Νιλ Άντισον, Βρετανός νομικός: "δημοκρατικά και όχι με ψευδονομικές υπαγορεύσεις η απόφαση αφαίρεσης ή διατήρησης των θρησκευτικών συμβόλων"
[ΓΝΩΜΕΣ]
του Ρούσσου Βρανά
Το αλόγιστο πλήγμα που δέχτηκε στο πρόσωπο ο Ιταλός πρωθυπουργός Σίλβιο Μπερλουσκόνι από έναν διαταραγμένο συμπατριώτη του προκάλεσε μεγάλη αναταραχή. Όμως, λίγο νωρίτερα, η ιταλική δημοκρατία είχε δεχτεί ένα πολύ πιο σοβαρό και υπολογισμένο πλήγμα από την ευρωπαϊκή γραφειοκρατία.
Στις αρχές Νοεμβρίου, το Ευρωπαϊκό Δικαστήριο Ανθρωπίνων Δικαιωμάτων αποφάσισε πως ο σταυρός πρέπει να αφαιρεθεί από τις ιταλικές σχολικές αίθουσες. Η απόφαση έγινε δεχτεί με οργή στην Ιταλία (και με ανησυχία στην Ελλάδα). Το ερώτημα που βάζει ο Βρετανός νομικός και συγγραφέας Νιλ Άντισον είναι αυτό: έχει μια χώρα το δημοκρατικό δικαίωμα να αποφασίζει για τον δικό της πολιτισμό και τα δικά της σύμβολα;
Η ιταλική κυβέρνηση σκοπεύει να ασκήσει έφεση, αλλά αν αυτή απορριφθεί, τότε η Ιταλία θα υποχρεωθεί να αφαιρέσει τον σταυρό από όλα τα σχολεία και πιθανότατα και από όλα τα άλλα δημόσια κτίρια. Ένα σημαντικό μέρος της ιταλικής ζωής και του ιταλικού πολιτισμού θα χαθεί προκειμένου να ικανοποιηθούν οι προσωπικές πεποιθήσεις ενός ατόμου (μιας Φινλανδής που προσέφυγε στο δικαστήριο) και ενός ξένου δικαστηρίου. Πρέπει ένα μη αιρετό ευρωπαϊκό όργανο να έχει το δικαίωμα να ακυρώνει την απόφαση μιας αιρετής δημοκρατικής κυβέρνησης που σέβεται το δικαίωμα της πλειονότητας να μορφώνεται σύμφωνα με τον πολιτισμό και τις παραδόσεις της; «Ό,τι κι αν αισθάνεται κανείς για την ανάρτηση και επίδειξη σταυρών ή άλλων θρησκευτικών συμβόλων στα σχολεία», λέει ο Νιλ Άντισον, «η απόφαση είτε για την αφαίρεση είτε για τη διατήρησή τους δεν πρέπει να λαμβάνεται με δικαστική υπαγόρευση αλλά με δημοκρατικό διάλογο. Η απόφαση του Ευρωπαϊκού Δικαστηρίου αποκαλύπτει το επικίνδυνο δημοκρατικό έλλειμμα των ευρωπαϊκών θεσμών: ούτε οι Ιταλοί ούτε οι άλλοι Ευρωπαίοι διαθέτουν δημοκρατικά μέσα για να αλλάξουν τη δικαστική απόφαση».
Η απόφαση της Γαλλίας να απαγορεύσει το χιτζάμπ και άλλες θρησκευτικές ενδυμασίες στα γαλλικά σχολεία το 2004 ήταν προϊόν μακροχρόνιου πανεθνικού διαλόγου, στον οποίο οι αντιτιθέμενοι είχαν τη δυνατότητα να αναπτύξουν τις απόψεις τους. Έτσι, όταν ελήφθη η τελική απόφαση, ακόμη και οι αντίπαλοί της αποδέχτηκαν τη νομική και δημοκρατική εγκυρότητά της. Όμως, στην περίπτωση της Ιταλίας, ούτε οι βουλευτές της ούτε οι ευρωβουλευτές της διαθέτουν δημοκρατικά μέσα για να αλλάξουν τη δικαστική απόφαση- η οποία πιθανότατα θα επιβληθεί όχι μόνο στην Ιταλία αλλά και σε άλλες ευρωπαϊκές χώρες.
Έγκυρα επιχειρήματα για την αφαίρεση όλων των θρησκευτικών συμβόλων από τα ευρωπαϊκά σχολεία σίγουρα θα υπάρχουν πολλά, λέει ο Νιλ Άντισον. Όμως το αν είναι αυτά αποδεκτά ή απορριπτέα, είναι κάτι που πρέπει να αποφασιστεί κατά το δοκούν από τις ίδιες τις κοινωνίες. Ό,τι κι αν πιστεύει κανείς για τους σταυρούς ή τα άλλα θρησκευτικά σύμβολα, η απόφαση για την αφαίρεση ή τη διατήρησή τους πρέπει να λαμβάνεται δημοκρατικά και όχι με ψευδονομικές υπαγορεύσεις σαν κι αυτές στις οποίες η μειονοτική γραφειοκρατία του ευρωπαϊκού υπερκράτους υποβάλλει μια ολόκληρη ήπειρο.
πηγή: ΤΑ ΝΕΑ, 23/12/2009
http://thriskeftika.blogspot.com/2009/12/blog-post_5931.html
