Όλα έχουν σημασία μέσα στην Αγ. Γραφή. Ασφαλώς το περιεχόμενο, σαφώς και η διατύπωση και κανένας δεν δικαιούται να αυθαιρετεί ούτε στο ένα ούτε στο άλλο νομίζοντας ότι έτσι καλύτερα θα φανεί η θεία αλήθεια.
Δυστυχώς όμως η νεοορθοδοξία και μεταπατερικός θεολογικός λόγος συνεχίζουν να φυτεύουν προσωπικές απόψεις στο γεγονός της Ορθοδόξου Εκκλησίας σε συνέδρια και δημοσιεύσεις τους. «Η Εκκλησία, λέγουν, είναι ένας μεγἀλος ποταμός ζωής και δυνάμεως. Να χαρούμε την ελευθερία και τη ζωή και ο ένας τον άλλο…» Χαίρω πολύ! «Τάδε έφη» πρόσφατα εισηγητής Συνεδρίου.
Άλλο ποταμός όμως κι άλλο χείμαρρος. Η Εκκλησία δεν είναι ούτε θολός χείμαρρος ούτε «φρέαρ συντετριμμένον» και εκείνο το οποίο πρέπει να προσέξουμε είναι πως η Εκκλησία μας δρά και κινείται απέναντι στο θείο λόγο.
Ξέρουμε την αλήθεια ότι κάθε συγγραφέας της Αγίας Γραφής διατηρεί το ύφος του και την προσωπικότητά του. Αλλά και η Εκκλησία μας αιώνες τώραδιατηρεί με απέραντο σεβασμό πάνω στην Αγία Τράπεζα και την καρδιά της «πάντα ρήματα ταύτα», όπως και η Παναγία μας (Λουκ. Β΄ 51).
Έτσι ακριβώς κινείται η Εκκλησία και μετά μέσα στους αιώνες προσέχοντας τη διατύπωση και διαχωρίζοντας:
το ομοιούσιος από το ομοούσιος
το γεννητός από το γενητός
το filioque στο Σύμβολο της Πίστεως.
Κι όχι μόνο αυτά. Αλλά:
Αιώνες τώρα χρησιμοποιεί το κείμενο τη Κωνσταντινουπόλεως της Κ. Διαθήκης, έστω κι αν έχει κάποια ορθογραφικά σφάλματα.
1700 χρόνια δεν αλλάζει τη γλώσσα της θείας Λειτουργίας.
Χρησιμοποιεί την μετάφραση των οβ΄ έστω κι αν το Μασωριτικό κάποτε λέγει άλλα, διότι σέβεται τη θεοπνευστία της μεταφράσεως και δεν αφήνει περιθώρια σε αιρετικούς ακροβατισμούς. Και δικαιώνεται τελικά, διότι τα κείμενα του Κουμράν συμφωνούν περισσότερο με τους οβ΄ παρά με το μασωριτικό.
Είναι λοιπόν πολύ τολμηρό να σχετικοποιήσουμε την έννοια της θεοπνευστίας της Αγίας Γραφής υποτάσσοντας αυτή στην προσωπική άποψη, στην πολιτική ανάγκη, σε μια νοσηρή περί έρωτος διδασκαλία του σύγχρονου νικολαϊτισμού, στην ιστορία της εποχής και στις κομματικές ή σπουδαστικές προϋποθέσεις ενός εκάστου θεολόγου.
Αλλαγές, δηλ. οικονομία, μπορεί να κάνει μόνο η Αγία Γραφή, οι άγιοι Απόστολοι και η Εκκλησία με τη συμφωνία των Πατέρων. Η Αγία Γραφή και η Εκκλησία ερμηνεύουν την Αγ. Γραφή.
Οικονομία όμως δεν σημαίνει παραβίαση επ΄ ουδενί του Κανόνος της Αγ. Γραφής κατοχυρωμένου οικουμενικώς και συνοδικώς και με τον οποίο πορεύεται αιώνες τώρα η Ορθόδοξη Εκκλησία. Κανόνας της Αγίας Γραφής απαραβίαστος σημαίνει αμετάβλητος ο αριθμός των βιβλίων, αναλλοίωτο το περιεχόμενό τους και απείραχτη η διατύπωσή τους. Διαφορετικά θα γίνουμε προτεστάντες με πολλές παραφυάδες και ερμηνείες αφαιρώντας ακόμη και δεκάδα βιβλίων από την Αγ. Γραφή.
Έχουμε ποτέ ακούσει γιατί ο Ευαγγελιστής άγιος Λουκάς δεν αναφέρει την προσκύνηση των Μάγων; Λοιπόν, ας το ακούσουμε: ο Ευαγγελιστής Λουκάς δεν αναφέρει τους τρείς Μάγους για να μη τονίσει την ευσέβεια της αριστοκρατίας !!! Αυτό ελέχθη σε Πανελλήνιο Συνέδριο, πρόσφατα, από θεολόγο εισηγητή και διευθυντή θεολογικού γνωστού περιοδικού. Το ερώτημα όμως τώρα είναι, γιατί αναφέρει την προσκύνηση των μάγων ο Ευαγγελιστής Ματθαίος (Ματθ. Β΄ 1); Προφανώς, σύμφωνα με το παραπάνω σκεπτικό, για να «τονίσει» την ευσέβεια της αριστοκρατικής τάξεως !!! Δηλ. η πάλη των τάξεων καλά κρατεί.
Έχουμε ακούσει για την «σφήνα» του Μελχισεδέκ; Πως δηλ. παρεισέφρυσε το σχεδόν «μυθικό» αυτό πρόσωπο στη διήγηση της Παλαιάς Διαθήκης; Ναι, είναι ανεξήγητο! Και αυτό ελέχθη, χωρίς να γίνει καμμία αναφορά στον Μεγάλο Αρχιερέα Χριστό, του Οποίου προτύπωση αποτελεί ο Μελχισεδέκ, ο «βασιλεύς Σαλήμ» και στον οποίο πρόσφερε θυσία ο Πατριάρχης Αβραάμ, ακριβώς για να φανερωθεί η υπεροχή της Μοναδικής και Ανεπανάληπτης Αρχιερωσύνης του Κυρίου μας (Εβρ. κεφ. Ζ΄)
Έχουμε ακούσει ότι ο Θεός αλλιώς ομιλεί στον Κινέζο, αλλιώς στον Ασιάτη, διαφορετικά στον Αφρικανό και στον Σημίτη, ανάλογα με το κοσμοείδωλο του λαού και της εποχής; Δηλ. ελέχθη, ότι ο Θεός λέγει αλήθειες και νοήματα, γενικά, και η διατύπωση διαφέρει ανάλογα με το λαό. Πχ. στους σημίτες ο Χριστός ομιλεί με παραβολές, γιατί έτσι καταλάβαιναν και θυμόντουσαν καλύτερα, μιας και είχαν στεγανή μνήμη. Στους Έλληνες αλλιώς θα μιλούσε, φιλοσοφικά. Να, ο απόστολος Παύλος δεν είπε παραβολές στην Πνύκα…
Ερωτήματα που ανακύπτουν: Πόσο διαφορετική θα μπορούσε να ήταν η διατύπωση των Δέκα Εντολών παραδείγματος χάριν από φυλή σε φυλή; Η διήγηση της Δημιουργίας και της πτώσεως των πρωτοπλάστων, ο Κατακλυσμός, η καταστροφή των Σοδόμων και των Γομόρρων, ο Πύργος της Βαβέλ, η ιστορία του Ιωνά, πως αλλιώς θα μπορούσαν να διατυπωθούν;
Μπορούμε με υποθέσεις να κάνουμε θεολογία, ερμηνεία και μετάφραση των ιερών κειμένων, κόβοντας και ράβοντας γεγονότα, λόγους, ρήματα και διατυπώσεις, τη στιγμή που όλα αυτά της Π. Διαθήκης αναφέρονται αυτούσια και στην Καινή Διαθήκη διά στόματος μάλιστα του Κυρίου; Δεν θα μας τα ξεκαθάριζε τα πράγματα ο Κύριος, αν ήταν διαφορετικά; Μπορούμε εμείς να βάζουμε τέτοιες συντεταγμένες χώρου και χρόνου όσον αφορά στην διατύπωση στον αθάνατο λόγο του Θεού;
Η διατύπωση δηλαδή δεν εμπεριέχεται μέσα στη Θεοπνευστία της Βίβλου; Μπορούμε να αυθαιρετούμε και να εγείρουμε διαφορετικές ενδεχομένως διηγήσεις κατά τόπους; Τότε:
Γιατί οι Προφήτες λένε : «Τάδε λέγει Κύριος…»;
Γιατί ο Χριστός μας λέγει στην παραβολή του Πλουσίου και του Λαζάρου ότι κάτω στη γη έχουμε – τότε - τον Μωσέα και τους προφήτες; (Λουκ. ιστ΄ 29-31)
Γιατί περιχαρής αναφωνεί ο Φίλιππος στον Ναθαναήλ ότι «όν έγραψε Μωύσης εν τω Νόμω και οι Προφήτες, ευρήκαμεν, Ιησούν…;» (Ιωάν. Α΄46)
Γιατί στον πλούσιο νεανίσκο ο Χριστός λέγει να εφαρμόσει τις εντολές του Νόμου; (Ματθ. Ιθ΄ 17-19)
Γιατί ο Χριστός μας λέγει ότι δεν καταργεί τον νόμο και τους προφήτες, αλλά τους συμπληρώνει και ότι «ιώτα εν και μη κεραία ου μη παρέλθη από του νόμου έως αν πάντα γένηται» (Ματθ΄ ε΄ 17-19) και ότι «ο ουρανός και η γη παρελεύσονται, οι δε λόγοι μου ου μη παρέλθωσι;» (Ματθ. Κδ΄35)
Ο ίδιος ο Χριστός δε λέγει ότι θα πρέπει οι μαθητές του να πάνε σε όλο τον κόσμο και να μαθητεύσουν «πάντα τα έθνη διδάσκοντες αυτούς πάντα όσα ενετειλάμην υμίν;» Μάλιστα «βαπτίζοντες αυτούς εις το όνομα του Πατρός και του Υιού και του Αγ. Πνεύματος» (Ματθ. κη΄ 18-20).
Αν οι παραβολές ήταν κατάλληλες μόνο για τους Εβραίους, τι άλλο θα βάλουμε στη θέση τους μιλώντας στους διαφόρους βορείους και νοτίους, δυτικούς και ανατολικούς λαούς; Κι όμως. Με βάση αυτές τις παραβολές και τις εντολές έγραψαν οι Έλληνες Πατέρες της Εκκλησίας ωραιότατες ομιλίες και ελκύονται στην πίστη σήμερα λευκές ψυχές «έτοιμες προς θερισμόν ήδη» και ολόκληρες φυλές ανεβαίνουν στον ουρανό στις ιεραποστολικές εκκλησίες σε όλα τα μήκη και τα πλάτη της γης.
Τι νόημα έχει τότε ο λόγος «σήμερον εάν της φωνής αυτού ακούσητε, μη σκληρύνητε τας καρδίας ημών ως εν τω παραπικρασμώ»… στην έρημο «όπου οι πατέρες σας που δεν άκουσαν την φωνήν του Πατρός την δια του Μωϋσέως εκφερομένην και άφησαν τα πτώματά τους εκεί επί τόπου…» (Εβρ. Γ΄ 15);
Ελέχθη ότι ο Παύλος στην Αθήνα δεν είπε παραβολές. Σωστό. Αλλά ο Παύλος δεν μιλούσε ποτέ και πουθενά με παραβολές. Έξάλλου έκανε ό, τι ακριβώς του είπε ο Κύριος στη Δαμασκό: «να βαστάξει το όνομα του Χριστού και να κηρύξει μετάνοια σε όλα τα έθνη» (Πράξ. θ΄15 & ιζ΄ 30).
Με άλλα λόγια σμικραίνουμε πολύ την έννοια της θεοπνευστίας της Αγίας Γραφής, με τη θεωρία και το ιδεολόγημα, ότι ο Θεός λέγει με την άκτιστη χάρη του κάποιες αλήθειες, νοήματα, στους προφήτες και αυτοί διαλέγουν την όποια διατύπωση. Πόση χαλαρότητα και ιδιοτροπία μπορεί να χωρέσει άραγε αυτή θέση! Να αυθαιρετεί δηλ. ο καθένας ξεκινώντας άλλος από πολιτικές ή προσωπικές και άλλος από κοινωνικές αφετηρίες και προϋποθέσεις…
Η θεοπνευστία είναι έμπνευση, είναι όμως και επιστασία, γι αυτό η Αγία Γραφή δεν έχει αντιφάσεις. Η έμπνευση και η επιστασία αφορούν και στα δύο: στο περιεχόμενο και στη διατύπωση. Γι αυτό δεν κατήργησε ο Χριστός τα παλαιά, αλλά τα συμπλήρωσε. Γι αυτό και η Καινή διαθήκη δέχεται τα της Παλαιάς έτσι ακριβώς, όπως γράφτηκαν και έχουμε την επαλήθευση των προφητειών.
Ο ίδιος ο Χριστός λέγει ότι «Μωϋσής περί εμού έγραψεν» (Ιωάν. Ε΄46). Γι αυτό όσα είναι αλληγορούμενα μας τα λέγει (Γαλ. Δ΄21-26) και όσα καταργούνται πάλι η Γραφή μας τα λέγει (Β΄Κορ. Γ΄ 7, 14) και (Εβρ. Η΄13).
Ασφαλώς και δεν εγκυβωτίζεται ο Θεός σε μια ανθρώπινη λαλιά, διότι είναι οξυτέρα – και πλατυτέρα και ανωτέρα και βαθυτέρα - της φωνής Του η ενέργεια, αλλά ποτέ δεν παραθεωρείται η διατυπωθείσα εν αγίω Πνεύματι φωνή του Θεού.
Τι λέγει ο Πέτρος; «Ότι οι προφήται, άγιοι άνθρωποι, υπό αγίου πνεύματος φερόμενοι ελάλησαν…», όχι μόνο έμαθαν μέσα τους μυστικά, αλλά και «ελάλησαν» (Α΄Πέτρ. Α΄10 & Β΄Πέτρ. Α΄21).
Τι λέγουν οι μαθητές στο Χριστό; «ρήματα ζωής αιωνίου έχεις» (Ιωάν. Στ΄68). Και ο Χριστός: «ο λόγος ο σός αλήθεια εστί» (Ιωάν. Ιζ΄ 17), όχι μόνο ο νούς, ή τα νοήματα, αλλά και ο λόγος.
Μπορεί ασφαλώς ο απόστολος Παύλος να χρησιμοποιεί τους θύραθεν ποιητές, μπορεί ο άγιος Ιωάννης ο θεολόγος να χρησιμοποιεί φιλοσοφικούς όρους για τον Υιό και Λόγο του Θεού, ποτέ όμως δεν παραθεωρούν τον αθάνατο λόγο του Χριστού και δεν τον παραχαράσσουν και δεν τον ξεχνούν με μια δήθεν δυναμική ερμηνεία.
Μάλιστα ο Παύλος θεωρεί απαραίτητο και το λέγει, το γνωστό λόγιο του Χριστού που δεν εμπεριέχεται στην Επί του Όρους Ομιλία του Κυρίου κατά λέξιν:«μακάριόν εστι διδόναι μάλλον η λαμβάνειν» (Πράξ. Κ΄ 35). Δεν έφταναν δηλ. όλα τα άλλα περί ελεημοσύνης που μας λέγει ο Χριστός στην επί του Όρους Ομιλία Του; Κι όμως χρειαζόταν κι αυτό ακριβώς έτσι διατυπωμένο από τον Παύλο!!!
Ο απ. Παύλος επίσης παραδίδει ακριβώς το Μυστήριον της Θείας Κοινωνίας που παρέλαβε (Α΄Κορ. ιβ΄23-32) και ο απ. Πέτρος μας ομιλεί επακριβώς για την Μεταμόρφωση και της φωνής του Πατρός που ήκουσαν οι αυτόπτες και αυτήκοοι μάρτυρες μαθητές. (Β΄ Πέτρ. Α΄16-19). Αυτά δεν αλλάζουν ποτέ. Ούτε τα είδη της θείας Ευχαριστίας, ούτε τα λόγια, ούτε ο λόγος του Πατρός στή βάπτιση και τη Μεταμόρφωση.
Για να καταλάβουμε την αξία και της διατυπώσεως και την έννοια της θεοπνευστίας θα αναφέρουμε μερικά παραδείγματα:
- Το «αμήν λέγω σοι, σήμερον μετ΄ εμού έση εν τω παραδείσω», αλλάζει τελείως και μάλιστα κατά τρόπο χιλιαστικό, από μια απλή και μόνο μετάθεση του κόμματος (Λουκ. κγ΄ 43).
- Το ίδιο και στην αρχή του Ευαγγελίου του Ιωάννου: ένα ιώτα που βάζουν οι χιλιαστές στο «θεός ήν ο λόγος» και το μεταβάλλουν σε «θείος», προσδίδεται απλή θεϊκότητα και όχι θεότητα στον Χριστό μας (Ιωάν. Α΄1).
- «Ο Κύριός μου και ο Θεός μου» του Θωμά, γίνεται απλό επιφώνημα, «θεέ και Κύριε», για τους αιρετικούς, αν αφαιρέσουμε την αντωνυμία «αυτώ» (Ιωάν. Κ΄28).
- Ακόμη και η θέση των κειμένων παίζει το ρόλο της : (Ιω. Κ΄28), «ο Κύριός μου και ο Θεός μου», (Πράξ. κ΄28): «Την εκκλησίαν περιεποιήσατο ο Θεός δια του τιμίου του αίματος». Έχουμε εδώ δύο αξιολογότατα ρητά για την θεότητα του Χριστού.
- Ο Παύλος λέγει ότι δεν εβάπτισε ουδένα, αμέσως όμως στη συνέχεια το επιστατούν άγιο Πνεύμα του υπενθυμίζει και λέγει, «εβάπτισα και τον Στεφανά οίκον» (Α΄ Κορ. Α΄15-16).
Τώρα λοιπόν κρατάμε στα χέρια την Αγ. Γραφή. Τι προτείνουμε στους χριστιανούς: να δέχονται τη διατύπωση ή όχι. Να δέχονται εναλλακτικές ερμηνείες; Να αυτοσχεδιάζουν; Μήπως οι ιερείς έχουν το δικαίωμα της εναλλακτικής χρήσεως; Καταλαβαίνουμε λοιπόν ότι μπαίνουμε σε ένα φαύλο και αδιέξοδο κυκεώνα προστεσταντικής νοοτροπίας και πρακτικής;
Ναι είναι η Εκκλησία ζωντανός ποταμός δυνάμεως και ελευθερίας. Ποικίλα και διάφορα τα χαρίσματα και οι διακονίες μέσα στην Εκκλησία και η δύναμη του Θεού της Αγάπης και της Μετανοίας δύναται «να εγείρει από γης πτωχό και από κοπρίας να ανυψοί πένητα», αλλά έχουμε και μια τρομερή ευθύνη για την παράδοση.
Ο άγιος Μάρκος ο Ευγενικός ζητεί να στοιχήσουμε οι πάντες στην παράδοση των 8 πρώτων αιώνων και των 7 αγίων οικουμενικών συνόδων και να μη προσθέσουμε τίποτε σε όσα θέσπισαν οι πατέρες: Τι λέμε στο Συνοδικό της Κυριακής της Ορθοδοξίας «επόμενοι τοις αγίοις Πατράσιν;»
“Οἱ Προφῆται ὡς εἶδον, οἱ Ἀπόστολοι ὡς ἐδίδαξαν, ἡ Ἐκκλησία ὡς παρέλαβεν, οἱ Διδάσκαλοι ὡς ἐδογμάτισαν, ἡ Οἰκουμένη ὡς συμπεφώνηκεν, ἡ χάρις ὡς ἔλαμψεν, ἡ ἀλήθεια ὡς ἀποδέδεικται, τὸ ψεῦδος ὡς ἀπελήλαται, ἡ σοφία ὡς ἐπαρρησιάσατο, ὁ Χριστὸς ὡς ἑβράβευσεν.
Οὕτω φρονοῦμεν, οὕτω λαλοῦμεν, οὕτω κηρύσσομεν Χριστόν τὸν ἀληθινὸν Θεὸν ἡμῶν.
Αὕτη ἡ πίστις τῶν Ἀποστόλων, αὕτη ἡ πίστις τῶν Πατέρων, αὕτη ἡ πίστις τῶν Ὀρθοδόξων, αὕτη ἡ πίστις τὴν Οἰκουμένην ἐστήριξεν».
Τι λέγει επίσης ο θείος λόγος:
«Επί τινα επιβλέψω ει μή επί τον ταπεινόν και ησύχιον και τρέμοντα τους λόγους μου» (Ησ. ξστ΄ 2).
Τι είπε ο Θεός στον ιερό Αυγουστίνο: «Πάρε και διάβασε»!
Τι λέγει ο άγιος Γρηγόριος ο Θεολόγος; «Ει βούλει θεολόγος γενέσθαι και της Θεότητος άξιος, διά των εντολών όδευσον…»
Τι άκουσε ο άγιος Αντώνιος στην Εκκλησία και ποιος λόγος συνεπήρε τη συνείδηση του Πατροκοσμά;
Λόγια συγκεκριμένα μέσα από την Αγία Γραφή και το συγκεκριμένο ιερό κείμενο.
Εάν τα παραπάνω αποτελούν φόβο και υπερβολή, τα όσα λέγουν οι νεοορθόδοξοι, μεταπατερικοί και νεωτερίζοντες διδάσκαλοι και θεολόγοι αποτελούνθράσος ανοίκειο απέναντι στο θείο λόγο. Αυτά όλα δεν είναι υπερβολή. Υπερβολή είναι και ασέβεια να έρχεται κάποιος με προϋποθέσεις άναρχης ερμηνείας, ίσως και ιδεολογίας, και να θεολογεί με ελευθεριότητα.
Δυστυχώς συνεχίζουν οι νεορθόδοξοι να σπέρνουν τα ζιζάνια και να τονίζουν ακραίες θέσεις που μπερδεύουν και δεν οικοδομούν τους πιστούς. Προσπαθούν να ερμηνεύσουν με την ανθρώπινη διάνοια και προσπάθεια συχνά, χωρίς σεβασμό στο ιερό κείμενο. Εξαπολύουν ερμηνευτικές ρουκέτες με αποτέλεσμα να ρωτούν εν πάση ειλικρινεία αλλά και εν συγχύσει οι άνθρωποι που ακούνε:
«Τώρα αυτά στην πράξη πως υλοποιούνται και μεταφράζονται;»!
«Τελικά ο Ιωνάς τι ήταν; Είναι γεγονός; Ή πρέπει να εννοήσουμε κάτι άλλο;» Το σημείον Ιωνά είναι «σημείον», δηλ. θαύμα, το οποίο έγινε και προτυπώνει την τριήμερη ταφή και ανάσταση του Κυρίου (Ματθ. Ιβ΄38-41).
Βεβαίως έτσι θα αρχίζουν να συλλογίζονται οι άνθρωποι, αν σπείρεις μέσα τους τα φυτά του ζιζανίου. «Ο ταράσσων όμως βαστάσει το κρίμα» (Γαλ. Ε΄10).
Ιδού και η συνέχεια:
Πολύς λόγος γίνεται κάποτε - κάποτε και για το γνωστό: «Αμαρτίαι γονέων παιδεύουσι τέκνα». Ασφαλώς ο Θεός δεν δέχεται την έννοια της συλλογικής ευθύνης και της κληρονομικής ενοχής διότι «έκαστος περί εαυτού δώσει λόγον»(Ρωμ. Ιδ΄ 12). Τι λέγει όμως το ιερό κείμενο ακριβώς; Σε ποια τέκνα βαρύνει η ευθύνη και των γονέων; Σε αυτά που συνεχίζουν το δρόμο εκείνων και δε διαχωρίζουν έμπρακτα τη θέση τους από αυτούς. «Εγώ γαρ ειμί Κύριος ο Θεός σου, Θεός ζηλωτής, αποδιδούς αμαρτίας πατέρων επί τέκνα, έως τρίτης και τετάρτης γενεάς τοις μισούσί με» (Εξόδ. Κ΄5), δηλ. σ΄ αυτά που συνεχίζουν να με μισούν. Διαφωτιστικώτατα και όσα λέγει και ο Χριστός για την κληρονομική ευθύνη (Ματθ. κγ΄29-33 & Λουκ. ια΄ 47-51)…
Κάποιοι λέγουν ότι το Ευαγγέλιο για μας δεν έχει μαγικό χαρακτήρα, όπως το Κοράνιο. Χαρτί και μελάνι είναι. Το περιεχόμενο αξίζει. Να, το παίρνουμε και το πετάμε κάτω. Σαφώς, και αιρετικές βίβλους τις καίμε και κακέκτυπα στα τυπογραφεία της Βίβλου τα πολτοποιούμε. Αλλά ας μας πούν ποιος άγιος προέβη εν ψυχρώ σε μια τέτοια ενέργεια. Από τη στιγμή που έχουμε απαρτισμένη την Βίβλο, την περιβάλλουμε με σεβασμό και τιμή. Την έχουμε χρυσοποίκιλτη στην Αγ. Τράπεζα. Κάποιοι άγιοι τη διάβαζαν γονατιστοί. Φεύγουν οι δαίμονες μόλις την αντικρύσουν. «Σοφία! Ορθοί !», κελεύει ο ιερέας στη Μικρά Είσοδο. Οι διωκόμενοι ορθόδοξοι αδελφοί μας του βορρά στη Σοβιετία τη διάβαζαν ευλαβικά από τα αποσπάσματα του αθεϊστικού τύπου. Δηλ. δεν είναι τόσο απλά τα πράγματα.
Τα τελευταία χρόνια ακούμε συνεχώς:
Η εκκλησία δεν διδάσκει ηθική… Κι όμως… Όλη η επιστολή του Ιακώβου και πολλά παραγγέλματα της Επί του Όρους Ομιλίας και των επιστολών του Παύλου έχουν ηθικά παραγγέλματα, δηλ. ποίες αρετές πρέπει να κοσμούν τον χριστιανό, τον ιερέα, τον επίσκοπο, τον πατέρα, τη γυναίκα… Τι είναι όλα αυτά, παρά εντολές που διαμορφώνουν και παράγουν ήθος και συνήθειες καλές, ασφαλώς με τη βοήθεια και τη χάρη του Χριστού;
΄Υστερα λέγουν ότι όλα υπάγονται και εξαρτώνται από την κοινότητα και την ενορία … Υπάρχουν όμως και τα μοναστήρια και οι αναχωρητές και οι στρατώνες και τα πλοία και οι διάφοροι πνευματικοί καί όσοι προεφήτευον έξω της παρεμβολής και όσοι εξόρκιζαν έξω από την ομάδα Των 12; Μη είμαστε απόλυτοι.
Και το κορυφαίο: «Το γράμμα αποκτείννει και το πνεύμα ζωοοποιεί» (Β΄Κορ. Γ΄6). Ωραία, ποιο γράμμα όμως; Τα ιερά γράμματα της θείας διδασκαλίας τα «δυνάμενα σοφίσαι εις σωτηρίαν» (Β΄Τιμ. Γ΄15), που φώτιζαν τον Τιμόθεο; Όχι βεβαίως. Αλλά το γράμμα του νόμου. Δηλαδή: «η διακονία του θανάτου εν γράμμασιν εντετυπωμένη εν λίθοις…η διακονία της κατακρίσεως (Β΄Κορ. Γ΄7,9) …η παλαιότητα του γράμματος» (Ρωμ. Ζ΄6)
Παραδείγματα «φονικού» γράμματος:
Το Σάββατο διά τον άνθρωπον (Ματθ. ιβ΄ 1-8)
Το σάββατον αγαθοποιήσαι ή κακοποιήσαι; (Λουκ. στ΄9)
Ο Δαβίδ τρώγει τους άρτους της προθέσεως (Ματθ. Ιβ΄3)
Δεν εισήλθαν στο Πραιτώριο, «ίνα μη μιανθώσι» (Ιωάν. Ιη΄ 28)
Πόσες φορές να συγχωρήσουμε, ρωτά ο Πέτρος (Ματθ. Ιη΄ 22)
Δώρα στους γονείς ή στο ναό; (Ματθ. Ιε ΄ 3-5)
Μοιχαλίδα κατά τον νόμον και λιθοβολισμός (Ιωάν. Η΄7)
Ο Ραββί ελάλει μετά Σαμαρείτιδος δημόσια (Ιωάν. Δ΄ 27)
Ας πούμε και κάτι τελευταίο: Λέγει στην προς Ρωμαίους ο Παύλος, «ου δικαιωθήσεται εξ έργων νόμου πάσα σάρξ» (γ΄20). Και στην επιστολήν του ο Ιάκωβος λέγει: «δείξον μοι την πίστιν σου εκ των έργων σου… Πίστις άνευ έργων νεκρά εστί» (Ιακ. Β΄20-26). Ποια έργα; Ποία έργα είναι τα πρώτα και ποια έργα τα δεύτερα; Οι τυπικές διατάξεις του νόμου είναι τα πρώτα; Τα δεύτερα είναι τα έργα αγάπης, μετανοίας, υπακοής, ιεραποστολής, διακονίας, πίστεως..
Συμπέρασμα μερικό: Η βαβυλώνια αιχμαλωσία των θεολογικών μας πραγμάτων στον «ηθικισμό», που συχνά επικαλείται επίσκοπος της Βορείου Ελλάδος, [δικός του λογισμός και λόγος χωρίς καμμιά εκκλησιαστική ή συνοδική αποδοχή, έγκριση και απήχηση] δεν θα είναι τίποτε μπροστά στην αιχμαλωσία της θεολογίας στην «νεοορθοδοξία», στην «μεταπατερική» θεολογία, στον σύγχρονο νικολαϊτισμό και στον αριστερόστροφο θεολογικό στοχασμό των τελευταίων χρόνων.
Συμπέρασμα γενικό: «Πάσα γραφή θεόπνευστος…, ωφέλιμος, χρήσιμη προς διδασκαλίαν και λοιπά…, (Β΄Τιμ. Γ΄ 16-17), αλλά πρέπει να «ανοίξει ο Θεός τον νουν του συνιέναι τας γραφάς» (Λουκ. κδ΄45). Ιδού το χρέος της προσευχής και της μελέτης.
Επίμετρο: Αν σ΄αυτούς τους δύσκολους καιρούς, όπου όλα σχετικοποιούνται, σύμβολα, αξίες, θεσμοί, σύνταγμα, ήθος, ιστορία, παράδοση, δικαιοσύνη, οικογένεια, χάσουμε και το θεμέλιο της Αγίας Γραφής, τότε όντως έχουμε κατεβεί και το έσχατο σημείο της αποστασίας μας και γίναμε «γενεά μοιχαλίδα, άπιστη και διεστραμμένη» (Μάρκ. Η΄38, Θ΄19 & Ματθ. ιστ΄ 4).
