ΓΑΛΛΙΚΟ ΣΥΝΤΑΓΜΑΤΙΚΟ ΔΙΚΑΣΤΗΡΙΟ: "Να μην ποινικοποιηθεί η άρνηση γενοκτονίας των Αρμενίων"

Η ΕΚΚΟΣΜΙΚΕΥΜΕΝΗ ΑΡΝΗΣΗ ΤΗΣ ΑΛΗΘΕΙΑΣ ΚΑΙ ΤΟ ΙΕΡΟ ΔΙΚΑΙΩΜΑ ΤΗΣ ΠΟΛΙΤΙΣΜΕΝΗΣ ΑΝΘΡΩΠΟΤΗΤΑΣ

ΣΤΗΝ ΜΝΗΜΗ ΤΩΝ ΓΕΝΟΚΤΟΝΙΩΝ

(Μια νομική αντιμετώπιση που απειλεί να εισέλθει και στην Πατρίδα μας για να εκπορθήσει την Εθνική μας μνήμη)

Σύμφωνα με την τελευταία ειδησεογραφία, το Γαλλικό Συνταγματικό Δικαστήριο αποφάσισε ότι είναι αντισυνταγματικός ο νόμος που ψήφισε προσφάτως η Βουλή και η Γερουσία της Γαλλίας , με τον οποίο ποινικοποιείται η άρνηση της γενοκτονίας των Αρμενίων.

Για άλλη μια φορά το εν λόγω Δικαστήριο κάνει περίεργη «γκέλα». Kαι τον Νοέμβριο του 2003 το ίδιο Γαλλικό Δικαστήριο είχε αποφασίσει να ορίσει . . .τί πρέπει να κάνει στο ζήτημα των θρησκευτικών συμβόλων όλη την Ευρώπη! Συγκεκριμένα είχε αποφανθεί, υπερβαίνοντας την δικαιοδοσία του, για το νόημα της νομολογίας του Ευρωπαϊκού Δικαστηρίου Ανθρωπίνων δικαιωμάτων (ΕΔΑΔ) στο ζήτημα των θρησκευτικών συμβόλων. Και είχε πεί ότι, δήθεν κατά το ΕΔΑΔ, μπορούν, σχεδόν πρέπει, να απαγορεύονται από το κράτος και τους δημόσιους οργανισμούς τα θρησκευτικά σύμβολα σ τους δημόσιους χώρους. Και μάλιστα όχι μόνο τα άμεσα θρησκευτικά σύμβολα, αλλά και οι λοιπές εκδηλώσεις θρησκευτικών πεποιθήσεων, όπως είναι η μουσουλμανική μαντήλα ή, μπορεί κανείς εύλογα να υποθέσει, αύριο μεθαύριο το να κάνει κανείς τον σταυρό του στον δρόμο, ή το να συμμετέχει ένας ανώτερος ή ανώτατος δημόσιος λειτουργός σε θεία λειτουργία. Ο στόχος ήταν σαφώς αντιχριστιανικός: Όλες οι χριστιανικές και δή οι ορθόδοξες χώρες θα ευρίσκονταν υπό κατηγορία: Όχι μόνο η μουσουλμανική μαντήλα, αλλά και ο Σταυρός και οι εικόνες σε δημόσιους χώρους, θα θεωρούνταν ότι παραβιάζουν την . . . θρησκευτική ελευθερία κάποιας μειονότητας ή κάποιου ατόμου.

Διότι, παρά την φαινομενική ελευθερία, υπάρχει στην Γαλλία μία Πέμπτη φάλαγγα φανατικού αθεϊσμού, ο οποίος σαν κέρβερος δεν αφήνει ελεύθερη την έκφραση ορισμένων πεποιθήσεων. Την περιορίζει: Πρόκειται για την γνωστή από την εποχή του ψυχρού πολέμου θεωρία του containement. Ότι δηλαδή αφού κάτι δεν μπορεί να πολεμηθεί άμεσα και να αφανισθεί, το περιορίζουνε και το πολιορκούν, ούτως ώστε να καταρρεύσει σιγά-σιγά. Καθ’ όσον, ό,τι μένει κλειστό και είναι ζωντανό, ασφυκτιά, φουσκώνει σαν την ζύμη ή το κρασί εσωτερικώς, μεταβάλλεται αφύσικα πολύ , αναπτύσσει όλη την δυναμική της φθοράς που εμπεριέχει κάθε τι έμβιο του κόσμου τούτου, και εν τέλει, από την αφύσικη ή την αιφνίδια επαφή του με τον περιβάλλοντα χώρο, σαπίζει και πεθαίνει.

Εν τέλει, δεν του πέρασε του Γαλλικού Συνταγματικού Δικαστηρίου. Διότι μετά από μία πρώτη απόφαση του ΕΔΑΔ με την οποία αυτό επηρεάσθηκε από, και συμμορφώθηκε προς, την παραπάνω «εντολή» του Γαλλικού Συνταγματικού Δικαστηρίου, τα θρησκευτικά σύμβολα επανήλθαν. Καθ’ όσον το ΕΔΑΔ με διευρυμένη σύνθεση ύστερα από λίγους μήνες, και μετά από προσφυγή της Ιταλίας, είπε το αυτονόητο. Δηλαδή , ότι είναι θέμα κάθε κράτους, με βάση την θρησκευτική του παράδοση, το τί θα κάνει στο ζήτημα της ελευθερίας εκφράσεως θρησκευτικών πεποιθήσεων.

Θα περίμενε κανείς λοιπόν ότι το Συνταγματικό Δικαστήριο της Γαλλίας θα ακολουθούσε την ανωτέρω άποψη του διευρυμένου ΕΔΑΔ και στο θέμα της εκφράσεως προπαγάνδας ή ψευδών σχετικά με την γενοκτονία από τους Τούρκους των Αρμενίων. Ότι δηλαδή κάθε κράτος, σύμφωνα με την πολιτισμική του παράδοση, μπορεί να θεσπίζει νόμους που υπερασπίζονται την ιστορική αλήθεια απέναντι σε προπαγάνδες που προσβάλλουν το ιερό δικαίωμα στην μνήμη των θυμάτων των γενοκτονιών.

Πρόκειται για ιερή μνήμη όχι μόνο των απογόνων των θυμάτων αυτών, αλλά και της ανθρωπότητας. Πώς θα αποφευχθούν στο μέλλον οι γενοκτονίες, εάν αφήνονται ελεύθεροι αυτοί που διέπραξαν τις γενοκτονίες του παρελθόντος να συσκοτίζουν την ιστορική αλήθεια; Πώς αλλοιώς η ανοργάνωτη έκφραση ελεύθερης γνώμης θα αντιμετωπίσει την οργανωμένη προπαγάνδα του εγκληματία και των απογόνων του να κρύψουν το έγκλημα, έχοντας ισχυρό κίνητρο για αλλοίωση δεδομένων, για χρηματοδότηση ψευδομένων, για υπονόμευση ή και εξαφάνιση κάθε άλλης φωνής;

Η απαγόρευση λοιπόν της αμφισβητήσεως μιάς τέτοιας αναμφισβήτητης ιστορικής αλήθειας όπως είναι η γενοκτονία των Αρμενίων και εν συνεχεία των λοιπών χριστιανών και δη Ρωμηών-Ελλήνων της Μικράς Ασίας, από τους Τούρκους, μιάς αλήθειας που εμαρτυρείτο μέχρι μόλις λίγα χρόνια από γέροντες αυτόπτες μάρτυρες σε κάθε προσφυγικό σπίτι εκατομμυρίων ανθρώπων, Αρμενίων και Ελλήνων και Ασσσυρίων, ήταν και είναι επιβεβλημένη σε κάθε πολιτισμένη χώρα που σέβεται τον εαυτό της. Τόσο με την εφαρμογή των γενικών νόμων, όσο και με την ψήφιση ειδικών νόμων όπου και όταν χρειάζεται. Και στην περίπτωση της Τουρκίας χρειάζεται, αφού η τελευταία θέλει να έχει προσανατολισμό προς την Δύση και αφού χωρίς τέτοια ιστορική μνήμα θα επαναλάβει αργά ή γρήγορα τα ίδια όπου και όπως μπορεί. .

Ποιους λόγους έχει όμως το «βαθύ κράτος» της Γαλλίας (Μασωνία;) να συγκρουσθεί ευθέως με την απόφαση των Νομοθετικών της Σωμάτων; Με την κοινή γνώμη της χώρας αυτής, που ίσταται σχετικώς άδολη ενώπιον του θέματος της γενοκτονίας των χριστιανών της Μικράς Ασίας, Αρμενίων και Ορθοδόξων χριστιανών;

Εάν είναι σχετικά άδολη η κοινή γνώμη της Γαλλίας στο θέμα αυτό - όπως η καημένη η βουλευτής που κίνησε το όλο θέμα της αναγνωρίσεως της γενοκτονίας αυτής, και που έγινε αμέσως στόχος προσωπικών απειλών, προδήλως από τουρκικούς κύκλους, για την ζωή και την τιμή της, αυτή και η οικογένειά της, πράγμα που συνιστά άλλωστε ζωντανή και απτή απόδειξη της συνεχίσεως της γενοκτονικής συμπεριφοράς των Τούρκων - δεν είναι ωστόσο εξ ίσου άδολο και το εν λόγω βαθύ κράτος της Γαλλίας. Αυτό και όχι όλος ο Γαλλικός λαός, αυτό το «βαθύ κράτος» της Γαλλίας με τον φανατικό αθεϊσμό του (ορισμένοι θα λέγανε την Μασωνία του, άλλοι κάποιο φιλομασωνικό τμήμα του γαλλικού καθολισμού) , βρίσκεται πίσω από την υποστήριξη που παρείχαν ορισμένοι Γάλλοι αξιωματούχοι στην γενοκτονία των Ελλήνων της Μικράς Ασίας από τους Κεμαλιστές .

Πέραν της γενικότερης ανθελληνικής γαλλικής πολιτικής το 1921-1922, η οποία μάλλον είχε άλλα αίτια και όχι αναγκαστικά την θέληση της όλης επίσημης Γαλλίας για γενοκτονία των ορθοδόξων χριστιανών της Μικράς Ασίας από τους Τούρκους, παραμένει τούτο το εμβληματικό γεγονός, εμβληματικό για το ποιόν του «βαθέος κράτους» της Γαλλίας : Γάλλος ήταν ο Πλοίαρχος, ορισμένοι λέγουν ότι ήταν ο ίδιος ο Ναύαρχος, που έξω από την Σμύρνη, ενώ οι Τούρκοι σφάζανε στην παραλία, και οι Έλληνες εμποδίζονταν να ανεβούν στα Γαλλικά πολεμικά πλοία, εξέφραζε με πλήρη ελευθερία εκφράσεως την χαρά του για την σφαγή: «Καλά τους κάνουνε!!» Τούτο, προτού στην συνέχεια της πολυήμερης σφαγής, κάποιοι άλλοι Γάλλοι, άνθρωποι αυτοί, δεχθούν πάνω σε Γαλλικά πλοία Έλληνες που κολυμπούσαν να σωθούν.

Το Γαλλικό Συνταγματικό Δικαστήριο, λοιπόν, με την παραπάνω απόφασή του υπέρ της ελεύθερης προπαγάνδας και του ψεύδους στο ζήτημα της αρνήσεως της γενοκτονίας των Αρμενίων της Μικράς Ασίας από τους Τούρκους , επιτρέπει την συσκότιση της ιστορικής μνήμης για τα εγκλήματα κάποιων συγκεκριμένων Γάλλων του ιδίου του «βαθέος κράτους», στο οποίο προφανώς ανήκουν σημερινοί απόγονοι υπανθρώπων σαν τον ως άνω Γάλλο Ναύαρχο. Επέλεξε έτσι, την οδό της συγκρούσεως με την ιστορική αλήθεια, οδό, ανίερη, πλατεία σε δυνατότητες για μπίζνες με την Τουρκία, οδό όμως που απάγει στην απώλεια τον όποιο πολιτισμό. Και σίγουρα δεν επέλεξε την προστασία της ελευθερίας εκφράσεως.

Τι θα απογίνει τώρα η ελευθερία εκφράσεως στην Γαλλία αλήθεια; Η ελευθερία εκφράσεως όταν απολυτοποιείται είναι ένα ισχυρό όπλο. Ένα είδος σύγχρονου Blitzkrieg (αστραπιαίου πολέμου- δόγμα που ακολούθησε ως γνωστόν ο Χίτλερ). Διαλύει τις αντιστάσεις του «εχθρού», όπου εχθρός είναι ο κάθε έντιμος άνθρωπος, η ιστορική αλήθεια, η ιστορική παράδοση και ο πολιτισμός καθ’ εαυτός. Ως αστραπιαίος πόλεμος, η απόλυτη ελευθερία εκφράσεως, μοιάζει βραδυφλεγής αλλά δεν είναι:

Διότι, ποια τύχη περιμένει τώρα την οικογένεια της βουλευτού και την ίδια; Όταν κάτι της συμβεί, κανείς δεν θα μπορεί να μιλήσει εύκολα ούτε για πολύ για συνέχιση της γενοκτονικής συμπεριφοράς των Τούρκων, αφού όποιος μιλήσει θα ξέρει πλέον ότι θα βρίσκεται στο στόχαστρο των μυστικών υπηρεσιών της Τουρκίας. Ιδού η ελευθερία εκφράσεως που κατοχύρωσε το Γαλλικό Συνταγματικό Δικαστήριο.

Ας ελπίσουμε λοιπόν ότι το ΕΔΑΔ θα το καταλάβει εγκαίρως το πρόβλημα αυτό και θα συμμαζέψει και πάλι το όλο θέμα, αναγνωρίζοντας ότι στα ζητήματα των ιστορικά διαπιστωμένων γενοκτονιών, προσβολή της ελευθερίας εκφράσεως αποτελεί η αναθεωρητική κατάργηση των απαγορευτικών του ψεύδους νόμων.