του Αυγουστίνου Καντιώτου
πρ. μητροπολίτου πρώην Φλωρίνης

Ο άνθρωπος, αγαπητοί μου, ο άνθρωπος, όπως είπαμε σε άλλη ομιλία, πρέπει να εργάζεται. Αλλ’ όσο δυνατός κι αν είναι, δεν μπορεί να δουλεύει συνέχεια χωρίς διακοπή κι ανάπαυση. Η εργασία πρέπει να διακόπτεται κι ο άνθρωπος ν’ αναπαύεται, ώστε να παίρνει καινούργιες δυνάμεις για να ξαναρχίζει τη δουλειά με νέα δύναμη και όρεξη. Και σ’ αυτό βοηθάει η Κυριακή και οι μεγάλες γιορτές που θέσπισε η Εκκλησία μας.
Ζωή χωρίς γιορτή μοιάζει με δρόμο που αναγκάζεται κανείς να τον βαδίσει χωρίς πουθενά να σταματήσει. Στους μεγάλους δρόμους υπάρχουν μέρη όπου σταματούν τ’ αυτοκίνητα, κατεβαίνουν οι επιβάτες, ξεκουράζονται λίγο, κι ύστερα συνεχίζουν το ταξίδι. Και η ζωή ένας δρόμος είναι, που σε πολλές περιπτώσεις είναι πολύ κουραστικός, κι ο άνθρωπος αισθάνεται την ανάγκη κάπου να ξεκουραστεί. Έτυχε ποτέ να περπατάς το καλοκαίρι με την πολλή ζέστη; Κουρασμένος καθώς είσαι, μόλις δεις κανένα δέντρο, κάθεσαι κι αναπαύεσαι κι ευλογείς τον Θεό και τον άνθρωπο που φύτεψε το δέντρο για ν’ αναπαύονται οι διαβάτες στην παχειά σκια του. Τέτοια δέντρα είναι κι οι γιορτές, που μας καλούν ν’ αναπαυθούμε λίγο, να θυμηθούμε τον Θεό, να δροσιστούμε από το αεράκι που φυσάει μέσ’ απ’ τα μυστικά δάση του Θεού, απ’ την αιώνια ζωή και μακαριότητα.
Δυστυχώς οι γιορτές δεν εκπληρώνουν το σκοπό για τον οποίον ορίστηκαν. Οι περισσότεροι δεν πατούν στην εκκλησία και δεν θυμούνται τον Θεό. Τις άγιες μέρες των γιορτών, αντί να τις αφιερώνουν στον Θεό, τις αφιερώνουν στον διάβολο, κι έτσι οι μέρες των γιορτών είναι οι πιο αμαρτωλές μέρες.Ρίξτε μια ματιά στη μέρα που γιορτάζει ένα χωριό. Στην εκκλησία λίγοι. Κι οι γυναίκες που τακτικά εκκλησιάζονται, τη μέρα εκείνη δεν εκκλησιάζονται. Είναι στο σπίτι και ετοιμάζουν φαγητά για τους ξένους. Οι δε ξένοι απ’ τα γειτονικά χωριά δεν έρχονται το πρωί για να εκκλησιαστούν στο ναό που γιορτάζει, αλλά υπολογίζουν πότε περίπου τελειώνει η εκκλησία και τότε έρχονται με αυτοκίνητα, με τρακτέρ, με τα πόδια, και πηγαίνουν στα σπίτια και τρώνε και πίνουν και μεθάνε. Στο χωριό φέρνουν και ντιζέζ και χορεύουν τους πιο έξαλλους χορούς. Καμιά ντροπή, καμιά σεμνότης. Πόσες φορές στις διασκεδάσεις αυτές οι άνθρωποι δεν έρχονται σε φιλονεικίες κι ακούγονται βλαστήμιες και γίνονται μαχαιρώματα και σκοτώνονται! Το βράδυ οι πιο πολλοί είναι μεθυσμένοι.
Έτσι περνάνε σε πολλά χωριά τη μέρα της γορτής της εκκλησιάς τους. Αλλ’ αυτό δεν είναι χριστιανική γιορτή. Είναι γιορτή διαβολική. Είναι από κείνες τις γιορτές που, όπως λέει ο προφήτης, μισεί ο Θεός. Αν πρόκειται έτσι να γιορτάζουν οι άνθρωποι τις γιορτές, καλύτερα είναι να δουλεύουνε και τις μέρες αυτές.
Αλλ’ εκεί που φαίνεται περισσότερο το ξεστράτημα των χριστιανών είναι οι γιορτές των Χριστουγέννων, της Πρωτοχρονιάς, των Θεοφανείων, του Πάσχα, και μάλιστα των Απόκρεων. Η Εκκλησία όρισε τις μέρες των Απόκρεων σαν μια προετοιμασία για τη Μεγάλη Σαρακοστή. Μας καλεί να θυμηθούμε ότι πλησιάζουν οι μεγάλες γιορτές της Χριστιανοσύνης, τα πάθη και η ανάσταση του Χριστού.
Κι οι χριστιανοί τι κάνουν; Τα αντίθετα από κείνα που παραγγέλλει η Εκκλησία. Ξεχνάνε πως είναι χριστιανοί, και ζούνε όχι σαν χριστιανοί αλλά σαν ζώα και χειρότερα ακόμα. Σαν να μη θέλουν να φαίνονται άνθρωποι, φοράνε τις Αποκριές μάσκες, κι άλλοι παρουσιάζονται σαν λύκοι, άλλοι σαν αρκούδες, άλλοι σαν μαϊμούδες και άλλοι φορούν κέρατα και παριστάνουν το διάβολο. Οι μάσκες τους σκεπάζουν το πρόσωπο και δεν μπορείς να διακρίνεις ποιός κρύβεται από κάτω. Απ’ το στόμα τους βγαίνουν αισχρολογίες. Μπαίνουν στα σπίτια και σε μερικά χωριά αρπάζουν ο,τι βρούνε στην αυλή του σπιτιού κι ανάβουν φωτιές και τα καίνε. Γυναίκα δεν μπορεί να περπατήσει στο δρόμο. Γέρος δεν μπορεί να πάει στο σπίτι του. Ακόμα και τους ιερείς του Υψίστου κοροϊδεύουν.
Αλλά δεν γιορτάζουν έτσι οι χριστιανοί. Όχι! Έτσι γιόρταζαν οι άνθρωποι στα παλιά χρόνια, προτού να ‘ρθει ο Χριστός στον κόσμο. Έτσι γιόρταζαν οι αρχαίοι πρόγονοί μας που δεν πίστευαν στον αληθινό Θεό. Οι ψεύτικοι θεοί που πίστευαν ήταν αισχροί και ανήθικοι, κι ήθελαν να γίνονται τέτοια στις γιορτές τους. Ο Βάκχος παραδείγματος χάριν, ο Θεός του κρασιού, ήθελε οι άνθρωποι να μεθάνε και μεθυσμένοι να τον λατρεύουν. Η Αφροδίτη, η θεά των αισχρών ερώτων, ήθελε να βλέπει τους ανθρώπους να πέφτουν στις αισχρές αμαρτίες και με τον τρόπο αυτό να τη λατρεύουν. Τέτοιοι θεοί τέτοια ήθελαν.
Αλλ’ ο Χριστός, ο αληθινός Θεός, ήρθε απ’ τα ουράνια στην αμαρτωλή γη, γεννήθηκε στη φάτνη και σταυρώθηκε για να καταργήσει την ειδωλολατρία και να διδάξει στον άνθρωπο την ανώτερη, την αγγελική ζωή. Κι όσοι πίστευαν στον Χριστό και βαπτίζονταν άφηναν όλα τα αίσχη, άλλαζαν ζωή και ζούσαν τη νέα χριστιανική ζωή. Οι χριστιανοί δεν είχαν πια καμιά σχέση με όσα έλεγαν και έκαναν στις γιορτές τους οι ειδωλολάτρες. Και πρέπει να ξέρουμε πως όσοι τις άγιες μέρες των γιορτών, και μάλιστα των Απόκρεων, λένε και κάνουν όσα είπαμε παραπάνω, αυτοί δεν πρέπει να λέγονται χριστιανοί, αλλ’ ειδωλολάτρες. Η Εκκλησία τους αφορίζει, δηλαδή τους διαγράφει απ’ τον κατάλογο των χριστιανών. Αυτό ορίζουν οι ιεροί Κανόνες, και μάλιστα ο 62ος Κανών της ΣΤ  Οἰκουμενικῆς Συνόδου. Όποιος αμφιβάλλει, ας ανοίξει το Πηδάλιο και ας δει εκεί ποιά αστροπελέκια θεϊκής οργής πέφτουν πάνω στα κεφάλια εκείνων που με ειδωλολατρικά λόγια και έργα προσβάλλουν και ατιμάζουν τις άγιες μέρες της Χριστιανοσύνης.
Από το βιβλίο «Κοινωνικαί πληγαί»

http://aktines.blogspot.com/2010/02/blog-post_12.html