Κατά τον Μικρασιατικό πόλεμο, όταν ο ελληνικός στρατός αγωνιζόταν για την απελευθέρωση των αδελφών μας Μικρασιατών, πληροφορήθηκα ότι πολλοί των στρατιωτών και υπαξιωματικών και μερικοί των αξιωματικών βλασφημούσαν τα θεία, κάποτε μάλιστα και κατά την ώρα που άρχιζε η μάχη, κατά την οποίαν όφειλαν όχι να βλασφημούν τον Χριστό, την Παναγία και τον Τίμιο Σταυρό, αλλά να τους επικαλούνται σε βοήθεια και συμμαχία.
Όταν τα πληροφορήθηκα αυτά, ως πνευματικός πατέρας και ιερεύς του Θεού λυπήθηκα πάρα πολύ και εγραψα επιστολή στον αείμνηστο βασιλέα Κωνσταντίνο, υπενθυμίζοντας σε αυτόν ότι πρέπει να εκδώσει διαταγή αυστηρότατη, να πάψει τελείως η βλασφημία και από τον λαό και ιδίως από τον στρατό, και να γίνονται προσευχές, δεήσεις και παρακλήσεις, διότι οι νίκες και οι θρίαμβοι τους οποίους πολλές φορές πέτυχαν από τους αρχαιότατους χρόνους οι πρόγονοί μας, επί Βυζαντινών αυτοκρατόρων και οι προπάτορές μας κατά την απελευθέρωση της Ελλάδας το 1821, ακόμη και επί των ημερών μας κατά τα έτη 1912-1913, δεν έγιναν με βλασφημίες εναντίον του Θεού και της Παναγίας Μητέρας Του, αλλά με πίστη θερμή και αληθινή προς τον Θεό, με προσευχές, με δεήσεις και παρακλήσεις, και με τη βοήθεια και συμμαχία του Θεού και την προστασία της Παναγίας Μητέρας Του.
«Πιστεύω, Μεγαλειότατε, αναμφιβόλως», έγραφα τότε, «ότι, εάν πάψει η βλασφημία, πάψει η διχόνοια και η διαίρεση (διότι εξακολουθούσε η διαίρεση μεταξύ Βασιλικών και Βενιζελικών), και συνδεθούν όλοι οι Έλληνες, και ο λαός και ο στρατός, δια του συνδέσμου της αγάπης και αναπέμπονται θερμές δεήσεις και ικεσίες με πίστη και ευλάβεια, θα μας βοηθήσουν ο Θεός και η Παναγία και θα νικήσουμε. Θα ελευθερώσουμε τους αδελφούς μας Μικρασιάτες και θα δοξασθούμε από Αυτόν σε όλο τον κόσμο. Στην αντίθετη περίπτωση, και αν δεν πάψει η βλασφημία και η διχόνοια, φοβούμαι, πολύ φοβούμαι, οτι θα συμβεί το αντίθετο και θα καταισχυνθούμε».
Ο βασιλεύς αδιαφόρησε, αλλά η αδιαφορία εκείνη επέφερε τη δίκαιη οργή και αγανάκτηση του Θεού, την τέλεια ήττα του στρατού, την ολοσχερή καταστροφή της Μικράς Ασίας, την εξορία από την Ελλάδα και τον θάνατο από τη στενοχώρια και την πολλή θλίψη του βασιλέως, τον θάνατο των έξι κορυφαίων πολιτικών της Ελλάδας και τα λοιπά θλιβερά γεγονότα της εποχής εκείνης.
Λίγους μήνες προ της καταστροφής της Μικράς Ασίας, βρισκόμην στην Αίτζια, μια ώρα μακριά από τον Τσεσμέ, όπου υπάρχουν θερμές ιαματικές πηγές. Μια μέρα είχαμε συζήτηση με κάποιον φιλοπάτριδα πλούσιο από τη Σμύρνη, ο οποίος μου έλεγε: «Να ξέρεις, π. Φιλόθεε, ότι σε λίγες μέρες ο στρατός μας θα εισέλθει στην Κωνσταντινούπολη». «Ξέρω», του λέω, «ότι σε λίγες μέρες θα βρίσκεται στην Αθήνα ηττημένος και καταδιωγμένος». «Μην είσαι», μου λέει, «τόσο απαισιόδοξος».
«Δεν είμαι», απάντησα, «αλλά εφόσον πληροφορήθηκα σίγουρα ότι οι στρατιώτες, αντί να επικαλούνται τον Θεό σε βοήθεια, τον υβρίζουν και τον βλασφημούν, είναι αδύνατο, αδύνατο να μη τιμωρηθούν, διότι λέει το Πνεύμα το Άγιο: «Φυλάσσει Κύριος πάντας τους αγαπώντας αυτόν και πάντας τους αμαρτωλούς εξολοθρεύση». Οι βλάσφημοι όχι μόνο δεν αγαπούν τον Θεό, αλλα και τον βλασφημούν με τις αισχρότερες λέξεις. Οι βλάσφημοι είναι οι ασεβέστεροι και αμαρτωλότεροι όλων. Επομένως οι λόγοι του Κυρίου είναι αδύνατο να μην εκπληρωθούν».
Και δεν πέρασαν πολλές μέρες και εκπληρώθηκαν. Ο ελληνικός στρατός, αφού εγκαταλείφθηκε από τον Θεό, δείλιασε και οπισθοχώρησε και άφησε τους αδελφούς μας υπόδουλους στα χέρια των βαρβάρων, οι οποίοι σκότωσαν όσους μπόρεσαν, και τους άλλους τους έδιωξαν γυμνούς από τις οικίες και όλα τους τα υπάρχοντα.
Και όλων αυτών αιτία και αφορμή ήταν και άλλες αμαρτίες, αλλά προπάντων η βλασφημία. Είναι απόλυτη ανάγκη να εξαλειφθεί η πληγή της βλασφημίας τελείως από το Έθνος για να ευτυχήσει, να δοξασθεί και να υψωθεί.
Πηγή: (Από το βιβλίο του Γέροντος Φιλοθέου Ζερβάκου ΙΕΡΟΣ ΠΟΛΕΜΟΣ ΚΑΤΑ ΤΗΣ ΒΛΑΣΦΗΜΙΑΣ, Θεσσαλονίκη 1994.), Κοινωνία Ορθοδοξίας
