(Φωναχτές σκέψεις -όσο ακόμα αυτό επιτρέπεται- ενός ομοφοβικού (;) εις πείσμα προοδευτικών (;) καιρών)
Αντιλαμβάνομαι το δράμα –χωρίς καμία διάθεση ειρωνείας- των gay ζευγαριών που δεν μπορούν να κρατήσουν ο ένας το χέρι του άλλου στο νοσοκομείο ή στην περίπτωση του μοιραίου να μην μπορεί να αναγνωριστεί ο άνθρωπος σου μετά από δεκαετίες συμβίωσης κλπ
Αντιλαμβάνομαι το ενδεχόμενο bullying στον Χ μαθητή, του οποίου η σεξουαλικότητα ή η συμπεριφορά ίσως παρεκκλίνει από τα συνήθη ετεροφυλόφιλα ήθη της παρέας του.
Ωστόσο και τα δύο αυτά συνήθη επιχειρήματα δεν επαρκούν για την επιδιωκόμενη θεσμική εξίσωση όλων των ζευγαριών. Κάποιοι θεωρούν ότι νομοθετούμε δια της λογικής πονάει χέρι κόψε χέρι ή, εν προκειμένω, τράβα χέρι ώσπου να μακρύνει γενικώς και αορίστως και τονίζω το «αορίστως» γιατί θα επανέλθω.
Για την μεν πρώτη περίπτωση, θα μπορούσε- και πρέπει- να υπάρξει ένα ιδιωτικό συμφωνητικό μεταξύ δύο ενδιαφερόμενων πλευρών που να εξουσιοδοτεί ο ένας το άλλον για τα θέματα που αυτοί επιθυμούν καθώς και για θέματα κληρονομικά. Μάλιστα στην περίπτωση των gay ζευγαριών θα μπορούσε να υπάρξει μια έτοιμη φόρμα ορισμένη από το κράτος σε συνεννόηση με τις αντίστοιχες κοινότητες που να τα ορίζει όλα. Αρκούν δύο υπογραφές και έπειτα κανένας γιατρός, κανένας κακεντρεχής συγγενής, κανένας επίδοξος κληρονόμος κανένα κράτος δεν θα μπορεί να μπει ανάμεσα στο ζευγάρι. Δεν κατέχω καλά τα νομικά αλλά αν κάπου κάνω λάθος, συγνώμη διορθώστε με. Προφανώς λοιπόν και δεν είναι εκεί το θέμα, οπότε οι φίλοι δημοσιογράφοι και αρθρογράφοι ας ξέρουν προτού παρουσιάσουν λίαν δρακρυβρέχτως και συναισθηματικώς τέτοιες περιπτώσεις ότι η απάντηση-λύση δεν είναι απαραίτητα του στυλ: Γάμος (και υιοθεσία) εδώ και τώρα.
Είναι επίσης αφελές να θεωρούν κάποιοι ότι οι λογιών νταήδες του σχολείου θα συμμορφωθούν πάραυτα προς τας διατάξεις του υπουργείου δικαιοσύνης που εν μία νυκτί θα θεσμοθετήσει την περίπτωση π.χ. του Βασίλη που φέρεται θηλυπρεπώς, και θα σταματήσουν να τον στολίζουν στην καλύτερη με κοσμητικά επίθετα. Ίσα -ίσα θα στοχοποιηθεί ακόμα περισσότερο το παιδί, μαζί με τον αυριανό Βασιλάκη που θα έρχεται να πάρει τους βαθμούς του παρέα με τους γονείς του Κον Κώστα και Κον Δημήτρη… Και για να σας προλάβω, αλήθεια στις προοδευτικές χώρες του εξωτερικού μειώθηκε έτσι το bullying; Πολύ θα ήθελα να μάθω με μία από αυτές τις έρευνες που κάποιοι τις έχουν στο τσεπάκι κατά δεκάδες όταν τους συμφέρει….Προφανώς και δεν νοιάζεται κανείς ούτε για τον Βασίλη ούτε για τον Βασιλάκη, απλώς γυρεύουμε ξανά δακρύβρεχτες ιστορίες για να στηρίξουμε το επιχείρημα: Γάμος (και υιοθεσία) εδώ και τώρα. (Παρεμπιπτόντως στο σχολειό μου είχαμε ένα Χάρη που είχε τραβήξει τα πάνδεινα το παλληκάρι… Αλλά είχαμε και Κωστάκηδες και Χριστίνες και Γιωργάκηδες και Πέτρους που είχαν την ατυχία να είναι απλά ευτραφείς, μυαλωμένοι, Χριστιανοί, Χαζούληδες κ.α. και πέρασαν των παθών τους τον τάραχο και ακόμα νοιώθω μεγάλες τύψεις-και για τον Χάρη εννοείται- που δεν έβγαινα κάποιες φορές μπροστά υπό τον φόβο των πολλών… Για αυτούς βέβαια κουβέντα..)
Και τώρα στο ψητό: «Που βαδίζουμε κύριοι;» (που τραγουδά και ο Κηλαϊδόνης) ρωτούσαν κάποτε οι Θεολόγοι με τα γιλέκα. Κι όμως εκείνοι μέσα στην γραφικότητα τους ίσως ήξεραν τουλάχιστον που βάδιζαν έστω και εάν είχαν παντελή έλλειψη γονιδίων… τακτ, κατανόησης και αντίληψης του τι ακριβώς συμβαίνει γύρω τους… Οι της άλλης πλευράς όμως μάλλον δεν ξέρουν ακριβώς που βαδίζουν ή αν ξέρουν σίγουρα δεν μας το λένε εξαρχής. Και εξηγούμαι:
– Τι σας ενοχλεί εσάς το σύμφωνο; Ρωτούν φαινομενικά ευλόγως.
Τίποτα απαντούν.
Κι όμως.
Πρώτον, έχω και εγώ το δικαίωμα να ξέρω… ποιος με ρωτάει. Το ομόφυλο ζευγάρι της διπλανής πόρτας που διεκδικεί μία θέση στον ήλιο; ή ο ακτιβιστής π.χ. που πιστεύει σε μία κοινωνία όπου τα αγόρια και τα κορίτσια θα πρέπει να είναι ελεύθερα να επιλέγουν τα ίδια το φύλο τους σε μία ώριμη ηλικία, στο όνομα πάντα της ελευθερίας του προσανατολισμού φύλου; (ναι, στις τάξεις των υποστηρικτών υπάρχουν και αυτοί. βλ. π.χ οργανώσεις τύπου «Ουράνιο τόξο»…)
Από την στιγμή λοιπόν που το κράτος αναγνωρίζει επισήμως ένα gay ζευγάρι ως ισότιμο ενός παραδοσιακού έστω και μέσω του συμφώνου, αυτομάτως ανοίγει την πόρτα σε: Γάμο, υιοθεσία, και δεν ξέρω τι άλλο (η αοριστία που λέγαμε…),οοολής της «εναλλακτικής» κοινότητας (LGBT). Αλλιώς μιλάμε εξαρχής για μερική ισονομία και πάει αλλού η κουβέντα. Αντιλαμβάνεστε τώρα γιατί δεν μπορώ εύκολα να απαντήσω στο πρώτο ερώτημα εφόσον δεν ξέρω τι θα μου ξεφουρνίσει αύριο ο ερωτών…Η Ευρωπαϊκή και η Αμερικανική ιστορία τέτοιων διεκδικήσεων το μόνο που σίγουρα δείχνουν είναι πως δεν φαίνεται να υπάρχει κάποιο ταβάνι.
Το πρόβλημα δηλαδή κατά την γνώμη μου είναι πως το gay κίνημα εκτός από πολύχρωμη σημαία έχει και εξαιρετικά πολύχρωμες διεκδικήσεις… Εδώ, είναι πιστεύω και η μεγάλη του διαφορά με άλλα ιστορικά κινήματα δικαιωμάτων όπως π.χ. Η γυναικεία ψήφος, ή τα δικαιώματα των μαύρων της Αμερικής: Δεν μιλάμε εδώ για εμμονικά στερεότυπα των διαφωνούντων, οι δίκαιες αιτιάσεις ήταν τότε σαφώς ορισμένες (όπως και οι συνέπειες τους άλλωστε) και τέλος στην υπόθεση τώρα εμπλέκονται και τρίτα απροστάτευτα πρόσωπα-τα παιδία…
Τώρα αν υπάρχουν gay άτομα που διαφωνούν κάθετα π.χ. με την υιοθεσία, ας το πουν επιτέλους βρε αδερφέ να διαχωρίσουν την γραμμή τους μην γίνονται και παρεξηγήσεις…
Συνεπώς, δεν είναι τόσο η φύση της ερώτησης που με πονηρεύει, όσο οι ακριβείς προθέσεις εκείνου που ρωτάει. Επιστρέψτε μου λοιπόν να κάνω και εγώ κάποιες φαινομενικά ακροβατικές, διόλου όμως απίθανες υποθέσεις: Με ρωτούν: «Αναγνωρίζεις την ισότιμη θεσμική αντιμετώπιση όλων των τύπων ζευγαριών από το κράτος;».
Άρα, με ρωτούν επίσης: «Πως σου φαίνεται ένας άντρας που αρέσκεται να ντύνεται μονίμως σαν γυναίκα να παντρεύεται -κανονικότατα-έναν άλλον άντρα και κυρίως να υιοθετούν-κανονικότατα- παιδιά;»(σε αυτές τις δυο θέσεις ¨γονέων¨ μπορεί να βάλει ο καθένας ότι συνδυασμό φύλων θέλει ακόμα και για τα πιο extreme στερεότυπα, μιας και ουδείς έχει ποτέ αναφερθεί σε κάποιο όριο…)
Επίσης, μου ανακοινώνουν : « Ο 2,5 χρονών γιος σου που πήγαινε στον παιδικό σταθμό και μάθαινε το γνωστό τραγουδάκι : Σε αγαπώ μαμά σε αγαπώ μπαμπά, παππού γιαγιά κλπ. τώρα πλέον δεν θα ακούει αντίστοιχες αναφορές ούτε θα διαβάζει εκεί τα ομοφοβικά(;) παραμύθια των αδερφών Γκριμ και του Τριβιζά με τις βασιλοπούλες και τους πρίγκιπες για να μην νοιώθει άβολα ο Δημητράκης με τις λεσβίες μαμάδες του. Α, και ο 7 χρονών γιός σου που πάει στην πρώτη τάξη θα κάνει την επιβεβλημένη δια νόμου γιορτή διαφορετικότητας για να καταφέρει να χωνέψει πως το αδερφάκι του που θηλάζει από την μαμά ανήκει σε μία μόνο από τις πέντε έξι κατηγορίες οικογενειών που ανήκουν οι συμμαθητές του. Και για να μην ξεχάσω, εννοείται πως τα βιβλία της βιολογίας και της κοινωνιολογίας δεν θα είναι ποτέ πια όπως πριν».
Και άλλα πολλά με ρωτούν και μου ανακοινώνουν έξαφνα όπως καταλαβαίνετε που μπορεί και να μην φαντάζομαι (πάλι επίκληση στην αοριστία που έλεγα πριν…). Και, ίσως όλα αυτά να φαίνονται κάπως συνομωσιολογικά, αλλά το γεγονός οτι δεν αποτελούν Ελληνική πραγματικότητα- ακόμη-, δεν σημαίνει οτι δεν υπάρχουν:
Η θεσμοθέτηση της κρεβατοκάμαρας, και ΟΧΙ η ίδια η κρεβατοκάμαρα, ανοίγει τους ασκούς του Αιόλου, ειδικά όταν τίθεται πλέον το ευαίσθητο και βαθύτατα διχαστικό θέμα της ανατροφής των παιδιών. Έχουν δικαίωμα να κάνουν όσες έρευνες και κοινωνικά πειράματα θέλουν οι ψυχολόγοι και να δημοσιεύουν τις –πάντα μα πάντα βρε παιδί μου…- θετικές ενδείξεις αλλά έχω και εγώ το δικαίωμα να αμφισβητώ εντόνως κάθε βίαιη και ριζοσπαστική αλλαγή στην θεμελιώδη ανατροφή του παιδιού μου, που ναι, ένα μέρος της είναι στο κάτω-κάτω και δημόσιο αγαθό… Δεν είναι θέμα ηθικής και αξιών του κάθε Γονιού. Δεν πρόκειται απλά για μια μικρή αλλαγή στην διδασκαλία π.χ. της ιστορίας ή της γεωγραφίας, αλλά πρόκειται για… την ιστορία από την αρχή και δεν μπορείς να αφήσεις ένα τέτοιο ζήτημα στα κλειστά γραφεία του υπουργείου.
Επιστέψτε μου τέλος και κάποιες προσωπικές σκέψεις περί «διαφορετικότητας». Ο παραλογισμός του gay κινήματος έγκειται στο ότι στο όνομα της διαφορετικότητας επιδιώκει την …ομοιομορφία. Ένα εναλλακτικό gay ζευγάρι παραμένει εναλλακτικό gay ζευγάρι όσο δεν επιδιώκει την πλήρη εξίσωση του με ένα straight ζευγάρι: Είμαστε gay, κομίζουμε κάτι εναλλακτικό και προοδευτικό, αλλά μεταξύ μας έστω υποσυνείδητα εγώ υποδύομαι τον άντρα και εσύ την γυναίκα(!). Θέλουμε λοιπόν και εμείς παιδιά για να ολοκληρωθεί η προσομοίωση. Για κοιτάξτε τα κοινά στοιχεία: Τρυφερότητα, στοργή, ανασφάλεια, ασφάλεια, αποφασιστικότητα, συναίσθημα, πως μοιράζονται ανάμεσα στους δύο; Και πως μοιράζονται συνήθως ανάμεσα σε έναν άντρα και σε μία γυναίκα; Θα εκπλαγείτε με την ταύτιση ρόλων! Δικαίωμα τους βέβαια, δικαίωμα μου και εμένα να το παρατηρώ… Συνεπώς είναι κάπως παράξενη η σύνδεση του νεφελώδους δικαιώματος στην διαφορετικότητα με την ισότιμη θεσμική αντιμετώπιση καθώς το ένα αναιρεί το άλλο.
Έπειτα, εντάξει, και εμείς ερωτευθήκαμε αλλά δεν τρελαθήκαμε, δεν παρελάσαμε γυμνοί στο Σύνταγμα, και δεν πλημυρίσαμε τα πρωινάδικά κραυγάζοντας και χαζογελώντας κομίζοντας μία κουλτούρα δήθεν πολύχρωμη και εγωκεντρική. Και μην μου πει κάποιος για πολίτες β’ κατηγορίας γιατί, ένα ζάπινγκ το μεσημέρι θα με φέρει μπροστά σε 100 υποκατάστατα του Φώτη και της Μαρίας (Φ&Μ live)μην τρελαθούμε… Ένας πολίτης β΄ κατηγορίας με τέτοια προβολή και κοινωνική αναρρίχηση; Τώρα αν υπάρχουν gay–και σίγουρα υπάρχουν πολλοί πιστεύω- που διαφωνούν με όλη αυτήν την κιτς εξουσιολάγνα αισθητική που τους εκπροσωπεί και κάποιες από τις απίθανες διεκδικήσεις της που απλώς εξοργίζουν την κοινή γνώμη, δεν έχουν παρά να βγουν και να το πουν.
Παρεμπιπτόντως πολίτης δεύτερης κατηγορίας είναι η νεαρή μητέρα που εξαναγκάστηκε μετά από ψυχολογικό πόλεμο σε παραίτηση από τον εργοδότη της γιατί τόλμησε(!) να γεννήσει δεύτερη φορά…
Τέλος υπάρχει και το εξής απίθανο επιχείρημα: οι ετεροφυλόφιλοι αποτύχατε στην οικογένεια. Όντως (βλ. ποσοστά οικογενειακής βίας), αλλά δεν υπήρχε και κάποιο άλλο συγκρίσιμο δείγμα οικογένειας έτσι δεν είναι; Και λοιπόν; Αφήστε μας τώρα εμάς που ξέρουμε να αγαπάμε αλλιώς(;) να δοκιμάσουμε… την τύχη μας; Αυτό είναι επιεικώς «ετεροφοβικό». Δηλαδή το ότι απριόρι οι ομοφυλόφιλοι ξέρουν να δείχνουν μεγαλύτερη στοργή, ανθρωπιά, συναίσθημα κλπ μου μοιάζει συγνώμη κιόλας με κάτι θεωρίες περί καθαρότητας της φυλής ή του φύλου εν προκειμένω…
Δύο-τρείς ερωτήσεις κρίσεως:
1) Η προαναφερθείσα απόλυση της μητέρας πόση σχέση έχει λέτε με την παγκόσμια υστερία επιβολής ενός προτύπου gay, χωρίς πολλά παιδία σκυλιά και άλλα μισητά βαρίδια για τον κραυγαλέα… Μητερο-παιδο-φοβικό καπιταλισμό;
2) Ο Καβάφης ή ο μεγάλος Όσκαρ Ουάιλντ (ομοφυλόφιλοι και οι δύο), θα ηγούντο ποτέ ενός σύγχρονου gay-pride;
3) Στην ερώτηση«Πως σου φαίνεται ένας άντρας που ντύνεται σαν γυναίκα να παντρεύεται -κανονικότατα- έναν άλλο άντρα και κυρίως να υιοθετούν-κανονικότατα- παιδιά;» Απαντώ: Το απεύχομαι. Είμαι πολύ ομοφοβικός γιατρέ; Πως μπορώ να γιατρευτώ; Με κάποια λοβοτομή ίσως;
Υ.Γ. 1: Στην τελευταία ειρωνική ερώτηση, προσέξτε τον φασισμό του πολιτικώς ορθού: Ένας νεοναζί που βγαίνει με το ρόπαλο τα βράδια γυρεύοντας gay ζευγάρια, εξισώνεται κάτω από την ομπρέλα του τρομερά γενικόλογου και απροσδιόριστου όρου «ομοφοβικός» με έναν π.χ. γονιό που προβληματίζεται εντόνως στην εισαγωγή των όρων γονέας Α΄ και Β΄ προς αντικατάσταση του Μπαμπά και της Μαμάς…
Υ.Γ.2: Στην τελευταία ερώτηση επίσης έχει το δικαίωμα ο καθείς να απαντήσει ότι θέλει. Αλλά έκτοτε το χάσμα μεταξύ ημών και υμών είναι όπως αντιλαμβάνεστε βαθύτατο οπότε και τα όποια δικαιώματα πλέον παύουν να είναι τόσο αυτονόητα όσο θέλουν κάποιοι να μας πείσουν ότι είναι: Επιτέλους ας προχωρήσουμε! Φωνάζουν. Συμφωνώ. Προς τα πού όμως;
Πηγή: Αντίφωνο
