Σήμερα, ἀγαπητοί μου, τὸ ἱερὸ εὐαγγέλιο διηγεῖται ἕνα θαῦμα . Λάθος κάνεις, θὰ πῆτε· δὲν ἀκούσαμε θαῦμα. Κι ὅμως ἐπιμένω· τὸ σημερινὸ εὐαγγέλιο διηγεῖται ἕνα ἀπὸ τὰ μεγαλύτερα θαύματα τοῦ Χριστοῦ. Ποιό εἶν᾿ αὐτό;

«Ἀποκριθεὶς δὲ ὁ Ἰησοῦς εἶπεν· Οὐχὶ οἱ δέκα ἐκαθαρίσθησαν; οἱ δὲ ἐννέα ποῦ;» (Λουκ. 17,17)

Ἐκεῖ, ἀγαπητοί μου, ποὺ σβήνει ἕνα ἀστέρι, ἐκεῖ ὁ Θεὸς ἀνάβει ἕναν ἥλιο. Αὐτὸ δὲν γίνεται κάθε πρωὶ στὸν φυσικὸ οὐρανό; Τελευταῖο λαμπρὸ ἀστέρι ποὺ φαίνεται στὴν ἀνατολὴ εἶνε ὁ αὐγερινός· σὲ λίγο ὅμως, μὲ τὴν ἀνατολὴ τοῦ ἥλιου, τὸ φῶς τοῦ αὐγερινοῦ σβήνει, γιατὶ τὸ καλύπτει ὁ ἥλιος μὲ τὸ ἀσυγκρίτως ἰσχυρότερο φῶς του. Αὐτὸ λοιπὸν ποὺ βλέπουμε στὸν φυσικὸ οὐρανὸ εἶνε μιὰ εἰκόνα, γιὰ νὰ ἐννοήσουμε καὶ αἰσθανθοῦμε αὐτὰ ποὺ παρατηροῦμε τώρα στὸν πνευματικὸ οὐρανὸ μὲ τὶς ἑορτὲς τῆς Ἐκκλησίας μας.

Σήμερα, ποὺ ἀκόμα βρισκόμαστε στὶς πρῶτες ἡμέρες τοῦ νέου ἔτους, θὰ μοῦ ἐπιτρέψε τε νὰ ἐξετάσουμε μαζὶ πρακτικὰ τὸ ἑξῆς σοβαρὸ πρόβλημα ποὺ ἀντιμετωπίζει ὁ ἄνθρωπος. Ἡ ζωὴ αὐτὴ ποὺ ζοῦμε ἔχει νόημα καὶ σκοπό, ἢ μήπως ἔτσι ἄσκοπα βρισκόμαστε ἐδῶ; Τί εἶνε αὐτὴ ἡ ζωή; τί νόημα ἔχει; ποιό τὸ χρέος μας;

Εἴμαστε, ἀγαπητοί μου, μικροὶ καὶ ἁμαρτωλοί· αὐτὴ εἶνε ἡ ἀλήθεια, εἴτε θέλουμε νὰ τὸ παραδεχθοῦμε εἴτε ὄχι. Ἡ φιλαυτία, βλέπετε, ἐξιδανικεύει τὶς ἀτέλειές μας καὶ ἐξωραΐζει τὶς ἀσχημίες μας. Καὶ ἐδῶ βρίσκεται ἡ αἰτία πού, ἐνῷ εἴμαστε μικροὶ καὶ ἁμαρτωλοί, δὲν τὸ συναισθανόμαστε ὅσο θὰ ἔπρεπε.

Κάποιος ἀπὸ τὴν ἀρχοντικὴ τάξι τῶν φαρισαίων, ὅπως ἱστορεῖ ὁ ἱερὸς εὐαγγελιστής, εἶχε καλέ σει, ἡμέρα Σάββατο, τὸν Κύριό μας νὰτοῦ κά νῃ τὸ τραπέζι (βλ. Λουκ. 14,15). Ὁ Χριστός, παρ ̓ὅλο ποὺ ἐγνώριζε ὅ τι οἱ διαθέσεις τῶν φαρισαίων δὲν εἶνε ἀγαθές, ὅτι παρατηροῦν κάθεκίνησί του ζητώντας ἀφορμὴ νὰ τὸν κατηγορήσουν, ἐν τούτοις δὲν ἐπρόβαλε κάποια πρόφασι γιὰ ν ̓ ἀρνηθῇ τὴν πρόσ κλησι, ἀλλὰ πῆ γε.

Μιὰ γυναῖκα θεραπεύεται τὴν ἡμέραν τοῦ Σαββάτου

«Ὁ δὲ εἶπε· Κύριε, ἵνα ἀναβλέψω. καὶ ὁ Ἰησοῦς εἶπεν αὐτῷ· Ἀνάβλεψον· ἡ πίστις σου σέσωκέ σε. καὶ παραχρῆμα ἀνέβλεψε» (Λουκ. 18,41-42)

Ζοῦμε, ἀγαπητοί μου, σὲ ἡμέρες πονηρές. Τὸ ἔργο τοῦ κηρύγματος τοῦ εὐαγγελίου εἶνε δύσκολο. Στὰ παλιὰ τὰ χρόνια λίγα ἔλεγε ὁ παπᾶς καὶ οἱ Χριστιανοὶ σὰν τὴ διψασμένη γῆ ῥουφοῦσαν τὰ λόγια του. Σήμερα οἱ ἄνθρωποι ἔχουν ἀπαιτήσεις, εἶνε μορφωμένοι. Θέλουν φιλοσοφίες καὶ κοινωνιολογίες μὲ γλῶσσα εὐγενῆ, ὄχι μὲ λέξεις ποὺ σοκάρουν.

Ὁ ἄνθρωπος, ἀγαπητοί μου, κάθε ἄνθρω­πος, ὁπουδήποτε καὶ ἂν κατοικῇ καὶ ὅ­ποια γλῶσσα καὶ ἂν λαλῇ καὶ ὅ,τι μόρφωσι κι ἂν ἔχῃ, δὲν εἶνε τώρα ὅπως βγῆκε ἀπὸ τὰ χέ­ρια τοῦ Δημιουργοῦ. Μὴ σᾶς φαίνεται παράξε­νο αὐτό. Διότι στὰ ἔγκατα τῆς ὑπάρξεώς μας συ­ν­­έ­βη κάποτε ἕνας φοβερὸς σεισμός, τὸ λε­γόμενο προπατορικὸ ἁμάρτημα, ποὺ ἔ­φθει­ρε τὴν ἀνθρωπίνη φύσι. Μέσα μας ὑπάρχει τὸ κα­­κό, τὸ μικρόβιο τῆς διαφθορᾶς. Ὅπως ἡ χελώνα ὅ­που κι ἂν πάῃ φέρνει μαζὶ τὸ καύκαλό της, κατὰ παρόμοιο τρόπο καὶ ὁ ἄνθρωπος, ὅ,­τι κι ἂν κάνῃ, φέρνει μαζί του τὴν κακία, τὰ πάθη καὶ ἐλαττώματά του, ποὺ εἶνε πολλά.