Πολλοί πνευματικοί άνθρωποι (Βάκων, Βολταίρος, Σαίξπηρ) διακήρυξαν ανά τους αιώνες πως «κι αν δεν υπήρχε Θεός θα έπρεπε να τον επινοήσουμε». Διότι χωρίς Θεό όλα επιτρέπονται και η ζωή των ανθρώπων μεταβάλλεται σε ζούγκλα. Αντιθέτως, όταν φέρνουμε τον Θεό στη ζωή μας, αυτή μας μεταφέρει στον Θεό.
Ομως ένας πρώην Πρόεδρος του Αρείου Πάγου, με άρθρο του στο περιοδικό «Ελληνική Δικαιοσύνη», κατηγόρησε τον θεσμό, στον οποίο επί δεκαετίες υπηρέτησε, ότι βρίσκεται σε αφύσικο εναγκαλισμό με την Ορθόδοξη Εκκλησία. Διότι, λέει:

- Λατρευτικές εικόνες και Ευαγγέλια υπάρχουν σε όλα τα ακροατήρια και τα δικαστικά γραφεία.
- Γίνεται αγιασμός κατά την έναρξη του δικαστικού έτους.
- Καθιερώθηκε ο Αγιος Διονύσιος ο Αρεοπαγίτης ως προστάτης του δικαστικού σώματος.
- Εχει επιβληθεί ως δικαστική αργία η ημέρα της εορτής του Αγίου τούτου.
- Λειτουργίες, αγρυπνίες και λιτανείες γίνονται στον ομώνυμο ναό, με συμμετοχή των δικαστών, κατά την εορτή του Αγίου, και - Παρίσταται εκπρόσωπος της Εκκλησίας σε εκδηλώσεις της Δικαιοσύνης.

Ολα αυτά δε τα χαρακτηρίζει «αναχρονιστικά και ασυμβίβαστα» προς ένα κράτος δικαίου, που είναι και μέλος της Ευρωπαϊκής Ενώσεως. Περαιτέρω διατείνεται ότι σκιάζουν την ελληνική Δικαιοσύνη και την εμφανίζουν υπό εκκλησιαστική κηδεμονία. Και, τέλος, εκφράζει τη δυσαρέσκειά του, διότι από τον Τύπο πληροφορήθηκε ότι σχεδιάζεται η ανέγερση ναού στον χώρο του Αρείου Πάγου!
Συμβαίνει όμως στην Ελλάδα να ορίζεται στο άρθρο 3 του Συντάγματος ότι επικρατούσα θρησκεία είναι αυτή της Ανατολικής Ορθόδοξης Εκκλησίας του Χριστού, που γνωρίζει κεφαλή της τον Κύριο Ημών Ιησού Χριστό και είναι αναπόσπαστα ενωμένη δογματικά με τη μεγάλη Εκκλησία της Κωνσταντινούπολης. Συμβαίνει ακόμη το ιστορικώς αναμφισβήτητο γεγονός ότι η ελευθερία της Ελλάδος οφείλεται στους αγώνες και στις θυσίες όσων αγωνίστηκαν «για του Χριστού την πίστη την αγία και της πατρίδος την ελευθερία». Χωρίς την πίστη τούτων, οι Ελληνες, φυσικά δε και ο άνω αρθρογράφος, θα φορούσαν ακόμη φέσι και θα ήσαν τρίτης ή τετάρτης κατηγορίας πολίτες της Οθωμανικής Αυτοκρατορίας. Πέραν τούτων, όμως, κατά τον Νόμο 1756/1988 «Περί Οργανώσεως Δικαστηρίων και Καταστάσεως Δικαστικών Λειτουργών», οιοσδήποτε δικαστικός λειτουργός για να αναλάβει τα καθήκοντά του πρέπει να ορκισθεί. Χωρίς την ορκωμοσία δεν επιτρέπεται η άσκηση δικαστικών καθηκόντων (άρθρο 34 παρ. 5 του νόμου τούτου). Μάλιστα δε στην παράγραφο 7 του αυτού άρθρου του άνω νόμου ορίζεται και ο τύπος του όρκου του δικαστή. Σύμφωνα με αυτόν, ο δικαστής ορκίζεται: «Να φυλάττει πίστη στην πατρίδα, υπακοή στο Σύνταγμα και τους νόμους του Κράτους και να εκπληρώνει ευσυνειδήτως τα καθήκοντά του».

Συνεπώς, ο άνω αρθρογράφος, όταν ορκιζόταν ως δικαστής ενώπιον του Ιερού Ευαγγελίου, δεν εθεώρει αναχρονισμό την ύπαρξη τούτου και τις εικόνες στις αίθουσες των δικαστηρίων; Ή απέκρυπτε από την ελληνική πολιτεία τις ιδέες που εμφανίζει σήμερα; Ο ορισμός του Αγίου Διονυσίου του Αρεοπαγίτη ως προστάτη της Δικαιοσύνης και η αργία κατά την ημέρα της εορτής του έγιναν με διάταγμα που εκδόθηκε κατά νομοθετική εξουσιοδότηση και έχει ισχύ νόμου. Δεν προσβάλλει συνεπώς σήμερα τον νόμο αυτόν με το να απορρίπτει όσα επιτάσσει;

Αυτές τις ιδέες του, που προδήλως θεωρεί ως «προοδευτικές», γιατί δεν τις εξωτερίκευε στο υπουργείο της Δικαιοσύνης, όταν εκαλείτο να εκφράσει τις απόψεις του για τον εκσυγχρονισμό και τη βελτίωση της λειτουργίας του θεσμού της Δικαιοσύνης; Είναι βέβαιο πως η πλειονότητα των ελλήνων δικαστών δεν συμμερίζεται τις απόψεις του. Πώς εννοεί όμως τη δημοκρατία, όταν, για να επιβάλει τη δική του άποψη, προσβάλλει την πίστη και τα θρησκευτικά συναισθήματα της πλειονότητας των συναδέλφων του, με το να απομακρύνει τις εικόνες, που τρίτοι χάρισαν στο Δικαστικό Μέγαρο, ορισμένες των οποίων υπήρχαν από την ίδρυση του Αρείου Πάγου και είχαν και ιστορική αξία; Κανένας δεν έχει το δικαίωμα να καταφερθεί κατά της θρησκείας, της αγάπης και της ελπίδος που ακολουθεί η συντριπτική πλειονότητα του λαού. Ούτε να μειώνει την αξία της σπουδαιοτέρας εθνικής παραδόσεώς του, που διασφαλίζει την εθνική του συνείδηση και ταυτότητα. Ναΐδριο υπάρχει και λειτουργεί και στον χώρο του Πολυτεχνείου. Οι καθηγητές τούτου, όμως, αν και όχι ολιγότερο «προοδευτικοί» του αρθρογράφου, από τους χρόνους της νεότητός τους δεν αρθρογράφησαν εναντίον της ιδρύσεως του ναού. Ούτε εθεώρησαν την ύπαρξή του «αναχρονιστική».

Εν τούτοις, ο άνω πρώην ανώτατος δικαστής, αν και παρασημοφορηθείς με εισήγηση του τότε υπουργού Δικαιοσύνης για τη δικαστική υπηρεσία του, παρά τις υπηρεσιακές δηλώσεις που κατά καιρούς υπέγραφε, εκφράζεται αρνητικώς για το Ευαγγέλιο και τις εικόνες, και ενοχλείται από τη μελετόμενη ανέγερση ενός ναού.

Η Δικαιοσύνη είναι θεσμός για όλους τους Ελληνες. Και η πλειονότητα των λειτουργών της με το να θέλει να ικανοποιήσει το θρησκευτικό της συναίσθημα, ακόμη και με ανέγερση ναϊδρίου, δεν προσβάλλει τους αθέους ούτε τους σαϊεντολόγους ούτε τους οπαδούς άλλων δογμάτων και θρησκειών ή δήθεν «φιλοσοφικών» ρευμάτων.

Ο κ. Β. Κόκκινος είναι πρώην πρόεδρος του Αρείου Πάγου