«Οι δε ευθέως αφέντες το πλοίον και τον πατέρα αυτῶν ηκολούθησαν αυτώ»
(Ματθ. 4, 22)

Πέτρος και Ανδρέας, αδέλφια αγαπημένα, Ιάκωβος και Ιωάννης, αδέλφια και αυτοί αγαπημένα. Ζούσαν μιά ήσυχη ζωή στα χωριά τους. Τα χωριά τους ήταν κοντά σε μιά λίμνη, που ονομάζεται λίμνη της Γαλιλαίας. Η λίμνη αυτή γεμίζει από τα νερά, που χύνει σ’ αυτήν ο Ιορδάνης ποταμός. Είνε λίμνη πολύ όμορφη.

Τα χωριά, που στα χρόνια του Χριστού ήταν κτισμένα στις όχθες της λίμνης αυτής, ζούσαν από το ψάρεμα. Ψαράδες ήταν και ο Πέτρος, ο Ανδρέας, ο Ιάκωβος και ο Ιωάννης. Έρριχναν στη λίμνη τα δίχτυα τους, ψάρευαν τη νύχτα, και από τη δουλειά τους ζούσαν αυτοί και οι πατρικές τους οικογένειες. Μεροδούλι-μεροφάϊ. Ένας από τους τέσσερις , ο Πέτρος, ήταν έγγαμος. Φτωχοί άνθρωποι, απλοϊκοί και αγράμματοι. Ποτέ από το μυαλό τους δεν θα πέρασε η ιδέα, ότι μιά μέρα θα άλλαζαν επάγγελμα, θα πήγαιναν μακριά, στα πέρατα του κόσμου, για να φέρουν το φως της θεογνωσίας σε χιλιάδες ανθρώπους.

***

Αλλά μιά μέρα, ενώ οι τέσσερις αυτοί απλοϊκοί ψαράδες ασχολούνταν με την εργασία τους, άκουσαν μιά φωνή. Ήταν η φωνή του Κυρίου ημών Ιησού Χριστού. Τους καλούσε ν’ αφήσουν τη δουλειά τους, και να τον ακολουθήσουν. Και αυτοί; Αμέσως άφησαν τη δουλειά τους, άφησαν τα δίχτυα και τις βάρκες, ο Ιάκωβος και ο Ιωάννης άφησαν τον πατέρα τους, που ψάρευε μαζί τους, και ακολούθησαν τον Χριστό.

Αυτό που έκαναν οι τέσσερις ψαράδες, ν’ αφήσουν δηλαδή τη δουλειά τους και ν’ ακολουθήσουν το Χριστό, το θεωρείτε μικρό; Αλλά ποιός άνθρωπος, αγαπητοί μου, αφήνει τη δουλειά του, τους φίλους και τους συγγενείς, την ήσυχη ζωή, τη σιγουριά που έχει, για να πάη με έναν, που ούτε λεφτά έχει, ούτε θέσι και αξιώματα κοσμικά, ούτε και υποσχέσεις για υλικά πράγματα δίνει, αλλ’ αντιθέτως λέει, ότι όσοι μείνουν κοντά του θα υποφέρουν και θα διωχθούν από τον κόσμο. Εάν ήταν άλλοι στη θέσι τους και άκουγαν το Χριστό να τούς καλή, θα έφερναν χίλιες δυό αντιρρήσεις και δικαιολογίες για ν’ αποφύγουν την πρόσκλησι. Θα θεωρούσαν τρέλλα ν’ αφήση κανείς μιά ήσυχη ζωή και να τρέχη πίσω από έναν, που φτωχότερος από αυτόν δεν υπάρχει.

Αλλά οι τέσσερις ψαράδες της Γαλιλαίας, για τους οποίους μιλάει το σημερινό Ευαγγέλιο, στην πρόσκλησι του Χριστού δεν έφεραν καμμιά αντίρρησι. Έδειξαν μιά προθυμία αξιοθαύμαστη. Υπάκουσαν στη φωνή του Χριστού. Όλα τα άφησαν, τα δίχτυα και πλοία και φίλους και συγγενείς καί ό,τι άλλο πρόσωπο ή πράγμα αγαπούσαν στον κόσμο. Γι’ αυτούς έφτανε το ότι θα έμεναν κοντά στο Χριστό. Πλούτος τους ο Χριστός. Αδελφός τους, φίλος τους, πατέρας τους ο Χριστός. Χαρά τους και ευτυχία τους ο Χριστός. Και οι τέσσερις, όπως και οί άλλοι οκτώ που κάλεσε ο Χριστός, έμειναν κοντά του, εκτός από έναν, που τον πρόδωσε και βρήκε φρικτό τέλος. Όλοι πιστοί, όλοι υπάκουοι στο Χριστό. Υπάκουοι και στις εντολές του εκείνες, που το μυαλό του ανθρώπου δεν μπορεί να καταλάβη. Τί, ήταν μικρή καί εύκολη η εντολή του Χριστού, που τούς έλεγε να πάνε στα πέρατα του κόσμου και να κηρύξουν το ευαγγέλιο χωρίς κοσμική υποστήριξι; Κι όμως οι απόστολοι ξεκίνησαν για να εκτελέσουν την εντολή του Χριστού, και ήταν σαν πρόβατα μέσα σε κοπάδια πεινασμένων και αιμοβόρων λύκων. Και όλοι βρήκαν μαρτυρικό θάνατο. Φάνηκαν πιστοί και υπάκουοι μέχρι θανάτου. Πώς να μή θαυμάση κανείς την υπακοή τους, την παρρησία τους, την ανδρεία και αυταπάρνησί τους, την απέραντη αγάπη και αφοσίωσί τους στο Χριστό;

***

Αλλά κ’ εμείς, αγαπητοί, είμαστε μαθηταί του Χριστού. Είμαστε χριστιανοί. Από την ώρα που βαπτιστήκαμε φύγαμε από το βασίλειο του σατανά και γραφτήκαμε στον κατάλογο των ακολούθων του Χριστού. Δηλώσαμε με τον ανάδοχό μας, ότι δεν θα κάνουμε πιά το θέλημα του σατανά, αλλά θα κάνουμε το θέλημα του Χριστού. Θέλημα δικό μας δεν θα έχουμε. Τό θέλημα του Χριστού θα είνε παραπάνω απ’ όλα τα θελήματα τα δικά μας και των άλλων ανθρώπων. Απόλυτη υπακοή στο Χριστό χρωστάμε. Γιατί ό,τι εκείνος μας διατάζει είνε για το συμφέρον μας, το αιώνιο συμφέρον μας, και αλλοίμονο αν δεν υπακούσουμε και δεν εκτελέσουμε ό,τι μας συμβουλεύει και μας διατάζει ο Χριστός.

Και γεννιέται το ερώτημα. Υπακούμε οι σημερινοί χριστιανοί στο Χριστό;

Εκτελούμε το άγιό του θέλημα; Προτιμούμε το θέλημα του Χριστού από κάθε άλλο θέλημα; Κάνουμε αγώνα για να διαδοθή ο λόγος του και να επικρατήση το θέλημά του πάνω στη γη; Αν εξετάσουμε πως ζουν και πως πολιτεύονται οι σημερινοί χριστιανοί, θα δούμε, ότι αυτοί που υπακούνε στο Χριστό και εκτελούν τις άγιες εντολές του είνε λίγοι. Οι πιό πολλοί από τους σημερινούς χριστιανούς δεν εκτελούν το άγιό του θέλημα. Δεν τον ακολουθούν στο δύσκολο δρόμο της πίστεως και της αρετής. Άλλους οδηγούς έχουν. Άλλους δρόμους βαδίζουν. Ακολουθούν οδηγούς, βαδίζουν δρόμους, που θα τους φέρουν στην καταστροφή. Τώρα βέβαια τους φαίνεται, ότι ο δρόμος που ακολουθούν είνε δρόμος ευχάριστος και ασφαλής. Ο σατανάς τους ξεγελά, κι αυτοί τον πιστεύουν….

Οι σημερινοί χριστιανοί δεν υπακούνε στο Χριστό. Κάνουν ό,τι τους αρέσει. ΄Ο,τι αρέσει στη σάρκα τους, στις αμαρτωλές τους επιθυμίες. Θεωρούν τις εντολές του Χριστού ακατόρθωτες για την εποχή μας και κάνουν δικούς τους νόμους. Νόμους, που είνε αντίθετοι με το γνήσιο πνεύμα του Ευαγγελίου. Θέλετε παραδείγματα; Ο Χριστός έχει θέσει νόμο τη νηστεία. Ο ίδιος νήστεψε στην έρημο την πιό αυστηρή νηστεία. Νήστεψε σαράντα (40) μέρες. Δεν έφαγε και δεν ήπιε. Και η Εκκλησία, που συνεχίζει το έργο του, ώρισε οι χριστιανοί να νηστεύουν. Να νηστεύουν ωρισμένες μέρες. Να νηστεύουν Τετάρτη και Παρασκευή. Να νηστεύουν τη Μεγάλη Τεσσαρακοστή, τη νηστεία των Χριστουγέννων, τη νηστεία των Αγίων Αποστόλων, τη νηστεία του Δεκαπενταυγούστου. Τι πρέπει να κάνουν οι πιστοί; Να υπακούνε στην εντολή της νηστείας. Υπακούνε; Τηρούν τίς νηστείες; Άλλοτε όλα τα σπίτια του χωριού νήστευαν, και μόνο οι άρρωστοι δε νήστευαν. Τώρα λίγοι δυστυχώς είνε εκείνοι πού νηστεύουν Τετάρτη και Παρασκευή.

Μιά εντολή, την εντολή της νηστείας αναφέραμε, και είδαμε πόσο σήμερα περιφρονείται και καταπατείται. Ν’ αναφέρουμε κι άλλες εντολές; Το ίδιο δυστυχώς συμβαίνει και με τις άλλες εντολές του Κυρίου. Δυστυχώς ο άνθρωπος γίνεται αντάρτης, σηκώνει υπερήφανα το κεφάλι, και το σκουλήκι λέει στο Θεό· «Δεν υπακούω. Θα κάνω ό,τι θέλω. Θεός είμαι εγώ, και κάνω δικούς μου νόμους. Οι δικοί σου νόμοι πάλιωσαν πιά… Άφησέ με ήσυχο».

Ω της υπερηφανείας! Ω της αποστασίας! Ω της ανυπακοής του ανθρώπου στον ουράνιο Πατέρα! Αλλ’ όπως βαδίζει ο άνθρωπος, δεν υπάρχει καμμιά αμφίβολία ότι θα σκοντάψη και θα σπάση τα μούτρα του. Τα έσπασε πολλές φορές. Θα τα σπάση και πάλι. Δυό παγκόσμιοι πόλεμοι δεν του έβαλαν μυαλό. Πότε άραγε θα μάθη, ότι η υπακοή στο Χριστό είνε ζωή, και η ανυπακοή στο Χριστό είνε θάνατος;

***

Άγιοι Απόστολοι! Σεις, που δείξατε υπακοή στο Χριστό και κάνατε ό,τι ο Χριστός σας διέταξε, και χάριν της υπακοής στο θέλημά του και το αίμα σας εχύσατε, πρεσβεύετε στο Χριστό, να δώση και σ’ εμάς υπακοή στο θέλημά του. Να προτιμούμε το θάνατο, παρά να παραβούμε μία από τις εντολές του.

(†) ἐπίσκοπος Αὐγουστῖνος-

Πηγή: (Από το βιβλίο: Επισκόπου Αυγουστίνου Ν. Καντιώτου, Μητροπολίτου Πρ. Φλωρίνης: Κυριακή. Σύντομα κηρύγματα επί των Ευαγγελικών περικοπών. Έκδοσις Ορθοδόξου Ιεραποστολικής Αδελφότητος «Ο Σταυρός»), Ορθόδοξη Πορεία