Εὐλογητός εἶ, Κύριε, εὐλογητός εἶ, μόνε, εὐλογητός εἶ, εὔσπλαγχνε, ὑπερευλογημένε, ὁ δούς ἐν τῇ καρδίᾳ μου τό φῶς τῶν ἐντολῶν σου καί ἐμφυτεύσας ἐν ἐμοί τό τῆς ζωῆς σου ξύλον καί δείξας με παράδεισον ἄλλον ἐν ὁρωμένοις, ἐν αἰσθητοῖς μέν νοητόν, νοητόν δ᾿ ἐν αἰσθήσει. Συνήνωσας γάρ τῇ ψυχῇ ἄλλον Πνεῦμά σου Θεῖον, ὅπερ καί ἐνεσκήνωσας ἐν τοῖς ἐμοῖς ἐγκάτοις˙ τοῦτο τό ξύλον τῆς ζωῆς ὄντως ὑπάρχει μόνον, τοῦτο, ἐν ᾗπερ φυτευθῇ γῇ εἴτ᾿ οὖν ψυχῇ ἀνθρώπου καί ἐν καρδίᾳ ῥιζωθῇ, παράδεισον δεικνύει ταύτην εὐθύς λαμπρότατον, πᾶσι κεκοσμημένον φυτοῖς ὡραίοις δένδροις τε καί καρποῖς διαφόροις, πεποικιλμένον ἄνθεσι καί μυριπνόοις κρίνοις. Ταῦτα δ᾿ εἰσί ταπείνωσις καί χαρά καί εἰρήνη, πρᾳότης καί συμπάθεια, πένθος, ὄμβροι δακρύων καί ξένη τέρψις ἐν αὐτοῖς, αἴγλη τῆς χάριτός σου ἅπασιν ἐπιλάμπουσα τοῖς ἐν τῷ παραδείσῳ. Σύ εἶ κρατήρ προχέων μοι ζωῆς τά νάματά σου, καί λόγους θείας γνώσεως ἀφθόνως ἐμπαρέχεις. Ἐπάν δέ σύ μή βουληθῇς, ἀλλ᾿ ἀντιλέγεις ταῦτα, ἄνους ἐγώ, ἀναίσθητος ὥσπερ λίθος τυγχάνω. Ἡ σάλπιγξ ἄνευ πνεύματος οὐδέποτε ἠχήσει˙ οὕτω κἀγώ σου ἄνευθεν ὡς ἄψυχος ὑπάρχω. Δίχα ψυχῆς ἀδύνατον ἐνεργεῖν τι τό σῶμα˙ οὕτως οὐ δύνατι ψυχή δίχα τοῦ Πνεύματός σου κινεῖσθαι καί τάς ἐντολάς τάς σάς, Σῶτερ, φυλάττειν, οὐδέ ὁρᾶν σε δύναται οὐδέ παρίστασθαί σοι, οὐδέ ὑμνεῖν τήν δόξαν σου συνετῶς, ὦ Θεέ μου. Διά τοῦτο οὖν σοι βοῶ καί διά τοῦτο κράζω˙ Ὀ ἄνω ὤν σύν τῷ Πατρί καί μεθ᾿ ἡμῶν τυγχάνων οὐχ᾿ ὥς τινες λογίζονται, τῇ ἐνεργείᾳ μόνῃ, οὐδ᾿ ὡς νομίζουσι πολλοί, τῷ θελήματι μόνῳ, οὐδέ δυνάμει μόνῃ σου, ἀλλά καί τῇ οὐσίᾳ, εἴπερ οὐσίαν ἐπί σοί τολμητέον τοῦ λέγειν ἤ ἐννοεῖν, ἀθάνατε, ὑπερούσιε μόνε! Εἰ γάρ ὑπάρχεις ἀληθῶς ἀνερμήνευτος ὅλως, ἀόρατος, ἀπρόσιτος, ἀκατανόητός τε, ἀναφής, ἀψηλάφητος, ἄληπτος ὅλως, Σῶτερ, πῶς σε προσονομάσωμεν, πῶς δέ σε καί οὐσίαν ποταπήν τε καί ὁποίαν τολμήσωμεν εἰπεῖν σε; Ὄντως οὐδέν τῶν πάντων γάρ ὐπάρχεις, ὦ Θεέ μου, ἀλλά τά πάντα ἔργα σά ἐξ οὐκ ὄντως παρήχθη˙ μόνος δ᾿ ὑπάρχεις ἄκτιστος, μόνος ἄναρχος, Σῶτερ, Τριάς Ἁγία καί σεπτή, ὁ Θεός τῶν ἁπάντων, καί φῶς παρέδειξας ἡμῖν δόξης σου τῆς ἀχράντου. Αὐτό καί νῦν παράσχου μοι ἀδιάστατον, Σῶτερ, δός μοι ἀεί σε δι᾿ αὐτοῦ ἐνοπτρίζεσθαι, Λόγε, καί κάλλος τό ἀμήχανον καλῶς κατανοεῖν σου, ὅπερ ἀκατανόητον παντάπασιν ὑπάρχον ὑπερεκπλήττει μου τόν νοῦν, ἐξιστᾷ μου τάς φρένας καί πῦρ ἐν τῇ καρδίᾳ μου σῆς ἀγάπης ἀνάπτει. Τοῦτο δ᾿ ἀποτελούμενον εἰς φλόγα θείου πόθου τρανοτέραν δεικνύει μοι τήν δόξαν σου, Θεέ μου. Ἥν προσκυνῶν αἰτοῦμαί σε, Υἱέ Θεοῦ, παράσχου καί νῦν καί ἐν τῷ μέλλοντι ἀδιαδόχως ἕξειν καί δι᾿ αὐτῆς σε τόν Θεόν καθορᾶν αἰωνίως. Μή δός μοι δόξαν, Δέσποτα, ἐν κόσμῳ τήν ματαίαν, μή πλοῦτον ἀπολλύμενον, μή τάλαντα χρυσίου, μή θρόνου ὕψος, μή ἀρχήν τῶνδε τῶν φθειρομένων. Τοῖς ταπεινοῖς με σύζευξον, τοῖς πτωχοῖς τε καί πρᾴοις, ἵνα κἀγώ γενήσομαι καί ταπεινός καί πρᾷος, καί τήν διακονίαν μου, εἰ μή πρός τό συμφέρον καί πρός τήν σήν ἀρέσκειαν καί τήν σήν θεραπείαν μετέρχομαι, εὐδόκησον ἐξεωθῆναι ταύτης καί μόνας, Δέσποτα, θρηνεῖν τάς ἐμάς ἁμαρτίας, τῆς κρίσεώς τε μεριμνᾶν τῆς δικαίας σου μόνης, καί πῶς ἀπολογήσομαι πολλά σε παροργίσας. Ναί, ὁ ποιμήν ὁ συμπαθής, ὁ ἀγαθός καί πρᾷος, ὁ θέλων πάντας τούς εἰς σέ πιστεύοντας σωθῆναι, ἐλέησον, εἰσάκουσον δεήσεώς μου ταύτης˙ μή ὀργισθῇς, μή πρόσωπον ἀπ᾿ ἐμοῦ ἀποστρέψῃς, ἀλλά τό σόν με δίδαξον θέλημα ἐκπληρῶσαι. Οὐ γάρ ζητῶ τό θέλημα τό ἐμαυτοῦ γενέσθαι, ἀλλά τό σόν, ἵνα καί σέ θεραπεύσω, οἰκτίρμον. Ὁρκίζω σε, ἐλέησον, ὁ φύσει ἐλεήμων, καί τό συμφέρον ποίησον ψυχῆς μου τῆς ἀθλίας, ὅτι Θεός φιλάνθρωπος αὐτός ὑπάρχεις μόνος, ἄκτιστος, ἀτελεύτητος, παντοδύναμος ὄντως, πάντων ζωή καί πάντων φῶς τῶν σέ ἀγαπησάντων καί παρά σοῦ, φιλάνθρωπε, λίαν ἀγαπωμένων. Οἷς με συντάξαις, Δέσποτα, καί δόξης σου τῆς θείας ἀποτελέσαις κοινωνόν τε καί συγκληρονόμον˙ σοί γάρ ἡ δόξα, τῷ Πατρί σύν Υἱῷ συνανάρχῳ, καί Θείῳ πρέπει Πνεύματι εἰς αἰῶνας αἰώνων, ἀμήν.
Πηγή: Ὀρθόδοξοι Πατέρες
