Πέρασαν οἱ ἐποχές πού ξεχυνόμασταν στίς ἀλάνες καί πραγματικά «ξεχνούσαμε» νά γυρίσουμε στά σπίτια μας. Ἐποχές χωρίς οἰκονομική  εὐμάρεια καί ἄλλες ἀνέσεις, ἀλλά μέ γεμάτες καρδιές, μέ ἀνθρώπινα συναισθήματα, μέ πραγματική ἀγάπη τοῦ ἑνός πρός τόν ἄλλον. Τά παιδιά, ἰδιαιτέρως ὅταν ἔκλειναν τά σχολεῖα, ἔφευγαν τό πρωί καί γύριζαν τό βράδυ στίς οἰκογένειές τους. Οἱ γονεῖς δέν ἀνησυχοῦσαν, εἶχαν μιά ἐμπιστοσύνη στά ἴδια τά παιδιά ἀλλά καί στήν ἴδια τήν κοινωνία, ἀφοῦ ὁ καθένας ἤξερε τόν διπλανό του, τόν συγχωριανό του, τόν συμπατριώτη του. Ἄλλες φορές στό βουνό ἄλλες φορές στό ποτάμι μέ λίγο ψωμί καί τυρί (φτιαγμένο ἀπό τούς πατέρες ἤ τούς παπποῦδες) ἔδινε καί ἔπαιρνε τό ψάρεμα καί τά παρόμοια. Γέλια καί χαρές, ξέγνοιαστα χρόνια σέ μιά Ἑλλάδα πού μέ τίποτα δέν μοιάζει μέ τήν σημερινή.

Κάπου στήν δεκαετία τοῦ 80 ἔρχεται ἡ ὀθόνη νά μπεῖ στήν ζωή τῶν ἀνθρώπων καί ἀπό τότε νά «θρονιαστεῖ» μιά καί καλή μέσα στήν ζωή τῶν περισσοτέρων. Ὄχι μία ὀθόνη μόνο, ἀλλά πολλές πλημμύρισαν τά σπιτικά καί μαζί μέ ἄλλους παράγοντες, ἔγινε αὐτή πού βοηθᾶ στήν τέλεια ἀποξένωση τῶν ἀνθρωπίνων σχέσεων. Δέν εἶναι ἡ κάθε μορφῆς ὀθόνη ἡ αἰτία, ἕνα μέσο ἐκδήλωσης εἶναι μόνο της μοναξιᾶς καί τῆς ἀποξένωσης. Ὅταν ὅλοι μαζεύονται γύρω ἀπό τό τραπέζι καί ἀντί νά συζητοῦν κοιτοῦν ὅλοι μέσα στήν συσκευή δέν φταίει αὐτή ἀπό μόνη της ἀλλά ὅτι ἐμεῖς δέν ἔχουμε τελικά τίποτα κοινό νά ποῦμε. Σημαίνει ὅτι δέν μᾶς ἐμπνέει τό περιβάλλον μας, ὅτι ἔχουμε πάρει ἀποστάσεις μεταξύ μας.

Ὅμως, ἡ νέα μορφή ἠλεκτρονικοῦ παιχνιδιοῦ, φυσικά καί πάλι μέσω ὀθόνης, εἶναι τό διαδικτυακό παιχνίδι πού στίς μέρες μᾶς ἔχει λάβει μέγεθος ἐπιδημίας. «Γύρισε τό παιδί ἀπό τό σχολεῖο, κάθισε στόν ὑπολογιστή καί δέν σηκώνεται ἀπό ἐκεῖ γιά κανένα λόγο. Δέν θέλει νά φάει, νά ξεκουραστεῖ, φυσικά νά διαβάσει…Σηκώνεται ἀργά τό βράδυ. Ἄν τολμήσω καί τόν ἐνοχλήσω γίνεται μεγάλη φασαρία, ἀντιδρᾶ καί σχεδόν μου ἐπιτίθεται…». Αὐτές εἶναι περίπου οἱ περιγραφές τῶν γονέων πού τά παιδιά τούς ἔχουν γίνει σέ μικρότερο ἤ μεγαλύτερο βαθμό ἐξαρτημένα ἀπό τά ἠλεκτρονικά παιχνίδια. Ρωτοῦν λοιπόν ἀνήσυχοι τί νά κάνουν;

Ἡ ἀπάντηση δέν εἶναι ἁπλή ἀφοῦ ἀφορᾶ συνολικά στήν κατάσταση τῆς κοινωνίας, ὅπως ἐπίσης ἀφορᾶ καί στήν προσωπική καί οἰκογενειακή κατάσταση. Κάπου εὐθυνόμαστε ὅλοι γιά τήν ἐπιλογή τῶν νέων παιδιῶν καί εἶναι σημαντικό νά ψάξουμε γιά τό ποῦ φταίει ὁ καθένας μας. Δέν προβάλαμε πρότυπα καί δέν ἐμπνεύσαμε τούς νεότερους. Πνίγεται ὁ σύγχρονος ἄνθρωπος ἀπό τήν βιαστική καί πιεστική καθημερινότητα. Ὅμως δέν εἶναι ἡ ἰδανική λύση γιά νά βροῦμε λίγη ἡσυχία, νά ἀφήνουμε τά παιδιά μᾶς τόσες ὧρες ἐκτεθειμένα στίς ὀθόνες γεμίζοντας τόν νοῦ καί τήν καρδιά τους μέ τόση βία καί τόση ἀσχήμια. Ἅς τά ὠθήσουμε ἐκεῖ πού πιστεύουμε ὅτι θά ὠφεληθεῖ ἡ ψυχή τους καί ἄν κάνουμε μιά μικρή ἀνασκόπηση τῆς ζωῆς μας, θά ποῦμε μέ σιγουριά ὅτι κοντά στήν Ἐκκλησία ἔχουν νά πάρουν πολλά. Ἔχουν νά λάβουν δύναμη καί στηριγμό ἀπό τό Θεό, τήν Παναγία καί τούς ἁγίους μας. Ἅς τά προτρέψουμε πρός αὐτήν τήν Ἱερή Παράδοσή μας, πρῶτα ἄπ’ ὅλα μέ τό παράδειγμά μας.

Πηγή: Ενωμένη Ρωμηοσύνη