ΕΠΙΦΥΛΛΙΔΕΣ
Γράφει ο κ. Αθανάσιος Δέμος

Μετά την επανάσταση της 3ης Σεπτεμβρίου 1843, η οποία έγινε με αίτημα την παραχώρηση Συντάγματος από τον Όθωνα συγκροτήθηκε Εθνοσυνέλευση για την σύνταξη και την ψήφιση του Συντάγματος. Οι εργασίες κράτησαν μέχρι τον Μάρτιο του 1844, οπότε και εψηφίστηκε και επικυρώθηκε το πρώτο Σύνταγμα της Νέας Ελλάδος.
Κατά τη διάρκεια των συζητήσεων έγινε λόγος και για τη θέση της θρησκείας στο Σύνταγμα......

Αν θα γινόταν δηλαδή αναφορά στην Ορθοδοξία κ.λπ.. Τότε οι πρέσβεις των ευρωπαϊκών κρατών, σε συνεργασία με μερικούς Έλληνες συνεργάτες τους, έκαναν το παν, για να επιτύχουν το σκοπό τους: Να μη γίνει καθόλου αναφορά στο κείμενο του Συντάγματος για την Ορθοδοξία. Οι πρέσβεις παρέθεταν πλούσια τραπέζια (άφθονα δείπνα και γεύματα), στη διάρκεια των οποίων η προπαγάνδα έπαιζε τον κύριο ρόλο. Παράλληλα σκορπούσαν πολύ χρήμα. Ευτυχώς, όμως, δεν πέτυχαν τίποτε. Το πρώτο άρθρο αναφέρει: «Επικρατούσα θρησκεία εις την Ελλάδα είναι η της Ανατολικής Ορθοδόξου Εκκλησίας κ.λπ.».
Στη διάρκεια της Εθνεγερσίας του 1821, ο τότε βασιλιάς της Γαλλίας ήθελε να επιβάλει τις απόψεις του στα θρησκευτικά ζητήματα. Ο Γιάννης Μακρυγιάννης γράφει για τα ιδανικά των αγωνιστών του 1821: «Και καταγίνεται (ο βασιλιάς της Γαλλίας) να γυρίσει από τη θρησκεία τους τους απογόνους των παλιών Ελλήνων, τα παιδιά του Ρήγα, του Μάρκου Μπότσαρη, του Καραϊσκάκη, του Δυσσέα (ενν. Ανδρούτσου), του Διάκου, του Κολοκοτρώνη, του Νικήτα, του Μιαούλη, του Κανάρη, των Υψηλαντών και ολουνών, όπου θυσίασαν και τη ζωή τους και την κατάστασή τους (=περιουσία τους) δι’ αυτείνη την ορθόδοξη θρησκεία και δ’ αυτείνη τη ματοκυλισμένη μικρή τους πατρίδα» (Μακρυγιάννη, Απομνημονεύματα, εκδ. «Γαλαξίας», Αθήνα, 1964, σελ. 478-479).
Σχετικά με τη συζήτηση στην Εθνοσυνέλευση για τα θέματα της θρησκείας, ο υπέροχος και ανεπανάληπτος Μακρυγιάννης γράφει: «Όταν πιαστήκαμεν (=καταπιαστήκαμε) εις την Συνέλεψη δια την θρησκείαν, πριν αυτό να μιληθεί (=προτού δηλαδή να γίνει διάλογος), όλοι οι πρέσβεις θυσίασαν πλήθος τραπέζια (=παρέθεσαν άφθονα δείπνα και γεύματα) και χρήματα να μπορέσουν να κάνουν τον σκοπόν τους. Να μην γένει τίποτας, επιαστήκαμεν εκείνη την ημέρα πολύ. Από την φιλονικίαν την πολλήν λέγει ο Μεταξάς να το βάλομεν εις την ψήφον. Του λέω αυτεινού και όσοι ήσαν σύνφωνοι, θρησκεία δεν βαίνομεν εις τον ψήφον. Ορθόδοξοι χριστιανοί να κομματιαστούμεν, δυτικοί και ανατολικοί, ότι σήμερα πεθαίνομεν όλοι, τους λέγω, εδώ μέσα. Τότε, χωρίς να την βάλομεν εις τον ψήφον, έγινε πανψηφεί και οι περί και οι κατά δεν μπορούσαν να κάνουν αλλιώς. Τότε αυτείνοι οι βουλωμένοι, και οι ντόπιοι και οι ξένοι, μείναν πολύ νεκρωμένοι και πολύ αγανακτισμένοι αναντίον μου και ’νέργησαν δολοφονία μου και ο Θεός τους νέκρωσε την θέλησήν τους».
Ο αγράμματος Μακρυγιάννης βλέπουμε τι πέτυχε με τη μεγάλη και ακράδαντη πίστη του. Η αποτυχία στα σχέδια των επιβούλων της Ορθοδοξίας τους πίκρανε πολύ και θεώρησαν τον Μακρυγιάννη ένοχο, μέχρι του σημείου που εσκέπτονταν και τη δολοφονία του!
Πόσο επίκαιρος είναι ο Μακρυγιάννης!.. Διαβάζοντας αυτά έχει κανείς την αίσθηση ότι τα λέει σήμερα αυτή τη στιγμή. Είναι η στιγμή που το Ευρωπαϊκό Δικαστήριο Ανθρωπίνων Δικαιωμάτων αποφάσισε ότι πρέπει να απομακρυνθούν οι σταυροί από τα σχολεία, ώστε να μην προσβάλλεται η ελευθερία της θρησκευτικής επιλογής.
Εδώ ισχύει απόλυτα η παροιμία: «Ήρθαν τα άγρια να διώξουν τα ήμερα». Ήρθαν οι μ υριάδες των προσφύγων από τις Μουσουλμανικές χώρες για καλύτερη τύχη και τώρα πρέπει να εξαφανίσουμε τα θρησκευτικά μας Σύμβολα για να μην τους στεναχωρήσουμε… Δεν τους προσκαλέσαμε εμείς να έρθουν!
Σήμερα εμφανίζονται με άλλο ένδυμα οι απόγονοι των Ευρωπαϊκών της εποχής του Μακρυγιάννη. Με την πρόφαση των προσωπικών δεδομένων προχωρούν αργά αλλά σταθερά στην κατάργηση κάποιων συμβόλων, για να φθάσουν κάποτε στην κατάργηση του χριστιανισμού.
Όπως τότε την εποχή του Μακρυγιάννη οι πρέσβεις των ευρωπαϊκών χωρών είχαν Έλληνες πρόθυμους να συνεργασθούν μαζί τους, έτσι και τώρα με μεγάλη προθυμία κάποιοι συνδικαλιστές, με μεγάλη χαρά ο ένας δηλώνει: «Συμφωνώ απόλυτα με την απόφαση του Ευρωπαϊκού Δικαστηρίου Ανθρωπίνων Δικαιωμάτων. Δεν θα πρέπει να υπάρχουν στα σχολεία σύμβολα όπως οι σταυροί ή θρησκευτικές εικόνες που διαχωρίζουν τους μαθητές».
Μέλος της ΟΛΜΕ εδήλωσε: «Σεβόμενοι την ανεξιθρησκεία και το γεγονός ότι στα σχολεία φοιτούν μαθητές διαφορετικών θρησκειών ή άθρησκοι, δεν θα πρέπει να υπάρχουν εικόνες ή άλλα θρησκευτικά σύμβολα ούτε στα δημόσια ούτε στα ξένα σχολεία».
Αν ζητήσει κάποιος από τους Μουσουλμάνους να αφαιρέσουν κάποιο σύμβολο θα τον σκοτώσουν! Στην Τεχεράνη δύο γυναίκες κρατούνται στη φυλακή, γιατί βρήκαν στο σπίτι τους την Καινή Διαθήκη. Κάθε φορά που ο ιμάμης καλεί τους πιστούς μουσουλμάνους για προσευχή μαστιγώνονται και στερούνται τροφής και νερού. Η ανεξιθρησκεία επομένως είναι μονομερής.
* * *
Όσον αφορά στην απαξίωση του Βυζαντίου και του Βυζαντινού Πολιτισμού πρέπει να τονίσουμε ότι ξεκινάει από το Βατικανό. Το Βατικανό και ο πάπας ανέκαθεν εχθρεύονται και μισούν την Ορθοδοξία και κάνουν ό,τι μπορούν για να μπορούν, για να μειώσουν το μέγεθος της προσφοράς του Βυζαντίου στον ευρωπαϊκό πολιτισμό. Από τον 17ο αιώνα, όλοι οι Δυτικοί συγγραφείς (πιστοί στα κελεύσματα του Πάπα) χρησιμοποιούν τη λέξη Βυζάντιο σαν να πρόκειται για κάτι το σκοτεινό, το οπισθοδρομικό και το βάρβαρο.
Την απάντηση σ’ αυτά δίνει ο γνωστός Άγγλος ιστορικός Στήβεν Ράνσιμαν, ο οποίος γράφει: «Η Δυτική Ευρώπη, με τις προπατορικές αναμνήσεις του φθόνου της για τον Βυζαντινό Πολιτισμό, με τους πνευματικούς της συμβούλους να κατηγορούν τους Ορθοδόξους ως αμαρτωλούς σχισματικούς και κατατρυχόμενη από ένα συναίσθημα ενοχής, γιατί στο τέλος εγκατέλειψε την Πόλη, προτίμησε να ξεχάσει το Βυζάντιο. Δεν μπορούσε να ξεχάσει το χρέος της στους Αρχαίους Ελληνες. Είδε, όμως, το χρέος της ως οφειλόμενο μόνον στους κλασικούς χρόνους.
Οι φιλέλληνες, που ήρθαν να λάβουν μέρος στον Αγώνα της Ανεξαρτησίας, μιλούσαν για τον Θεμιστοκλή και τον Περικλή, αλλά πότε για τον Κων/νο. Πολλοί Έλληνες διανοούμενοι ακολούθησαν το παράδειγμά τους. Το κακό είναι ότι από τα θερμά κηρύγματα των Ευρωπαίων επηρεάστηκε πολύ και ο μεγάλος Διδάσκαλος του Γένους Αδαμάντιος Κοραής, μαθητής του Βολταίρου και του Γιββων, για τον οποίον το Βυζάντιο ήταν ένα άσχημο διάλειμμα δεισιδαιμονίας, που καλύτερα θα ήταν να αγνοηθεί. Αυτά ήταν τα «κατορθώματα» του Βατικανού.
Γι’ αυτό και ο Αγώνας της Ανεξαρτησίας ποτέ δεν απέληξε στην απελευθέρωση του Ελληνικού Λαού, αλλά μόνο στη δημιουργία ενός μικρού Βασιλείου της Ελλάδος. Στα χωριά οι άνθρωποι ήταν σοφότεροι. Εκεί θυμόταν τους θρήνους, που έγιναν, όταν έφθασε το νέο ότι η Πόλη έπεσε τιμωρημένη από τον Θεό για τη χλιδή της, την υπερηφάνεια της και την αποστασία της, αλλά πολεμώντας μια ηρωική μάχη έως το τέλος».

πηγή: Πρωϊνός Λόγος, 5/12/2009

http://thriskeftika.blogspot.com/2009/12/blog-post_4285.html