Στις καθημερινές και μη εορτάσιμες ακολουθίες διαβάζουμε στο τέλος του Όρθρου την Μικρή Δοξολογία. Η Μικρή Δοξολογία διαβάζεται επίσης και το βράδυ στο Απόδειπνο. Με απασχολεί εδώ και πολύν καιρό ένα σημείο αυτής της Δοξολογίας, στο οποίο ζητώ και την συνδρομή των ειδικών, για να με διορθώσουν, αν σφάλλω στους συλλογισμούς μου.
Διαβάζουμε στον Όρθρο: «Καθ' ἑκάστην ἡμέραν εὐλογήσω Σε καὶ αἰνέσω τὸ ὄνομά Σου εἰς τὸν αἰῶνα καὶ εἰς τὸν αἰῶνα τοῦ αἰῶνος». Ενώ παρακάτω λέει: «Καταξίωσον, Κύριε, ἐν τῇ ἡμέρα ταύτῃ, ἀναμαρτήτους φυλαχθῆναι ἡμᾶς.
Επίσης διαβάζουμε στο Απόδειπνο: «Καθ' ἑκάστην εσπέραν εὐλογήσω Σε καὶ αἰνέσω τὸ ὄνομά Σου εἰς τὸν αἰῶνα καὶ εἰς τὸν αἰῶνα τοῦ αἰῶνος». Ενώ παρακάτω λέμε: «Καταξίωσον, Κύριε, ἐν τῇ νυκτί ταύτῃ, ἀναμαρτήτους φυλαχθῆναι ἡμᾶς».
Το ερώτημα που τίθεται είναι το εξής: Αν πρέπει να λέμε στο Απόδειπνο: «Καθ' ἑκάστην εσπέραν …», τότε γιατί να μην λέμε στον Όρθρο: «Καθ' ἑκάστην πρωΐαν», αφού και η εσπέρα και το πρωί (και η μεσημβρία) αποτελούν μέρη της ημέρας, σύμφωνα και με αγιογραφικά αλλά και υμνολογικά τεκμήρια;
Για να μην μακρηγορώ, καταθέτω την γνώμη μου, δεχόμενος αναντιρρήτως κάθε άλλη άποψη:
Σ΄ αυτόν τον στίχο το «ημέραν» έχει την έννοια του όλου εικοσιτετραώρου, δηλαδή του «αδιαλείπτως προσεύχεσθαι». «Κάθε μέρα, ασταμάτητα, δίχως διάλειμμα, αδιαλείπτως θα προσεύχομαι και θα δοξάζω το όνομά σου». Τοιουτοτρόπως, αυτό αποτελεί και εφαρμογή της αποστολικής προτροπής: «ἀδιαλείπτως προσεύχεσθε». (Α΄ Θεσ. 5,17)
Επιτατικώς δε λειτουργεί προς αυτήν την κατεύθυνση και η συνέχεια του στίχου: «…και αινέσω το όνομά σου εις τον αιώνα και εις τον αιώνα του αιώνος». Τουτέστι και πάλιν, αδιαλείπτως!
Στον παρακάτω στίχο δε, στο : «Καταξίωσον Κύριε…» διαφοροποιείται η σημασία της λέξης και η μεν «ημέρα» εννοεί όσο θα διαρκεί το φως, η δε «νύκτα» όσο θα διαρκεί το σκοτάδι.
Συνοψίζοντας εντέλει, νομίζω πως το «Καθ΄ ἑκάστην ἡμέραν» δεν πρέπει να επιδέχεται οποιαδήποτε αλλαγή. Εξάλλου, δεν μπορεί να αρνηθεί εύκολα κάποιος πως δεν αναπαύει περισσότερο αυτή η εκδοχή.
Σάββας Ηλιάδης - ΑΜΑΣΕΥΣ
