Οι πρόσφατες νομοθετικές ρυθμίσεις για τη διδασκαλία του μαθήματος των Θρησκευτικών, στα σχολεία της πρωτοβάθμιας και της δευτεροβάθμιας εκπαίδευσης, φέρνουν στο προσκήνιο για μια ακόμη φορά τα «Εκκλησιαστικά Κατηχητικά Σχολεία», τα οποία λειτουργούν στις κατά τόπους Ιερές Μητροπόλεις υπό την εποπτεία της Αποστολικής Διακονίας.
Η μείωση των ωρών διδασκαλίας των Θρησκευτικών στα σχολεία, μεγαλώνει ακόμη περισσότερο το κενό, που άλλωστε πάντοτε υπήρχε, στο θέμα της κατήχησης, δηλαδή της κατάρτισης των μαθητών στα δόγματα της Ανατολικής Ορθόδοξης Εκκλησίας του Χριστού.
Για πολλά χρόνια, το κενό αυτό το κάλυπταν κατά το δυνατόν τα Εκκλησιαστικά Κατηχητικά Σχολεία. Με τα σημερινά δεδομένα, η ανάγκη αυτή καθίσταται επιτακτική καθώς το κενό που καλούνται να καλύψουν τα Κατηχητικά Σχολεία, είναι τεράστιο.
Ευγνωμονώ, για τη μεγάλη δωρεά - μέγιστη ευλογία του Θεού - που είχα καθώς φοίτησα σ τα Εκκλησιαστικά Κατηχητικά Σχολεία της Ιεράς Μητροπόλεως Μεσσηνίας, στα μαθητικά μου χρόνια και κυρίως τα γυμνασιακά, την περίοδο 1966-1972.
Στο «Κατηχητικό Σχολείο», μέσα από τα «μαθήματα ορθόδοξης κατήχησης», τις «λατρευτικές ευκαιρίες», το «παιχνίδι», τις «εκδρομές» τις «κατασκηνώσεις», τις «εορταστικές εκδηλώσεις» και πολλά άλλα, εφοδιάστηκα με ένα «άυλο πτυχίο», πριν καν ξεκινήσω τις ακαδημαϊκές μου σπουδές στην τριτοβάθμια εκπαίδευση με σκοπό τη λήψη ενός συμβατικού πτυχίου χρησίμου για την επαγγελματική μου αποκατάσταση.
Στο διάβα της ζωής μου φοίτησα σε αρκετά σχολεία : Ε’ Δημοτικό Σχολείο Καλαμάτας, Α’ Γυμνάσιο Καλαμάτας, Σχολεία ξένων γλωσσών, ΑΣΟΕΕ (Οικονομικό Πανεπιστήμιο Αθηνών), Σχολή Ναυτικών Δοκίμων (Σχολή Δοκίμων Σημαιοφόρων Λιμενικού), Σχολείο Εκπαίδευσης χειριστών μονοκινητήριων αεροσκαφών στη Σχολή Ικάρων (Τατόι), Σχολείο ''Διαχείρισης Κρίσεων'' στη Σχολή Μετεκπαίδευσης και Επιμόρφωσης της Ελληνικής Αστυνομίας κ.α.
Τα σχολεία αυτά, είναι γεγονός ότι μου έδωσαν χρήσιμα εφόδια αλλά «περιορισμένης ισχύος» και μόνο για το «εν ενεργεία» διάστημα. Όμως, το «εν ενεργεία» διάστημα έχει ημερομηνία λήξεως τόσο στον ιδιωτικό όσο και στον δημόσιο τομέα. Έρχεται η στιγμή που όσα σχολεία κι αν έχεις περάσει είναι απλά μια ανάμνηση και τα πτυχία τους χωρίς καμία αξία.
Σήμερα, ομολογώ ότι το Κατηχητικό Σχολειό μου έδωσε ένα πτυχίο άυλο αλλά έμψυχο. Ένα πτυχίο, με ισχύ «εφ όρου ζωής» αλλά το σπουδαιότερο, με προοπτική κατάκτησης της «αιώνιας ζωής».
Σήμερα, που ομολογουμένως υπάρχει «ηθικό έλλειμμα», στην κοινωνία, στην παιδεία και στην οικογένεια, τα Κατηχητικά Σχολεία, με την εποπτεία και ευλογία των οικείων Μητροπολιτών, προσφέρουν την καλύτερη αγωγή που δυστυχώς σταματά και επίσημα να τη δίνει το Δημόσιο Σχολείο.
ΠΑΠΑΝΙΚΟΛΟΠΟΥΛΟΣ ΝΙΚΟΛΑΟΣ
Υποναύαρχος Λ.Σ (ε.α)
