«Ο Χριστός ξανασταυρώνεται», η πρώτη ταινία που γύρισε ο σκηνοθέτης με πρωταγωνίστρια τη Μελίνα Μερκούρη, επαναπροβάλλεται στις αίθουσες
Πολλά χρόνια πριν από τον «Τελευταίο πειρασμό» του Μάρτιν Σκορσέζε, την πιο αιρετική ταινία με θέμα τον Ιησού Χριστό, ο Ζυλ Ντασσέν είχε συναντήσει το ελληνικό φως σκηνοθετώντας το «Ο Χριστός ξανασταυρώνεται» του Νίκου Καζαντζάκη. Ιστορικώς πρόκειται για την πρώτη ταινία που βασίζεται σε βιβλίο του Καζαντζάκη, όπως επίσης είναι η πρώτη που γύρισε ο Ντασσέν με πρωταγωνίστρια τη Μελίνα Μερκούρη (επαναπροβάλλεται από την περασμένη Πέμπτη στις αίθουσες). Με αφορμή το έθιμο της αναπαράστασης των Παθών του Χριστού κάθε Μεγάλη Εβδομάδα σε ένα χωριό της Κρήτης ο Ντασσέν αξιοποιεί το πρωτογενές υλικό του Καζαντζάκη δημιουργώντας μια πανανθρώπινη αλληγορία για την ανάγκη του ανθρώπου να κρατηθεί από κατασκευασμένα σύμβολα ξεχνώντας τελικά την ουσία της ίδιας της ανθρώπινης ύπαρξης. Ο Ντασσέν είχε συναντηθεί με τον Καζαντζάκη το 1955 στην Αντίμπ, δύο χρόνια πριν από τον θάνατο του κρήτα συγγραφέα. Η συνάντηση υπήρξε αποκαλυπτική για τον σκηνοθέτη, ο οποίος αργότερα είπε: «Καθετί βίαιο με ενδιαφέρει, όπως καθετί κτηνώδες με αρρωσταίνει. Η κτηνωδία είναι ψυχρή, απάνθρωπη, ενώ η βία είναι μια αντίδραση που προηγείται της κρίσης. Ακολουθώντας την παρόρμηση που οδηγεί σ' αυτήν η βία μπορεί να γίνει εποικοδομητική ή καταστροφική και αυτά ήταν τα στοιχεία που με ώθησαν να γυρίσω το "Ο Χριστός ξανασταυρώνεται". Η βία είναι εντατικοποιημένη δύναμη.».
«Ο Χριστός ξανασταυρώνεται» ανήκει στις αγαπημένες ταινίες του Ντασσέν και θεωρήθηκε κινηματογραφική πρόταση πολύ μπροστά από την εποχή της, χωρίς ωστόσο να προκαλέσει τον θόρυβο που προκάλεσαν άλλες αιρετικές ταινίες με θέμα τον βίο και τα Πάθη του Χριστού. Την ώρα που ο κατά Χόλιγουντ «ορθόδοξος» Ιησούς ήταν ξανθός, με αγγελικό πρόσωπο και απαλή φωνή όπως ο Τζέφρεϊ Χάντερ στον «Βασιλιά των βασιλέων», αρκετοί σκηνοθέτες τον εξερεύνησαν από διαφορετική σκοπιά αναζητώντας σκοτεινότερες πτυχές του Θεανθρώπου.
Ενας από τους πρώτους διδάξαντες ήταν ο Πιερ Πάολο Παζολίνι με το «Κατά Ματθαίον Ευαγγέλιο», όπου ο Ιησούς (με το πρόσωπο του ισπανού φοιτητή Ενρίκε Ιρασόκι) έχει σκούρα χαρακτηριστικά και καμία ομοιότητα με το πρόσωπο που εμφανίζεται στις Αγιες Εικόνες. Η ταινία δεν ενόχλησε την Καθολική Εκκλησία αλλά τους νεοφασίστες. Μετά την προβολή της στο Φεστιβάλ Βενετίας του 1964 ο Παζολίνι και η ταινία δέχθηκαν επιθέσεις από οργανώσεις νεοφασιστών όπως η Κόρντινε Νουόβο και η Τσίρκολο Τζιοβανίνε Ατζούρο. Ακροδεξιές εφημερίδες όπως η «Il Secolo D' Italia» ειρωνεύτηκαν την ταινία και τα πράγματα χειροτέρεψαν όταν το «Κατά Ματθαίον Ευαγγέλιο» κέρδισε το βραβείο της Καθολικής Εκκλησίας. Οι οργανώσεις των νεοφασιστών έκαναν επιθέσεις στις αίθουσες όπου προβαλλόταν η ταινία σε όλη την επικράτεια της Ιταλίας.
Η δεκαετία του '70 ήταν η εποχή της ψυχεδέλειας, με δύο μιούζικαλ που παρουσιάστηκαν την ίδια χρονιά, το 1973, να προκαλούν αντιδράσεις. Γνωστότερο παραμένει το «Jesus Christ Superstar» του Νόρμαν Τζούισον, το οποίο προκαλούσε το μένος των φανατικών χριστιανών που κατέλαβαν τις αίθουσες των μηχανικών προβολής απειλώντας να πριονίσουν την ταινία! Γιατί; Μα επειδή η εικόνα του Ιησού θύμιζε... προάγγελο των χίπις. Το «Godspell» ήταν επίσης μια ελεύθερη, μοντέρνα διασκευή των Παθών του Χριστού, τοποθετημένη στη Νέα Υόρκη της εποχής. Το πρόβλημα με την ταινία ήταν ότι δεν είχε καμία σχέση με τον χριστιανισμό. Ενώ το σχέδιο ήταν μια στυλιζαρισμένη μιούζικαλ βερσιόν του Κατά Ματθαίον Ευαγγελίου, το αποτέλεσμα δεν ξέφευγε από την υπεραπλούστευση και το δίχως νόημα κιτς. Ο Βίκτορ Γκάρμπερ υποδύθηκε τον Ιησού με άφρο κόμμωση και φανελάκι Σούπερμαν
