(συνέχεια ἀπό τό προηγούμενο)
Ἕνα ἀπό τά πολλά μέτωπα στά ὁποῖα πρέπει νά δώσει μία πραγματική μάχη ἡ Ὀρθόδοξη Ἱεραποστολή, εἶναι ἡ μαγεία καί οἱ αἱρέσεις. Παλαιότερα ὑπῆρχε μόνον ἡ μαγεία, πού ἦταν καί εἶναι βαθιά ριζωμένη στήν ψυχή τῶν Ἀφρικανῶν. Ὁ φύλαρχος κάθε φυλῆς, εἶναι συνήθως καί μάγος καί ἔχει γενικές ἐξουσίες σέ ὅλους. Διοικητικές, δικαστικές, πνευματικές κ.λπ.
Μέ τόν ἐκχριστιανισμό τῶν Ἀφρικανῶν ἀπό τίς Ἱεραποστολές, σιγά-σιγά εἰσῆλθε καί ἕνα νέο μέτωπο, πού διεδέχθη τή μαγεία, ἤ καί συμβαδίζει μαζί της. Εἶναι οἱ αἱρέσεις. Μόνο στήν πόλη τοῦ Κολουέζι (μέ 350.000 κατοίκους περίπου) ὑπάρχουν περί τίς 500 αἱρέσεις. Πρετεστάντες μέ τίς πολλές παραφυάδες τους, Tabernakl, Γκαραγκάζι, “ἐκκλησία” κάρμεν, Πεντηκοστιανοί, Μεθοδισταί, Νεοαπόστολοι, Συναγωγή τῆς Σιών, Συναγωγή τῆς Ἱερουσαλήμ, Dieu merci, “ἐκκλησία” Μπεθίλ, Ἀντβεντισταί τῆς 7ης ἡμέρας, Μάρτυρες τοῦ Ἰεχωβᾶ, Μορμόνοι, Ρωμαιοκαθολικοί, ἐκκλησία ρόκ τοῦ Χριστοῦ καί πάμπολλες ἀκόμη. Ὁ πειρασμός βλέποντας ὅτι ἡ μαγεία καί ἡ εἰδωλολατρία μέ τήν ἔλευση τῶν χριστιανικῶν ἱεραποστολῶν ἀρχίζει νά χάνει ἔδαφος, ἐφεῦρε τίς αἱρέσεις, σάν ὑποκατάστατο τῆς μαγείας, ὥστε εἴτε μέ τόν ἕνα εἴτε μέ τόν ἄλλον τρόπο νά κρατᾶ τούς ἀφρικανούς ἀδελφούς στό σκοτάδι.
Ἀναφερθήκαμε ἀνωτέρω στόν εὐαγγελισμό πού ἀπευθύνεται στά ἔθνη. Τώρα, ἐρχόμαστε στόν εὐαγγελισμό πού πραγματοποιεῖται στόν δικό μας χῶρο, στό κράτος μας, στήν κοινωνία μας, στήν οἰκογένειά μας, στόν ἴδιο τόν ἑαυτό μας. Εἶναι ὁ εὐαγγελισμός ἐν εὐρείᾳ ἐννοίᾳ. Συνίσταται στήν εὐεργετική ἐπίδραση πού ἔχει στούς συνανθρώπους μας, στό περιβάλλον μας, ὁ κάθε λόγος μας, ἡ συμπεριφορά μας, τό παράδειγμά μας, ἡ ψυχική μας διάθεση, ἡ ἀνεκτικότητα πρός τίς ἰδιομορφίες τῶν ἄλλων, οἱ ἀρετές μας. Αὐτός εἶναι ὁ εὐαγγελισμός πού μᾶς καθιστᾶ ὅλους, τόν κάθε ἕνα ἀπό ἐμᾶς, Ἱεραποστόλους, ὥστε ἡ λέξη χριστιανός νά εἶναι στόν αὐτό ὁμόκεντρο κύκλο, μέ τήν τοῦ Ἱεραποστόλου.
Στή σημερινή ἐποχή πού ἔχουν ἀρχίσει νά καταρρέουν οἱ ἀξίες καί οἱ πνευματικές ἀρχές, πού βάλλεται ἡ πίστη μας, ἡ γνήσια ἑλληνική παράδοσή μας, προβάλλεται δέ ἡ ἀθεΐα καί ὁ θρησκευτικός συγκρητισμός μέ ἀποτέλεσμα ν' ἀπομακρύνουμε τήν Χάρη τοῦ Θεοῦ. Ἐπικρατεῖ μία δυσπιστία στίς σχέσεις, αὐξάνονται οἱ ψυχικές παθήσεις, οἱ ἄνθρωποι ζητοῦν μία παρηγοριά, μία τόνωση τοῦ ἠθικοῦ τους. Αὐτό μπορεῖ νά ἔλθει ἀπό ἕνα καλό λόγο ἤ μία φιλάδελφο ἐνέργεια ἤ καί ἀπό ἕνα μόνο χαμόγελο τοῦ συνανθρώπου μας, συμπεριφορά δηλαδή πού ἔχουν οἱ χαριτωμένοι ἀπό τόν Κύριο ἄνθρωποι.
Ὅταν λοιπόν αὐτή ἡ χαριτωμένη κατάσταση εἶναι μόνιμη συμπεριφορά τῶν ἀνθρώπων, πού πάντοτε ἔχουν τό χαμόγελο στό πρόσωπο καί ἕνα καλό λόγο στά χείλη, πού δέν κατακρίνουν, ἀλλά μέ ταπείνωση ἀντιμετωπίζουν ὅλες τίς καταστάσεις, ἔχει σάν ἀποτέλεσμα νά κατακτοῦν τούς ἄλλους. Νά κερδίζουν τήν ἐμπιστοσύνη τους καί ὅταν ἔλθει κάποτε ἡ ὥρα νά εὐαγγελισθοῦν ὅπου πρέπει, ὁ εὐαγγελισμός νά γίνεται ἀβίαστα καί ἀμέσως ἀποδεκτός. Νά μή χρειάζεται δηλαδή νά ταξιδεύσουν στήν Ἀφρική ἤ ὅπου ἀλλοῦ, γιά νά κηρύξουν ἐκεῖ ἱεραποστολικά τό εὐαγγέλιο, ἀλλά νά κάνουν τήν Ἱεραποστολή στόν τόπο πού ἐργάζονται, ζοῦν καί κινοῦνται.
Εἶναι καί αὐτός ἕνας «εὐαγγελισμός» πού γίνεται χωρίς λόγια, χωρίς προσπάθεια, πού στηρίζεται στήν ἁγιότητα αὐτῶν τῶν ἀνθρώπων. Ἄς θυμηθοῦμε τόν Ἅγ. Σεραφείμ τοῦ Σαρώφ, καί τούς συγχρόνους Ἁγίους Γέροντες, Ἅγιο Πορφύριο, παπα-Ἐφραίμ Κατουνακιώτη, Ἅγιο Γέροντα Παΐσιο, πού δέν ἐξήρχοντο στόν κόσμο γιά νά κάνουν Ἱεραποστολή, ἀλλά πλῆθος κόσμου συνέρρεε στό ταπεινό κελλί τους ν' ἀκούσουν τίς σοφές συμβουλές τους, καί ὠφελοῦντο.
Προηγουμένως ἀναφέραμε καί μία μορφή εὐαγγελισμοῦ, πού ἴσως φανεῖ λίγο παράξενη, πού τήν κάνουμε ἐμεῖς στόν ἴδιο τόν ἑαυτό μας· ξεκινάει ἀπό ἐμᾶς καί καταλήγει σέ μᾶς. Ἐμεῖς οἱ ἴδιοι εἴμαστε εὐαγγελίζοντες καί εὐαγγελιζόμενοι. Ποιός εἶναι αὐτός; Εἶναι ὅταν κάνουμε τόν ἀγώνα γιά τήν κάθαρση τῆς καρδιᾶς μας ἀπό τά πάθη. Ὅταν ἀγωνιζόμαστε νά καθαρίσουμε τήν καρδιά μας ἀπό τήν κοπρία τῶν παθῶν, καί ν' ἀνακαλύψουμε ἐκεῖ τήν ἀπωλεσθεῖσα δραχμή, τόν πολύτιμο μαργαρίτη, τή Βασιλεία τοῦ Θεοῦ, ἡ ὁποία κατά τούς ἀψευδεῖς λόγους τοῦ Κυρίου, «ἐντός ὑμῶν ἐστιν» (Λουκ. 17, 21), κι' ἔτσι νά γίνουμε ἄνθρωποι θεωμένοι. Δηλαδή ἄνθρωποι πού μέ τήν χάρη τοῦ Θεοῦ ἐπέτυχαν τό καθ' ὁμοίωσιν, καί ἔγιναν Θεοί κατά Χάριν.
Γιά σκεφθεῖτε ἀλήθεια, ἐάν ὁ καθένας μας ἔκανε αὐτόν τόν ἀγώνα, καί ἐπετύγχανε αὐτό τό μεγάλο ἀποτέλεσμα, τήν Θέωση. Τότε δέν θά εἴχαμε ἀνάγκη νά γίνεται Ἱεραποστολή στούς ἄλλους, ἀφοῦ καί οἱ ἄλλοι θά εἶχαν φθάσει στό ἐπιθυμητό αὐτό ἀποτέλεσμα.
Κατ' αὐτήν τήν ἔννοιαν λοιπόν ὀφείλουμε ὅλοι οἱ Χριστιανοί νά γίνουμε Ἱεραπόστολοι. Ἱεραπόστολοι πρῶτα τοῦ ἐαυτοῦ μας, καί νά εἴμαστε “ἅμα Χριστιανοί, ἅμα Ἱεραπόστολοι”.
Αὐτή δέ ἡ μορφή τοῦ εὐαγγελισμοῦ, πού ἀναφέραμε τελευταῖα, εἶναι μία ἀπαραίτητη προϋπόθεση ὑπάρξεως ἀπό αὐτούς πού εὐαγγελίζονται τά ἔθνη.
Δέν μπορεῖ ὁ Ἱεραπόστολος νά ξεκινήσει τόν εὐαγγελισμό πρός τρίτους ὅταν προηγουμένως δέν ἔχει ἀγωνισθεῖ γιά τόν προσωπικό του εὐαγγελισμό, τόν προσωπικό του ἁγιασμό. Ἄν δέ κατορθώσει νά ἐπιτύχει, μέ τήν χάρη τοῦ Θεοῦ, τό νά πράττει ὅσα διδάσκει, μέγας θά κληθεῖ εἰς τήν Βασιλείαν τῶν Οὐρανῶν.
Ἐπειδή ὅμως αὐτό ἀπαιτεῖ μία τέχνη, μία πνευματική τέχνη, κατά τήν ὁποία ἔχει ἀντίπαλο ἄϋλα πνεύματα, ὅλες τίς σκοτεινές δυνάμεις πού προσπαθοῦν ν' ἀποτρέψουν νά γίνεται τό θέλημα τοῦ Θεοῦ, γι' αὐτό συνήθως οἱ ἱεραποστολικές προσπάθειες ἀρχίζουν ἀπό τά μοναστήρια, ἀπό τούς μοναχούς. Αὐτοί ἀκολουθοῦν τήν πνευματική πορεία πού ἔχει χαραχθεῖ ἀπό τούς ἁγίους Πατέρες καί ἡ ὁποία διέρχεται ἀπό τρία στάδια: τήν κάθαρση ἀπό τά πάθη, τόν φωτισμό καί τέλος τή θέωση.
Κατά τόν π. Σοφρώνιο Σαχάρωφ, ὁ μοναχισμός ἀποτελεῖ μία πνευματική καλλιέργεια, πού ἐφάμιλλη μέ αὐτήν, δέν ὑπάρχει σ' αὐτόν τόν κόσμο.
Γεννιόμαστε ὄχι ὡς ἤδη τέλεια ὄντα, ἱκανά νά γνωρίσουν τόν Θεό, ἀλλά ὡς δυνατότητες, ὡς φύλλα λευκοῦ χαρτιοῦ ὅπου θά χαραχθεῖ μέ τό χέρι τοῦ Θεοῦ ἡ γνώση γι' Αὐτόν. Τό μοναστήρι καί ἡ μοναστική ζωή εἶναι ἀκριβῶς ἡ Σχολή τῆς γνώσης αὐτῆς τοῦ Θεοῦ. Ἡ συνεχής δέ πάλη πού κάνει ὁ μοναχός κατά τῶν παθῶν καί ὁ διαρκής ἀγώνας του γιά τήν κάθαρση ἀπ' αὐτά, λεπτύνει τόν νοῦ. Φωτίζει, ἁγιάζει, δέν τόν φέρνει σέ ἀντίθεση μέ τήν ἀνθρώπινη φύση, ἀλλά τήν ὑπερβαίνει, νικᾶ τόν κοσμικό νόμο, καί τότε γίνεται ὑπερκόσμιος. Γι' αὐτό ὁ Ὅσιος Θεόδωρος ὁ Στουδίτης ἀναφέρει ὅτι ὁ μοναχικός τρόπος ζωῆς, ἀποτελεῖ τήν ἔσχατη καί ὕψιστη Χάρη.
Τονίζουμε ὅτι ὁ προαναφερθείς τρόπος πνευματικῆς ἀνόδου καί τελειώσεως εἶναι κοινός γιά ὅλους, μοναχούς καί λαϊκούς. Μποροῦν δηλαδή καί οἱ λαϊκοί ἀδελφοί, ἐφ' ὅσον ἀγωνισθοῦν, νά ἀνέλθουν ὅλες τίς βαθμίδες καί νά ἐπιτύχουν τῆς πνευματικῆς αὐτῆς τελειώσεως. Κατά δέ τόν Ἅγ. Ἰωάννη τῆς Κλίμακος, οἱ μοναχοί εἶναι φῶς στούς ἀνθρώπους, στούς μοναχούς δέ οἱ ἄγγελοι.
Ὅλες αὐτές οἱ σκέψεις πρέπει νά μᾶς εὐαισθητοποιήσουν ἔτι πλέον στό θέμα τῆς Ἱεραποστολῆς, ὥστε νά ἔχουμε μία μεγαλύτερη προσέγγιση στόν εὐλογημένο χῶρο της.
Ἄς πάρουμε ἀπόφαση, ὅσοι δέν τό πράττουμε, νά προσφέρουμε λίγα λεπτά προσευχῆς κάθε ἡμέρα, γιά ὅλους ὅσους ἀναλίσκονται καθημερινά γιά τόν εὐαγγελισμό τῶν “ἐν σκότει καί σκιᾷ θανάτου καθημένων”.
Ἄς προσευχόμαστε γιά τόν Πατριάρχη Ἀλεξανδρείας κ. Θεόδωρο πού ἀγκαλιάζει μέ τήν πατρική του ἀγάπη ὅλες τίς Ἱεραποστολές τῆς Ἀφρικῆς, ὁ Κύριος νά τοῦ δίνει ὑγεία καί μακρότητα ἡμερῶν.
Ἄς προσευχόμαστε καί γιά τούς δεχομένους τόν εὐαγγελισμόν αὐτόν, ὁ Κύριος νά τούς στερεώνει στήν ἁγία Πίστη μας, νά τούς χαριτώνει καί ἁγιάζει, ὄχι πρός τιμήν καί ἔπαινον ἡμῶν, ἀλλά πρός δόξαν τῆς Ἁγίας Ἐκκλησίας καί τοῦ Ἁγίου Τριαδικοῦ Θεοῦ. Ἀμήν.
Πηγή: Ιεραποστολικός Σύνδεσμος "Άγιος Κοσμάς ο Αιτωλός" - Ορθόδοξη Ιεραποστολή