαυτό του ευφυέστερο άνθρωπο όλων των εποχών^. μόνο ο Βενιζέλος μπορούσε να είχε δίκιο. Κανένας άλλος…

Στάθηκε τυχερός γιατί η Βουλγαρία δεν τσίμπησε το δόλωμα. Πήγαινε για κάτι μεγαλύτερο: και για τη Θεσσαλονίκη.

Ωστόσο με τα υπομνήματά του - που διέπραξε την ασυγχώρητη ελαφρότητα να τα δημοσιοποιήσει κιόλας - το κακό είχε γίνει. Αφού από τότε όλοι οι φιλοβουλγαρικοί κύκλοι, στον παλιό και στο νέο κόσμο, δεν παύουν να διατυμπανίζουν:

«Για να ειρηνεύσουν οριστικά τα Βαλκάνια, πρέπει να γίνει ανακατανομή εδαφών και να παραχωρηθούν στη Βουλγαρία η Καβάλα, οι Σέρρες και η Δράμα. Δεν το τόνισε και ο ίδιος ο Βενιζέλος;»

• Ρίσκο δεύτερο: Η αμετακίνητη επιμονή του να βγει η Ελλάδα στον πόλεμο χωρίς κανένα όρο, δίχως την παραμικρή εγγύηση έστω και για απλή διατήρηση της εδαφικής της ακεραιότητας.

Οι αποκαλούμενοι Μεγάλοι δεν τηρούν, κατά κανόνα, ούτε τις γραπτές υποσχέσεις τους και δεν τιμούν ούτε την υπογραφή τους^. γιατί θα φρόντιζαν για τα συμφέροντα της Ελλάδας, αν αυτά δε συμβάδιζαν με τα δικά τους;

Και ήταν ηλίου φαεινότερο ότι δε συμβάδιζαν!

• Η Ελλάδα διεκδικούσε τη Βόρεια Ήπειρο^. η Ιταλία την ήθελε για την Αλβανία - δηλαδή για τον εαυτό της[21]
• Η Ελλάδα ζητούσε προσάρτηση της Κύπρου^. οι αποικιοκράτες έκφυλοι λόρδοι δεν τη παραχώρησαν ούτε όταν απέκτησαν δικαίωμα αυτοδιάθεσης ακόμα και οι χτεσινοί κανίβαλοι της ζούγκλας.
• Η Ελλάδα ήθελε τη Δωδεκάνησο^. θα χρειαζόταν να γίνει άλλος ένας παγκόσμιος πόλεμος και να χάσει τούτη η χώρα το ένα εικοστό του πληθυσμού της για να αφαιρεθούν από την Ιταλία, που, κατά ευτυχή συγκυρία, ήταν τότε εταίρος του Άξονα, ηττημένη.
• Η Ελλάδα αξίωνε την Ανατολική Θράκη και τη Βασιλεύουσα^. όμως, οι «προστάτες με πατρικά δικαιώματα» τα είχαν κανονίσει αλλιώς: Όπως αποκάλυψαν οι μπολσεβίκοι, ήδη από τη Συνθήκη της 21^ης Φεβρουαρίου 1915 (π.ημ) και από τον Ιανουάριο του 1917, όταν ο Ντουμέργκ ταξίδεψε στην Αγία Πετρούπολη, η μοιρασιά μεταξύ τους πρόβλεπε παραχώρηση στη Ρωσία της Κωνσταντινούπολης και των Στενών, του Ερζερούμ και της Τραπεζούντας^. στην Αγγλία της Μεσοποταμίας και της Παλαιστίνης - για να στηθεί εκεί το εβραϊκό κράτος κατά τους σχεδιασμούς του Ντιστραέλι, του Χέρτσλ, των τραπεζιτών Ρότσιλντ και του Μπαλφούρ[22]^. και στη Γαλλία της Συρίας και των Αδάνων. Τι θέση θα είχε η μικρούλα -οδαλίσκη ή θεραπαινίδα για το Βενιζέλο- Ελλαδίτσα σ’ αυτό το φαγοπότι, με είκοσι μασέλες, των Μεγάλων;

Αντίθετα: αν ο «εθνάρχης» συμφωνούσε με τον Κωνσταντίνο να εγκαταλείψει η Ελλάδα την ουδετερότητα, μόνο αν ικανοποιούνταν οι εθνικές διεκδικήσεις της -ακριβώς όπως έγινε με την Ιταλία και με τη Ρουμανία και όπως προτεινόταν στη Βουλγαρία εις βάρος της ελληνικής ακεραιότητας-, τότε η Αντάντ θα δεχόταν τους όρους μας.

Έλεγε όχι, γιατί είχε από την αρχή στο μανίκι της το χαρτί που λεγόταν Βενιζέλος και που δε ζητούσε τίποτα…

• Τρίτο ρίσκο: Η προσπάθειά του να εκμεταλλευτεί την απρόσμενη αποστασία της Ρωσίας από την ανταντική συμμαχία, μετά την επικράτηση της μπολσεβικικής επανάστασης (του 3% …), και τη σύναψη από μέρους της χωριστής συνθήκης ειρήνης με τη Γερμανία, οι Εβραίοι της οποίας είχαν, άλλωστε, φροντίσει να προωθήσουν τον Βλαντιμίρ Ίλιτς Ουλιάνοφ (Λένιν) στην αχανή χώρα, για να γκρεμίσει τον -ορθόδοξο- τσάρο.[23]

Τεράστιο λάθος του «Κρητικού» πολιτικού: Η επικράτηση του κομμουνισμού στη Ρωσία και η μετατροπή της σε Ε.Σ.Σ.Δ. κάθε άλλο παρά σήμαινε εγκατάλειψη σχεδίων και επιδιώξεων του πανσλαβισμού. Η έξοδος στο Αιγαίο -δια της Βουλγαρίας- παρέμεινε ένας από τους βασικότερους στόχους της Μόσχας^. ο Τίτο ωθήθηκε να δημιουργήσει τη σιχαμερή «Δημοκρατία της Μακεδονίας» που θα την ευλογήσει πολύ αργότερα ένας άλλος μη κομμουνιστής, αλλά γνήσιος πανσλαβιστής Ρώσος: ο Γέλτσιν…

• Τέταρτο ρίσκο: Χωρίζοντας την Ελλάδα στα δύο και διχάζοντας τους Έλληνες, ο Ελ. Βενιζέλος εξασθένιζε το εθνικό μέτωπο απέναντι στις αδηφάγες ιταλικές ορέξεις και στις παπικές επιδιώξεις:
• Η Ιταλία διεκδικούσε την Κέρκυρα, επειδή κάποτε τα Εφτάνησα άνηκαν στη Βενετία (!)
• Με την ισχυρότατη οργάνωση «Ντάντε Αλιγκιέρι» οι Ιταλοί ξεσηκώνουν τους Κουτσοβλάχους του Μετσόβου, της Βόρειας Ηπείρου, της Αλβανίας - ευτυχώς οι περισσότεροι είχαν επίγνωση των γνήσια ελληνικών ριζών τους- ενώ στη Βόρεια Ήπειρο δημιουργούν πολυάριθμα ιταλόφωνα σχολεία για να πλήξουν τον ελληνισμό.
• Κύκλοι του Βατικανού, αδυσώπητου εχθρού της Ορθοδοξίας, θα κηρύξουν τη δημιουργία άξονα Ιταλίας - Ρουμανίας με γέφυρα την ιταλοποιημένη Αλβανία

* * *

Και όταν ο πόλεμος τελείωσε[24], σήμαινε η ώρα των λύκων της διπλωματίας.

Καθένας από τους Μεγάλους, όπως είναι αυτονόητο, φροντίζει για τα συμφέροντά του.

Η Αγγλία επιδιώκει την υπογραφή τέτοιας συνθήκης ειρήνης με την Τουρκία, που θα της εξασφαλίσει όσο το δυνατό μεγαλύτερα οικονομικά ωφελήματα. Ανήσυχος ο Ρωμάνος συναντά στο Παρίσι τον Λόιντ Τζόρτζ, που του τονίζει κυνικά πως τώρα το προβάδισμα έχουν οι οικονομικές φιλοδοξίες της χώρας του και όχι ο διαμελισμός της οθωμανικής αυτοκρατορίας. Ο «τολμητίας παίκτης» σπεύδει στη γαλλική πρωτεύουσα και περιορίζεται στο θέμα «αυτονομίας της Σμύρνης», ενώ ο υπουργός του επί των Εξωτερικών Νικ. Πολίτης αγωνιά -όχι για την Ελλάδα, αλλά για τη Κυβέρνησή τους(!) Διαμηνάει στον Λόιντ Τζόρτζ:

«Η κυβέρνησις εξεπλάγη οδυνηρώς εκ των πληροφοριών σας, εφελκύει δε την προσοχήν υμών επί του ολεθρίου αντικτύπου δια την θέσιν της Κυβερνήσεως, εάν η Ελλάς δεν προσέκτα μέρος τουλάχιστον της Μικράς Ασίας».

Ακολουθεί η Συνθήκη του Μούδρου. Με αυτήν η Αγγλία «αποκτά» τη Μεσοποταμία, την Αραβία, τη Παλαιστίνη, η Ιταλία την Κυρηναϊκή και την Τριπολίτιδα, η Γαλλία τη Συρία. Οι νικητές Μεγάλοι βάζουν χέρι στα πετρέλαια των Βατούμ και του Βακού, αλλά και στο σιδηρόδρομο της Βαγδάτης.

Και η Ελλάδα;

Ποια είναι αυτή;

Με το δίκιο του χολωμένος ο Βενιζέλος υποβάλλει, στις 30-12-1918, ένα υπόμνημα που περιλαμβάνει τις διεκδικήσεις της και που θα το συμπληρώσει μετά από ένα δεκάμηνο με νέο (απευθυνόμενο προσωπικά στον Άγγλο πρωθυπουργό). Τώρα περίπου αντιγράφει τα παλιότερα αιτήματα του Κωνσταντίνου[25]. Αναφέρεται στη Βόρεια Ήπειρο, στη Δωδεκάνησο, στη Θράκη, σε τμήμα της Μικράς Ασίας, ενώ για την Κωνσταντινούπολη εισηγείται διεθνοποίηση. Για την Κύπρο καμία νύξη…

Ευτυχώς για την Ελλάδα ο στρατηγός Τζαφέρ Ταγιάρ (με τη συνεργία Ιταλών και Άγγλων) ηγείται ενός επαναστατικού μουσουλμανικού κινήματος στη Θράκη και τα μόνα διαθέσιμα στρατεύματα για τη συντριβή του είναι τα ελληνικά. Θα επέμβουν, θα τον τσακίσουν, θα καταλάβουν την Ανατολική Θράκη. Ναι, αλλά αυτό δεν αρκούσε^. έπρεπε να το προβλέψει και η συνθήκη ειρήνης…

Στο θέμα της Βόρειας Ηπείρου οι Ιταλοί είναι, φυσικά, λυσσαλέα αντίθετοι, οι Ηνωμένες Πολιτείες αντιγράφουν το Σολομώντα και προτείνουν το χωρισμό της στα δύο, Άγγλοι και Γάλλοι δε θέλουν την Ιταλία στην απέναντι πλευρά της Αδριατικής και υποστηρίζουν το ελληνικό αίτημα. Ο Βενιζέλος, όμως, παρακάμπτει τους άλλους και υπογράφει με τον Τιτόνι τη Συμφωνία της 29 Ιουλίου 1919, με βάση την οποία η Ιταλία αίρει τις αντιρρήσεις της για τη Βόρεια Ήπειρο και η Ελλάδα παραχωρεί για πάντα τη Δωδεκάνησο στην Ιταλία μαζί με όλη την απέναντι μικρασιατική ακτή, από τη Νέα Έφεσο ίσαμε την Αττάλεια: με άλλα λόγια τη μισή από την έκταση που διεκδικούσε η Ελλάδα για τον εαυτό της με βάση το υπόμνημά της του Δεκεμβρίου 1918…[26]

Άγγλοι, Γάλλοι και Αμερικανοί μένουν με ανοιχτό το στόμα από αυτή την «απρόσμενη» μεταπήδηση του Βενιζέλου από τη μέχρι πριν ελάχιστους μήνες του σε μια άλλη, ριζικά διαφορετική. Κανονικά δε θα έπρεπε να εκπλαγούν: οι μεταπηδήσεις αυτές ήταν ένα από τα κύρια χαρακτηριστικά του.

• Άλλοτε παραχωρούσε προθυμότατα την Καβάλα και την ενδοχώρα της στους Βουλγάρους^. τώρα επαναλάμβανε τα λόγια του Κωνσταντίνου.
• Άλλοτε υποχωρούσε στο θέμα του Αυλώνα και τα έβαζε με τη βορειοηπειρωτική κυβέρνηση του Γεώργ. Χρ. Ζωγράφου^. τώρα θυσίαζε τη Δωδεκάνησο και τη μισή Μικρά Ασία για χάρη της Β. Ηπείρου.
• Άλλοτε αποποιούνταν τη Θράκη στο όνομα κάποιας κωμικής «σπονδυλικής στήλης» ^. τώρα λησμονούσε τη «ραχοκοκαλιά» και αντέγραφε όσα ζητούσε ο εξόριστος βασιλιάς.

Δεν ήταν κακό που -με τόση καθυστέρηση- πορευόταν στα χνάρια του Στρατηλάτη κι ας μην είχε τη λεβεντιά να το παραδεχτεί. Αλλά ο μελετητής ιστορικών γεγονότων και προσώπων είναι αδύνατο να μην αναρωτηθεί:

Αφού το 1919 επρόκειτο να ζητήσει όσα διεκδικούσε ο Κωνσταντίνος από το 1915, γιατί δίχασε λαό και χώρα και δεν πιανόταν χέρι - χέρι με τον πατριώτη και ενδιαφερόμενο μόνο για την Ελλάδα βασιλιά, ώστε να εξασφαλίσουν προκαταβολικά αυτά που διεκδικούσε ο ελληνισμός και να μην είναι τώρα αναγκασμένος να λέει και να ξαναλέει, να απαιτεί και να εγκαταλείπει και να μεταπηδά από τη μία αξίωση στην άλλη;

Είχε στηρίξει τη διεκδίκηση των μικρασιατικών παραλίων -στο υπόμνημά του τού Δεκεμβρίου 1918- στο επιχείρημα ότι ο πληθυσμός τους ήταν κατά πλειοψηφία ελληνικός^. και τώρα εκχωρούσε τα μισά στον Τιτόνι, συν την ολοκληρωτικά ελληνική Δωδεκάνησο…

Αλλά είχε προηγηθεί μια άλλη βενιζελική ανοησία στα πλαίσια των απεγνωσμένων προσπαθειών του να εξασφαλίσει εκ των υστέρων ερείσματα για να δικαιωθεί και να δικαιολογηθεί ιστορικά ο εθνικός διχασμός, για τον οποίο ήταν -όπως ομολόγησε, άλλωστε, στη Βουλή, το 1929, και ο ίδιος -ολοκληρωτικά και αποκλειστικά υπεύθυνος: Η συμμετοχή του στην εκστρατεία στην Ουκρανία.

Με καθυστέρηση δύο σχεδόν ετών οι Δυνάμεις της Αντάντ αντιλαμβάνονται τον τεράστιο κίνδυνο που αντιπροσώπευε για το σύνολο της ανθρωπότητας -όπως θα αποδείξουν τα επόμενα εβδομήντα τέσσερα χρόνια- ο ρωσικός μπολσεβικισμός σε σύζευξη με τα παλιά (και πάντα εναργή) τσαρικά επεκτατικά σχέδια και τις πανσλαβικές επιδιώξεις και αποφασίζουν να επέμβουν στρατιωτικά.

Ο Ζόρζ Κλεμανσό στρέφεται αμέσως προς την Ελλάδα^. δεν έχει την παραμικρή αμφιβολία ότι ο άνθρωπος που εγκατέστησαν στην αρχή οι λόγχες του Ζονάρ θα πει και πάλι πρόθυμα το «ναι». Επιλέγει κατάλληλο δόλωμα: «Αν η Ελλάδα στείλει σώμα στρατού στην Ουκρανία για να πάρει μέρος στην εκστρατεία κατά των μπολσεβίκων, τότε η Γαλλία θα την υποστηρίξει στα θέματα της Θράκης και της Σμύρνης».

Η απάντηση; Αυτή ακριβώς που περίμενε ο Γάλλος αποικιοκράτης:

«Ο ελληνικός στρατός είναι εις την διάθεσιν των Συμμάχων και δύναται να χρησιμοποιηθή δια κοινόν αγώνα πανταχού όπου η αποστολή του ήθελε κριθή αναγκαία»[27](!)

Όμως, σε διάφορες περιοχές της Ρωσίας ζουν εκατοντάδες χιλιάδες Ελλήνων -κυρίως αυτοί οι περήφανοι Πόντιοι με την αναλλοίωτη μέσα στους αιώνες εθνική τους συνείδηση. Αλλά δεν είναι μόνο αυτοί, που θα υποστούν επί πολλά χρόνια, με τρομερούς διωγμούς και καταπιέσεις, τις συνέπειες της βενιζελικής ελαφρότητας. Εκδικούμενοι οι μπολσεβίκοι θα προσφέρουν, στη διάρκεια του μικρασιατικού πολέμου, απλόχερη και πολύπλευρη τη βοήθειά τους στον Κεμάλ…

Στις 15 Ιανουαρίου 1919 το Α’ Σώμα Στρατού αποβιβάζεται στη Σεβαστούπολη (διοικητής ο υποστράτηγος Κων. Νίδερ) και θα συμμετάσχει στις μάχες της Μπερεζόφκα, της Σεβαστούπολης, του Βασιλίνοβου, της Χερσώνας, του Νικολάγιεφ, της Κριμαίας και σε άλλες[28]. Θα υποστεί σημαντικές απώλειες (400 νεκροί, 2500 περίπου τραυματίες) και θα αποχωρήσει τον Απρίλιο, μαζί με τους Αγγλογάλλους, για να περάσει στη Μικρά Ασία: Στις 15 Μαΐου 191, για να προλάβουν οι Άγγλοι και οι Γάλλοι την κατάληψη και της Σμύρνης από τα ιταλικά στρατεύματα που είχαν ήδη καταλάβει την Αττάλεια και τις γύρω περιοχές, αποβιβάζουν εκεί ελληνικές μονάδες (διοικητής ο συνταγματάρχης Ζαφειρίου). Την επιχείρηση διευθύνει ο Βρετανός στρατηγός Μίλν και καλύπτει ισχυρός αγγλικός στρατός υπό το ναύαρχο Κόλθορπ.

Τι νόημα είχε αυτή η κατάληψη; Με ποιους όρους και με ποιες προϋποθέσεις είχε δοθεί το πράσινο φως στις ελληνικές μονάδες;  Η κίνηση των Αγγλογάλλων στόχευε στην ικανοποίηση των οραμάτων της Ελλάδας -έστω του Ελ. Βενιζέλου- για τη Μικρά Ασία;

Και βέβαια όχι! Τους κινούσε η σκοπιμότητα και η επιθυμία εξυπηρέτησης των δικών τους συμφερόντων: Η Αγγλία και η Γαλλία δεν μπορούσαν να δεχτούν να γίνει αξιόλογη δύναμη στην Ανατολία η «σύμμαχός» τους Ιταλία. Έτσι, χρησιμοποίησαν τα διαθέσιμα ελληνικά στρατεύματα για να της φράξουν το δρόμο προς τη Σμύρνη. Εξυπακούεται ότι η κατάληψή της είχε σαφώς χαρακτήρα προσωρινότητας και δεν προδίκαζε τη μελλοντική της τύχη.

Ο δεύτερος λόγος που οι δύο βασικοί συνέταιροι της Αντάντ έστειλαν τον ελληνικό στρατό από τη Σμύρνη ήταν η πρόφαση που επικαλέστηκαν για τη δικαιολόγηση της πρωτοβουλίας τους - δεν ήταν, φυσικά, δυνατό να παραδεχτούν ότι ενεργούσαν έτσι για να κάνουν αντίπραξη στον Ιταλό εταίρο τους. Γι’ αυτό επικαλέστηκαν τις προκηρύξεις που κυκλοφόρησαν ευρύτατα -άγνωστο από ποιους- σε ολόκληρη τη Μικρά Ασία και που καλούσαν τους μουσουλμάνους να οπλιστούν και να κατασφάξουν όλους τους χριστιανικούς πληθυσμούς, Έλληνες και Αρμένιους. Ο Driault θεωρεί -ίσως όχι άδικα- ύποπτη την προέλευση αυτών των προκηρύξεων εκείνη ακριβώς τη στιγμή. Αλλά, άσχετα απ’ αυτό, η δυτική κοινή γνώμη είχε συγκινηθεί ζωηρά, γιατί το περιεχόμενό τους ξανάφερε στην επιφάνεια της μνήμης τις φριχτές εικόνες των προηγούμενων ανάλογων γενοκτονικών σφαγών εις βάρος χριστιανών. Άσχετα από το ποιος χάλκευσε τις προκηρύξεις, τα μέλη της συμμαχικής επιτροπής, που ερεύνησαν τα αιματηρά επεισόδια της Σμύρνης αποδέχονται στο πόρισμά τους ότι ήταν πλαστές. Όχι πως οι Τούρκοι ήταν αντίθετοι προς τον ιερό αντιχριστιανικό πόλεμο -κάθε άλλο. Αλλά κάποιος άλλος είχε τότε ισχυρότερους λόγους να πιστέψουν οι Μεγάλοι πως είχε κηρυχτεί αυτός ο πόλεμος…

Έτσι το Μάιο του 1919, δρομολογούνταν, με μεγαλοϊδεατικές φιλοδοξίες και σε εφαρμογή των παλιών οραματισμών του δικτάτορα Βενιζέλου, αλλά και με ακατανόητη απερισκεψία, μια επιχείρηση, που έμελλε - αναπόφευκτα - να καταλήξει στη φοβερή μικρασιατική καταστροφή. Που την πλήρωσαν:

• Αναρίθμητες χιλιάδες στρατιωτών και ομογενών, οι οποίοι άφησαν τα κόκαλά τους στα πεδία των μαχών και στα τουρκικά στρατόπεδα εξόντωσης, που τη φρίκη τους στάθηκε αδύνατο να αποδώσει σε όλη της την έκταση ακόμα και η πένα του Ηλία Βενέζη.
• Με τον ισόβιο ξεριζωμό τους και με την απώλεια του βιού τους εκατομμύρια, παραπλανημένων ως προς τον πραγματικό υπεύθυνο και ένοχο του ξεριζωμού τους, προσφύγων. Από τις τάξεις της δυστυχίας των οποίων θα αντλούσε αργότερα το Κ.Κ.Ε. σωρεία οπαδών…
• Με τη ζωή τους, ύστερα από μια αισχρή παρωδία «δίκης», οι απόλυτα αθώοι για την τραγωδία της Μικράς Ασίας πέντε πολιτικοί άντρες και ο αρχιστράτηγος της προτελευταίας πράξης της.

Κατά εξαιρετικά περίεργη σύμπτωση εκείνες οι πέντε κορυφαίες πολιτικές προσωπικότητες ήταν η ελίτ των αντιπάλων του Ελ. Βενιζέλου στον πολιτικό στίβο^. και κατά εξίσου περίεργη σύμπτωση αυτός δεν κούνησε ούτε το μικρό του δαχτυλάκι για να αποτρέψει το φρικιαστικό έγκλημα που διαπράχτηκε στο Γουδί^. αντίθετα ήταν ο ηθικός αυτουργός του (βλέπε Κώστα Ν. Μπαρμπή, Εθνικός Διχασμός).

Αγνοώντας ακόμα και «και τα στοιχεία των στρατιωτικών θεμάτων»^. αδιαφορώντας για τις συμβουλές και τις υποδείξεις στρατιωτικών φυσιογνωμιών, όπως ο Μεταξάς και ο Δούσμανης^. «παίζων εν ου παικτοίς»^. ρισκάροντας τεράστια εθνικά συμφέροντα, επειδή… απαιτούσαν τα αγγλικά σχέδια, έσυρε το έθνος στον όλεθρο του μικρασιατικού ελληνισμού.

Και στον ενταφιασμό της Μεγάλης Ιδέας…

_____________________________________

[1] Βλέπε Κώστα Ν. Μπαρμπή, Γεώργιος Β’

[2] Βλέπε Πολιτική Ιστορία της Νεωτέρας Ελλάδος (τόμος 4)

[3] Βλέπε συγκλονιστικές στοιχειοθετημένες λεπτομέρειες στο βιβλίο μου Η τραγωδία της Ελλάδος εις πράξεις τρείς’ (Εκδόσεις «Πελασγός»)

[4] Βλέπε το βιβλίο του When Greek meets Greek.

[5] Ο. π.

[6] Βλέπε Γεωρ. Βεντήρη, Η Ελλάς του 1910 μέχρι του 1920 και Αρχείον Ελ. Βενιζέλου (Μουσείο Μπενάκη)

[7] Δραπέτευσαν μόνο στη Σαρδηνία οι Γούναρης, Μεταξάς, Πεσμαζόγλου.

[8] Βλέπε Ν.Α. Αντωνακέα, Φαυλοκρατία

[9] Ο «δημοκράτης» αρχηγός των Φιλελευθέρων γνώριζε τι «μαύρο» τον περίμενε…

[10] Άραγε άνηκε σε αυτές τις πράξεις και το βγάλσιμο της γλώσσας κοροϊδευτικά ή το φασκέλωμα;

[11] Η φράση ανήκει στον Ρεϊμόν Πουανκαρέ και αποδίδει την πραγματικότητα…

[12] Βλέπε Ν.Α. Αντωνακέα, Φαυλοκρατία

[13] Ο Γεώρ. Χριστόπουλος σχολιάζει: «Ο λαός φέρων βαρέως την δικτατορικήν Κυβέρνησιν εστράφη φανατισμένος προς την παράταξιν του Λαϊκού Κόμματος» (Βλέπε κάποιες άλλες εποχές)

«Όσα διεπράχθησαν εις το εσωτερικόν της χώρας από του 1917 μέχρι του 1920 δεν ήσαν μόνον λυπηρά», τονίζει ο Κ.Γ. Ζαβιτζιάνος, «αλλά και ενεφάνιζον μίαν εσωτερικήν διοίκησιν, που αθλιεστέραν έως την στιγμήν εκείνην δεν είχε δοκιμάσει η Ελλάς»

[14] Βλέπε Κώστα Ν. Μπαρμπή, Αλέξανδρος και Ασπασία Μάνου. Όπως βεβαιώνει ο Ed. Driault, ο Βενιζέλος δείχνει σημάδια ψυχασθενείας, παθαίνει ιλίγγους και κρίσεις κατάθλιψης, ξεσπάει σε βιαίες εκρήξεις οργής…

Αναφορικά με την τακτική του «εθνάρχη» ένας ως τότε φανατικά αφοσιωμένος συνεργάτης και φίλος του ο Κων. Γ. Ζαβιτσιάνος, σχολιάζει:

«Από της εκθρονίσεως του Κωνσταντίνου μέχρι της 1-11-1920 ο Βενιζέλος εξηυτέλισεν όλα γενικώς τα αξιωμάτα και των υπουργών συμπεριλαμβανομένων… Κάποτε ο Γεώρ. Χρηστ. Ζωγράφος με ηρώτησε κατά λέξιν: ‘Αυτός ο φίλος σου ο Βενιζέλος δεν θα αφήσει τίποτε όρθιον εν τω τόπω τούτω;’ ‘Όχι’ του απάντησα, ‘θα αφήση όρθιον τον εαυτό του και τότε μόνον θα εννοήση ότι ούτε αυτός θα σταθή μόνος του’… Τυπικώς μόνον εσεβάσθη τους θεσμούς. Δεν επέτρεπεν εις αυτούς να εμποδίζουν τας κινήσεις του και δι’ αυτό συστηματικώς τους παρεβίαζε…»

[15] Βλέπε Κώστα Ν. Μπαρμπή, Γαλλική Επανάσταση: Η άλλη άποψη.

[16] Οι αποικιοκράτες γνώριζαν να «τιμούν» τους διακόνους των συμφερόντων τους. Ήταν έξυπνο και αδάπανο…

[17] Βλέπε σερ Μπάζιλ Τόμσον, Οι μυστικές υπηρεσίες των Συμμάχων στην Ελλάδα.

[18] Τώρα έχει σειρά η Μήλος, όπου εξορίζονται οι εκατόν δέκα πιο μορφωμένοι αξιωματικοί^. τη θέση τους παίρνουν… λοχίες και δεκανείς! «Οι εξορίες και οι εκτοπίσεις ήταν το μεγάλο όπλο της κυβέρνησης Ελ. Βενιζέλου», επισημαίνει ο Εντουάρ Ντριό.

[19] Ήταν μεγάλος καημός, η έμμονη ιδέα και η ψύχωσή του…

[20] «Με αυτά τα αόριστα και γενικόλογα κείμενα ο Βενιζέλος έβγαλε στον πόλεμο την Ελλάδα και καθιέρωσε καθεστώς τρόμου στη χώρα του» τονίζει ο Ντριό (Κωνσταντίνος και Βενιζέλος), «για να την υποχρεώσει να μπει στο σφαγείο χωρίς να γνωρίζει το γιατί!»

[21] Χρειάστηκαν τρομερές παραστάσεις για να την υποχρεώσουν οι Αγγλογάλλοι - που δεν την ήθελαν, βέβαια, να μεγαλώνει - να εγκαταλείψει τα Γιάννενα, που είχε καταλάβει μέσα στην αναμπουμπούλα και στα βενιζελικά ρίσκα.

[22] Βλέπε Κώστα Ν. Μπαρμπή, Στην υπηρεσία του αντίχριστου

[23] Όπως απέδειξε με πειστικότατα στοιχεία ο Γκόρντον Πράις στο βιβλίο του Τα 24 πρωτόκολλα του σιωνισμού (μετάφραση Κώστα Ν. Μπαρμπή), οι εκτελεστές της τσαρικής οικογένειας ήταν Εβραίοι…

[24] Στοίχισε 8.720.000 νεκρούς και αγνοούμενους (4.700.000 στα κράτη της Αντάντ και 4.020.000 στις Κεντρικές Αυτοκρατορίες και στις συμμάχους τους Τουρκία και Βουλγαρία), ενώ οι συνολικές δαπάνες -συνυπολογιζόμενων και των ζημιών -έφτασαν τα 215.000.000.000 δολάρια. Με την εβραϊκής πατρότητας (Βλέπε Κώστα Ν. Μπαρμπή, Στην υπηρεσία του αντίχριστου και Οι βιαστές της ανθρωπότητας και της Μακεδονίας) Συνθήκη των Βερσαλλιών η Γερμανία υποχρεώθηκε να παραδώσει όλα τα εμπορικά σκάφη της (άνω των 1.600 τόνων) και το σύνολο του βιομηχανικού εξοπλισμού, των ατμομηχανών και βαγονιών, των αυτοκινήτων, των γεωργικών μηχανών, των αλόγων και των βοοειδών, των χημικών προϊόντων, των οικοδομικών υλικών, του κάρβουνου και να καταβάλει για αποζημίωση από 20.000.000.000 λίρες στερλίνες(!) Οι όροι ήταν εξωφρενικά απαράδεκτοι και επέτρεψαν στον Αδόλφο Χίτλερ να καταλάβει την εξουσία με εκλογές (εκμεταλλεύτηκε την οργή και περηφάνια των Γερμανών) και να εξαπολύσει το Β’ Παγκόσμιο Πόλεμο…

[25] Γιατί δεν το έκανε τότε, ώστε να αποτραπεί ο διχασμός και να εμφανίζει η χώρα ενιαίο μέτωπο, όπως η Ιταλία και η Ρουμανία; Ο «εθνάρχης» απέφυγε να στηρίξει τα αιτήματά του στα «ιστορικά δικαιώματα», στην ιστορία^. η οποία, ωστόσο, πρόσφερε στην περίπτωση της Ελλάδας ισχυρά, επιβλητικά, ακαταμάχητα επιχειρήματα. Αφού, όπως υπογραμμίζει ο Ed. Driault, «το μεγαλείο και οι ελπίδες της στηρίζονταν σε τουλάχιστον τριάντα αιώνες μοναδικού και απαράμιλλου παρελθόντος». Γιατί το απέφυγε; Επειδή, αν επικαλούνταν τα ιστορικά δεδομένα, θα έπρεπε να αναφερθεί και στους Βυζαντινούς αυτοκράτορες και βασιλείς. Και αυτό του προκαλούσε αλλεργία…

[26] Το άρθρο 9 της Συμφωνίας ρίχνει βαρύτατες σκιές αμφισβήτησης επί των πολυδιαφημισμένων διαπραγματευτικών ικανοτήτων του «εθνάρχη»: Ευφυέστατα οι Ιταλοί προβλέπουν σ’ αυτό ότι αποδεσμεύονται από όλες τις διατάξεις του Συμφώνου, αν η Ιταλία δεν ικανοποιηθεί στις βλέψεις της στη Μικρά Ασία.

Και αυτό το άρθρο θα χρησιμοποιηθεί, ένα χρόνο αργότερα, από τους Ιταλούς για να υπαναχωρήσουν στο θέμα της Βόρειας Ηπείρου…

[27] Γιατί όχι και για την καταστολή λ.χ. της εξέγερσης του λαού μιας αποικίας για την ελευθερία και την ανεξαρτησία του;

[28] Ο αντιστράτηγος Γεώρ. Χριστόπουλος που είχε μετάσχει με το βαθμό του λοχαγού στην εκστρατεία, γράφει στο βιβλίο του Κάποιες άλλες εποχές:

«Κατά την ανωτέρω εκστρατείαν εκ των δύο συνταγματαρχών Πλαστήρα και Κονδύλη, ο πρώτος ήτο αναμφισβήτητα ικανώτερος του δευτέρου και οι δύο όμως ήταν αριβισταί εις τον υπέρτατον βαθμόν, θυσιάζοντες τα πάντα εις τον βωμό της ματαιοδοξίας των…

Εις άλλον στρατόν ο Κονδύλης τουλάχιστον θα έπρεπε να απομακρυνθή επί ανικανότητι.

Οι επιτήδειοι Πλαστήρας, Κονδύλης κτλ. εξεμεταλλεύοντο την αγαθότητα του στρατηγού Ιωάννου…»

 

Η ενδιαφέρουσα συνέχεια ΕΔΩ...

 

Πηγή: (Κώστα Ν. Μπαρμπή, Ελευθέριος Βενιζέλος. «Εθνάρχης» ή εθνικός ολετήρας; Εκδόσεις Πελασγός)

 

Σχετικά άρθρα:

1. Ελευθέριος Βενιζέλος: Οι ρίζες του, Μανιάτικες ή Εβραϊκές;

2. Ο μέγας Μασόνος Ελευθέριος Βενιζέλος ...