Στην μάχη της Καστανίτσας, στα μέσα Ιουλίου του 1780, ο Κωνσταντίνος Κολοκοτρώνης, πατέρας του Θεόδωρου, ο Παναγιώταρος Βενετσενάκης και οι Μανιάτες, έδωσαν μια μάχη που θυμίζει την ηρωική αντίσταση του Λεωνίδα στις Θερμοπύλες και με την θυσία τους στάθηκαν αντάξιοι των προγόνων τους.
Στις αρχές Ιουνίου 1780, ο ναύαρχος Γαζή Χασάν, με ισχυρό στόλο και 14.000 στρατιώτες, εμφανίζεται στις ακτές της Μάνης. Την ίδια ώρα ο Αλή Μπέης, στρατιωτικός διοικητής Πελοποννήσου, κινείται προς τη Μάνη από Τρίπολη.
Αντικειμενικός στόχος του σουλτάνου, είναι να εξοντωθούν οι αρχικαπετάνιοι του Μοριά -Ανδρίτσος, Ζαχαρίας, Κολοκοτρώνης, που είχαν βρει καταφύγιο στην Μάνη, μετά την άτυχη επανάσταση του 1770 και φυσικά να εκκαθαρίσουν και τον τελευταίο θύλακα αυτής της επαναστάσης, στην ανυπότακτη Μάνη. ‘Ετσι ο Βενετσενάκης Παναγιώταρος, ένας πραγματικός γίγαντας και απόγονος του Κροκόδειλου Κλαδά και ο αδελφόποιτος του Κωσταντής Κολοκοτρώνης, που είχε βρει καταφύγιο στους πύργους της οικογένειας Βενετσενάκη, ετοιμάζονται για μάχη.
Στις 12 Ιουλίου 1780, ο Αλή Μπέης, φτάνει στην Καστανίτσα και στήνει το πυροβολικό του, απέναντι από τους δύο πύργους, που είχαν οχυρωθεί οι Έλληνες αγωνιστές. Ο Αλή, πριν την έναρξη της μάχης, κάνει την προσφορά του. Κάθε φαμίλια να του έστελνε όμηρο, ένα παιδί. Θα τα άφηνε να ζήσουν και θα κέρδιζαν πολλά προνόμια.
Η απάνταση του Παναγιώταρου και του Κωνσταντή ήταν κοφτή: «Τα παιδιά μας τα ορίζουμε εμείς, δεν προσκυνάμε. Θέλομεν πόλεμο κι όποιος βγει νικημένος, ας προσκυνήσει!!!»
Η μάχη άρχισε.
Μέρα και νύχτα τα πυροβόλα των Τούρκων, έβαλλαν κατά των πολιορκημένων. Οι Έλληνες μαχητές, σκόρπιζαν τον όλεθρο στους θρασείς εισβολείς. Μα μέρα με την μέρα οι τοίχοι γέμιζαν ρωγμές. Σε λίγες μέρες δεν θα έμενε τίποτα για να προστατέψει τους γενναίους κλέφτες. Τότε παίρνουν την απόφαση να βγουν και να σπάσουν τον τούρκικο κλοιό. Λίγο πριν τα μεσάνυχτα, θα έβαζαν σε εφαρμόγη το σχέδιό τους. Θα έβγαιναν από τους πύργους με τα γυναικόπαιδα στη μέση και με τα γιαταγάνια τους στα χέρια, με την ελπίδα να αιφνιδιάσουν τους χιλιάδες Τούρκους.
Την νύχτα της 19ης προς 20η Ιουλίου, πραγματοποιούν έξοδο. Οι Τούρκοι αιφνιδιάζονται και σφάζονται κατά δεκάδες. Σύντομα όμως η καταθλιπτική διαφορά σε αριθμούς, θα φέρει την μάχη σε έξοδο θανάτου. Πρώτος έπεσε ο Παναγιώταρος. Γύρω του οι Τούρκοι σαστιμένοι, ακόμα δεν πανηγυρίζουν, έχουν πληρώσει βαρύ φόρο σε αίμα. Αναπάντεχα Μανιάτες και αρκετοί από την οικογένεια του Κολοκοτρώνη, καταφέρνουν να διαφύγουν στον Ταύγετο, όχι όμως και ο Κωσταντής.
Ξέροντας ότι οι Τούρκοι δεν θα σταματήσουν να τον κυνηγούν, αποφασίζει να δώσει την τελευταία του μάχη στα Μαύρα Λαγκάδια, ψηλά στις κορφές του Ταϋγέτου.
Αυτή είναι η μάχη της Καστανίτσας, μια μάχη κατά την οποία οι Έλληνες μαχητές, έγραψαν μερικές ακόμα χρυσές σελίδες με το αίμα τους.
«Ελλάδα είναι η Μάνα μου και ΜΑΝΗ το όνομα μου και Τούρκος δεν επάτησε ποτέ τα χώματα μου» ΧΑΙΡΕ ΑΔΟΥΛΩΤΗ ΜΑΝΗ,,,
Πηγή: Ιστορικές Μάχες, Ενωμένη Ρωμηοσύνη
