Οι οικογενειακές προστριβές με τα αδέρφια του δεν στάθηκαν εμπόδιο για την δημιουργικότητα και την αγάπη του Διονυσίου Σολωμού για την τέχνη. Παρά τις δικαστικές διαμάχες (1833-1838) που είχε με τον ετεροθαλή αδερφό του, Ιωάννη Λεονταράκη, οι οποίες υπήρξαν και η αιτία απομάκρυνσης του ποιητή από την πολυαγαπημένη του μητέρα, ο Διονύσιος Σολωμός συνέχισε το έργο του και μάλιστα η περίοδος αυτή θεωρείται η ωριμότερη, με την δημιουργία των έργων «ο Κρητικός» (1833), «Ελεύθεροι Πολιορκημένοι» (έως το 1845), «ο Πόρφυρας» (1847).

Το ποιητικό ταλέντο του Διονυσίου Σολωμού αναγνωρίστηκε πολύ νωρίς, σχεδόν αμέσως μετά από την επιστροφή του από την Ιταλία, με αποτέλεσμα να δημιουργηθεί στην Κέρκυρα και όχι μόνο, μεγάλος κύκλος θαυμαστών του μερικοί από τους οποίους ξεχωρίζουν ο Νικόλαος Μάντζαρος, ο Ιωάννης και ο Σπυρίδων Ζαμπέλιος, ο Ερμάννος Λούντζης, ο Nicolo Tommaseo, ο Ανδρέας Μουστοξύδης, ο Πέτρος Βράιλας Αρμένης, ο Ιάκωβος Πολυλάς, ο Ιούλιος Τυπάλδος, ο Ανδρέας Λασκαράτος, ο Γεράσιμος Μαρκοράς.

Η φήμη του Διονυσίου Σολωμού σε Ελλάδα και Ευρώπη, οφείλεται ουσιαστικά στην δημοσίευση του έργου «Ύμνος εις την Ελευθερίαν» (1823), ένα από τα πρώτα Ελληνόγλωσσα ποιήματά του, εμπνευσμένο από την Ελληνική Επανάσταση του 1821. 

Ο Διονύσιος Σολωμός ήταν μέλος της Αναγνωστικής Εταιρείας Κερκύρας και με τον θάνατό του, το 1857, το δημόσιο πένθος που κηρύχτηκε ήταν αρκετά συγκινητικό.

Πέθανε στις 9 Φεβρουαρίου του 1857 στην Κέρκυρα, ύστερα από αλλεπάλληλες εγκεφαλικές συμφορήσεις. Τα οστά του μεταφέρθηκαν το 1865 στην Ζάκυνθο και τοποθετήθηκαν αρχικώς σ' ένα μικρό μαυσωλείο στον τάφο του Κάλβου.

Η μαρμάρινη προτομή του Διονυσίου Σολωμού, που βρίσκεται στον Εθνικό κήπο

Πηγή: Περί Πάτρης