|
Κείμενο Απόφασης
ΑΠ 1055/1998 Συγκροτήθηκε από τους Δικαστές : Χαράλαμπο Μυρσινιά, Αντιπρόεδρο, Ιωάννη Μυγιάκη, Γεώργιο Κανελλόπουλο - Εισηγητή, Αντώνιο Τωμαδάκη και Δημήτριο Ζέρβα, Αρεοπαγίτες. - Με την παρουσία και του Αντεισαγγελέα Παναγιώτη Ζαβολέα (γιατί κωλύεται ο Εισαγγελέας) και της Γραμματέως Γεωργίας Στεφανοπούλου. Συνεδρίασε δημόσια και στο ακροατήριο του Καταστήματος αυτού στις 8 Μαϊου 1998 για να δικάσει τις αιτήσεις των αναιρεσειόντων-κατηγορουμένων: 1) Α Μ του Ι, κατοίκου Χαλανδρίου Αττικής, που εκπροσωπήθηκε από τον πληρεξούσιο δικηγόρο της Ευάγγελο Τριανταφύλλου και 2) Δ Κ του Γ, κατοίκου Αμαρουσίου Αττικής, που εκπροσωπήθηκε από τον πληρεξούσιο δικηγόρο του Ηλία Αναγνωστόπουλο. Με συγκατηγορούμενους τους: 1) Θ Α Κ, κάτοικο Φιλοθέης Αττικής και 2) Χ Κ Α, κάτοικο Αμαρουσίου Αττικής, που δεν παραστάθηκαν, για αναίρεση της υπ' αριθμ. 9824-9825/1997 αποφάσεως του Τριμελούς Εφετείου Αθηνών. Το Τριμελές Εφετείο Αθηνών με την απόφασή του με αριθμό 9824-9825/1997 διέταξε όσα λεπτομερώς αναφέρονται σ' αυτήν. Και οι αναιρεσείοντες-κατηγορούμενοι ζητούν τώρα την αναίρεση της απόφασης αυτής, για τους λόγους που αναφέρονται στις από 26 Ιανουαρίου 1998 και 18 Ιανουαρίου 1998 αιτήσεις τους αναιρέσεως, που καταχωρίστηκαν στο οικείο πινάκιο με τον αριθμό 572/1998. ’κουσε Της πληρεξούσιους δικηγόρους των αναιρεσειόντων-κατηγορουμένων που και με προφορική ανάπτυξη στο ακροατήριο, ζήτησαν όσα αναφέρονται και στα σχετικά πρακτικά. Και Τον Αντεισαγγελέα. ΣΚΕΦΘΗΚΕ ΣΥΜΦΩΝΑ ΜΕ ΤΟ ΝΟΜΟ Η διάταξη του ΄άρθρου 30 παρ. 1 του Π.Κ., με τον τίτλο <<πραγματική πλάνη>>, ορίζει ότι <<η πράξη δεν καταλογίζεται στο δράστη αν αυτός κατά το χρόνο τέλεσης της πράξης αγνοεί τα περιστατικά που τη συνιστούν>>. Από τη διάταξη αυτή προκύπτει ότι η πραγματική πλάνη, που είναι αγνοί (πλάνη σε ευρεία έννοια), με την οποία ταυτίζεται και η εσφαλμένη αντίληψη (πλάνη σε στενή έννοια) του πράττοντος για κάποιο ουσιαστικό ΄όρο της αντικειμενικής υπόστασης του εγκλήματος, αποκλείει τον καταλογισμό. Επί πραγματικής πλάνης ο δράσης αγνοεί ή εσφαλμένα αντιλαμβάνεται τι πράττει, αναφέρεται δε αυτή σε περιστατικά της εγκληματικής πράξης και δη όχι μόνο σε γεγονότα ή πραγματικές καταστάσεις, αλλά και σε νομικές ιδιότητες ή σχέσεις ή άλλα αξιολογικά στοιχεία της αντικειμενικής υπόστασης του εγκλήματος και είναι αδιάφορο ποια υπήρξε η πηγή της πλάνης. Περαιτέρω η παρ. 2 του άρθρου 31 του ΠΚ με τον τίτλο <<νομική πλάνη>> ορίζει ότι <<η πράξη δεν καταλογίζεται στο δράστη αν αυτός πίστεψε λόγω πλάνης ότι είχε δικαίωμα να τελέσει την πράξη και η πλάνη του αυτή είναι συγγνωστή>>. Από τη διάταξη αυτή προκύπτει ότι πλάνη υπάρχει όταν ο δράστης γνωρίζει μεν τι πράττει, αλλά είτε αγνοεί ότι η πράξη του είναι κατ' αρχήν άδικη, είτε πιστεύει πεπλανημένως ότι δικαιούται να προβεί σε αυτήν και η πλάνη συνίσταται σε εσφαλμένη αντίληψη κανόνα δικαίου και υπό τα ειδικώς αναφερόμενα περιστατικά συντρέχει περίπτωση που αποκλείει το αξιόποινο. Επιβάλλεται όμως να είναι συγγνωστή η πλάνη για μη καταλογισμό του αξιόποινου, με την έννοια ότι οποιαδήποτε επιμέλεια και αν κατέβαλε ο αυτουργός δεν μπορούσε να διαγνώσει το άδικο της πράξης. Το δικαστήριο συνεκτιμά τις ειδικές περιστάσεις της συγκεκριμένης περίπτωσης που αναφέρονται στην ατομικότητα του δράση. Η προβολή δε της πλάνης, πραγματική ή νομικής, αποτελεί αυτοτελή ισχυρισμό και οφείλει το δικαστήριο, αν τον απορρίψει, να αιτιολογήσει την κρίση του, διότι και επί αυτοτελών ισχυρισμών έχουν εφαρμογή οι διατάξεις των άρθρων 93 παρ. 3 του Συντάγματος και 139 του ΚΠΔ. Προϋποτίθεται όμως ότι ο προβαλλόμενος αυτοτελής ισχυρισμός είναι ορισμένος κατά περιεχόμενο και περιλαμβάνει τα επί μέρους περιστατικά της συγκεκριμένης περίπτωσης με ειδική αναφορά, προκειμένου δε περί νομικής πλάνης, και ότι αυτή ήταν συγγνωστή. Εξάλλου κατά το άρθρο 29 παρ. 1 του Ν. 5060/1931 που επαναφέρθηκε σε ισχύ με τον Ν. 10/1975και εξακολουθεί να ισχύει, κατ' άρθρο μόνο του Ν. 2243/1994 τιμωρείται με τις προβλεπόμενες ποινές <<όστις προς το σκοπό εμπορίας ή διανομής ή δημόσιας εκθέσεως παρασκευάζει αποκτά, κατέχει μεταφέρει, εισάγει εις το κράτος ή εξάγει ή καθ' οιονδήποτε τρόπον τίθησιν εις κυκλοφορίαν έγγραφα, έντυπα συγγράμματα, σχέδια, εικόνας, ζωγραφίας, εμβλήματα, φωτογραφίας, κινηματογραφικάς ταινίας ή άλλα αντικείμενα άσεμνα οιουδήποτε είδους, όστις μεταχειρίζεται οιανδήποτε μέσον δημοσιότητος προς διευκόλυνσιν της κυκλοφορίας ή του εμπορίου των αυτών ασέμνων αντικειμένων..>>, κατά δε το άρθρο 30 του ιδίου νόμου, όπως αντικαταστάθηκε με το άρθρο 3 του . 1291/82 και εξακολουθεί να ισχύει κατ' άρθρο μόνο του Ν. 2243/94 ><<άσεμνα κατά τις περιπτώσεις του προηγουμένου άρθρου θεωρούνται τα χειρόγραφα, έντυπα, εικόνες και λοιπά αντικείμενα, όταν σύμφωνα με το κοινό αίσθημα προσβάλλουν την αιδώ..>>. Με τις διατάξεις αυτές θεσπίζεται απαλλακτικός μικτό έγκλημα για το οποίο τιμωρείται όποιος, εκτός από τις άλλες περιπτώσεις που μπορούν να εναλλαχθούν, προς το σκοπό εμπορίας ή δημόσιας έκθεσης μεταχειρίζεται οποιοδήποτε μέσο δημοσιότητας προς διευκόλυνση της κυκλοφορίας ή του εμπορίου των παραπάνω άσεμνων αντικειμένων, δηλαδή των αντικειμένων που κατά το κοινό αίσθημα, ήτοι το αίσθημα της μεγάλης πλειοψηφίας των πολιτών, προσβάλλει την αιδώ, με την έννοια του δυσάρεστου συναισθήματος και της αποστροφής που προκαλούν τέτοια αντικείμενα, όπως είναι και η δια των εφημερίδων, με τη μορφή διαφημίσεων και αγγελιών, δημόσια έκθεση και περιγραφή γενετήσιων αποκαλύψεων και κατά φύση και παρά φύση ερωτικών πράξεων προς ερωτική διερέθιση, χωρίς να είναι αναγκαίο να προσβληθεί η αιδώς ενός ή περισσοτέρων προσώπων,προσώπων, καθορισμένων ή όχι, αφού πρόκειται για έγκλημα αφηρημένης διακινδύνευσης και αρκεί ότι η εκάστοτε παράσταση και περιγραφή που αποτελεί το άσεμνο αντικείμενο μπορεί να προκαλέσει ντροπή σε απροσδιόριστο αριθμό προσώπων, έτσι ώστε ο καθένας να ντρέπεται τον άλλο και όλοι μαζί να θέλουν να απαλλαγούν από αυτό. Στην προκειμένη περίπτωση με την προσβαλλόμενη απόφαση 9824-9825/1997 του Τριμελούς Εφετείου Αθηνών, που δίκασε κατ' έφεση καταδικάστηκαν οι αναιρεσείοντες Δ Κ και Α Μ, καθώς και ο (μη εν προκειμένω αναιρεσείων) Θ Κ, σε ποινή φυλάκισης τριών (3) μηνών ο καθένας και σε χρηματική ποινή 50.000 δρχ., ο καθένας από τους Δ. Κ και Θ. Κ, για παράβαση των παραπάνω διατάξεων των άρθρων 29 και 30 Ν. 5060/1931 και άρθρου μόνου του Ν. 2243/1994 και ειδικότερα διότι: 1)ο Θ Κ ως διευθυντής σύνταξης της ημερήσιας εφημερίδας ΕΘΝΟΣ που εκδίδεται στην Αθήνα και κυκλοφορεί σε όλη την Ελλάδα, 2) Η Α Μ, ως διευθύντρια της διαφημιστικής εταιρεία <> και 3) ο Δ Κ, ως διευθυντής της διαφημιστικής εταιρείας <>, για λογαριασμό της οποίας η <> αγόρασε διαφημιστικό χώρο σε εφημερίδες για καταχώριση διαφημιστικών ανακοινώσεων, δημοσίευσαν στο φύλλο της 7.12.1995 και στη στήλη <<Μικρές Αγγελίες>> τις αναφερόμενες στην προσβαλλόμενη απόφαση, (με καταχώρηση φωτοτυπίας της σχετικής σελίδας της εφημερίδας με τις <<Μικρές Αγγελίες>> αγγελίες και διαφημίσεις, με το σκοπό της δημόσιας έκθεσης αυτών, χρησιμοποιώντας γι' αυτό σαν μέσο δημοσιότητας την εφημερίδα και οι οποίες λόγω του περιεχομένου τους (φωτογραφίες γυμνών ή ημίγυμνων γυναικών και ανδρών σε προκλητικές και ασύστολα χυδαίες στάσεις, με αισχρόλογες περιγραφές κλπ.), αποτελούν άσεμνα αντικείμενα που σύμφωνα με το κοινό αίσθημα προσβάλλουν την αιδώ. Κατά τη συζήτηση της υπόθεσης στο Εφετείο η αναιρεσείουσα Α Μ προέβαλε τους αυτοτελείς ισχυρισμούς για πραγματική πλάνη και για συγγνωστή νομική πλάνη, τους οποίους όμως απέρριψε η προσβαλλόμενη απόφαση, ήδη δε η εν λόγω διάδικος παραπονείται με την υπό κρίση αναίρεσή της κατά της απόφασης αυτής για την απόρριψη των αυτοτελών τούτων ισχυρισμών της, προβάλλοντας ως λόγους αναίρεσης την κατ' άρθρο 510 παρ. 1 στοιχ. Δ΄ΚΠΔ έλλειψη ειδική αιτιολογίας. Ο έτερος αναιρεσείων Δ. Κ, επικαλούμενος ήδη με την υπό κρίση αναίρεσή του ότι είχε υποβάλλει και αυτός στο Εφετείο ισχυρισμό περί συγγνωστής νομικής πλάνης, ο οποίος απορρίφθηκε με την προσβαλλόμενη απόφαση, προβάλλει με συγκεκριμένο λόγο αναίρεσης την <<έλλειψη αιτιολογίας και νόμιμης βάσης>> της απόφασης αυτής, ως προς τον αυτοτελή τούτο ισχυρισμό του. Η προσβαλλόμενη απόφαση, για την απόρριψη των παραπάνω αυτοτελών ισχυρισμών των αναιρεσειόντων και βεβαίως για την κήρυξη της ενοχής τούτων (καθώς και του Θ Κ) για την παραπάνω πράξη, δέχτηκε, αναφέροντας και τα αποδεικτικά μέσα που έλαβε υπόψη, κατά την αναιρετικά ανέλεγκτη κρίση του δικαστηρίου, τα εξής: Οι κατηγορούμενοι Θ Κ, Α Μ και Δ Κ, με την ιδιότητά του ο καθένας που αναφέρθηκε παραπάνω, δημοσίευσαν στο φύλλο της 7.12.95 και στη σελίδα 49 της εφημερίδας ΕΘΝΟΣ, στη στήλη <<Μικρές Αγγελίες>>, αγγελίες και διαφημίσεις, ο πρώτος τις υπ' αρι. 1 έως 18 που αναφέρονται στο κλητήριο θέσπισμα (συμπεριλαβανομένων σ' αυτές και εκείνων που αφορούν τις διαφημιστικές εταιρείες <>, <>, <>, και <>) και οι λοιποί Α Μ και Δ Κ, με την παραπάνω ιδιότητά τους ο καθένας τις υπ' αριθ. 6, 10 και 13 στο κλητήριο θέσπισμα, με το σκοπό της δημόσιας έκθεσης αυτών, χρησιμοποιώντας προς τούτο, ως μέσο δημοσιότητας την εφημερίδα., με περιεχόμενο που αυτούσιο περιλαμβάνεται στο κλητήριο θέσπισμα, όπως φωτογραφίες γυμνών και ημίγυμνων γυναικών και ανδρών σε προκλητικές στάσεις, ασύστολα χυδαίες και αισχρόλογες περιγραφές γενετήσιων κατά φύση και παρά φύση ικανοποιήσεων ερωτικών αναστεναγμών π.χ. <<από π.., με το στόμα.., μεσ' τα όλα. Ααααχ.. Νιώστε την κάψα, από πίσω σκληρά και βαθειά ..αγόρια με έξαψη ..με ανάβεις..σε θέλω μόνο από π.., τυλίγω το στόμα μου γύρω από ..με τα πόδια ανοιχτά και.. με το στόμα μου ανοικτό.. Θα κάνω ότι θέλεις ..πάρε με P EP SEX ..HARD SEX..2 λεπτά για τους γρήγορους ..30 δευτερόλεπτα μόνο για καυτή ηδονή..>> χάρη της ερωτικής διερέθισης και έξαψης ερωτικών φαντασιώσεων των αναγνωστών δηλαδή <<άσεμνα αντικείμενα>> που σύμφωνα με το κοινό αίσθημα, το αίσθημα της μεγάλης πλειοψηφίας των Ελλήνων πολιτών, προσβάλλουν την αιδώ, στα πλαίσια του δυσάρεστου συναισθήματος και αποστροφής που προκαλούν σε απεριόριστο και απροσδιόριστο αριθμό προσώπων, έτσι ώστε με τη δημόσια έκθεση και9 παράστασή τους ο καθένας να ντρέπεται τον άλλο και όλοι μαζί να θέλουν να απαλλαγούν από αυτά. Στο κλητήριο θέσπισμα, όπως αναφέρθηκε ενσωματώνονται αυτούσια τα άσεμνα δημοσιεύματα και κατά τα πραγματικά περιστατικά που πληρούν την τυπική μορφή του εγκλήματος του άρθρου 29 σε συνδ. Με το άρθρο 30 ν. 5060/1931 και αποδεικνύεται ότι το σύνολα αυτών αναφέρεται στον πρώτο κατηγορούμενο και τα υπ' αριθ. 6,10 και 13 στο κλητήριο θέσπισμα αναφέρονται στους κατηγορουμένους Α Μ και Δ Κ με την παραπάνω ιδιότητά τους ο καθένας. Περαιτέρω και ειδικότερα ως προς τους παραπάνω αυτοτελείς ισχυρισμούς των κατηγορουμένων- αναιρεσειόντων δέχεται η προσβαλλόμενη απόφαση τα εξής: Οι κατηγορούμενοι, ο πρώτος ως διευθυντής συντάξεως της εφημερίδας ><<ΕΘΝΟΣ>> και οι λοιποί ως διευθυντές των παραπάνω διαφημιστικών εταιρειών, γνώριζαν, όπως αποδεικνύεται απ΄τα παραπάνω αποδεικτικά μέσα, το περιεχόμενο των επίδικων δημοσιεύσεων, γεγονότων, νομικών ιδιοτήτων και αξιολογικών στοιχείων που συγκροτούν την αντικειμενική υπόσταση του διωκόμενου εγκλήματος, ενώ λόγο της ως άνω ιδιότητάς τους, της επαγγελματικής δραστηριότητας που αναπτύσσουν και των κατά συνέπεια πνευματικών ικανοτήτων τους, όφειλαν και μπορούσαν να γνωρίζουν την αντίθεση της πράξης τους στη γενική και κρατούσα στην Ελληνική κοινωνία αντίληψη για το ουσιαστικό άδικο αυτής και την αντικοινωνικότητά της. Την τυχόν δε πλάνη τους, όπως ισχυρίζονται, ως προς τον άδικο χαρακτήρα της πράξης τους, δεν καθιστά συγγνωστή ή και αληθής υποτιθέμενη κατ' αρχήν ανοχή της πράξης τους από τα αρμόδια κρατικά όργανα, κοινωνικούς φορείς και ιδιώτες, παρά τη δημοσίευση ανάλογου περιεχομένου αγγελιών και διαφημίσεων σε ημερήσια έντυπα ευρείας κυκλοφορίας, όπως οι εφημερίδες ΤΑ ΝΕΑ, ΕΛΕΥΘΕΡΟΤΥΠΙΑ, ΕΛΕΥΘΕΡΟΣ ΤΥΠΟΣ, ΑΔΕΣΜΕΥΤΟΣ ΤΥΠΟΣ, όπως ισχυρίζεται ειδικότερα η κατηγορουμένη Α Μ ούτε και η πίστη που έδωσαν, όπως επίσης ισχυρίζεται η ίδια κατηγορουμένη, σε ορισμένες, με εσφαλμένη έως ανύπαρκτη αιτιολογία αθωωτικές αποφάσεις του Εφετείου Αθηνών, αλλά και άλλων δικαστηρίων που επικαλείται και προσκομίζει, η αιτιολογία των οποίων εξαντλείται αποκλειστικά σε σχέση με το έγκλημα της κατ' επάγγελμα διευκόλυνσης της ασέλγειας μεταξύ άλλων. Με βάση τις παραδοχές αυτές η προσβαλλόμενη απόφαση έκρινε απορριπτέους, ως ουσιαστικά αβάσιμους τους ως άνω αυτοτελείς ισχυρισμούς των αναιρεσειόντων και ειδικότερα της μεν αναιρεσείουσας Α Μ τον ισχυρισμό περί πραγματικής πλάνης που στηρίζεται στην επικαλούμενη άγνοια αυτής για το περιεχόμενο των άνω δημοσιευμάτων, αμφοτέρων δε των αναιρεσειόντων του ισχυρισμούς περί συγγνωστής νομικής πλάνης, λόγω του ότι, κατά τα επικαλούμενα, αγνοούσαν ότι η δημοσίευση των άνω <<αγγελιών>> ήταν αντίθετη με τις διατάξεις περί ασέμνων δημοσιευμάτων, ακολούθως δε εκήρυξε ενόχους τους κατηγορουμένους, κατά τα άνω, και επέβαλε σ' αυτούς τις αναφερθείσες ποινές. Με αυτά που δέχτηκε το Εφετείο διέλαβε στην προσβαλλόμενη απόφασή του την απαιτούμενη ειδική και εμπεριστατωμένη αιτιολογία, αναφορικά με την απόρριψη των ως άνω περί πλάνης - πραγματικής και νομικής - αυτοτελών ισχυρισμών των αναιρεσειόντων, αφού εκθέτει σ' αυτή με σαφήνεια, πληρότητα και χωρίς αντιφάσεις τα πραγματικά περιστατικά που αποδείχτηκαν από την ακροαματική διαδικασία και θεμελιώνουν την κρίση για το αβάσιμο των ισχυρισμών τούτων τις αποδείξεις από τις οποίες συνήγαγε αυτά καθώς και τους συλλογισμούς με βάση τους οποίους κατέληξε στο συμπέρασμα ότι οι ισχυρισμοί αυτοί είναι ουσιαστικά αβάσιμοι. Επομένως οι περί του αντίθέτου λόγοι των συνεξεταζομένων υπό κρίση αιτήσεων, με τους οποίους οι αναιρεσείοντες ζητούν, καθένας από την πλευρά του, την αναίρεση της προσβαλλομένης απόφασης για έλλειψη αιτιολογίας ή για έλλειψη νόμιμης βάσης (άρθρο 510παρ. 1 στοιχ. Δ' και Ε' του ΚΠΔ) πρέπει να απορριφθούν ως αβάσιμοι. Κατά τις διατάξεις των παρ. 1 και 4 του άρθρου 321 ΚΠΔ το κλητήριο θέσπισμα πρέπει εκτός των άλλων να περιέχει και τον ακριβή καθορισμό της πράξης για την οποία κατηγορείται ο κατηγορούμενος. Ως ακριβής καθορισμός της πράξης νοείται ο ακριβής καθορισμός των πραγματικών περιστατικών τα οποία συγκροτούν κατά το νόμο την αντικειμενική και υποκειμενική υπόσταση του συγκεκριμένου εγκλήματος. Η έλλειψη των στοιχείων αυτών, όχι όμως και η ανακρίβειά τους, συνεπάγεται την ακυρότητα του κλητηρίου θεσπίσματος. Στην προκειμένη περίπτωση ο αναιρεσείων Δ Κ, με τον πρώτο λόγο της συνεξεταζόμενης υπό κρίση αίτησής του, προβάλλει παραδεκτώς σχετική ακυρότητα που επήλθε κατά τη διαδικασία στο ακροατήριο και δεν καλύφθηκε σύμφωνα με το άρθρο 173 (άρθρο 510 παρ. 1 στοιχ. Β' ΚΠΔ), συνίσταται δε αυτή, ως διατείνεται στο ότι το κλητήριο θέσπισμα που του κοινοποιήθηκε δεν περιέχει τον ακριβή καθορισμό των πράξεων για τις οποίες αυτός κατηγορείται, διότι (όπως εκτίθεται στο λόγο αναίρεσης), αντί να προσδιορίσει ποιές συγκεκριμένες αγγελίες και με ποιό άσεμνο περιεχόμενο δημοσίευσε αυτός στο προαναφερόμενο φύλλο της εφημερίδας έχει ενσωματωμένη φωτοτυπία ολόκληρης της σχετικής σελίδας 49, όπου έχουν δημοσιευθεί όλες οι επίμαχες αγγελίες που αποδίδονται σε έξι συνολικά συγκατηγορουμένους, οι οποίοι παραπέμφθηκαν στη δίκη όχι όμως ως συναυτουργοί. Η επικαλούμενη αυτή όπως διατείνεται παρατυπία προβλήθηκε από τον αναιρεσείοντα στο πρωτοβάθμιο δικαστήριο, ως ένσταση ακυρότητας του κατηγορητηρίου, η οποία και απορρίφθηκε και ακολούθως επαναφέρθηκε με λόγο έφεσης ενώπιον του Εφετείου, το οποίο και πάλι την απέρριψε, με την αιτιολογία ότι ναι μεν μόνο οι τρεις, ήτοι οι με τους αριθμούς 6, 10 και 13 από το σύνολο των επίμαχων αγγελιών αποδείχτηκε ότι αφορούν τους αναιρεσείοντες, πλην όμως το γεγονός της ανακρίβειας του κλητηρίου θεσπίσματος το οποίο αποδίδει το σύνολο των ως άνω αγγελιών σε όλους τους κατηγορουμένους δεν άγει στην ακυρότητά του. Η με την αιτιολογία αυτή απόρριψη της εν λόγω ένστασης είναι νόμιμη και δεν ήταν απαραίτητο να παραπέμπονται όλοι οι κατηγορούμενοι ως συναυτουργοί, όπως αβάσιμα επικαλείται ο αναρεσείων. Επομένως ο παραπάνω λόγος αναίρεσης για σχετική ακυρότητα που συνέβη στο ακροατήριο είναι αβάσιμος και πρέπει να απορριφθεί. Κατ΄ ακολουθία όλων τούτων πρέπει να απορριφθούν, ως αβάσιμες, οι συνεξεταζόμενες υπό κρίση αιτήσεις και να επιβληθούν στους αναιρεσείοντες τα δικαστικά έξοδα, κατά το διατακτικό. ΓΙΑ ΤΟΥΣ ΛΟΓΟΥΣ ΑΥΤΟΥΣ Απορρίπτει τις συνεξεταζόμενες από 18.1.1998 και 26.1.1998 αιτήσεις των Δ Κ. Κ και Α Ι. Μ, αντίστοιχα, για αναίρεση της απόφασης 9824-9825/1997 του Τριμελούς Εφετείου Αθηνών. Επιβάλλει στους αναιρεσείοντες τα δικαστικά έξοδα που ανέρχονται σε εβδομήντα χιλιάδες (70.000) δραχμές για τον καθένα. Κρίθηκε και αποφασίστηκε στην Αθήνα στις 26 Μαϊου 1998. Και Δημοσιεύθηκε στην Αθήνα σε δημόσια συνεδρίαση στο ακροατήριο στις 11 Ιουνίου 1998.
|
