Παιδί μου, σε βλέπω, σε παρακολουθώ, είμαι δίπλα σου, σου φωνάζω με όλη μου τη δύναμη, να προσέχεις! Από τι να προσέχεις άραγε; Από όλα εκείνα που γεννούν το φόβο στην καρδιά μου για σένα; Να προσέχεις όλα ετούτα που φοβάμαι εγώ; Άραγε τα φοβάσαι κι εσύ; Δε σε ρώτησα ποτέ; Αναρωτιέμαι εδώ τώρα που σου γράφω σαστισμένος, άραγε κατάφερα να σε κάνω να φοβηθείς τις δικές μου Ερινύες; Πέτυχα στόχο σε τούτο το έγκλημα; Αν ναι παιδί μου, σου ζητώ ταπεινά να με συγχωρέσεις κάποτε στη ζωή σου. Αν δεν τα κατάφερα, άραγε τι να σε φοβίζει, τι να σε τρομάζει εσένα;

Παιδί μου, σε βλέπω, σε παρακολουθώ, είμαι δίπλα σου, σου φωνάζω με όλη μου τη δύναμη, μα δεν ακούς. Η ζωή μου από τη ζωή σου χωρίζονται πέρα ως πέρα με ένα διάφανο αδιαπέραστο πέτασμα, σα τζαμαρία που αγγίζει τον ουρανό. Όσες φορές κι  αν νόμισα πως σου συμπαραστάθηκα, πως ήμουν δίπλα σου, πως ήμουν μαζί σου, κάλυψα τι δική μου ανάγκη ως γονιός, αλλά τη δική σου ανάγκη ως παιδί, άραγε την κάλυψα;

Η ζωή μου από τη ζωή σου χωρίζονται πέρα ως πέρα με ένα διάφανο αδιαπέραστο πέτασμα, σα τζαμαρία που αγγίζει τον ουρανό. Σε τούτο το διάφανο πέτασμα που μας χωρίζει, καθρεφτίζονται τα πάθη μου, τα λάθη και τα ελαττώματά μου, η χοϊκή μου φύση, το πάθος της σάρκας, η φυλαργυρία, η λαιμαργία, η απληστία, η αχαριστία, η μνησικακία... η ροπή σε κάθε μορφή αμαρτίας. Νόμιζα δε φαίνομαι, πως είμαι καλά κρυμμένος, μα όλα ήταν στο φως, όλα μπροστά στα αθώα ματάκια σου, ποτίσανε αδιάκριτα την παιδική σου ψυχούλα με τις δικές μου αμαρτίες. Πως να σταθώ μπροστά σου; Τι να σε συμβουλέψω;

Η ζωή μου από τη ζωή σου χωρίζονται πέρα ως πέρα με ένα διάφανο αδιαπέραστο πέτασμα, σα τζαμαρία που αγγίζει τον ουρανό. Παιδί μου, σε βλέπω, σε παρακολουθώ, είμαι δίπλα σου, σου φωνάζω με όλη μου τη δύναμη, μα δεν ακούς. Γονατίζω, κοιτάζω μέσα στην καρδιά μου. Κλαίω σαν μικρό παιδί, Παναγία Μητέρα του γλυκύτατου Ιησού, το παιδί μου Παναγία μου, σώσε το παιδί μου από τα δικά μου λάθη, από τα δικά μου πάθη και τους φόβους μου. Την πάσαν ελπίδα μου για το παιδί μου Παναγία μου, είς σε ανατίθημι...

Τότε άκουσα τη φωνή σου παιδί μου:

- Μπαμπά! σ’ευχαριστώ

Έτρεξα με δύναμη να σ’ αγκαλιάσω μα το διάφανο πέτασμα δεν υποχωρούσε.

- Παιδί μου, αγάπη μου, σπλάχνο μου, ούρλιαξα με όλη μου τη δύναμη, μα πάλι δε με άκουγες.

Κόντεψα να τρελαθώ, κολλημένος στο διάφανο τζάμι που μας χώριζε, κάρφωσα το βλέμμα μου στα ματάκια σου και ψιθύρισα με απόγνωση...

- Υπεραγία Θεοτόκε σώσε το παιδί μου, Υπεραγία Θεοτόκε σώσε το παιδί μου, Υπεραγία Θεοτόκε σώσε το παιδί μου,

- Σ’ακούω μπαμπά, σ’ ακούω καθαρά, ξέρω πως αγωνιάς, ξέρω πως με στηρίζεις, μα πάνω από όλα ξέρω πως με αγαπάς...

- Υπεραγία Θεοτόκε σώσε το παιδί μου, Υπεραγία Θεοτόκε σώσε το παιδί μου, Υπεραγία Θεοτόκε σώσε το παιδί μου,

- Σ’ακούω μπαμπά, σ’ ακούω καθαρά, σε ευχαριστώ μπαμπά!

Υ.Γ. Αφιερωμένο
- στην κορούλα μου την “Κωνσταντίνα μου”, ήταν είναι και θα είναι η μούσα μου. (στο Νίκο και τη Μαριγούλα επίσης αλλά θαρρώ τραβήξαν πολύ λιγότερα από την αδερφούλα τους)
- στην ανεψιά Δωροθέα, που μαζί με την Κωνσταντίνα ήταν η επιβεβαίωση του βιβλίου “ο ασθενής που θεράπευσε τον θεραπευτή του” στην περίπτωσή μου
- σε όλα τα “παιδιά μου” που με τίμησαν φέτος με την εμπιστοσύνη τους
- πάνω από όλα στους γονείς και διδασκάλους, που δεν ανακάλυψαν ακόμα τη δύναμη της προσευχής στη χάρη της Παναγίας, ή που παρασύρθηκαν και την ξέχασαν 

Πηγή: Κατάνυξις