Άπαντες οι Πατέρες και Αδελφοί, οι αποτελούντες την Αγιορειτικήν Αδελφότητα και οι οποίοι διαβιώνουν ενασκούμενοι εν τοις Ιεροίς Κοινοβίοις, εν τοις Κελλίοις, και εν τοις όρεσιν, και σπηλαίοις, και εν «ταις οπαίς» της γης ευρισκόμενοι, αθεάτως και εν αφανεία, μετά βαθυτάτης θλίψεως και συνοχής καρδίας, επληροφορήθησαν άλλο ένα δυσάρεστον, αδιανόητον και ανείπωτον γεγονός, του οποίου η είδησις και η αναγγελία και μόνον, είναι ικανή να προκαλέση όχι μόνον την αποστροφήν, την αηδίαν και την πλήρη απαξίωσιν, αλλά και τον πενθικόν κλαυθμόν και τα δάκρυα, όπου δια μίαν εισέτι φοράν λαμβάνει «χώρον» ένα ακόμη τραγικόν, δραματικόν, δυσάρεστον και σκανδαλώδες γεγονός, στον κατά τ᾽άλλα ευλογημένον, αγιασμένον και ιερόν τόπον της γλυκυτάτης Μητρός ημών Πατρίδος.
Πρόκειτα δια την ψήφισιν του «Νόμου» περί του λεγομένου «Συμφώνου Ελευθέρας Συμβιώσεως», συμπεριλαμβανομένου εντός του «Νόμου» αυτού και της «νομίμου» υποστηρίξεως της ελευθέρας πλέον συμβιώσεως και συναφείας, μεταξύ των ατόμων του ιδίου φύλου!
Δυστυχώς «ενομιμοποιήθη» πλέον η διαστροφή, η ανωμαλία, η ομοφυλοφιλία! Και δια μίαν εισέτι φοράν, η άγρωστις των εντός της Πατρίδος μας κακών, αντιθέων, ανηθίκων «νόμων» και κατά πολλά αλγεινών περιστατικών και βιωμάτων αυξάνουν, καθώς φαίνεται το μέγεθος της Αποστασίας και στον ιερόν τόπον της φιλτάτης Πατρίδος μας.
Πως ο θεοφιλής ποτέ λαός μας, και ο ιερός ημών κλήρος επέτρεψαν, ώστε να επικρατήσουν εις την Χώραν μας τέτοια ανείπωτα και αδιανόητα «νομοσχέδια», τα οποία απομακρύνουν την Χάριν του Θεού από την Βουλήν των Ελλήνων, από τον δημόσιον βίον και από τας ψυχάς των αποδεχομένων αυτά; Και τα οποία δυσώδη «νομοθετήματα» ως αλληλένδετα αναλογικώς και αλληλοεξαρτώμενα μεταξύ των (λόγω της κοινής των προελεύσεως εκ των πονηρών πνευμάτων), ποιούν ούτως ώστε να φανή πλέον ολοκάθαρα ότι βαίνομεν ταχύτατα προς καιρούς αποκαλυπτικούς, χαλεπούς λίαν, και όπου πλέον ισχύει το αρχαίον Πατερικόν γνωμικόν· ότι «…ο σώζων σώζει την εαυτού ψυχήν, και μέγας κληθήσεται εν τη Βασιλεία των ουρανών…».
Οι πολλοί άνθρωποι δυστυχώς, αβιάστως, αλλά και αγνωμόνως ως προς την αγάπην του Θεού ημών, αλληλοπαρασυρόμενοι εκ του κοσμικού πνεύματος της πνευματικής αδιαφορίας, της αποστασίας, του υλισμού, της διαφθοράς, της αμαρτίας και της χλιαρότητος, δεν φαίνεται μάλλον να ανησυχούν.
Υπάρχει και απαιτείται μεγίστη αναγκαιότης πλέον πληροφορήσεως, καθοδηγήσεως, και ενημερώσεως εκ μέρους όλων των ποιμένων της Εκκλησίας, των καθηγητών και διδασκάλων, δι᾽ αφύπνισιν, εγρήγορσιν, μετάνοιαν και επιστροφήν του λαού μας εις τον δρόμον του Θεού, ώστε ίνα μη εις τέλος επιχαρή εν αυτοίς (και εν ημίν) ο εχθρός ημών διάβολος, όστις ως λέων ωρυόμενος ζητών του αρπάσαι και καταπίη ψυχάς· αλλά να υπερισχύσουν οι αειθαλείς και ανεκτιμήτου πνευματικού κάλλους θείες δωρεές του Κυρίου εις την Χώραν μας, και δια να μη γίνωμεν αίτιοι και στερηθώμεν αυτάς, ένεκεν των αμαρτιών μας, διότι κατόπιν θα έχομεν πλέον να κλαύσωμεν πικρώς και ανωφελώς ύστερον…
Φωνάζομεν, μετά αγωνιώδους θρηνητικής φωνής, προς τον πιστόν λαόν, και προς όλα τα πνευματικά τέκνα, της μητρός ημών Εκκλησίας «Στώμεν καλώς· στώμεν μετά φόβου». Απαιτείται συνεχής και αδιάλειπτος εγρήγορσις, εν τω πνεύματι της ειλικρινούς μετανοίας και ταπεινοφροσύνης και να αυξηθούν αι εκτενείς προσευχαί, αι δεήσεις, και τα καυτά δάκρυα της εν Χριστώ μετανοίας, ούτως ώστε να γίνη ίλεως εν ημίν, ο Πολυέλεος Κύριος και ίνα μη επιτρέψη τι χειρότερον εις την Πατρίδα μας, ένεκεν των αμαρτιών μας και της αδιαφορίας μας.
Προ διακοσίων και εξήκοντα περίπου ετών, ο μακάριος Ιερομάρτυς και Εθνομάρτυς, ο εν αγίοις Πατήρ ημών Κοσμάς ο εν Αιτωλία γεννηθείς, και εν τη Βορεία Ηπείρω μαρτυρήσας ιεροπρεπώς, και έχων το θεοδώρητον χάρισμα της προφητείας, αναμέσω των εκατόν εξήκοντα και εξ περίπου προφητικών λογίων του, ο άγιος είχεν ειπεί και το εξής προφητικόν ρητόν· ότι δηλαδή «…αδελφοί μου Χριστιανοί, θα έλθη καιρός, όπου θα ίδωμεν και θα ζήσωμεν τα Σόδομα και τα Γόμορρα εις τον τόπον μας…» και ιδού λοιπόν, δυστυχώς πως εξεπληρώθη η προφητεία του Αγίου Πατρός.
Βλέπομεν και συνιώμεν τα Σημεία των Καιρών, άτινα αλληλοδιαδόχως εμφανιζόμενα αυξάνουν, αμαυρώνοντας ούτως την πραγματικήν ευτυχίαν των εν Χριστώ πολιτευομένων συνανθρώπων μας, πληρούμενα την ψυχήν και την καρδίαν ημών εξ αμέτρου λύπης και απογοητεύσεως, ώστε αι ψυχαί ημών να δέωνται νυχθημερόν θερμώς και μετά δακρύων, όπως συγκαταβήσεται ο Σωτήρ ημών, εξ αμέτρου φιλανθρωπίας Αυτού, και ει δυνατόν να παύση πλέον το κακόν και ηθικόν κατήφορον της Χώρας ημών, και επιπλέον παρατείνη το έλεός Του εφ᾽ ημάς, και επί των ενασκουμένων, και δεινώς δοκιμαζομένων συμπατριωτών μας.
Το πόσον φοβερόν και θανάσιμον υπάρχει το πάθος αυτό της ομοφύλου συναφείας, και το οποίον αμάρτημα υπερβαίνει σε βαρύτητα πασών των άλλων παθών και αμαρτημάτων, φανερώνεται σε πλείστα σημεία εντός των Ιερών Γραφών. Αυτό το θανάσιμον ηθικόν ανόμημα, και γέννημα της διαστροφής, δηλαδή η ομόφυλος συνάφεια, επέφερε την οργήν του Θεού, επί των αμαρτωλών κατοίκων των δύο πόλεων, των Σοδόμων και της Γομόρρας, καταπυρπολώντας αυτούς δια πυρός και θείου, και τα οποία έπεσον εξ ουρανού, ώστε πάντες εξεκαύθησαν, παρεκτός μόνον του Δικαίου Λωτ μετά της οικογενείας αυτού (Γένεσις ΙΘ´).
Ο Άγιος Απόστολος Παύλος, στην Α´ προς Κορινθίους Επιστολήν του, λέγει ότι· «…μη πλανάσθε· ούτε πόρνοι ούτε ειδωλολάτραι ούτε μοιχοί ούτε μαλακοί ούτε αρσενοκοίται ούτε πλεονέκται ούτε κλέπται ούτε μέθυσοι ου λοίδοροι, ουχ άρπαγες Βασιλείαν Θεού ου κληρονομήσουσι…». (ΣΤ´, 9-10). Προφασίζονται οι άνθρωποι της σήμερον πονηράς Υδροχοϊκής εποχής, ότι ελεύθεροι εισίν να πράττουσιν ο,τι θέλουσιν. Όμως, δεν υπολογίζουν ότι δεν τους συμφέρει πνευματικώς και σωτηριολογικώς να κάμουν όσα βούλονται, αφού, με τας επιλογάς των αυτάς, αρνούμενοι ν᾽ ακολουθήσουν τον Νόμον του Θεού και να τηρήσουν τας Θείας Αυτού εντολάς, ούτως και μετά θάνατον, όπου μέλλει ν᾽ ακολουθήση η Κρίσις, και η αιώνιος τιμωρία και η κόλασις επί τους αμετανοήτους δεινώς αμαρτήσαντας, μέλλουσιν να κολάζωνται και εκείνοι αιωνίως. Ο Θείος Απόστολος τονίζει πως «…πάντα μοι έξεστιν, αλλ᾽ ου πάντα συμφέρει· πάντα μοι έξεστιν, αλλ᾽ ουκ εγώ εξουσιασθήσομαι υπό τινος…» (Α´ Κορ. ΣΤ´, 12).
Η αποστασία ήδη ενεργουμένη εκ του αρχεκάκου όφεως, κορυφώνεται, και η κοινωνία μας έχει κατά πολύ αλλάξει ηθικώς προς το χείριστον, αλλ᾽ όμως η Εκκλησία του Χριστού θα παραμένη ακλόνητος, ακμαία, και ουδέποτε καταποντιζομένη, και δεν παρασύρεται ουδέποτε, και δεν πρόκειται ν᾽ αλλάξη, αλλά πάντοτε, ακόμη και ως ένα μειοψηφικόν λείμμα, θα συμπορεύεται έως της Συντελείας του αιώνος τούτου με τον Δημιουργόν του σύμπαντος κόσμου, τον Άγιον Τριαδικόν ημών Θεόν, εν Χριστώ Ιησού τω Κυρίω ημών.
Ουδέποτε η Εκκλησία και ο Μοναχισμός Της θα αποδεχθούν ως νόμιμον το παρόν υπό της Κυβερνήσεως λεγόμενον «Σύμφωνον Ελευθέρας Συμβιώσεως», καθώς επίσης και δια κάθε «νόμον» όπου έρχεται εις αντίθεσιν με τον Νόμον του Τριαδικού ημών Θεού, η Εκκλησία θα τάσσεται αντίθετος, ώστε καλόν και συμφέρον εστίν «πειθαρχείν Θεώ μάλλον, η ανθρώποις».
Η Ορθοδοξία αποδέχεται μόνον το Ιερόν Μυστήριον του Γάμου μεταξύ ενός ανδρός και μιας γυναικός, όπως ο Θεός ευλόγησεν αυτοίς καθώς λέγει: «αυξάνεσθε και πληθύνεσθε και κατακυριεύσατε την γην…».
Η Εκκλησία αποτελεί την μόνην σώζουσα Αλήθειαν και Πίστιν, διότι δεν δημιουργήθηκε εξ ανθρωπίνων συλλογισμών, φαντασιών και φιλοσοφημάτων, αλλά εκπηγάζει απ᾽ ευθείας από τον Λόγον του Θεού, τον Σωτήρα του κόσμου Ιησούν Χριστόν.
Έως και της συντελείας του αιώνος τούτου, η Εκκλησία θα μαρτυρή την σώζουσαν Αλήθειαν, θα κατηχή και θα εύχεται, όπως έλθωσιν πάντες εις την επίγνωσιν της εν Χριστώ Αληθείας.
Καλόν είναι, οι εν τω κόσμω Χριστιανοί, να μη επιτρέψουν εις τους εαυτούς των, να παρασύρωνται εκ των διεφθαρμένων συνειδήσεων, των πνευμάτων και σκοτεινών διανοιών των Αρχόντων και κυβερνητών της Χώρας μας, οίτινες ενομοθέτησαν το παρά φύσιν, το άκρως βλαβερόν, διαστροφικόν, ανώμαλον και αφύσικον, δηλαδή την ομόφυλον συνάφειαν.
Και αν οι Άρχοντες του κόσμου τούτου, επιθυμούν μίαν ζωήν με απόλυτον αποκλεισμόν του Θεού, των θείων Νόμων και Εντολών Του, οι Χριστιανοί θα πρέπη να μη τους πιστεύουν, και να μη τους ακολουθούν, αλλά να κάμουν την προσωπικόν τους αγώνα, δια της διηνεκούς μετανοίας, προσευχής και των δακρύων, και να φροντίζουν δια την σωτηρίαν των ψυχών των.
Αυτός ο «Νόμος» του Συμφώνου Ελευθέρας Συμβιώσεως, είναι μία βόμβα στα θεμέλια του ιερωτάτου θεσμού της οικογενείας, και μία προσεχής διάλυσίς της. Δια τούτο και πάλιν λέγομεν «Στώμεν Καλώς», «στώμεν μετά φόβου»…
Είναι εντελώς αδύνατον να προοδεύση η Χώρα μας και η κοινωνία ολόκληρος, όταν επικρατήση η τελεία ανευθυνότης, η απαλλαγμένη από δεσμεύσεις εκ μέρους των ατόμων εκείνων, των αποδεξαμένων και βιώντων εν τη πράξει το λεγόμενον Σύμφωνον Ελευθέρας Συμβιώσεως. Και μετά βαθυτάτης θλίψεως, εντόνου προβληματισμού, παρατηρούμε πως αντί οι κυβερνώντες και οι υπεύθυνοι να βοηθήσουν τα άτομα αυτά, ώστε να κατανοήσουν την διαστροφήν των και να μετανοήσουν, γνωρίζοντάς τους την εν Χριστώ αλήθειαν και σωτηρίαν, εν τούτοις, με τα νομοσχέδια αυτά τους ωθούν, και τρόπον τινά τους επιβραβεύουν δια την πράξιν της επιλογής των, ούτως ώστε επέρχεται ταχέως η ανατροπή της φυσικής τάξεως, της δημιουργηθείσης εκ της θείας προσταγής και φιλανθρωπίας. Καλώς ο Άγιος Προφ. Ησαϊας λέγει· «…ουαί, οι λέγοντες το πονηρόν καλόν, και το καλόν πονηρόν, οι τιθέντες το σκότος φως, και το φως σκότος, οι τιθέντες το πικρόν γλυκύ, και το γλυκύ πικρόν…». (Ησ. Ε´, 20-21).
Ευχόμεθα ταπεινώς και ολοψύχως και παρακαλούμεν τους εν τω κόσμω αδελφούς ημών, να μένουν πιστοί εις τον Χριστόν, να Τον αγαπούν και να τηρούν τον θείον Νόμον και τας Αυτού εντολάς, πάντοτε προσευχόμενοι και ελπίζοντες εις Εκείνον μόνον, και μη ακούοντες τας συγχρόνους σειρήνας, ώστε εν τη υπομονή αυτών, και εν τη σωτηρίω μετανοία, και προσευχή, να τύχωσιν της αιωνίου ζωής και σωτηρίας των αθανάτων ψυχών των, εν Χριστώ Ιησού τω Κυρίω ημών. Αμήν.
† Αγιορείται Πατέρες
Πηγή: Ορθόδοξος Τύπος
