Ο Κωνσταντίνος Κόρκας, Έλληνας εθνικιστής και μαχητικός αντικομμουνιστής, ανώτατος αξιωματικός, με το βαθμό του Αντιστρατήγου (ε.α.), του Πεζικού στον Ελληνικό Στρατό, ο πρώτος Διοικητής του Δ' Σώματος Στρατού και επίτιμος διοικητής της 1ης Στρατιάς, ο τελευταίος εν ζωή Ιερολοχίτης πολεμιστής, απόφοιτος της Βιομηχανικής Σχολής Ενόπλων Δυνάμεων των Ηνωμένων Πολιτειών Αμερικής, εθνικός ήρωας που συμμετείχε σε μια σειρά πολεμικές αναμετρήσεις και στον συμμοριοπόλεμο, μετέπειτα Α' Υπαρχηγός Γ.Ε.Σ. και Γενικός Επιθεωρητής Στρατού, γεννήθηκε στις 9 Ιανουαρίου 1921 στο χωριό Πουλλίτσα ^{[1] [2] [3] [4]} κοντά στο Βραχάτι του νομού Κορινθίας και πέθανε στις 29 Μαΐου 2022 στο νοσοκομείο «Ασκληπιείο» Βούλας. Η νεκρώσιμη ακολουθία του τελέστηκε στις 12:00' το μεσημέρι της Τρίτης 31 Μαΐου από τον Ιερό Ναό Ευαγγελισμού της Θεοτόκου στο Κοιμητήριο του Δήμου Παπάγου, όπου και ενταφιάστηκε.

Το 1955 παντρεύτηκε με την Ακριβή (Βιβή) Κοτζαλά με καταγωγή από την Νάξο, με την οποία κατοικούσαν στο Ψυχικό Αττικής. Από το γάμο του απέκτησε μια κόρη, την απόφοιτο της Φιλοσοφικής Σχολής Αθηνών και αρχαιολόγο, Καθηγήτρια του Εθνικού Καποδιστριακού Πανεπιστημίου Αθηνών και συγγραφέα Ελένη Κόρκα ^[5], ενώ έγινε παππούς ενός εγγονιού, του Κωνσταντίνου-Αλέξανδρου και μιας δισεγγονής, της Ηλέκτρας. Ανιψιά του, κόρη ενός από τους αδελφούς του, είναι η Αθηνά Κόρκα-Κώνστα, Πολιτικός Μηχανικός, πρώην βουλευτής Κορινθίας του κόμματος «Νέα Δημοκρατία» και Αντιπεριφερειάρχης Πελοποννήσου, το 2022, για την Παιδεία & τον Πολιτισμό.

Βιογραφία

Πατέρας του ήταν ο γεωργός και οικοκτηνοτρόφος Αθανάσιος Κόρκας και μητέρα του η Ουρανία Κόρκα. Η οικογένεια Κόρκα ήταν πολύτεκνη και οι γονείς του Κωνσταντίνου απέκτησαν συνολικά οκτώ παιδιά, έξι αγόρια -μεταξύ τους ο Ιωάννης, ο Κωνσταντίνος, ο Γεώργιος, ο Σπυρίδων- και δύο κορίτσια. Μεγαλύτερος αδελφός του Κωνσταντίνου ήταν ο επίσης αξιωματικός Ιωάννης Κόρκας που πολέμησε στον Ελληνοϊταλικό και στη συνέχεια στον Ελληνογερμανικό πόλεμο από τον Οκτώβριο του 1940 μέχρι το τέλος Απρίλιου του 1941, ενώ δύο ακόμη αδέλφια του πολέμησαν στον Β' Παγκόσμιο Πόλεμο ως έφεδροι υπαξιωματικοί του Ελληνικού Στρατού. Ο Κωνσταντίνος παρακολούθησε τα μαθήματα της εγκύκλιας εκπαιδεύσεως στη γενέτειρα του και στη συνέχεια αποφοίτησε από το Γυμνάσιο στο Κιάτο Κορινθίας. Τα παιδικά χρόνια του Κωνσταντίνου και των αδελφών του ήταν δύσκολα καθώς χρειάζονταν μια ώρα και δεκαπέντε λεπτά κάθε μέρα για να φτάσουμε στο σχολείο μας στο Κιάτο και το ίδιο χρονικό διάστημα για να επιστρέψει σπίτι. Μετά το σχολείο, όλα τα παιδιά της οικογένειας εργάζονταν στους ελαιώνες και τους αμπελώνες και επέστρεφαν στο σπίτι μετά τη δύση του ήλιου ξεκινώντας την προετοιμασία των μαθημάτων της επόμενης ημέρας, διαδικασία που ολοκληρώνονταν κοντά στα μεσάνυχτα.

Στρατιωτική σταδιοδρομία

Στις 2 Οκτωβρίου του 1940 ο Κόρκας εισήλθε στη Στρατιωτική Σχολή Ευελπίδων μετά από επιτυχείς εξετάσεις και ήταν Εύελπις-μέλος της Τάξεως του 1943. Ο πόλεμος του 1940 βρίσκει αυτόν και την τάξη του Ευέλπιδες λίγων εβδομάδων. Δεν μεταφέρονται στο μέτωπο και φοιτούν έως την είσοδο των Γερμανών στην Αθήνα, στα τέλη Απριλίου 1941. Αρνούνται τα αστυνομικά καθήκοντα, για τη διατήρηση της τάξης κατά την είσοδο των Γερμανών, τα οποία τους ορίζει ο στρατιωτικός διοικητής Αθηνών, και με δική τους πρωτοβουλία οργανώνονται, επιτάσσουν αυτοκίνητα, παίρνουν τη σημαία της Σχολής και τον φορητό οπλισμό τους και πηγαίνουν στις νότιες ακτές της Πελοποννήσου, ενώ η γερμανική αεροπορία, που προηγείται των χερσαίων δυνάμεων, πολυβολεί ό,τι κινείται. Οι Ευέλπιδες διέσχισαν την Πελοπόννησο ως το Γύθειο και από το λιμάνι της Λακωνικής κωμοπόλεως με πλοιάρια διεκπεραιώθηκαν στην Κρήτη περίπου 300 πρωτοετείς με την Πολεμική Σημαία της Σχολής. Στο νησί ο Κόρκας εγκαταστάθηκε στη Μόνη της Γωνιάς, στο Κολυμπάρι. Εκεί αντιμετώπισε τα κύματα των Γερμανών αλεξιπτωτιστών και πολέμησε ως διμοιρίτης. Μετά την κατάληψη της Κρήτης διατάχθηκε, την 28η Μαΐου 1941, η αυτοδιάλυση των Ελληνικών μονάδων, στα οροπέδια των Λευκών Ορέων, και οι περισσότεροι Ευέλπιδες μετά την ατελέσφορη απόπειρα τους να διαφύγουν στην Αίγυπτο συνελήφθησαν αιχμάλωτοι τον Μάιο του 1941 στα Σφακιά. Ο Κόρκας και πολλοί άλλοι συμμαθητές του που συνελήφθησαν, μεταφέρθηκαν στις παιδικές εξοχές -στα Χανιά, στο Ηράκλειο αλλά και στην Σούδα, όπου είχαν δημιουργηθεί στρατόπεδα αιχμαλώτων. Εκεί παρέμεινε φυλακισμένος περίπου ένα τρίμηνο, με πλήρη μερίδα τροφής, και μετά τα μέσα Αυγούστου οι Γερμανοί τον μετέφεραν στον Πειραιά όπου τον άφησαν ελεύθερο.

Διαφυγή στη Μέση Ανατολή

Από τον Πειραιά ο Κόρκας περπάτησε ένα ολόκληρο εικοσιτετράωρο και επέστρεψε στο χωριό του. Επιχείρησε να αλλάξει προσανατολισμό στη ζωή του και γράφηκε σε ιδιωτικό κολλέγιο για να σπουδάσει Πολιτικός Μηχανικός όμως μια απεργία τον εμπόδισε στην παρακολούθηση των μαθημάτων. Έτσι, από κοινού με τον μεγαλύτερο αδελφό του, τον Ιωάννη, τότε Υπολοχαγό του Ελληνικού στρατού και τραυματία του Ελληνοϊταλικού πολέμου, κατέστρωσαν σχέδιο διαφυγής -χωριστά- από την κατεχόμενη Ελλάδα. Τις δύο αποτυχημένες προσπάθειες ακολούθησε τρίτη, με καταβολή ποσού περίπου 50.000 δραχμές της εποχής, την κάθε φορά, όταν διεκπεραιώθηκε νύχτα στην Κάρυστο. Εκεί έφτασε νύκτα ο καπετάν Γιάννης από την Κούλουρη και τον μετέφερε μαζί με άλλους σε μια άγνωστη περιοχή, νότια της Σμύρνης στην Μικρά Ασία. Στο πρώτο χωριό της περιοχής, το χωριό Αλάτσατα, ο Πρόεδρος (Μουχτάρης), που κατάγονταν από την Κρήτη, τον βοήθησε σημαντικά και τον διευκόλυνε να μεταβεί στο Ελληνικό προξενείο στη Σμύρνη, όπου τον ενίσχυσαν με ελάχιστα χρήματα. Στη συνέχεια πάλι δια θαλάσσης, με την βοήθεια του προξενείου, αναχώρησε με προορισμό την Κύπρο, ακολουθώντας τις Μικρασιατικές ακτές, αφού η ευρύτερη περιοχή του Αιγαίου ελέγχετο από τις Γερμανικές δυνάμεις, ενώ τα Δωδεκάνησα ευρίσκοντο τότε υπό Ιταλική κατοχή. Μετά από μεγάλη ταλαιπωρία και με σημαντικές δυσκολίες αφίχθηκε σε μια έρημη ακτή του βόρειου τμήματος της Κύπρου, δυτικά της Κυρήνειας, όπου οι Έλληνες Κύπριοι κάτοικοι της περιοχής, τον υποδέχθηκαν με μεγάλη χαρά και τιμές. Στην Κύπρο παρέμεινε επί δέκα ημέρες και αναχώρησε πάλι μέσω θαλάσσης με προορισμό την πόλη Χάιφα, στα γεωγραφικά όρια του σημερινού κράτους του Ισραήλ, νότια της οποίας είχε δημιουργηθεί κλιμάκιο του Ελληνικού Στρατού. Φτάνοντας στη Χάιφα εντάχθηκε στο 5ο Τάγμα της 2ης Ελληνικής Ταξιαρχίας.

Ιερός Λόχος

Στις 6 Σεπτεμβρίου 1942 εκδόθηκε διαταγή για την εθελοντική συγκρότηση ενός Λόχου Επιλέκτων κι ο Κόρκας υπήρξε εκ των πρώτων που έσπευσαν να ενταχθούν. Στο Λόχο, στις 12 Σεπτεμβρίου, συνάντησε τον Συνταγματάρχη Χριστόδουλο Τσιγάντε και τον ακολούθησε στον πόλεμο ως μέλος του Ιερού Λόχου της Μέσης Ανατολής. Εκπαιδεύτηκε στις ανορθόδοξες πολεμικές τακτικές και έλαβε εκπαίδευση αλεξιπτωτιστή, πραγματοποιώντας άλμα στον κόλπο του Σουέζ. Συμμετείχε στις μάχες του Ελ Αλαμέιν στην Αίγυπτο, από τις 22 Οκτωβρίου έως τις 2 Νοεμβρίου 1942, στο Τομπρούκ, στη Βεγγάζη, στο νησί της Σικελίας, στα σύνορα Λιβύης και Τυνησίας, το πρώτο δεκαήμερο του Μαρτίου 1943, στη μάχη του Κσαρ Ριλάν και έφτασε ως την αρχαία Καρχηδόνα. Στη συνέχεια ο Ιερός Λόχος εντάχθηκε στη ΙΙ Ταξιαρχία της Νέας Ζηλανδίας, επέστρεψε στο Κάιρο και ακολούθως εγκαταστάθηκε στην Παλαιστίνη.

Στο Αιγαίο Πέλαγος, ο Ιερός Λόχος έφερε εις πέρας 33 καταδρομικές επιχειρήσεις και 207 περιπολίες. Σοβαρές καταδρομικές επιχειρήσεις πραγματοποιήθηκαν στις νήσους Σύμη, Τήλο, Νάξο, Μήλο, Λήμνο, Σάμο, Μυτιλήνη και τέλος στη Ρόδο. Μεταξύ τους περιλαμβάνονται:

• Απόβαση και παραμονή στη Σάμο (31 Οκτωβρίου μέχρι 19 Νοεμβρίου 1943) όταν λίγο μετά τα μεσάνυχτα διακόσιοι δύο αλεξιπτωτιστές έπεσαν στο νησί ενώ οι υπόλοιποι άνδρες του Λόχου κατέπλευσαν με πλοίο.

Για την απόβαση στη Σάμο ο Κόρκας θυμάται: «...Ο καιρός ήταν θυελλώδης και φυσούσε. Ο πιλότος έκανε λάθος και μας άφησε πάνω από πέτρες αντί για χωράφι. Καθώς έπεφτα, δεν μπορούσα να δω το έδαφος και τραυμάτισα το κεφάλι, το ισχίο και τους ώμους μου. Έχασα τις αισθήσεις μου. Όταν συνήλθα, άρχισα να ψάχνω τους άντρες μου. Όλοι τους, όμως, χάθηκαν. Μέχρι το μεσημέρι, δεν είχα βρει κανένα. Ευτυχώς τους συνάντησα αργότερα...». Σύντομα οι Γερμανοί ανακατέλαβαν το νησί και ο Λόχος μέσω Τουρκίας επέστρεψε στο Κάιρο. Ο Κόρκας εκπαιδεύτηκε από τους Άγγλους στη Χάιφα στις μεθόδους του ανταρτοπολέμου και στη συνέχεια τον μετέφεραν στη Νάξο, στις 12 Απριλίου 1944, όπου έμεινε μέχρι το τέλος του πολέμου.

• Καταδρομική επιχείρηση στη Σάμο (7 έως 18 Μαρτίου 1944),
• Καταδρομική επιχείρηση στα Ψαρά (30 έως 31 Μαρτίου 1944),
• Καταδρομική επιχείρηση στη Λέσβο (3 έως 4 Απριλίου 1944),
• Καταδρομική επιχείρηση στην Ίο (Ν27/28 Απριλίου μέχρι 28 Απριλίου 1944),
• Καταδρομική επιχείρηση στην Αμοργό (29/30 Απριλίου μέχρι 2 Μαΐου 1944),
• Καταδρομική επιχείρηση στην Πάρο (9/10 Μαΐου μέχρι 18 Μαΐου 1944),
• Δεύτερη καταδρομή στη Σάμο (15 Μαΐου μέχρι 16 Ιουνίου 1944),
• Καταδρομική επιχείρηση στη Χίο (27 Μαΐου μέχρι 5 Ιουνίου 1944),
• Ειδική καταδρομική επιχείρηση εναντίον Λαγκάδας Χίου (9 έως 19 Ιουνίου 1944),
• Ειδική καταδρομική επιχείρηση στο κόλπο Γέρας Μυτιλήνης (20/21 Ιουνίου μέχρι 21 Ιουνίου 1944),
• Καταδρομική επιχείρηση στην Κάλυμνο (29 Ιουνίου μέχρι 2/3 Ιουλίου 1944),
• Καταδρομική επιχείρηση στη Σύμη (Ν12/13 Ιουλίου μέχρι 14 Ιουλίου 1944),
• Καταδρομική επιχείρηση στην Κάρπαθο (23 έως 25 Αυγούστου 1944),
• Καταδρομική επιχείρηση στη Σαντορίνη (27 έως 31 Αυγούστου 1944),
• Καταδρομική επιχείρηση στην Κω (6 Σεπτεμβρίου μέχρι 8 Σεπτεμβρίου 1944),
• Καταδρομική επιχείρηση, κατάληψη και απελευθέρωση της Χίου (8 Σεπτεμβρίου 1944),
• Καταδρομική επιχείρηση, κατάληψη και απελευθέρωση της Μυκόνου (25 Σεπτεμβρίου μέχρι 28 Σεπτεμβρίου 1944),
• Καταδρομική επιχείρηση, κατάληψη και απελευθέρωση της Σάμου (4 Οκτωβρίου 1944),
• Είσοδος δύναμης Ιερού Λόχου στην απελεύθερη από τους Γερμανούς Αθήνα (14 Οκτωβρίου 1944),
• Καταδρομική επιχείρηση, κατάληψη και απελευθέρωση της Νάξου (13 Οκτωβρίου μέχρι 15 Οκτωβρίου 1944),
• Καταδρομική επιχείρηση, κατάληψη και απελευθέρωση της Λήμνου (16 Οκτωβρίου μέχρι 17 Οκτωβρίου 1944),
• Καταδρομική επιχείρηση, στη Τήλο (27 Οκτωβρίου μέχρι 28 Οκτωβρίου 1944),
• Καταδρομική επιχείρηση, κατάληψη και απελευθέρωση της Μήλου (23 Οκτ 1944 και παραμονή μονάδας μέχρι 9 Μαΐου 1945),
• Καταδρομική επιχείρηση, στη Νίσυρο (1 Φεβρουαρίου μέχρι 2 Φεβρουαρίου 1945),
• Καταδρομική επιχείρηση, (δεύτερη), στη Τήλο (1 Μαρτίου 1945),
• Ειδικές καταδρομικές επιχειρήσεις, στη Ρόδο (1 Μαΐου μέχρι 2 Μαΐου 1945).

Ως Ανθυπασπιστής-Ιερολοχίτης ο Κόρκας πραγματοποίηση πολεμικό άλμα στην περιοχή Βλαμαρής Σάμου, την 30/31 Οκτωβρίου 1943, όταν διακόσιοι δύο (202) Ιερολοχίτες συμπεριλαμβανομένου και του Συνταγματάρχη Τσιγάντε που ήταν ανεκπαίδευτος ως αλεξιπτωτιστής ενώ άλλοι 114 Ιερολοχίτες αποβιβάσθηκαν με πλοία. Γενικότερα, ο Κόρκας συμμετείχε στις καταδρομικές επιχειρήσεις για την απελευθέρωση των νησιών του Αιγαίου Πελάγους και την 8η Μαΐου 1945 ήταν παρών στην υπογραφή της παραδόσεως των Γερμανικών Φρουρών της Δωδεκανήσου στη Σύμη, μαζί με τον Διοικητή του τον Χριστόδουλο Τσιγάντε. Σύμφωνα με όσα γράφει ο ίδιος: «...Παράλληλα και ακριβώς μια ημέρα πριν στην νήσο Σύμη, δηλαδή την 8η Μαΐου 1945 παρόντος και του υποφαινόμενου(38), υπογράφεται η παράδοση των Γερμανικών φρουρών των νήσων της Δωδεκανήσου, που δεν είχαν απελευθερωθεί ακόμη από τον Ιερό Λόχο και ανήκαν βέβαια στην Γερμανική Μεραρχία, με έδρα την Ρόδο. Πρόκειται για τις Γερμανικές φρουρές Ρόδου, Κω, Καλύμνου, Λέρου, και Μήλου, οι οποίες παρεδόθησαν άνευ όρων. Παρόντες ήταν ο Ταξίαρχος Μόφατ (James Moffat) εκ μέρους του Αγγλικού Στρατηγείου Μέσης Ανατολής, ο Σχης Τσιγάντες Χριστόδουλος, ένας Γάλλος και ένας Βρετανός Σχης. Από την Ρόδο έρχεται ο Γερμανός Δκτής της 999 Γερμανικής Μεραρχίας Στγος Βάγκνερ (F.H.C. Wagner) και αφού ανέγνωσε το πρωτόκολλο παράδοσης, το υπέγραψε. Στη συνέχεια παρέδωσε και τον ατομικό του οπλισμό (πιστόλι) και αναχώρησε για Στρατόπεδο αιχμαλώτων, στη βόρειο Αφρική. Ο Άγγλος Ταξίαρχος Μόφατ, στραφείς προς τον Χριστόδουλο Τσιγάντε παρέδωσε το πιστόλι του Γερμανού Στρατηγού, με την εξής φράση “...αυτό το τρόπαιο, ανήκει στον Iερό Λόχο, τον απελευθερωτή των νήσων του Αιγαίου...”».

Μετά τη Σύμη ο Κόρκας μετέβη στην Κάλυμνο, για να αναλάβει την παράδοση της εκεί Γερμανικής φρουράς οι άνδρες της οποίας παρέδωσαν τα όπλα τους δίχως να προβάλουν την παραμικρή αντίσταση. Αφού ολοκληρώθηκε η διαδικασία περίπου 350 Γερμανοί παρέλασαν, τραγουδώντας πως η Γερμανία είναι πάνω από όλα, ενώ μια εβδομάδα αργότερα μεταφέρθηκαν σε στρατόπεδο συγκεντρώσεως αιχμαλώτων στην Αφρική. Στην Κάλυμνο παρατέθηκε δεξίωση προς τιμή των Ελλήνων στρατιωτικών. Κατά τη διάρκεια της προπόσεως, ο Άγγλος ταξίαρχος είπε στον Γερμανό στρατηγό ότι λυπάται για όλο τον πόνο και την καταστροφή που έπρεπε να υποστεί η Γερμανία και ο Γερμανός στρατηγός απάντησε ότι δεν πρέπει να ανησυχούν για τη χώρα του, γιατί θα την έκαναν καλλίτερη από πριν. Στη συνέχεια ο δήμαρχος της Καλύμνου στο νεκροταφείο του νησιού απευθύνθηκε στους νεκρούς τους οποίους κάλεσε να ξυπνήσουν από τον αιώνιο ύπνο τους και να σηκωθούν, γιατί μετά από τόσα χρόνια κατοχής, το νησί τους ήταν πλέον ελεύθερο. Με την ολοκλήρωση της απελευθερώσεως των Δωδεκανήσων οι άνδρες του Ιερού Λόχου επέστρεψαν στην Αθήνα όπου ο Ιερός Λόχος τιμήθηκε και στη συνέχεια διαλύθηκε -στις 15 Σεπτεμβρίου 1945- ενώ όλοι οι Ευέλπιδες του έτους 1941 θεωρήθηκαν Απόφοιτοι της Σ.Σ.Ε. -Τάξεως 1943- με το βαθμό του Ανθυπολοχαγού (ΠΖ).

Συμμοριοπόλεμος

Μετά την λήξη του Β' Παγκοσμίου Πολέμου και την απελευθέρωση της Ελλάδος ο Κόρκας εντάχθηκε και υπηρέτησε ως Αξιωματικός του νεοδημιουργημένου Σώματος Καταδρομών, των Λοκατζήδων. Το 1946 όταν ξέσπασε άρχισε στο Λιτόχωρο ο συμμοριοπόλεμος, ο τότε Υπολοχαγός Κόρκας διατάχθηκε να μεταβεί στην Αγιά Λάρισας, όπου έδρευε ένας Λόχος Καταδρομών του οποίου ορίστηκε Διοικητής.

Επιχειρήσεις Ελικώνα

Ο Κόρκας, αρχικά, διοίκησε:

• Τον 14ο Λόχο Ορεινών Καταδρομών,

από το 1946 έως το 1949 αλλά και μετά τη λήξη του συμμοριοπολέμου καθώς και στη διάρκεια των εκκαθαριστικών επιχειρήσεων που ακολούθησαν. Μία από τις πρώτες αποστολές που του ανατέθηκαν ήταν η εκκαθάριση του Ελικώνα από τους συμμορίτες. Για το σκοπό αυτό συγκέντρωσε στο Λόχο του εθελοντές από την περιοχή της Βοιωτίας κι είναι χαρακτηριστικό ότι μόνο από το χωριό Κυριάκι είχε 14 άνδρες και τους δύο τελευταίους που ζούσαν ακόμη, ο ένας ανάπηρος, πήγε και τους συνάντησε λίγα χρόνια πριν το θάνατο του. Ο Λόχος συμμετείχε σε πολλές εκκαθαριστικές επιχειρήσεις, καταδρομικές προσβολές και επιθέσεις κατά των συμμοριτών στη Στερεά Ελλάδα, Θεσσαλία, Ήπειρο και Δυτική Μακεδονία.

Μάχη της Φλώρινας

Ως Λοχαγός Διοικητής του 14ου ΛΟΚ συμμετείχε στη Μάχη της Φλώρινας ^[6], μεταξύ 11ης και 13ης Φεβρουαρίου 1949 μεταξύ του Ελληνικού Στρατού και των ένοπλων συμμοριτών του αποκαλούμενου «Δημοκρατικού Στρατού Ελλάδος (ΔΣΕ)», σε μια προσπάθεια του δεύτερου να καταλάβει την πόλη που βρίσκεται κοντά στα σύνορα με την Αλβανία και τη Γιουγκοσλαβία με στόχο την αναγνώριση στο εξωτερικό της ηγεσία των συμμοριτών ως «Προσωρινή Δημοκρατική Κυβέρνηση (ΠΔΚ)». Ο Κόρκας είχε την κύρια ευθύνη της αμύνης της πόλεως της Φλώρινας ^[7] και σ' αυτή τη μάχη ανακατέλαβε το ύψωμα 1033, που δεσπόζει στην πόλη της Φλώρινας μετά από αγώνα σώμα με σώμα με τους συμμορίτες. Λίγα χρόνια πριν το θάνατο του σε συνέντευξη του ο Στρατηγός Κόρκας είπε: «Η συνοριακή Φλώρινα αν τότε έπεφτε στα χέρια των επιτιθέμενων θα άλλαζε η περιοχή σύνορα και θα ήταν σήμερα πόλη της ΦΥΡΟΜ! Η μάχη της Φλώρινας είναι εντελώς διαφορετική περίπτωση από όλες τις άλλες μάχες στο πανελλήνιο! Ήταν άμυνα της Πατρίδος και συνέχεια του Μακεδονικού αγώνα των Ελλήνων, που συνεχίζεται...». Το 2012, σε ομιλία του στη Φλώρινα, στη διάρκεια δοξολογίας για την επέτειο της Μάχης είπε: «.. Ήθελα να σας πω πως στην μάχη της Φλωρίνης έδωσαν παρόν όλοι οι πολίτες, πολλοί από τους οποίους είσαστε εδώ σήμερα, οι πρόσκοποι, οι χωροφύλακες, οι νοσοκόμοι, οι γιατροί, οι πολίτες, όλοι επιστρατεύθηκαν οικειοθελώς στον αγώνα. Το φαινόμενο που έδειξε η Φλώρινα ήταν μοναδικό. Να γιατί εκέρδισε η Φλώρινα. Δεν ήταν μόνο ο στρατός, πολέμησε η ψυχή των κατοίκων όλων τον Φλωρινιωτών. Όλοι έδωσαν το παρόν και όχι μόνο μέσα από τη Φλώρινα αλλά και από την Πρώτη και τα γύρω χωριά...».

Επιχειρήσεις Γράμμου & Βίτσι

Με τον Λόχο που διοικούσε ο Κόρκας συμμετείχε στις πολεμικές επιχειρήσεις στον Γράμμο και στο Βίτσι.

Ύψωμα Κολοκύθας (Γράμμος)

Είπε ο Κόρκας σε συνέντευξη του ^[8]:
«Στην Καστοριά αριστερά είναι ο Γράμμος, είχαμε πολλές μεραρχίες εμείς, αλλά οι συμμορίτες είχανε δύναμη, μεγάλη δύναμη. Οπότε μας μαζεύει ο στρατηγός, ο Πετζόπουλος και λέει: είναι ανάγκη να πιαστούνε τα υψώματα. Εγώ, που ‘μουνα υπολοχαγός τότε, έβλεπα ότι μερικά υψώματα μπορούσα να τα πάρω. Οπότε σηκώνω το χέρι, λέει: * «Τι θέλεις;». Σηκώνομαι όρθιος, λέω: «Μπορώ να πάρω κάποια υψώματα». «Και ποιος είσαι εσύ;», ρωτάει. «Υπολοχαγός, διοικητής λόχου». Τα ‘χασε αυτός. Ο Διοικητής της 3ης ταξιαρχίας, της δικής μου, του λέει: «Στρατηγέ, αυτός είναι του Ιερού Λόχου και ξέρει από πόλεμο».

Και μου αναθέτει να πιάσω τα πρώτα υψώματα. Συγκροτώ μια μικρή ομάδα Λοκατζήδων. Ετοιμαστήκαμε, άρχισε να νυχτώνει, ήτανε 6 Ιουλίου του ’48. Είχα και έναν πολίτη από ένα χωριό να μη χαθούμε τη νύχτα μες το δάσος. Προχωράμε λοιπόν, 4 η ώρα, αρχίζει να χαράζει. Βλέπω ένα ύψωμα που είχανε θέσεις οι συμμορίτες. Δίνω σχηματισμό παρατάξεως, εγώ είμαι στη μέση και τους έχω πει: «Πρώτος θα τουφεκίσω εγώ». Οι συμμορίτες μας ακούνε και ξυπνάνε, αρχίζει να ξημερώνει. * «Ρε, τι ήσαστε εσείς;» φωνάζουν. Λέω: «Αντικατάσταση». «Μα τέτοια ώρα;», φωνάζουν. «Ναι -λέω- δεν σας ειδοποίησαν; Σε λίγο θα σας πάρουν τηλέφωνο. Αντικατάσταση». Βλέπω τα κεφάλια τους όμως να γίνονται πολλά. Οπότε τραβάω την πρώτη ριπή εγώ, ακολούθησαν και οι άλλοι. Μπροστά μου βρέθηκε ο τηλεφωνητής, το τηλέφωνο. Ριπή, παρ’ τον κάτω. Το ύψωμα το πιάσαμε εύκολα. Μας κάνανε μετά αντεπιθέσεις, αλλά τους αντιμετώπισα.

Έρχονται αντικαταστάτες και εμάς μας στέλνουν στον Χάρο, ένα ύψωμα που οι συμμορίτες είχαν είκοσι πολυβολεία. Ήταν νύχτα και ένας επιλοχίας, μου λέει: «Θα πάρουμε αυτό το ύψωμα με τόσο μικρή ομάδα;». «Ναι», του λέω. Τα χάνει ο επιλοχίας. Του λέω: «Ρίξ’ την φωτοβολίδα, ότι τάχα το πιάσαμε για να πάνε τα πυρά μας πίσω». «Μα- μου λέει- αφού δεν το πιάσαμε». Του βάζω το Thomson στην κοιλιά. «Ρίξ’ την φωτοβολίδα- λέω- τώρα αμέσως! Και θα ορμήσουμε!» Λοιπόν, ρίχνει τη φωτοβολίδα και ορμάμε. Αρχίζει και το πυροβολικό και ανεβαίνουμε απάνω. Οι συμμορίτες σχεδόν δεν έριξαν τουφεκιά, είχανε πάθει πανικό γιατί δεν ξέρανε πόσοι είμαστε. Εγώ φώναζα: «Λόχος δεξιά, λόχος αριστερά», ενώ ήμουν μόνο με μια ομάδα αραιωμένη. Το ‘βαζαν στα πόδια και πήραμε τον Χάρο. Ήρθανε ενισχύσεις και οργανώσαμε την άμυνα του υψώματος με νάρκες και παγίδες. Αυτοί ξεκίνησαν αντεπίθεση, βαράγανε με πυροβολικό και με όλμους το ύψωμα και φέρνανε καινούργιες μονάδες. Εγώ τους φώναζα με το χωνί: «Ελάτε να πιούμε καφέ μαζί. Ελάτε να μιλήσουμε, ό,τι θέλετε. Δεν υπάρχει λόγος να σκοτωνόμαστε». Αυτοί φώναζαν: «Θα σε κρεμάσουμε, θα σε γδάρουμε, θα, θα...». Κάνανε πολλές επιθέσεις, οπότε πέφτει ένα βλήμα κοντά μου και το ωστικό κύμα, με πετάει! Και ένα θραύσμα με βαράει στο κεφάλι. Ευτυχώς φορούσα κράνος εκείνο το βράδυ και τραυματίστηκα μόνο ελαφρά. Κρατήσαμε την άμυνα τελικά. Με μία ομάδα πήρα τα υψώματα. Υψώματα που είχανε διαλυθεί τάγματα και ταξιαρχία. Εκεί πήρα και προαγωγή «Επ’ Ανδραγαθία».

Επίσημες αναφορές

Στις εκδόσεις της Δ.Ι.Σ./Γ.Ε.Σ. αναφέρεται σχετικά: «...Την 02.30 ώρα της 10ης Ιουλίου 1948 η Ιη Μεραρχία εξετόξευσε νέαν επίθεσιν δια της 3ης Ταξιαρχίας, προσανατολισθείσης εις την κατεύθυνσιν Τζαμί-Γκουρούσια (υψόμετρο 1.620 μέτρα), της περιοχής του Νεστορίου Καστοριάς επί του ορεινού όγκου του Γράμμου, με σκοπόν να ολοκληρώση την κατάληψιν του αμυντικού συγκροτήματος της Κολοκύθας. Την εκτέλεσιν της καταλήψεως της Κολοκύθας ο Διοικητής της 3ης Ταξιαρχίας ανέθεσεν εις Τακτικόν Συγκρότημα, εκ των 615 και 503 Ταγμάτων Πεζικού και δύο Λόχων Καταδρομών, υπό τον Διοικητήν του 503 Τάγματος. Προς τούτο ο Διοικητής του Συγκροτήματος συνεκρότησεν ειδικήν Διμοιρίαν επιλέκτων, δυνάμεως 24 οπλιτών υπό τους Υπολοχαγούς Κωνσταντίνον Κόρκαν και Ιωάννην Μπίσιαν, την οποίαν, αφού εφωδίασε διά ισχυρού οπλισμού και ειδικού οδηγού γνώστου της περιοχής, διέταξεν αυτήν, όπως δι΄ αιφνιδιαστικής νυκτερινής και ταχείας ενεργείας αφαρπάση τα εχθρικά πολυβολεία της Κολοκύθας, τα οποία δια των δραστικών πυρών των απηγόρευον πάσαν κίνησιν κατά μήκος της στενής κορυφογραμμής Κολοκύθα-Τζαμί. Το εγχείρημα επέτυχε και οι επίλεκτοι κατέλαβον αιφνιδιαστικώς την 04.50 τέσσερα πολυβολεία των συμμοριτών, φονεύσαντες τους εντός αυτών αμυνομένους...» ^[9].

Γράφει ο Στρατηγός Κόρκας: «...Έδωσα σχηματισμό μάχης. Στα αριστερά μου ο στρατιώτης Γ. Χρας και πιο αριστερά οι Καταδρομείς μου. Δεξιά μου ο Επιλοχίας και δεξιότερα ο Υπολοχαγός Ι. Μπίσιας με τους στρατιώτες του. Πίσω τα δύο οπλοπολυβόλα και τελευταίος ο ιατρός του ΛΟΚ. Όλοι Αξιωματικοί και Οπλίτες οπλισμένοι με Τόμσον, με τριαντάρες γεμιστήρες και χειροβομβίδες. Προχωρούσαμε αργά και σταθερά. Άρχισε να χαράζει. Πλησιάζαμε το ύψωμα, οπότε μια σιλουέτα πρόβαλε μπροστά μας σε απόσταση μόλις δέκα μέτρων, όπως στο θέατρο σκιών. Οι σιλουέτες αμέσως γίνονται δύο με τέσσερις και ρωτούν: «Τι είστε εσείς;» Εγώ απάντησα: «Ήμαστε αντάρτες». Αυτοί ξαναρώτησαν: «Τι αντάρτες;» Στην ερώτηση αυτήν ο Επιλοχίας μου απάντησε: «Ερχόμαστε να σας αντικαταστήσουμε». Αυτοί θορυβηθέντες ρώτησαν και πάλι: «Από που ερχόσαστε;» Τότε παρενέβη ο Υπολοχαγός Μπίσιας λέγοντας: «Ναι ρε κορόιδα ερχόμαστε να σας αντικαταστήσουμε». Ταυτόχρονα με τη στιχομυθία αυτή οι σιλουέτες αυξήθηκαν σε έξι, οκτώ, δέκα, οπότε αρχίζω πρώτος τα πυρά και αμέσως άρχισαν να πυροβολούν όλοι οι οπλίτες της Διμοιρίας. Εν συνεχεία και σχεδόν ακαριαίως ορμήσαμε όλοι μαζί με πυκνά πυρά και φωνές εναντίον των θέσεων του εχθρού. Σχεδόν αμέσως και χωρίς σοβαρή αντίδραση οι συμμορίτες ανετράπησαν και το ύψωμα κατελήφθη περί την 04.30 ώρα της 10ης Ιουλίου 1948» ^[10].

Τελευταίες εκκαθαριστικές επιχειρήσεις

Ο Κόρκας συνέχισε να πολεμά εναντίον των συμμοριτών του ΚΚΕ ακόμα και μετά την κατάληψη του Γράμμου στις 29 Αυγούστου 1949. Το Νοέμβριο εκείνου του έτους, στη διάρκεια εκκαθαριστικών επιχειρήσεων κατά του τμήματος 150 κομμουνιστοσυμμοριτών του συμμορίτη Αλέκου Παπαγεωργίου τραυματίστηκε σοβαρά στα πόδια, από ριπές συμμοριτών έξω από το χωριό Αριστοτέλης στην περιοχή Ολυμπιάδας-Νεοχώρας Χαλκιδικής, και μεταφέρθηκε στο 401 Στρατιωτικό Νοσοκομείο όπου νοσηλεύτηκε μέχρι και τον Ιανουάριο του 1950.

Προαγωγές

Ο Κόρκας ονομάστηκε ^[11]:

• Ανθυπολοχαγός, το 1943,
• Υπολοχαγός, το 1946,
• Λοχαγός ^[12], κατ' αρχαιότητα, στις 15 Σεπτεμβρίου 1948,
• Ταγματάρχης, το 1952,
• Αντισυνταγματάρχης, το 1962,
• Συνταγματάρχης ^[13], κατ' εκλογή, στις 7 Φεβρουαρίου 1968, την ίδια ημέρα που ο αδελφός του Ιωάννης προήχθη στο βαθμό του Ταξιάρχου επίσης κατ' εκλογή,
• Ταξίαρχος, το 1972,
• Υποστράτηγος, το 1973,
• Αντιστράτηγος, το 1974.

Μεταπολεμικά

Ο Κόρκας φοίτησε στις σχολές και κέντρα εκπαιδεύσεως του Όπλου του Πεζικού, στη Σχολή Αλεξιπτωτιστών Μέσης Ανατολής και μετά τη συντριβή των συμμοριτών στις Σχολές Πεζικού Αγγλίας και Ηνωμένων Πολιτειών Αμερικής, στη Σχολή Διοικήσεως και Επιτελών Η.Π.Α. στην Ουάσιγκτον, άλλωστε ήταν άριστος γνώστης της Αγγλικής γλώσσας, όπου συνάντησε την μετέπειτα σύζυγο του Ακριβή με την οικογένεια της οποίας γνωρίζονταν από την εποχή της δράσεως του Ιερού Λόχου στη Νάξο. Φοίτησε ακόμη και αποφοίτησε από την Ανωτέρα Σχολή Πολέμου και τη Σχολή Εθνικής Αμύνης. Το ξημέρωμα της 21ης Απριλίου 1967 ήταν, με τον βαθμό του Συνταγματάρχη, βοηθός του Επιτελάρχου Βιδάλη στο Γ' Σώμα Στρατού. Σύμφωνα με την κατάθεση του Υφυπουργού Εθνικής Αμύνης Κατσαδήμα τα ξημερώματα της 21ης Απριλίου ο ίδιος επικοινώνησε με τον Κόρκα ο οποίος τον διαβεβαίωσε ότι επικρατούσε πλήρης ησυχία. Υπηρέτησε από το 1968 έως το 1970 ως στρατιωτικός ακόλουθος των Ελληνικών Ενόπλων Δυνάμεων στο Βουκουρέστι και στη Βουδαπέστη και το 1972-73 με το βαθμό του Υποστρατήγου ως αρχηγός της Ελληνικής Στρατιωτικής Αποστολής στο Στρατηγείο του ΝΑΤΟ στις Βρυξέλλες ^[14]. Διοίκησε επίσης:

• Την Γ' Μοίρα Αμφιβίων Καταδρομών (δύο φορές) από το 1954 έως το 1955 και το 1970,
• Το 3ο Σύνταγμα Πεζικού «Ρίμινι» στα Γιαννιτσά, από το 1971 έως το 1972,
• Την ΧΙ Μεραρχία Πεζικού στην Καβάλα, από το 1973 έως το 1974, όπου συνυπήρξε και είχε Υποδιοικητή τον εθνικοσοσιαλιστή Ταξίαρχο Νίκο Ντερτιλή ^[15] που τον διαδέχθηκε στη Διοίκηση της μονάδος μετά την ανάθεση στον Κόρκα της Διοικήσεως του Β' Σώματος Στρατού.
• Το Β' Σώμα Στρατού στην Βέροια ^[16], την περίοδο από το τέλος Αυγούστου 1974 έως το 1976,
• Το Δ' Σώμα Στρατού ^[17] στην Ξάνθη, του οποίου υπήρξε ο πρώτος Διοικητής αμέσως με την σύσταση του, από τις 14 Αυγούστου 1976 και τέλος
• Την 1η Στρατιά.

Τον Δεκέμβριο του 1975 ο Κόρκας προτάθηκε από τον Γεώργιο Παπαδόπουλο ως μάρτυρας υπερασπίσεως του ^[18] στην δίκη των πρωταιτίων για την Επανάσταση της 21ης Απριλίου 1967. Τοποθετήθηκε ως Α' Υπαρχηγός Γ.Ε.Σ. ^[19] από τις 13 Ιανουαρίου 1977 και Γ.ΕΠ.Σ. [Γενικός ΕΠιθεωρητής Στρατού] πρότεινε τη μεταφορά της τέφρας του ιδρυτή του «Ιερού Λόχου» Συνταγματάρχη Χριστόδουλου Τσιγάντε από την Αγγλία, όπου πέθανε και είχε θαφτεί, στην Ελλάδα. Η τέφρα του Τσιγάντε μεταφέρθηκε στην Ελλάδα και τοποθετήθηκε στο «Μνημείο του Ιερού Λόχου», που αναγέρθηκε στο Πεδίον του Άρεως στη Αθήνα. Αποστρατεύθηκε το 1980 με το βαθμό του Αντιστρατήγου (ε.α.) και με τον τίτλο του «Επίτιμου Διοικητού 1ης Στρατιάς».

Τιμητικές διακρίσεις

Για την στρατιωτική του δράση, στη διάρκεια της 40ετούς παρουσίας του στον Ελληνικό Στρατό, ο Κόρκας τιμήθηκε με πολλές ηθικές αμοιβές, διακρίσεις, παράσημα και μετάλλια, μεταξύ τους:

• Προαγωγή «Επ΄ Ανδραγαθία επί του Πεδίου της Μάχης»,
• Χρυσός Σταυρός Φοίνικα μετά Ξιφών,
• Χρυσός Σταυρός Βασιλικού Τάγματος Γεωργίου Α',
• Σταυρός Ταξιαρχών Βασιλικού Τάγματος Φοίνικος,
• Σταυρός Ταξιαρχών Τάγματος Γεωργίου Α',
• Χρυσό Αριστείο Ανδρείας (εξάκις)
• Πολεμικός Σταυρός Β' Τάξεως,
• Πολεμικός Σταυρός Γ' Τάξεως (επτάκις),
• Μετάλλιο Εξαίρετων πράξεων (Τρις),
• Μετάλλιο Στρατιωτικής Αξίας Β' Τάξεως,
• Μετάλλιο Στρατιωτικής Αξίας Γ' Τάξεως,
• Αναμνηστικό Μετάλλιο Πολέμου 1940-41,
• Αναμνηστικό Μετάλλιο Πολέμου 1941-45,
• Βρετανικό Μετάλλιο Ανδρείας, το 1944,
• Ανώτατο Παράσημο Εθνικής Αξίας της Γαλλίας [CΟMMANDEUR DE L’ORDRE NATIONAL DU MERITE] το 1978,
• Χρυσούς Σταυρός Οικουμενικού Πατριαρχείου Αγίου Μάρκου
• Χρυσούς Σταυρού μετά Στέμματος.

Συγγραφικό έργο

Ο Αντιστράτηγος Κόρκας έγραψε και δημοσίευσε το βιβλίο:

• «Σαράντα Καυτά Χρόνια-10 Πόλεμος και 30 Ειρήνη (1940-1980)», Αθήνα 2012, ιδιωτική έκδοση.

Το τέλος του

Στις 8 Μαΐου του 2022 ο Κόρκας, ο τελευταίος ιερολοχίτης, παρέστη στη δοξολογία, στον Ιερό Ναό Τιμίου Προδρόμου στη Σύμη, για την 77η επέτειο της ημέρας υπογραφής του πρωτοκόλλου παραδόσεως των στρατευμάτων κατοχής Δωδεκανήσου στις συμμαχικές δυνάμεις, όπου συναντήθηκε και αντάλλαξε χειραψία με την Πρόεδρο της Δημοκρατίας Αικατερίνη Σακελλαροπούλου. Το πρωινό της ημέρας του θανάτου του ο Κόρκας παρέστη στο ετήσιο μνημόσυνο των πεσόντων ιερολοχιτών και καταδρομέων στο Καβούρι Αττικής όπου κατέθεσε στεφάνι στο Ηρώο των ηρωικών νεκρών των Λόχων Ορεινών Καταδρομών. Αμέσως μετά την παράθεση γεύματος, στο οποίο επίσης παρέστη, αισθάνθηκε αδιαθεσία και μεταφέρθηκε στο Ασκληπιείο Βούλας, όπου εξέπνευσε.

Η νεκρώσιμος ακολουθία του τελέστηκε δημοσία δαπάνη με μέριμνα των Ελληνικών Ενόπλων Δυνάμεων και στη σορό του αποδόθηκαν όλες οι προβλεπόμενες τιμές. Παρόντες στην κηδεία ήταν ο υπουργός Εθνικής Άμυνας Νίκος Παναγιωτόπουλος και ο υφυπουργός Νίκος Χαρδαλιάς. «Ο αείμνηστος στρατηγός υπήρξε ο τελευταίος, ίσως, μιας δοξασμένης και ηρωικής γενιάς που την επέλεξε η μοίρα αλλά και η ίδια ανταποκρίθηκε σε αυτό το κάλεσμα και επέλεξε να ζήσει μέσα στον κίνδυνο, προκειμένου να οδηγήσει την Ελλάδα στην Ελευθερία. Και αυτό έκανε. Το έκανε με κόπο, ιδρώτα και πολύ αίμα!!! Το πέρασμά του απ' όπου κι αν πέρασε, μία πραγματική ευλογία για την πατρίδα και τις Ένοπλες Δυνάμεις» επισήμανε στον επικήδειο λόγο του ο τότε αρχηγός Γ.Ε.ΕΘ.Α., στρατηγός Κωνσταντίνος Φλώρος, εξιστορώντας την έντονη πατριωτική και στρατιωτική δράση του Κωνσταντίνου Κόρκα.

Μνήμη Στρατηγού Κόρκα

Ο σκληροτράχηλος Ιερολοχίτης, πιστός ορθόδοξος χριστιανός και φιλόπατρις Έλληνας, ο Στρατηγός Κωνσταντίνος Κόρκας, αποτελεί θρύλο για την οικογένεια των Ειδικών Δυνάμεων της Ελλάδος και καταχωρήθηκε στο πάνθεο των Ηρώων του Έθνους. Μετά την αποστρατεία του ασχολήθηκε με τη Λέσχη Καταδρομέων και Ιερολοχιτών, αρχικά ως Αντιπρόεδρος και στη συνέχεια από τη θέση του Προέδρου της ^[20]. Στο πλαίσιο της Εθνικής προσφοράς και δράσεως του πραγματοποίησε εκατοντάδες ομιλίες και διαλέξεις σε Σχολές, Σωματεία, Οργανώσεις, Εθνικές εορτές και Εθνικές επετείους μαχών Φλώρινας, Βίτσι, Γράμμου, Κρήτης, Δωδεκανήσου, Σύρου και Νάξου, τιμώντας μέχρι και τη τελευταία στιγμή τους συμπολεμιστές του. Έγινα πανελλήνια γνωστός και ως ομιλητής εκδηλώσεων των ανά την Επικράτεια παραρτημάτων της ΕΑΑΣ, ως αφηγητής των γεγονότων και ως ταπεινός προσκυνητής στα στρατιωτικά κοιμητήρια. Υπήρξε ασίγαστος κήρυκας Εθνικών αρχών και ιδεολογικών αξιών. Συμμετείχε ενεργά σε όλες τις Εθνικές επετείους μνήμης και είναι χαρακτηριστικό ότι παραβρίσκονταν ανελλιπώς κάθε χρόνο, ως το τέλος της ζωής του, στις εκδηλώσεις μνήμης στο Γράμμο και στο Βίτσι, στο Λιτόχωρο Πιερίας όπου συναντήθηκε με τον μοναδικό επιζώντα της μάχης Ανθυπαστυνόμο Παπακωνσταντίνου, στη Φλώρινα την οποία υπερασπίστηκε από τις συμμορίες του Κομμουνιστικού Κόμματος Ελλάδος, αλλά και στην εκδήλωση στο Σύνταγμα Χωροφυλακής στου Μακρυγιάννη στην Αθήνα.

Συγκαταλέγονταν στους ελαχίστους και επιλέκτους της Θείας πρόνοιας. Έζησε μια ζωή σαν μυθιστόρημα μέσα στη στρατιωτική δράση, στη φωτιά και στον κίνδυνο. Διέθετε πύρινη, ατρόμητη καρδιά και ατσάλινη προσωπικότητα ενώ υπήρξε παράτολμου χαρακτήρα πιστός και φιλότιμος στρατιώτης που ανέπτυξε έντονη πολεμική δράση. Ήταν μαχητικός, χειμαρρώδης και ακατάβλητος με ψυχή φλογερή, γεμάτη με νεανικό σφρίγος και φωτιζόταν από τη λάμψη ανωτέρων ιδανικών. Έτυχε ευρυτάτου αναγνωρίσεως εν ζωή, τιμήθηκε από την Πολιτεία με πλήθος διακρίσεων και μεταλλίων και είχε το προνόμιο να εκπνεύσει σε μια δική του ημέρα και ώρα, ελάχιστες στιγμές μετά το ετήσιο μνημόσυνο Καταδρομέων και Ιερολοχιτών σαν μια άτυπη αναβίωση του «Ή ταν ή επί τας», την φράση-όρκο του Ιερού Λόχου και των Σπαρτιατών πολεμιστών. Ως στρατιώτης κινήθηκε με αυταπάρνηση, αυτοθυσία και απέδειξε ότι διέθετε μνήμη, κριτήριο και ήθος, όταν πρωτοστάτησε στη μεταφορά της τέφρας του Τσιγάντε στην Ελλάδα. Αξιώθηκε να διατηρήσει ως το τέλος διαυγή και λαμπερό το νου του, πλημμυρισμένο με ένδοξες μνήμες και διέθετε εξαιρετική αναλυτική ικανότητα. Μέχρι το τέλος της ζωής του θυμόταν τις λεπτομέρειες των συμβάντων, τα ονόματα των συναγωνιστών του, αλλά και των υψωμάτων στις περιοχές που πολέμησε και τα εξιστορούσε με τον δικό του μοναδικό τρόπο. Στις 8 Μαΐου 2022, αναφερόμενος στις Τουρκικές διεκδικήσεις, είπε στη Σύμη: «Το Αιγαίο είναι η καρδιά της Ελλάδος. Δεν κόβεται, δεν διχοτομείται». Στις 30 Αυγούστου 2020, σε γεύμα που παρατέθηκε έπειτα από επιμνημόσυνη εκδήλωση της Ένωσης Αποστράτων Αξιωματικών Στρατού για τους νεκρούς μαχητές του Εθνικού Στρατού στο Βίτσι στις μάχες εναντίον των συμμοριών του ΚΚΕ, ο δημοσιογράφος Παναγιώτης Λιάκος ρώτησε τον στρατηγό Κόρκα ποιοι, κατά την γνώμη του, είναι –πλην των Τούρκων- οι πιο επικίνδυνοι εχθροί για την Ελλάδα. Ο στρατηγός απάντησε: «Και οι Γερμανοί και οι Ρώσσοι και οι Αμερικάνοι και οι Ιταλοί το κακό της Ελλάδας θέλουν.....» ^[21]

Είπαν για τον Κόρκα

Στις 30 Μαΐου 2022 ο Ηλίας Κασιδιάρης γράφει ^[22] για τον Στρατηγό Κόρκα: «...ήταν ένας από τους τελευταίους Ήρωες, ένας θρύλος των πολεμικών αγώνων του νεότερου Ελληνισμού. Από τους πρώτους Ιερολοχίτες και τους πρωτοπόρους των Δυνάμεων Καταδρομών, μετείχε σε όλες τις μεγάλες μάχες των Ελλήνων για την Ελευθερία. {...} αγωνίστηκε στην πρώτη γραμμή των καταδρομικών επιχειρήσεων για απελευθέρωση των νησιών του Αιγαίου από τους Γερμανούς, δείχνοντας τον δρόμο για το πως επιβάλλεται η Ελληνική κυριαρχία στο Αρχιπέλαγος. Δυστυχώς οι σύγχρονοι κυβερνώντες δεν διδάχθηκαν τίποτα από το ηρωικό παράδειγμά του και πλέον παρακολουθούν απαθείς την τουρκική προκλητικότητα. {....} μετείχε στις πιο σκληρές μάχες του Συμμοριτοπόλεμου σώζοντας την Ελλάδα από την σλαβοκομμουνιστική επιβουλή. Χωρίς τέτοιους άνδρες η πατρίδα μας θα ήταν σκλαβωμένη ή ακρωτηριασμένη {...}. Κάθε χρόνο στο τέλος Μαΐου συναντούσα τον Στρατηγό Κόρκα στη τελετή μνήμης των καταδρομών στο Καβούρι. Φέτος απείχα λόγω της παράνομης κράτησής μου {...}. Ο Στρατηγός Κόρκας όμως {...} βρισκόταν και πάλι εκεί! Χαιρέτησε στρατιωτικά τους πεσόντες συμπολεμιστές του και έπειτα ξεκίνησε το ύστατο ταξίδι για να τους συναντήσει πάντα πιστός στο δόγμα «Ο Τολμών Νικά». Ένας τολμηρός Έλληνας, ένας μεγάλος νικητής στον ύψιστο και διαχρονικό αγώνα για την αιώνια Ελλάδα.»

Ο δικηγόρος Αθηνών Φαήλος Κρανιδιώτης γράφει ^[23], τον Ιούνιο του 2022, για τον Στρατηγό Κόρκα: «...Πριν από τρία χρόνια συναντηθήκαμε στο Λιτόχωρο, στην επέτειο της έναρξης της κομμουνιστικής ανταρσίας, για να τιμήσουμε τα πρώτα θύματά της. Εκατσα δίπλα του και μου μιλούσε για τα παλικάρια του. Και είχε μια θυμωμένη στοργή στη φωνή, ενός Έλληνα Αξιωματικού που είχε βαθιά την αίσθηση της ευθύνης για αυτά τα γενναία παιδιά που του εμπιστεύθηκαν η Πατρίδα και οι μάνες τους. Αυτό, μαζί με όλο το παράδειγμά του, ενός αγέρωχου και μέχρι τρέλας γενναίου Ηγήτορα, ένα παράδειγμα ανιδιοτελούς πατριωτισμού, είναι η κληρονομιά σε εμάς του τελευταίου Αξιωματικού αυτής της τρομερής γενιάς που ίδρυσε τις Ειδικές Δυνάμεις. Τώρα πια ο Λόχος του είναι σε πλήρη σύνθεση. Από την προηγούμενη Κυριακή στην πρωινή αναφορά του 14ου ΛΟΚ στην Άνω Ελλάδα δεν λείπει πια κανείς. Ο Κωνσταντίνος Κόρκας ενώθηκε με τα παλικάρια του.»

__________________________

Παραπομπές

1. [Πουλίτσα ονομάζεται:
   - (α). το ράφι στους τοίχους της κουζίνας που χρησιμοποιούνταν για τη τοποθέτηση των κουζινικών,
   - (β). το ράφι τριγύρω στους νοντάδες,
   - (γ). εσοχή στο ύψος του τζακόραφου, η οποία ήταν συνήθως ένα εντοιχισμένο ντουλάπι που δεν είχε ξύλινη πόρτα και το σκέπαζαν με ένα πανί, στο οποίο φύλαγαν διάφορα τρόφιμα όπως φαγητά, ελιές, ψωμί, λάδι, και
   - (δ). το ράφι μεταφορικά για τις μεγαλοκοπέλες που έμεναν ανύπαντρες.]
2. [Πουλλίτσα Νομού Κορινθίας]
3. [Πουλίτσα (Αργολίδος και Κορινθίας) Διοικητικές μεταβολές Οικισμών]
4. [Οικισμός «Πουλίτσα» μέρος Α'. Κώστας Σχοινοχωρίτης, Γνώμη Πολιτών, 15ήμερη εφημερίδα της Βόχας, φύλλο 64, σελίδα 10η, 29 Αυγούστου 2014.]
5. [Ελένη Κόρκα: «Ήταν έτοιμος να θυσιάσει τα πάντα για τα πιστεύω του», Συνέντευξη στην εφημερίδα «Ελεύθερος Τύπος» της Κυριακής, 5 Ιουνίου 2022, σελίδες 28η & 29η.]
6. [Εκδήλωση για τα 66 χρόνια από τη Μάχη της Φλώρινας Video, Youtube.com]
7. [Ο Στρατηγός Κωνσταντίνος Κόρκας περί Εμφυλίου, Συμμοριών και Μακεδονίας (Μέρος Β) incorrect.gr]
8. [Ο πόλεμος δεν περιγράφεται istorima.org]
9. [«Ο Ελληνικός Στρατός κατά τον Αντισυμμοριακόν Αγώνα 1946-1949», Έκδοσις Δ.Ι.Σ./Γ.Ε.Σ.]
10. [«Σαράντα καυτά χρόνια, 10 πόλεμος και 30 ειρήνη 1940-1980», Κωνσταντίνος Κόρκας, Αθήνα 2012, Ιδιωτική έκδοση.]
11. [Κόρκας Κων/νος-Συνοπτικό βιογραφικό Τα Νέα της Λέσχης Καταδρομέων και Ιερολοχιτών, Απρίλιος-Ιούνιος 2019, αριθμός φύλλου 91ο, σελίδα 5η.]
12. [Προαγωγαί Αξιωματικών Ξηράς Εφημερίδα «Εμπρός», 16 Σεπτεμβρίου 1948, σελίδα 4η.]
13. [Προαγωγαί και Αποστρατείαι Αξιωματικών Εφημερίδα «Μακεδονία», 8 Φεβρουαρίου 1948, σελίδα 7η.]
14. [Δοξολογία επί τη πρώτη του έτους. Εφημερίδα «Μακεδονία», 4 Ιανουαρίου 1973, σελίδα 5η.]
15. [Απολογία Ντερτιλή (για τον οδηγό) Εφημερίδα «Μακεδονία», 11 Αυγούστου 1975, σελίδα 6η.]
16. [Απεστρατεύθησαν Εφημερίδα «Μακεδονία», 20 Αυγούστου 1974, σελίδα 1η.]
17. [Ο στρατηγός Κόρκας Διοικητής Δ' Σώματος Στρατού Εφημερίδα «Μακεδονία», 15 Αυγούστου 1976, σελίδα 1η.]]
18. [Απολογούνται οι πραξικοπηματίες. Εφημερίδα «Μακεδονία», 27 Δεκεμβρίου 1974, σελίδα 15η.]
19. [Αναδιάρθρωση της ηγεσίας του Στρατού Εφημερίδα «Μακεδονία», 14 Ιανουαρίου 1977, σελίδα 1η.]
20. [Κόρκας Κων/νος-Συνοπτικό βιογραφικό Τα Νέα της Λέσχης Καταδρομέων και Ιερολοχιτών, Απρίλιος-Ιούνιος 2019, αριθμός φύλλου 91ο, σελίδα 5η.]
21. [Ο ήρωας Κωνσταντίνος Κόρκας μιλά για τους εχθρούς της Ελλάδας newsbreak.gr, 29 Μαΐου 2022, 23:35']
22. [Αποχαιρετισμός σε έναν Ήρωα Ηλίας Κασιδιάρης, ellhnes.net]
23. [Ο Στρατηγός Κωνσταντίνος Κόρκας δεν ήταν ένας συνηθισμένος άνθρωπος Φαήλος Κρανιδιώτης, newsbreak.gr]
24. [Ο θρυλικός Στρατηγός Κόρκας ήταν μέγας κομμουνιστοφάγος!.. Θόδωρος Χατζηγώγος, εφημερίδα «Στόχος», «Κοινός Νους», Πέμπτη 2 Ιουνίου 2022, αριθμός φύλλου 1071ο, σελίδα 12η.]

 

Πηγή: ΜΕΤΑΠΑΙΔΕΙΑ, η ΕΛΛΗΝΙΚΗ εναλλακτική εγκυκλοπαίδεια