Το χωριό της Τριανταφυλλιάς σήμερα
Το Κ.Κ.Ε., συνεπές προς τας εντολάς των αυθεντών του Σλάβων και διά να δημιουργήση τέλειον Μακεδονικόν ζήτημα εις βάρος της Ελλάδος, απεφάσισε την δημιουργίαν σλαυοφώνων (Βουλγαρικών) σχολείων εν τη Δυτική Μακεδονία, με τον σκοπόν όπως χρησιμοποίηση ως διδακτικόν προσωπικόν, τους Μακεδόνας δημοδιδασκάλους.
Εκάλεσε λοιπόν, την 12-10-1944, εις συνέδριον, εις το χωρίον Πολυπόταμος, εις το όποιον έλαβον μέρος Έλληνες δημοδιδάσκαλοι και οι Βούλγαροι Σιμητζήεφ και Ήλο Νούτσεφ, οι όποιοι εκόμισαν και τα σχετικά αλφαβητάρια, αλλά το συνέδριον αυτό, ως πρώτον, δεν ηδυνήθη καν να συζήτηση το θέμα, διότι οι διάφοροι υπεύθυνοι αντελήφθησαν την δυσαρέσκειαν των δημοδιδασκάλων εκ τής παρουσίας των Βουλγάρων, δι’ ο και συνεκάλεσαν νέον συνέδριον την 24-10-44 εις ένα χωρίον του Βιτσίου, την Τριανταφυλλιά.
Εις το συνέδριον τούτο έλαβον μέρος οι δημοδιδάσκαλοι, οι καταγόμενοι ιδίως εκ σλαβόφωνων οικογενειών ως οι Αλέξανδρος Μάζαρης, Γεώργιος Ρακοβαλής, Σίμος Τικβέσης, Κωνσταντίνος Κωνσταντίνου, Αθανάσιος Σιδερής, Κοραής Σκοκλής και άλλοι. Εκ μέρους δε τής κομμουνιστικής ηγεσίας, οι Σταύρος Κωτσόπουλος, Σπυρίδων Σίμος και Νίκος Σγουρός αντιπρόσωποι του Ε.Α.Μ. Ιωάννης Καλαϊτζίδης, Δημήτριος Βελάκης και Γεώργιος Τζώρτζης αντιπρόσωποι τής Π.Ε.Ε.Α. και ο «Θάνος» Γεώργιος Φουρκιώτης αντιπρόσωπος του Κ.Κ.Ε. Πρόεδρος του συνεδρίου ανεδείχθη δια βοής ό Αλέξανδρος Μανζάρης, τη υποδείξει των κομμουνιστών.
Ωμίλησαν πρώτοι, όλοι οι αντιπρόσωποι Κ.Κ.Ε. – Ε.Α.Μ. Εισηγηθέντες την άμεσον λειτουργίαν των σλαβόφωνων σχολείων και αναγνώσαντες και σχετικήν διαταγήν του Δυτικομακεδονικού Γραφείου Κ.Κ.Ε., εκάλεσαν τούς Έλληνας δημοδιδασκάλους ν’ αναλάβουν, ως διδακτικόν προσωπικόν, εις τα σχολεία αυτά.
Διεξήχθη μία θανάσιμος και αγωνιώδης πάλη μεταξύ των διδασκάλων και του Κ.Κ.Ε., μεταξύ του έθνους και τής προδοσίας με αποτέλεσμα όπως οι προσκληθέντες δημοδιδάσκαλοι, εν γνώσει ότι ήτο δυνατόν να τυφεκισθούν, να υποστηρίξουν :
1) Ότι αρνούνται τον τίτλον του Σλαυομακεδόνος και απαγορεύουν εις οιονδήποτε να τούς αποκαλεί ούτω διότι τυγχάνουν Έλληνες.
2) Ότι Σλαυαμακεδονικόν έθνος δεν υφίσταται. Ό τίτλος αυτός είναι απαράδεκτος και διά τον σλαυόφωνον πληθυσμόν ακόμη, ό όποιος απέκτησε και ομιλεί το ιδίωμα τούτο συνεπεία τής ασκηθείσης βίας. Η γλώσσα εν Μακεδονία ουδέποτε δύναται να ληφθή ως γνωμών κρίσεως διά την εθνικότητα εις ην έκαστος ανήκει. Μετά τας εκδηλώσεις του 1941 οι σλαβόφωνοι πρέπει να διακρίνωνται εις Έλληνας και Βουλγάρους.
3) Η επιμονή ενίων χωρικών να ονομάζουν εαυτούς Σλαυομακεδόνας, δεν είναι τίποτε άλλο παρά μία μάσκα διά να καλυφθούν τα βουλγαρικά αυτονομιστικά και εν γένει ανθελληνικά των αισθήματα.
4) Εφ’ όσον ο πληθυσμός ούτος, κατόπιν των εγγυήσεων των συμμάχων περί της εδαφικής ακεραιότητος τής Ελλάδος θα ζήση εντός των ορίων της, δεν συμφέρει ξένη γλώσσα προς την τοιαύτην του συνόλου και την επίσημον του Κράτους και
5) Από Εθνικής απόψεως, αποτελεί προδοσίαν, διότι α) θα χρησιμοποιηθούν βουλγαρικά γράμματα και β) διότι λόγω τής πτώχειας τής ομιλούμενης γλώσσης, θα παραστή ανάγκη να δανεισθή λέξεις εκ των ομόρων σλαβικών Κρατών και θα δημιουργήση, φυσικώς, κατάλληλον έδαφος διά την καλλιέργειαν υποχθονίων σχεδίων και σκοπών.
Επομένως ή Ελλάς ωθεί το ακραίον τούτο τμήμα εις τον Σλαβισμόν.
Αυτά διατύπωσαν οι Έλληνες δημοδιδάσκαλοι και ηρνήθησαν να δεχθούν την προδοσίαν, ως νέοι Διάκοι εις μίαν νεωτέραν Αλαμάναν και ενώπιον ενός νεωτέρου, μοντέρνου και ειδεχθέστερου εχθρού, του Κ. Κ. Ε.
Ένεκα της στάσεως των ταύτης, υπέφερον πολλά εις τα στρατόπεδα Βαψωρίου τα Ελληνόπουλα, αλλά δεν παρέδωσαν τα Άγια τοις κυσί. Περιέσωσαν την Έθνικήν Τιμήν.
«Δεν επρόδωσαν οι Σλαβόφωνοι δημοδιδάσκαλοι μίαν ένδοξον Πατρίδα, την Ελλάδα. Δεν κατέστησαν διώκται ενός υπέροχου πολιτισμού, του Ελληνικού. Δεν εξωστρακίσθη, μιας Ουρανίας ωραιότητος, γλώσσα η Ελληνική. Δεν επυρπολήθη ο Ναός μιας Ιστορικής Παιδείας τής Ελληνικής».
Επτά Δημοδιδάσκαλοι τής περιφερείας Φλωρίνης επλήρωσαν με την ζωήν των το βουλγαρικόν έγκλημα του Ε.Α.Μ. 1) Χρήστος Δερβένης, 2) Κωνσταντίνος Παπαθανασίου, 3) Γεώργιος Στεφανίδης, 4) Ηλίας Παπαθανασίου, 5) Λουκάς Γεωργιάδης, 6) Θεοδώρα Μλαδένη και 7) ο καθηγητής Σπύρος Βαρβαρήγος.
Το πνεύμα των, ας καθοδηγή τούς επιγενόμενους. Εις την πολυβασανισμένην κωμόπολιν Άργος Όρεστικόν, ο προαναφερθείς εις το συνέδριον Τριανταφυλλιάς, ως Επιθεωρητής Κολαϊτζίδης, εντολή τής Π.Ε.Ε.Α., ίδρυσεν και ελειτούργησεν την ακαδημίαν των Βουλγάρων διδασκάλων διά τά σλαβόφωνα σχολεία.
Δεν είναι συνεπώς εθνικόφρονες εαμίται, οι ήρωες αυτοί Δημοδιδάσκαλοι; Ούδείς, νομίζομεν, δύναται ν’ αντείπη και όμως όλοι αυτοί εθεωρήθησαν ως μονάδες και δεν εχρίσθησαν ως ένα εθνικό σύνολον, εθνικής μας αντιστάσεως. Νομίζομεν, ότι θα έπρεπε και απονέμομεν τον θαυμασμόν μας προς αυτούς.
Πηγή: (Από το βιβλίο: H Σλαβική Επιρροή – Μοιράρχου Κ. Αντωνίου), Ιστορικές Μνήμες, Αβέρωφ
