«Σταυρός υψούται σήμερον και κόσμος αγιάζεται»!

Σχόλιο Τ.Ι.: Τέτοια η ύβρις που θα παρακαλούμε για το θείο έλεος και δεν θα εισακουονται οι προσευχές, όταν θα ξεσπάσει δικαίως, η θεία οργή.

«Άλλο ένα κύμα διώξεων θα είναι το τέλος του Χριστιανισμού μετά από 2.000 χρόνια» στο Ιράκ, είπε ένας Ιρακινός Χριστιανός ηγέτης. Σε συνέντευξή του νωρίτερα αυτόν τον μήνα, ο Χαλδαίος Αρχιεπίσκοπος Habib Nafali της Βασόρα συζήτησε πως οι βίαιες διώξεις για πάνω από μια δεκαετία έχουν ουσιαστικά αφανίσει τις χριστιανικές μειονότητες στο Ιράκ.

Η Δημοτική Κίνηση Πολιτών Λέσβου «Ελεύθεροι Πολίτες», διαπιστώνει καθημερινά ότι η Συριζαίικη παρεούλα, που λυμαίνεται την εξουσία της χώρας μας, έχει αναγάγει σε ύψιστο στόχο της, την ολοκληρωτική καταστροφή και εξαφάνιση κάθε Ελληνικού και Χριστιανικού στοιχείου του ελληνορθόδοξου πολιτισμού μας. Η πρόσφατη είδηση που αλιεύσαμε στο διαδίκτυο και αφορά στην ύπαρξη άτυπης, αλλά εντούτοις ισχυρής απαγόρευσης ανέγερσης του Σταυρικού χριστιανικού συμβόλου σε εμφανή σημείο της πόλης της Μυτιλήνης, έρχεται να επιβεβαιώσει την παραπάνω διαπίστωση.

Σχόλιο Τ.Ι.: Μωραίνει Κύριος... χωράει 350 ανθρώπους, ενώ υποστηρίζουν ότι οι μουσουλμάνοι είναι 250.000 (είναι ασυγκρίτως περισσότεροι). Αφού γίνει η αρχή με αυτό στο Βοτανικό θα προτείνουν να χτίσουμε από ένα σε κάθε γειτονιά, όπως έσπειρε τα δεκάδες χιλιάδες "φρουτάκια" η γνωστή εταιρεία τυχερών παιγνίων. Γιατί όχι να τους παραχωρήσει και τα ακίνητα των χριστιανικών συλλόγων ή των ελλήνων που μόχθησαν δεκαετίες για να τα φτιάξουν και  δημεύονται από το κράτος με τα χαράτσια.

Γραφειοκρατικά εμπόδια, χωροταξικά ζητήματα, χρόνια κωλύματα, διαμαρτυρίες, αντιδράσεις, ήταν οι αιτίες που η συζήτηση για τη δημιουργία ισλαμικού τεμένους κράτησαν σαράντα χρόνια και η Αθήνα παρέμενε η μοναδική πρωτεύουσα χωρίς τζαμί. Αποτέλεσμα της πολυετούς καθυστέρησης ήταν η απουσία επίσημου χώρου προσευχής για τους πιστούς, καθώς και η δημιουργία πολλών ακατάλληλων σημείων λατρείας σε διάφορες περιοχές της πόλης. Πέρασαν, λοιπόν, αρκετά χρόνια και σήμερα η ανέγερση του μουσουλμανικού τεμένους στην περιοχή του Βοτανικού βρίσκεται επιτέλους στην τελευταία κατασκευαστική της φάση. Σε μια πόλη στην οποία υπολογίζεται ότι κατοικούν περίπου 250.000 μουσουλμάνοι κατοχυρώνεται πλέον το δικαίωμά τους να ασκούν τα θρησκευτικά τους καθήκοντα, όπως και όλων των πολιτών, ανεξαρτήτως θρησκείας και σύμφωνα πάντα με όσα προβλέπει το Σύνταγμα αναφορικά με τη θρησκευτική ελευθερία. «Ο φάκελος του έργου βρίσκεται στο Ελεγκτικό Συνέδριο. Από τη στιγμή που θα αποφανθεί θετικά προς το υπουργείο Υποδομών, ως το τέλος του έτους αναμένεται να είναι έτοιμο προς χρήση και λειτουργία» λέει στη LiFO o γενικός γραμματέας Θρησκευμάτων, Γιώργος Καλαντζής.

Συγκεκριμένα, πρόκειται για την κατασκευή ενός μεταλλικού κτιρίου συνολικής επιφάνειας 1.000 τ.μ. στην περιοχή του Βοτανικού, στη θέση του πρώην Κεντρικού Σταθμού Αυτοκινήτων Ναυτικού (ΚΣΑΝ) του Πολεμικού Ναυτικού. Όπως προβλέπεται, δεν θα διαθέτει μιναρέ, ενώ θα κατανέμεται σε ισόγειο και ημιώροφο, χωρητικότητας 350 ατόμων, με λατρευτικούς χώρους ανδρών και γυναικών, βοηθητικούς χώρους, αποδυτήρια και γραφεία. Όλα αυτά σε ένα οικόπεδο του οποίου η έκταση αγγίζει τα 17 στρέμματα.

«Η κατασκευή του τεμένους είναι δημόσιο έργο. Πρόκειται για μια επιλογή του ελληνικού κράτους με ένα σαφέστατο μήνυμα προς τη διεθνή μουσουλμανική κοινότητα, με την έννοια ότι το Ισλάμ κατέχει μια ισότιμη θέση στη χώρα μας. Προφανώς, επειδή είμαστε μια δημοκρατική κοινωνία, είναι λογικό να υπάρχουν διαφορετικές απόψεις σε τέτοια θεμελιώδη ζητήματα. Πάντως, είναι μια αντίφαση το γεγονός ότι υπήρχαν αντιδράσεις από μια μικρή μειοψηφία για ένα φανερό τέμενος υπό την εποπτεία του κράτους και όχι για άτυπους χώρους προσευχής. Ίσως είναι καλύτερο για κάποιους να έχουμε κάτι που δεν φαίνεται. Το πρόβλημα, δηλαδή, έγκειται στο ορατό και όχι στο αόρατο. Κατά το παρελθόν είχαν διατυπωθεί αντιρρήσεις ως προς την κατασκευή του στην Ιερά Οδό και προτάθηκε να μεταφερθεί σε κάποιο σημείο μακριά από το κέντρο της πρωτεύουσας. Όλα αυτά δεν εξυπηρετούν παρά την τουρκική προπαγάνδα. Επίσης, για να είμαστε δίκαιοι, να αναφέρουμε ότι τόσα χρόνια δεν είχε ανεγερθεί τέμενος επειδή η Αθήνα δεν είχε μουσουλμάνους. Αυτό συνέβη τα τελευταία χρόνια, κατά τα οποία η οικονομική ανάπτυξη της πόλης προσέλκυσε πολλούς μετανάστες» υποστηρίζει ο κ. Καλαντζής.

«Όλα τα έσοδα που μπορεί να προκύψουν από κάποιες προσφορές, εισφορές και χορηγίες πιστών θα δίνονται για τη λειτουργία του τεμένους. Από κει και πέρα, σε περίπτωση που παραχωρηθούν μεγαλύτερα ποσά, θα εναπόκειται στο διοικητικό συμβούλιο να τα δεχτεί ή όχι, και με ποιους όρους. Ήδη το νομικό πρόσωπο διοικείται από επταμελές διοικητικό συμβούλιο το οποίο διορίζεται με απόφαση του υπουργού Παιδείας, Έρευνας και Θρησκευμάτων, με τριετή θητεία, η οποία δύναται να ανανεωθεί» προσθέτει ο γενικός γραμματέας Θρησκευμάτων.

Σύμφωνα με τον κανονισμό λειτουργίας, στο διοικητικό συμβούλιο μετέχουν ένας εκπρόσωπος του υπουργείου Παιδείας, ο οποίος πρέπει να είναι μόνιμος δημόσιος υπάλληλος, ένας εκπρόσωπος του υπουργείου Οικονομικών με τον αναπληρωτή του, οι οποίοι πρέπει να είναι μόνιμοι δημόσιοι υπάλληλοι, δύο εκπρόσωποι του δήμου Αθηναίων με τους αναπληρωτές τους, που προτείνονται από τον δήμαρχο Αθηναίων, ένας δικηγόρος παρ' Αρείω Πάγω με ειδίκευση στο Δημόσιο Δίκαιο, δύο εκπρόσωποι των μουσουλμάνων που διαβιούν νόμιμα στην Αττική με τους αναπληρωτές τους, που ορίζονται από τον υπουργό Παιδείας, λαμβανομένων υπόψη του μεγέθους των μουσουλμανικών κοινοτήτων, της νομικής οργάνωσής τους, των αδειοδοτημένων λατρευτικών χώρων που λειτουργούν και της εν γένει απήχησής τους μεταξύ των διαβιούντων στην Αττική μουσουλμάνων. Επίσης, οι εθελοντές θα υπάγονται στις οδηγίες και υποδείξεις του διοικητικού συμβουλίου και του ιμάμη και θα απομακρύνονται από τον χώρο αν διαπιστωθεί ότι καταχρώνται της θέσης τους για εξυπηρέτηση οποιουδήποτε άλλου σκοπού πέραν της εύρυθμης και ειρηνικής λειτουργίας του τεμένους και της ασφαλούς και απρόσκοπτης συμμετοχής των πιστών στις θρησκευτικές τελετές.

Το Ισλαμικό Τέμενος Αθηνών προβλέπεται να λειτουργεί όλες τις ημέρες της εβδομάδας. Συγκεκριμένα, οι ώρες λειτουργίας του ορίζονται μισή ώρα προτού ο ιμάμης τελέσει την πρώτη προσευχή και μισή ώρα αφότου τελέσει την τελευταία. Κατά τη διάρκεια του ιερού μουσουλμανικού μήνα (Ραμαζάνι) και της εορτής της Θυσίας του Αβραάμ το Ισλαμικό Τέμενος Αθηνών θα λειτουργεί επί εικοσιτετραώρου βάσεως. Όλοι οι πιστοί θα μπορούν να προσέρχονται ελεύθερα στο Ισλαμικό Τέμενος Αθηνών κατά τις ώρες λειτουργίας του και κατά το πρόγραμμα των προσευχών του έτους, προκειμένου να ασκήσουν τα λατρευτικά τους καθήκοντα. Σε κάθε περίπτωση, οφείλουν να σέβονται τους θρησκευτικούς λειτουργούς και τους άλλους πιστούς, ανεξαρτήτως κλάδου του Ισλάμ, ιδίως δε αν την ημέρα εκείνη το Ισλαμικό Τέμενος Αθηνών έχει παραχωρηθεί σε κατ' ιδίαν χρήση συγκεκριμένης θρησκευτικής κοινότητας που διαβιεί στην Αττική. Τέλος, σε περίπτωση ανάρμοστων συμπεριφορών ή εγκληματικών πράξεων, προσβολής των θρησκευτικών δικαιωμάτων και ιδίως της πίστης του άλλου, υποκίνησης θρησκευτικών παθών και γενικά διατάραξης της θρησκευτικής ειρήνης, πέραν των όποιων τυχόν ποινικών ευθυνών των υπαιτίων, κατά τις γενικές ή ειδικότερες διατάξεις των άρθρων 198 επ. Π.Κ., το Δ.Σ. μπορεί να αποφασίσει τον προσωρινό ή και διαρκή αποκλεισμό της πρόσβασης των υπευθύνων στο Ισλαμικό Τέμενος Αθηνών και στον περιβάλλοντα χώρο, ιδίως εάν οι προσβολές αυτές έγιναν οργανωμένα και ομαδικά, υποκινούμενες από εθνικές, εθνοτικές, θρησκευτικές, δογματικές, προσωπικές ή άλλες διαφορές.

(Πηγή: lifo.gr)

Σημ. ιστολογίου: Η αναδημοσίευση του παρόντος άρθρου έχει καθαρά ενημερωτικό χαρακτήρα χωρίς να σημαίνει και αποδοχή των απόψεων ή των διατυπώσεων που υπάρχουν σε αυτό. Κι ένα σύντομο σχόλιο: Εύγε λοιπόν στην κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑΝΕΛ αλλά και τον Γεν. Γραμματέα Θρησκευμάτων για την επιτυχία τους!

Πηγή: Θρησκευτικά

Είναι σαφές ότι, πίσω από τη λεγόμενη πρόταση ή πρόθεση της Πολιτείας, που αφορά στην απόλυση από το Δημόσιο των Ιερέων της Ορθόδοξης Εκκλησίας στη χώρα μας, κρύβεται στην πραγματικότητα μία ακόμη δίωξη και απαξίωση της ορθόδοξης πίστεως και του πνευματικού χώρου που διακονεί η ορθόδοξη Ιεροσύνη.

Η δίωξη εναντίον των κληρικών δεν συνιστά μια απλή, μισθολογικού μόνον περιεχομένου, αποπομπή των κληρικών από την ενιαία αρχή πληρωμών του δημοσίου, αλλά ένα ακόμη στάδιο του σχεδίου επιβολής της ουδετεροθρησκείας, που μεθοδεύεται από την ηγεμονεύουσα πολιτεία.

Η πρόθεση της κυβέρνησης, να απολύσει 10.000 Ιερείς, δεν είναι καθόλου τυχαία, διότι είναι φανερό ότι στοχοποιεί έναν κλάδο, με συγκεκριμένο έργο, για τον λόγο ότι το έργο αυτό βρίσκεται σε αντίθετη κατεύθυνση από την ουδετεροθρησκεία που μεθοδεύει  να επιβάλει στην ελληνική κοινωνία.

Στη συζήτηση Πρωθυπουργού – Μακαριωτάτου, που προηγήθηκε της συμφωνίας, έγινε, εκτός των άλλων, λόγος για την ουδετεροθρησκεία και τις δομικές αρχές της, τις οποίες σχεδιάζει να επιβάλει το κυβερνόν κόμμα. Είναι οι ίδιες αρχές, με την ίδια ιδεοληπτική εχθρότητα, που εκφράστηκαν από την ίδια πολιτειακή αρχή, όταν αυτή, το 2016, αποφάσισε άρον – άρον, να επιβάλει στους έλληνες ορθόδοξους μαθητές, με υπουργικές αποφάσεις, τα Νέα Προγράμματα Σπουδών στα Θρησκευτικά, με τελικό στόχο τη μετάλλαξή τους σε πολυθρησκειακά  θρησκευτικά, αποφάσεις, βέβαια, τις οποίες ακύρωσε πρόσφατα (2018) το Συμβούλιο της Επικρατείας.

Ο βασικός λόγος της δίωξης και αποπομπής των Ιερέων από το δημόσιο είναι ότι η ορθόδοξη πίστη ενοχλεί και εμποδίζει τα σχέδια για την πορεία προς την ολοκλήρωση της παγκόσμιας διακυβέρνησης, που θέλουν να εφαρμόσουν κάποιοι εξωτερικοί οικονομικοί παράγοντες στη χώρα μας και τα οποία σχέδια υπηρετούν με αφοσίωση, για τους δικούς τους λόγους, κάποιοι εσωτερικοί δορυφόροι τους.

Η συμφωνία Πρωθυπουργού – Μακαριωτάτου αυτοακυρώθηκε, όταν, ενώ ο Μακαριώτατος δήλωνε δημοσίως ενώπιον του Πρωθυπουργού ότι η συμφωνία θα ισχύσει, εφόσον εγκριθεί από την Ιερά Σύνοδο, η Πολιτεία, ούτε καν ανέμενε την απόφαση της Ιεράς Συνόδου της Ιεραρχίας, αλλά έσπευσε, αμέσως μετά τη συνάντηση Πρωθυπουργού – Μακαριωτάτου, την ίδια μέρα, να ανακοινώσει την απόλυση των κληρικών από το Δημόσιο και την προκήρυξη 10.000 νέων διορισμών στις θέσεις των απολυθέντων κληρικών! Με τον τρόπο αυτό η Πολιτεία έδειξε απόλυτη ασέβεια έναντι της Εκκλησίας και, αφενός, μετέτρεψε τη συμφωνία σε προεκλογική εξαγγελία και ψηφοθηρία, αφετέρου, προσέβαλε τον Μακαριώτατο, εμφανίζοντάς τον στον ελληνικό λαό ως εμπλεκόμενο στα δόλια προεκλογικά σχέδια και τεχνάσματά της και, λίγο πολύ, ως συμφωνούντα στην απόλυση των Κληρικών.

Ταυτόχρονα, η εργαλειοποίηση της απόλυσης των κληρικών και η εμφάνισή της ως προεκλογική σημαία ανοίγματος 10.000 νέων θέσεων στο δημόσιο αποτελεί ανήθικη πολιτική πρόκληση και παρακίνηση σύγκρουσης και διχασμού ανάμεσα σε διάφορες ομάδες ανέργων και στους κληρικούς.

Η πρόθεση απόλυσης των Ιερέων, όμως, αποτελεί συνάμα και μια πρωτάκουστη για τα εργασιακά δεδομένα της Ελλάδος και της Ευρώπης ενέργεια, διότι, για πρώτη φορά, μόνιμοι δημόσιοι λειτουργοί, αντί να προάγονται, υποβιβάζονται και υποτιμούνται, με εντελώς αντισυνταγματικό και παράνομο τρόπο, σε ένα κατώτερο και αγνώστων στοιχείων εργασιακό και ασφαλιστικό καθεστώς.

Η Πολιτεία, με την απαξιωτική στάση της στον Ιερό Κλήρο και το έργο του, επιδεικνύει εμφανώς, όχι συμπάθεια και αναγνώριση, αλλά εμφανή πρόθεση διαχωρισμού του ελληνικού λαού από την πνευματική παρουσία, προστασία και αρωγή της ορθόδοξης πίστεώς του, που διακονείται από τον Ιερό κλήρο και φυσικά ως προβολή του τι εννοεί με την επιμονή της σε ένα νέο καθεστώς διαχωρισμού Εκκλησίας - Πολιτείας και ουδετεροθρησκείας.

Ξεχνάει βέβαια, στην περίπτωση αυτή, τη βαθύτερη σχέση του Ελληνικού λαού με τον Ιερέα του. Ο Ιερέας, στη συνείδηση σχεδόν όλων των Ελλήνων, αποτελεί το μόνιμο και σταθερό στήριγμα, στις λύπες, στις χαρές, στις συμφορές, στις εκάστοτε υλικές και πνευματικές τους ανάγκες. Υπάρχουν χιλιάδες άνθρωποι στις ενορίες της χώρας μας, χριστιανοί και μη, τόσο στις πόλεις όσο και στα χωριά, που βιώνουν τον δικό τους σταυρό, με ποικίλες και πάμπολλες μόνιμες ή προσωρινές ή και αιφνίδιες δυσχέρειες και δυσκολίες, που η Πολιτεία ούτε καν τις γνωρίζει.

Ο Ιερέας, όμως, που ζει καθημερινά στην ενορία του, η οποία, ως γνωστό, αποτελεί το κέντρο της αγάπης και της αλληλεγγύης της τοπικής κοινότητας και το αποκούμπι των πτωχών και των πάσης φύσεως αδυνάτων, είναι εκείνος που γνωρίζει από κοντά και προσωπικά τις υπάρχουσες πνευματικές και υλικές ανάγκες και προσπαθεί, με κάθε τρόπο, να αντιμετωπιστούν άμεσα και αποτελεσματικά.

Ειδικά, τα τελευταία χρόνια, οι ενορίες και οι ιερείς τους επωμίστηκαν το κύριο βάρος από τις γνωστές και οξύτατες κοινωνικές και ψυχικές επιπτώσεις της οικονομικής κρίσεως, συμβάλλοντας, μέσω του πνευματικού και φιλανθρωπικού τους έργου,  στην ανακούφιση όλων των εχόντων ανάγκη, ανεξάρτητα από εθνότητα ή θρησκεία.

Ο ελληνικός λαός, συνεπώς, αντιλαμβάνεται πλήρως ότι η στοχοθέτηση των Ιερέων  είναι μεθοδευμένη από την πολιτεία ενέργεια, ώστε να καλλιεργείται η εντύπωση ότι η δημοσιοϋπαλληλική σχέση των Ιερέων αποτελεί εμπόδιο για άλλους νέους διορισμούς στο δημόσιο για να προκαλείται, έτσι, μια ενδόμυχη εχθρότητα εναντίον των Ιερέων  και του φορέα που διακονούν.

Πάντως, το σχέδιο ουδετεροθρησκείας και αποϊεροποίησης της κοινωνικής και δημόσιας ζωής του λαού μας, που θα επιδιωχθεί ίσως να εφαρμοστεί και διά της αναθεωρήσεως του Συντάγματος, έχει ήδη αρχίσει να υλοποιείται στην πράξη διά της πρόσφατης αλλοιώσεως του ορθόδοξου προσανατολισμού του Μαθήματος των Θρησκευτικών, αλλά και διά της τωρινής διώξεως των Ιερέων από το δημόσιο, απειλώντας τις οντολογικές δομές του ελληνικού θρησκευτικού, κοινωνικού και πολιτισμικού τοπίου της χώρας.

Ωστόσο, ο λαός μας γνωρίζει ότι ο Ιερέας εκφράζει έναν συγκεκριμένο ιστορικό συμβολισμό, που σε γενικές γραμμές έπαιξε και συνεχίζει να παίζει σημαντικό και πολύπτυχο ρόλο στην  ορθόδοξη παράδοση και ζωή. Ο Άγιος Γρηγόριος ο Θεολόγος έγραφε: «Η Ιεροσύνη αποτελεί διακονία, η οποία συνδέει τον άνθρωπο με τον Θεό».

Ο Άγιος Ιωάννης ο Χρυσόστομος, επίσης, σημειώνει: «Πρόσεξε, πόση είναι η δύναμη των Ιερέων: Βάλε με το νου σου το βάπτισμα, την άφεση των αμαρτιών, τη θεία υιοθεσία, τα υπόλοιπα μυστήρια, χιλιάδες ευεργεσίες, τις οποίες απολαμβάνεις με την επίθεση των χειρών τους στην κεφαλή σου και τις ευχές προς τον Θεό για χάρη σου». Ο ίδιος Πατήρ υπογραμμίζει: «Δεν γνωρίζεις τι είναι ο Ιερέας; Είναι ο αγγελιοφόρος του Κυρίου. Εάν τον υποτιμάς, ουσιαστικά δεν υποτιμάς αυτόν, αλλά τον Θεό. Εάν δεν ενεργεί ο Θεός δι’ αυτών, ούτε πνευματικό καθαρισμό έχεις, ούτε των ιερών μυστηρίων μπορείς να μετέχεις, ούτε χαίρεσαι τις ευεργεσίες των ευλογιών, άρα δεν είσαι καν Χριστιανός.

Ο Φ. Κόντογλου, επίσης, εκφράζοντας την κληρονομιά που γνώρισε, ως προς τη θέση των Ιερέων στην ελληνική κοινωνία, αναφέρει χαρακτηριστικά: «Οι παπάδες μας είναι σαν πνευματικοὶ άρχοντες. Δόξα σοι ο Θεὸς που βλέπουμε ακόμα τέτοιες βιβλικὲς μορφὲς στον αιώνα της μονοτονίας, της ανέκφραστης ομοιομορφίας και της αντιπνευματικής πεζότητας! Ο παπὰς είναι σύμβολο. Σύμβολο θρησκευτικὸ και εθνικό. Το ράσο θυμίζει στον λαὸ την ιστορία του, τις θυσίες του, τους πόνους του, τις χαρές του και γι᾿ αυτὸ το ράσο τον ζεσταίνει, του δίνει φρόνημα, πίστη, πεποίθηση, εμπιστοσύνη κι᾿ αγάπη».

Και, όμως, η σημερινή πολιτική ηγεσία όλα αυτά τα περιφρονεί και τα υποτιμά για ένα και μόνον λόγο: Γιατί, απλώς, δεν σέβεται την ταυτότητα και τη συνείδηση του Ελληνικού λαού, που είναι άρρηκτα συνδεδεμένη με την ορθόδοξη παράδοση και κληρονομιά του.

Θυμηθήκαμε «ένδοξες» ημέρες του 1987, όταν η Εκκλησία είχε υποστή διωγμό —ασυγκρίτως ελαφρότερον, είναι αλήθεια— του σημερινού. Δόξα τω Θεώ τότε είχαμε αρχιστράτηγο της Εκκλησιαστικής στρατιάς τον αείμνηστο π. Επιφάνιο Θεοδωρόπουλο, έστω κι αν υπέγραφε «ταπεινός υποδεκανεύς». Δόξα τω Θεώ, και πάλιν, μας άφησε παρακαταθήκη αντιμετωπίσεως τα τότε γραπτά του.

Σταχυολογούμε δύο καθοδηγητικές θεοφώτιστες υποδείξεις του:

Το πρώτο από το πόνημά του Άρθρα, Μελέται, Επιστολαί, τομ. Γ´: «Εν η περιπτώσει το Κράτος, επικαλούμενον νομικά η μάλλον “νομικιστικά” επιχειρήματα…, αρνηθή να καταβάλη τους μισθούς των Ιερέων, τι δέον γενέσθαι.

α´) Η Ιεραρχία δι᾽ ανακοινώσεώς της, κυριολεκτικώς δραματικής κατά το περιεχόμενον, θα καλή τον πιστόν Ελληνικόν λαόν να συμπαρασταθή οικονομικώς εις τους Ιερείς του. Ανάλογος έκκλησις θα απευθυνθή και εις τον Ελληνισμόν της Διασποράς. Θα καταρτίση δε η Ιεραρχία ειδικήν Επιτροπήν εκ συνταξιούχων ευσεβών Καθηγητών Πανεπιστημίου και συνταξιούχων ευσεβών Δικαστικών, εις την οποίαν θα στέλλωνται τα χρήματα προς βοήθειαν των Ιερέων.

β´) Εις τους αυλείους χώρους των Ναών των πολύ μεγάλων πόλεων θα εγκατασταθούν οι Ιερείς μετά των μελών των οικογενειών των, αποσυρόμενοι μόνον την μεσημβρίαν και την εσπέραν. Πλησίον των θα υπάρχη δίσκος επί τραπεζίου και παραπλεύρως μεγάλη επιγραφή: “Αδελφέ χριστιανέ, ρίψε τον οβολόν σου, διότι η Πολιτεία κατεδίκασεν εις τον δια πείνης θάνατον και εμάς και τα παιδιά μας”. Δεν θα υποχρεωθούν όλοι να το πράξουν. Αυτοί που θα θελήσουν, χάριν της Εκκλησίας, να το πράξουν, θα είνε υπεραρκετοί!

Φαντάζεσθε π.χ. τον π. Γεώργιον Κίκιζαν του αγίου Δημητρίου Αμπελοκήπων η τον π. Ιωάννην Χατζηθανάσην της αγίας Παρασκευής, περιστοιχιζομένους από τα οκτώ τέκνα των, να “επαιτούν” έξωθι των Ναών των τον οβολόν των διερχομένων; Αι σκηναί αύται, μεταδιδόμεναι, και μάλιστα φωτογραφικώς, όχι μόνον εις το εσωτερικόν υπό των Εφημερίδων, αλλά και εις το εξωτερικόν δια των διεθνών Πρακτορείων ειδήσεων, θα συγκλονίσουν όλον τον κόσμον…».

Το δεύτερο κείμενο από το πόνημά του Θέματα Κανονικά και Εκκλησιολογικά: «Κύριοι Βουλευταί• ανελογίσθητέ ποτε τι προσφέρει η Ορθόδοξος Ελληνική Εκκλησία εις το Έθνος; Δεν εννοούμεν τι προσέφερε κατά το παρελθόν, και μάλιστα κατά τους ζοφερούς χρόνους της Τουρκοκρατίας, αλλά τι προσφέρει σήμερον. Διετυμπανίσθη κατά κόρον αυτάς τας ημέρας ότι το Κράτος διαθέτει δεκατρία περίπου δισεκατομμύρια δια την Εκκλησίαν (μισθοδοσία Κλήρου και εκκλησιαστική εκπαίδευσις). Δεν θα υπομνήσωμεν ότι αν υπολογισθή η περιουσία της Εκκλησίας, την οποίαν από συστάσεως του Ελληνικού Κράτους ήρπασαν αι κατά καιρούς Κυβερνήσεις, τότε τα χρήματα αυτά δεν αποτελούν ούτε μικρόν μέρος των οφειλομένων τόκων. Δεν θα υπομνήσωμεν ούτε την εισφοράν 35% επί των ακαθαρίστων εισπράξεων των Ναών. Θα βροντοφωνήσωμεν όμως ότι τα χρήματα αυτά, τα οποία δίδει το Κράτος εις την Εκκλησίαν, επιστρέφουν πάλιν εις αυτό και μάλιστα με τόκον χίλια επί τοις εκατόν. Ας συνειδητοποιήση το Κράτος, ότι το πελώριον ηθοπλαστικόν έργον της Εκκλησίας είναι ο δίαυλος της επιστροφής των χρημάτων αυτών και μάλιστα πολλαπλασίως. Η Εκκλησία πολιτογραφεί βεβαίως ανθρώπους εις την Βασιλείαν των Ουρανών —και αυτό είναι το κύριον έργον της—, αλλ᾽ εν ταυτώ διαμορφώνει πολίτας χρηστούς και νομοταγείς. Επειδή υπάρχει και εργάζεται η Εκκλησία, υπάρχουν ολιγώτεροι κλέπται, ολιγώτεροι διαρρήκται, ολιγώτεροι ψευδομάρτυρες, ολιγώτεροι ναρκομανείς, ολιγώτεροι φοροφυγάδες, ολιγώτεροι γενικώς παραβάται του Ποινικού Νόμου. Αν δεν υπήρχεν η Εκκλησία, το Κράτος θα εχρειάζετο πολλαπλασίους Αστυνομικούς και Δικαστάς, περισσότερα Νοσοκομεία (δια τα ναρκωτικά, τα αφροδίσια νοσήματα κ.τ.τ.), περισσοτέρας Φυλακάς.

Τόσον οι Άμβωνες, όσον και τα Εξομολογητήρια, είναι αι πανίσχυροι πνευματικαί επάλξεις του αγώνος κατά του ηθικού κακού, που λυμαίνεται τας κοινωνίας. Επ᾽ αυτών των επάλξεων φρυκτωρεί ανυστάκτως η Εκκλησία και φυλάσσει πνευματικάς Θερμοπύλας. Οι Άμβωνες και τα Εξομολογητήρια είναι τα εργαστήρια κοσμογονικών δι᾽ εκάστην ύπαρξιν μεταβολών και αλλοιώσεων. Αναρίθμητα πλήθη ανθρώπων πείθονται και αποφασίζουν να μη καταθέσουν μηνύσεις, η να ανακαλέσουν τυχόν υποβληθείσας, να αποφεύγουν τας έριδας και τα μίση που ενίοτε οδηγούν και εις φόνους, να μη κάμουν έξωσιν εις τον πτωχόν ενοικιαστήν των, να μη καταφύγουν εις άμβλωσιν, να εκτινάξουν την απελπισίαν και να αποφύγουν την αυτοκτονίαν, να συμφιλιωθούν με τον σύντροφόν των και να μη φθάσουν εις διαζύγιον, να μη ανταποδίδουν κακόν αντί κακού, να βοηθούν τους πτωχούς και αναξιοπαθούντας, να αποκαταστήσουν την υλικήν η ηθικήν ζημίαν, τας οποίας προεξένησαν εις τον πλησίον των, να εργάζωνται ευσυνειδήτως και αποδοτικώς εις την υπηρεσίαν των, να απαλλαγούν από πάθη, όπως το ποτόν, το «χαρτί», και γενικώς τα «τυχηρά παιγνίδια», να είναι έντιμοι εις τας συναλλαγάς των και να μη εξαπατούν τους πελάτας των, και… και… και… Αυτό το ήρεμον και αθόρυβον και αφανές, αλλά τόσον εθνοφελές (δεν ομιλούμεν δια το «ψυχωφελές»), έργον, το καθημερινώς διεξαγόμενον «εν κόπω και μόχθω», εις πόσα δισεκατομμύρια δύναται να αποτιμηθή;

Και ακόμη: Εάν η Εκκλησία δεν ήσκει το τεράστιον κοινωνικόν έργον, το οποίον ασκεί, με πόρους τους οποίους εξευρίσκει η ιδία, τότε το βάρος αυτό θα έπιπτεν ολόκληρον εις τους ώμους του Κράτους. Ας καταγράψη λεπτομερώς το Κράτος τον αριθμόν των τροφίμων των Ιδρυμάτων της Εκκλησίας (Γηροκομείων, Οικοτροφείων, Ορφανοτροφείων, Ασύλων Ανιάτων κ.τ.λ.), τον αριθμόν των βοηθουμένων υπό των φιλοπτώχων ταμείων της, τον αριθμόν των συχναζόντων εις τα πνευματικά της Κέντρα, των νέων που φιλοξενούνται εις τας Κατασκηνώσεις της κ.τ.λ., κ.τ.λ., και ας υπολογίση ποίον είναι το ποσόν, το οποίον θα διέθετε το ίδιον αν ανελάμβανεν όλα αυτά τα έργα εις τους ώμους του. Ας μη διατυμπανίζωνται λοιπόν τα χρήματα που δίδονται εις την Εκκλησίαν, το υπ᾽ αριθμόν ένα στήριγμα του Έθνους. Τα χρήματα αυτά είναι η σπουδαιοτέρα και αποδοτικωτέρα «εθνική επένδυσις». Και το διατιθέμενον χρηματικόν ποσόν, όσον και αν διατυμπανίζεται ότι είναι μέγα, δεν είναι μεγαλύτερον από το ποσόν, το οποίον διατίθεται δια την μισθοδοσίαν των καθαριστριών των εκπαιδευτικών Ιδρυμάτων της χώρας μας. Δεν νομίζετε, Κύριοι Βουλευταί, ότι οι Ιερείς προσφέρουν εις τον Λαόν μας —και λέγομεν τούτο χωρίς να υποτιμώμεν ουδόλως ούτε τας εντίμους γυναίκας καθαριστρίας ούτε το έργον των—, έργον σπουδαιότερον από αυτάς;».
Ευχόμαστε οι πολέμιοι της Εκκλησίας να ανανήψουν και να μη πυροβολούν την Μητέρα των, την Εκκλησίαν.

Πηγή: Ορθόδοξος Τύπος

Σχόλιο Τ.Ι.: Ας έχουμε έτοιμο ένα σακούλι με τα απαραίτητα πίσω από την πόρτα, για την ώρα του σεισμού ή όποιας άλλης θεομηνίας ακολουθήσει.

Αφού θα αναστηλώσουμε το τζαμί για τουριστικούς λόγους, θα είναι καλό και χρήσιμο να υπάρχει ένθετη στο κτίσμα και μια βιογραφία του Βαγιαζήτ του Α΄, ο οποίος και μας άφησε το κληροδότημα.

Να φαίνεται πως αυτό δεν είναι μνημείο ούτε ειρηνικής συνύπαρξης, ούτε θρησκευτικού γαληνέματος , ούτε βέβαια κάποιο σπάνιο αρχιτεκτόνημα.

Είναι ένα μνημείο των κατακτητών της πατρίδας μας, το οποίο πρέπει να μας θυμίζει τον τεράστιο φόρο αίματος που έχουμε δώσει στον τούρκικο Οθωμανισμό και επιτέλους να λειτουργεί για τους νεότερους όπως ακριβώς τα εκατοντάδες μνημεία εναντίων του Γερμανικού ναζισμού.

Μιά επιγραφή λοιπον, έξω απο το τζαμί του Βαγιαζήτ που θα γράφει τη δέουσα ιστορική αλήθεια και κάτι σαν “Ποτέ Ξανα Παιδομάζωμα” θα είναι ένας καλός λόγος να μην κλαίμε τα 4 εκατομμύρια που πάνε στην ανάδειξη του“οθωμανικού τεμένους” ενώ περιμένουν τα δεκάδες ιστορικά μνημεία των προγόνων μας θαμμένα στη γή της Θράκης.

Το παιδομάζωμα επί Βαγιαζήτ Α΄

Την περίοδο που στην ηγεσία του Οθωμανικού κράτους βρισκόταν ο Βαγιαζήτ Α΄ έχουμε την πρώτη πηγή που αναφέρεται στο παιδομάζωμα. Η πηγή αυτή είναι ο λόγος του Μητροπολίτη Θεσσαλονίκης Ισιδώρου (1380-1396) του έτους 1395: “Ομιλία περί της αρπαγής των παιδιών[…] και περί της μελλούσης κρίσεως”.

Την χρονιά εκείνη ο Βαγιαζήτ Α΄ διέταξε να γίνει ένα –άγνωστης ακόμη έκτασης παιδομάζωμα σε βάρος των χριστιανών υπηκόων του. Ο παρηγορητικός αυτός λόγος αναφέρεται στη μεγάλη δυστυχία των κατοίκων και κυρίως των γονέων που τους άρπαξαν τα παιδιά. Επιπλέον, ο Ισίδωρος αναφέρεται στις κακουχίες που περιμένουν τα παιδιά, καθώς πρόκειται να αλλάξουν τη θρησκεία τους, τη γλώσσα τους την ενδυμασία τους, τα ήθη και έθιμα τους

(Πηγή: inevros.gr)

Ακούσατε! Ακούσατε! Ξεκινά η αποκατάσταση στο τζαμί! Είναι αλήθεια!

Ξεκινά η αποκατάσταση του τεμένους Βαγιαζήτ στο Διδυμότειχο με 3,4 εκατομμύρια ευρώ από το ΕΣΠΑ της Περιφέρειας ΑΜΘ

Το τέμενος Βαγιαζήτ του Διδυμοτείχου επισκέφθηκε ο Περιφερειάρχης Ανατολικής Μακεδονίας και Θράκης κ. Χρήστος Μέτιος, προκειμένου να ενημερωθεί από την προϊσταμένη βυζαντινών και μεταβυζαντινών αρχαιοτήτων και μουσείων της Εφορείας Αρχαιοτήτων Έβρου κ. Λίλα Σαμπανοπούλου για τις εργασίες αποκατάστασης που σχεδιάζονται να ξεκινήσουν στο μνημείο.

Αφορμή για την επίσκεψη, στην οποία παρόντες ήταν επίσης ο Δήμαρχος Διδυμοτείχου κ. Παρασκευάς Πατσουρίδης και η Πρόεδρος του Περιφερειακού Συμβουλίου κ. Ελένη Δημούδη, ήταν η απόφαση του κ. Περιφερειάρχη να ενταχθεί το έργο αποκατάστασης του ιστορικού τεμένους στο Επιχειρησιακό Πρόγραμμα της Περιφέρειας και να χρηματοδοτηθεί με το ποσό των 3.428.876 ευρώ.

Το έργο θα υλοποιήσει η Εφορεία Αρχαιοτήτων Έβρου και, όπως εξήγησε η υπεύθυνη του έργου κ. Σαμπανοπούλου, προβλέπει την αποκατάσταση της τοιχοποιίας, των κουφωμάτων και της επίπλωσης του τεμένους, παρεμβάσεις στο μιναρέ και εργασίες στον περιβάλλοντα χώρο του.

Το τέμενος Βαγιαζήτ είναι ένα οθωμανικό μνημείο εξαιρετικής σπουδαιότητας για ολόκληρη της περιοχή. Με την ένταξη αυτή, γίνεται το πρώτο σημαντικό βήμα για την ολική αποκατάσταση και ανάδειξή του μετά την καταστροφική πυρκαγιά που εκδηλώθηκε στο εσωτερικό του τον Μάρτιο του 2017.

(Πηγή: tourkikanea.gr)

Πηγή: Ακτίνες

Το αντιχριστιανικό μένος, όχι μόνο δεν λέει να καταλαγιάσει στη χώρα μας, αλλά μάλλον γιγαντώνεται συνεχώς. Από τη μια μεριά οι χριστιανομάχοι πολιτικοί και από την άλλη οι επίσης χριστιανομάχοι δημοσιογράφοι, βάλθηκαν να οδηγήσουν την πατρίδα μας σε μια άθρησκη κοινωνία, στην οποία η Εκκλησία θα είναι περιθωριοποιημένη και ανίσχυρη να επιτελέσει το σωστικό της έργο, ενώ η πίστη στο Θεό θα αποτελεί όνειδος. Η τιτάνια προσπάθειά τους εστιάζεται πρωτίστως στο να στερήσουν τους νέους μας την δυνατότητα να διδάσκονται τις αλήθειες της πίστεώς μας, ώστε να καθίστανται ζωντανά και δυναμικά μέλη της Εκκλησίας. Για να επιτύχουν το στόχο τους, επεδίωξαν, (και εν πολλοίς το πέτυχαν), να μεταβάλλουν το μάθημα των θρησκευτικών στα σχολεία,

ΙΕΡΑ ΜΗΤΡΟΠΟΛΙΣ ΠΕΙΡΑΙΩΣ

ΓΡΑΦΕΙΟ ΕΠΙ ΤΩΝ ΑΙΡΕΣΕΩΝ ΚΑΙ ΤΩΝ ΠΑΡΑΘΡΗΣΚΕΙΩΝ

Εν Πειραιεί τη 8η Νοεμβρίου 2018

ΟΤΑΝ Ο ΤΥΦΛΟΣ ΔΟΓΜΑΤΙΣΜΟΣ ΠΕΡΙΦΡΟΝΕΙ ΤΑ ΟΡΙΑ ΤΟΥ ΣΕΒΑΣΜΟΥ ΤΗΣ ΠΛΕΙΟΨΗΦΙΑΣ

Το αντιχριστιανικό μένος, όχι μόνο δεν λέει να καταλαγιάσει στη χώρα μας, αλλά μάλλον γιγαντώνεται συνεχώς. Από τη μια μεριά οι χριστιανομάχοι πολιτικοί και από την άλλη οι επίσης χριστιανομάχοι δημοσιογράφοι, βάλθηκαν να οδηγήσουν την πατρίδα μας σε μια άθρησκη κοινωνία, στην οποία η Εκκλησία θα είναι περιθωριοποιημένη και ανίσχυρη να επιτελέσει το σωστικό της έργο, ενώ η πίστη στο Θεό θα αποτελεί όνειδος. Η τιτάνια προσπάθειά τους εστιάζεται πρωτίστως στο να στερήσουν τους νέους μας την δυνατότητα να διδάσκονται τις αλήθειες της πίστεώς μας, ώστε να καθίστανται ζωντανά και δυναμικά μέλη της Εκκλησίας. Για να επιτύχουν το στόχο τους, επεδίωξαν, (και εν πολλοίς το πέτυχαν), να μεταβάλλουν το μάθημα των θρησκευτικών στα σχολεία, από ομολογιακό, από μάθημα συστηματικής διδασκαλίας των βασικών και θεμελιωδών αρχών της Ορθοδόξου πίστεως, της ζωής και της λατρείας της Εκκλησίας μας, σε πολυθρησκειακό, αποκρύπτοντας τις ψευδείς και προκλητικές δοξασίες των ψευδοθρησκειών, όπως λόγου χάριν ότι ο Ινδουϊσμός έχει 350.000.000 θεότητες, ή ότι ο ψευδοπροφήτης του Ισλάμ είχε 9 συζύγους και πλήθος παλλακίδων. Τα νέα προγράμματα σπουδών, δέσμια της νεοεποχίτικης πολυθρησκειακής ιδεολογίας, συνεξετάζουν τον Χριστιανισμό με έξι άλλες θρησκείες, «ως ποικιλία θρησκευτικών προσανατολισμών» και ως «θρησκευτικό φαινόμενο στην ποικιλομορφία του». Χωρίς να λαμβάνουν υπ’ όψιν τους την πνευματική ανωριμότητα των μαθητών, προκαλούν τελικά σ’ αυτούς σύγχυση και αποπροσανατολισμό, διότι δεν ενδιαφέρονται να δώσουν απάντηση στο θεμελιώδες ερώτημα, ποιος τελικά είναι ο αληθινός Θεός μέσα σ’ αυτό το ανάμικτο πάνθεο των θρησκειών, αφού η κάθε θρησκεία που παρουσιάζουν έχει τον δικό της Θεό. Και επί πλέον συσκοτίζουν σκόπιμα και πονηρά την θεμελιώδη αλήθεια της πίστεώς μας, ότι ο Χριστός είναι ο μοναδικός Θεάνθρωπος και Σωτήρας του κόσμου. Κατά περίπτωση είτε την αποσιωπούν, είτε την διαστρέφουν, εμφανίζοντας τον Χριστό ως ένα μεγάλο διδάσκαλο, ισάξιο με τους άλλους μεγάλους ιδρυτές θρησκειών, είτε τέλος τονίζουν δευτερεύουσες έννοιες, για να αποσιωπήσουν εκείνες που παραπέμπουν στην μοναδικότητα της εν Χριστώ σωτηρίας.

Εν πάσει περιπτώσει είναι γνωστή η πολύπαθη πορεία του μαθήματος των θρησκευτικών στα σχολεία τα τελευταία χρόνια και για το θέμα αυτό έχουν αναφερθεί με εκτενείς αναλύσεις άλλοι, αρμοδιότεροι και καταλληλότεροι από μας. Εμείς, στα πλαίσια της παρούσης ανακοινώσεως μας, θα αρκεστούμε να σχολιάσουμε με πολλή συντομία ένα σχετικό άρθρο που δημοσιεύθηκε στην «Εφημερίδα των Συντακτών» (φ.22-10-2018), με τίτλο: «Περιμένοντας την απόφαση του Σ.τ.Ε.», με συντάκτη τον κ. Πέτρο Παπαγεωργίου. Η σύνταξή του έγινε εν αναμονή της αποφάσεως του Συμβουλίου της Επικρατείας, στο οποίο είχαν προσφύγει εκ νέου, μετά την ακύρωση των αποφάσεων του πρώην υπουργού κ. Φίλη, γονείς, σωματεία και μαζί τους ο σεπτός ποιμενάρχης μας κ. Σεραφείμ, για την ακύρωση των σχετικών υπουργικών αποφάσεων, οι οποίες καθιέρωσαν τα νέα μεταλλαγμένα προγράμματα σπουδών, για τα οποία έγινε λόγος προηγουμένως. Η προσφυγή έγινε με το αίτημα να ακυρωθούν τα νέα προγράμματα, όχι μόνον λόγω της αντισυνταγματικότητός των, αλλά και λόγω της άνισης μεταχείρισης των Ορθοδόξων πιστών, σε σχέση με τις άλλες θρησκευτικές κοινότητες στη Ελλάδα, όπως των μουσουλμάνων, ρωμαιοκαθολικών και Ισραηλιτών Ελλήνων πολιτών, που έχουν την ευχέρεια, βάσει των νόμων 4235/2014, άρθρο 68 και 4386/2016, άρθρο 55, να επιλέγουν τα θρησκευτικά τους εγχειρίδια για την ομολογιακή διδασκαλία τους στα σχολεία, τακτική που αντίκειται στην Αρχή της Ισότητας, κατά το άρθρο 4, παρ.1 του Συντάγματος.

Στο άρθρο του ο συντάκτης, αντί να παραθέσει με αντικειμενικότητα το ζήτημα και να εκφράσει τον σεβασμό του προς τα εκατομμύρια των Ελλήνων πολιτών, οι οποίοι θέλουν να αυτοπροσδιορίζονται ως Ορθόδοξοι χριστιανοί, πληρώνουν φόρους προκειμένου η πολιτεία να εκπληρώσει την εκπαιδευτική της αποστολή και ως εκ τούτου έχουν την απαίτηση να διδάσκονται τα παιδιά τους κατά κύριο λόγο τις βασικές διδασκαλίες της Ορθοδόξου πίστεως, επέλεξε να απομειώσει, με πραγματικά απίστευτη σφοδρότητα, το μάθημα των θρησκευτικών και να το παρουσιάσει ως αίτιο «πνευματικής αποπλάνησης ανηλίκων» και κατ’ επέκταση ως «έγκλημα που πρέπει να διώκεται»! Και ούτε λίγο ούτε πολύ, με τον τρόπο που εκφράζεται, είναι σαν να καλεί τις εισαγγελικές και δικαστικές αρχές, να σύρουν στα δικαστήρια τους καθηγητές θεολόγους, με την κατηγορία του εγκλήματος της αποπλανήσεως ανηλίκων!

Γράφει: «Το μάθημα των θρησκευτικών δεν είναι μάθημα. Μάθημα λέγεται η διδασκαλία ενός γνωστικού αντικειμένου. Δηλαδή διδάσκεται η γνώση του, η αντικειμενική περιγραφή του. Αμερόληπτα και χωρίς πρόθεση σύστασης Πίστης σε ατεκμηρίωτα στοιχεία του αντικειμένου. Όταν όμως συμβαίνει το δεύτερο, όταν η διδασκαλία δεν παρέχει ούτε ίχνος αντικειμενικής γνώσης, αλλά επιδιώκει να εμφυσήσει στα παιδιά αναπόδεικτη δογματική Πίστη σε φυσικώς αδύνατους ισχυρισμούς, τότε δεν είναι μάθημα, είναι προπαγάνδα, είναι κατήχηση, είναι προσηλυτισμός… Αντικειμενικό είναι, όταν περιγράφεις έναν μύθο, να λες ότι είναι μεν μύθος αλλά ωφελούμαστε από κάποια αξιόλογα ίσως στοιχεία του και διδάγματά του. Κατήχηση και αποπλάνηση είναι να ισχυρίζεσαι ότι το μυθικό αφήγημα είναι εμπράγματο συμβάν του φυσικού κόσμου»! Η περιγραφή του βίου, των θαυμάτων, του πάθους και της αναστάσεως του Κυρίου μας δεν είναι μια αντικειμενική περιγραφή ιστορικών γεγονότων, όπως αυτά κατέγραψαν οι ευαγγελιστές και επιβεβαίωσε η αποστολική μας παράδοση και η παγκόσμια ιστορία; Πως μπορεί να ισχυριστεί ότι οι διηγήσεις των ευαγγελιστών για το πρόσωπο του Χριστού και το έργο του αποτελούν αναπόδεικτες ιστορίες, καθ’ όν χρόνον επιβεβαιώνονται ακόμη και από μη χριστιανούς ιστορικούς όπως ο Πλίνιος και ο Ιώσηπος; Εφ’ όσον λοιπόν τα θαύματα και προ παντός η ανάσταση του Κυρίου μας αποτελούν αναντίρρητα ιστορικά γεγονότα, τότε πιο μπορεί να είναι το συμπέρασμα στο οποίο αναπόδραστα θα καταλήξει κάθε απροκατάληπτος άνθρωπος, που αγαπά την αλήθεια, σχετικά με το πρόσωπο του Χριστού; Ας μας απαντήσει ο συντάκτης: Η ανάσταση του Κυρίου μας είναι έργο ανθρωπίνης, ή θείας δυνάμεως; Αφού λοιπόν είναι έργο θείας δυνάμεως, δεν αποτελεί η ανάσταση ένα ισχυρό, ατράνταχτο και αναντίρρητο ιστορικό τεκμήριο, που αποδεικνύει πέραν πάσης αμφιβολίας την Θεότητα του Κυρίου μας; Πως λοιπόν ισχυρίζεται ο συντάκτης ότι η πίστη στο πρόσωπο του Κυρίου μας είναι μια «αναπόδεικτη δογματική πίστη σε φυσικώς αδύνατους ισχυρισμούς»; Και κατ’επέκταση, πως μπορεί να ισχυριστεί ότι το μάθημα των θρησκευτικών «είναι προπαγάνδα, είναι κατήχηση, είναι προσηλυτισμός»; Σε ποιους ήδη Ορθοδόξους μαθητάς; Γιατί σ’ αυτούς απευθύνεται.

Πέραν αυτών, από πότε η επιστημονική γνώση περιορίστηκε μόνο στην «αντικειμενική περιγραφή» φυσικών φαινομένων; Για να φτάσει κάποιος στην αντικειμενική περιγραφή, δεν πέρασε αναγκαστικά από το στάδιο της υπόθεσης; Επίσης πως θα αξιολογήσει τα λεγόμενα «αξιώματα» και «θεωρήματα», όπως για παράδειγμα το πυθαγόρειο θεώρημα, τα οποία είναι αδύνατον να αποδειχθούν αντικειμενικά; Μήπως πρέπει να παύσουν να διδάσκονται, αφού δεν μπορούν να αποδειχθούν; Πότε μελετήθηκαν με απόλυτη πληρότητα τα μυστήρια του μικρόκοσμου και μακρόκοσμου, ώστε να μπορούμε να κάνουμε πλήρη και «αντικειμενική περιγραφή» τους; Δεν είναι γεγονός ότι συνεχώς ανακαλύπτονται καινούργια δεδομένα και διατυπώνονται νέες θεωρίες, που ανατρέπουν τις παλαιότερες, καθώς αλματωδώς εξελίσσεται η επιστήμη και η τεχνολογία; Για παράδειγμα, ποιος αληθινός επιστήμονας πιστεύει σήμερα στη θεωρία της εξελίξεως; Μπορεί να ισχυριστεί ο συντάκτης, ότι τότε που η επιστήμη μας δίδασκε τις παλαιότερες θεωρίες, (που σήμερα πλέον έχουν ανατραπεί από νεωτέρες), μας δίδασκε μύθους, και μας κατηχούσε με αναπόδεικτες θεωρίες;

Αλλά μήπως τα ίδια δεν ισχύουν και στις λεγόμενες ανθρωπιστικές επιστήμες; Πότε ο άνθρωπος μπόρεσε να περιγράψει πλήρως και αντικειμενικώς τα ψυχικά φαινόμενα; Όπως οι ίδιοι οι ψυχολόγοι, ψυχίατροι και ψυχαναλυτές ομολογούν, τα ψυχικά φαινόμενα χαρακτηρίζονται από πολλούς και απροσδιόριστους παράγοντες, έτσι ώστε να υπάρχουν πολλές αντικρουόμενες θεωρίες και ερμηνείες για το ίδιο ψυχικό φαινόμενο.

Στη συνέχεια αναφέρει: «Επιδιώκεται να τα πιστέψουν τα παιδιά όλα αυτά και να επηρεάζεται η ζωή τους από την πίστη σε αυτά. Καθιστούν την πίστη τρόπο σκέψης για την παραπέρα ζωή τους». Η επιδίωξη αυτή η οποία θεωρείται από τον συντάκτη απαράδεκτη, αποτελεί απαίτηση της συντριπτικής πλειοψηφίας των γονέων των μαθητών, να μορφώνονται τα παιδιά τους με τις αρχές και τις αξίες της Ορθοδόξου πίστεως, να εμπνέονται από αυτές και να πιστεύουν σ’ αυτές, όπως προβλέπει και η Ευρωπαϊκή Σύμβαση των Δικαιωμάτων του Ανθρώπου, (Ε.Σ.Δ.Α.). Επίσης η επιδίωξη αυτή αποτελεί κύριο εκπαιδευτικό στόχο όλων των άλλων θρησκευτικών κοινοτήτων στην Ελλάδα. Γιατί λοιπόν θα πρέπει οι άλλες θρησκευτικές κοινότητες να έχουν την δυνατότητα να επιτυγχάνουν αυτόν τον στόχο και μόνον η Ορθόδοξη Εκκλησία να την στερείται; Για ποιο λόγο θα πρέπει να αγνοηθεί η θέληση της συντριπτικής πλειοψηφίας των γονέων των μαθητών; Που είναι ο σεβασμός προς τις βασικές και θεμελιώδεις αρχές της Δημοκρατίας; Που είναι ο σεβασμός της θέλησης της πλειοψηφίας; Αλλά μήπως η αγωγή των παιδιών σύμφωνα με τη διδασκαλία του Ευαγγελίου έρχεται σε αντίθεση με το Σύνταγμα, τα χρηστά ήθη, τους νόμους του ελληνικού κράτους και την ομαλή ανάπτυξη της κοινωνικής ζωής; Όχι μόνο δεν έρχεται σε αντίθεση, αλλά το ακριβώς αντίθετο. Η Εκκλησία, όπως αποδεικνύει η επί 20 αιώνες ιστορική πορεία της, διαπλάθει και αναδεικνύει πολίτες με υψηλό αίσθημα ευθύνης απέναντι στην πολιτεία, πολίτες με ευθύτητα, τιμιότητα και ειλικρίνεια προς τα άλλα μέλη της κοινωνίας, με αγάπη και πνεύμα αυτοθυσίας προς τον πλησίον, με αγάπη προς την πατρίδα και με ηρωικό φρόνημα.

Παρά κάτω γράφει: «Το μάθημα των θρησκευτικών μαθαίνει στα παιδιά ότι στον κόσμο μας υφίστανται στ’ αλήθεια υπερφυσικές οντότητες και επιρροές. Αυτό είναι ψεύδος που έρχεται σε εμφανώς κατάφορη αντίφαση με τη διδασκαλία των επιστημονικών μαθημάτων, που μαθαίνει στα παιδιά μας στο σχολείο πώς αληθινά είναι και πώς λειτουργεί ο κόσμος». Πιο επιστημονικό μάθημα απέδειξε ότι δεν «υφίστανται» υπερφυσικές οντότητες, και ότι δεν υπάρχει Θεός; Η ύπαρξη του Θεού δεν μπορεί να εκφρασθεί με μαθηματικούς όρους. Δεν είναι γνώσις η οποία αποκτάται με το πείραμα, ή με άλλες επιστημονικές μεθόδους. Και προ παντός δεν είναι διανοητικό λειτούργημα, ή ανθρώπινη ανακάλυψη. Είναι εμπειρία, αποκάλυψη Θεού στους ανθρώπους εκείνους που έχουν καθαρή καρδιά και αγαπούν την αλήθεια. Όλοι σχεδόν οι μεγάλοι επιστήμονες παραδέχονται και ομολογούν, ότι η χριστιανική πίστη δεν έρχεται σε αντίθεση με τις φυσικές επιστήμες. Ενδεικτικά παραθέτουμε την ομολογία ενός εξ’ αυτών: Ο Henri Lecomte, μεγάλος Γάλλος βοτανολόγος και μέλος της Παρισινής Ακαδημίας των Επιστημών, όταν ρωτήθηκε εάν η θρησκεία συμβιβάζεται με την επιστημονική έρευνα απάντησε: «Ο ανταγωνισμός μεταξύ επιστήμης και θρησκείας υπάρχει μόνον εις το πνεύμα εκείνων που επιμόνως το θέλουν. Εις την πραγματικότητα η επιστήμη και η θρησκεία εξελίσσονται με τα ίδιά των μέσα, εις εδάφη τα οποία είναι ουσιωδώς διάφορα. Το να θέλει κανείς να αντιτάσσει την μίαν κατά της άλλης, αποδεικνύει απλώς ότι τας παραγνωρίζει», («Η Γαλλική Ακαδημία των Επιστημών περί σχέσεως Θρησκείας και Επιστήμης», μτφρ. Κ. Μεταλληνού, Αθήναι 1932, σελ. 83).

Παρά κάτω γράφει: «Πραγματικό μάθημα» θα είναι όταν «περιγράφει το θρησκευτικό φαινόμενο και την τεράστια και σημαντική ιστορία του "από τα έξω", αντικειμενικά, ως γνώση, όχι ως πίστη. Και έτσι μπορεί να είναι υποχρεωτικό μάθημα. Γνώση». Για πιο λόγο θα πρέπει το μάθημα των θρησκευτικών να περιορίσει την αποστολή του στην μετάδοση απλών γνώσεων και να παρεμποδίζει τους μαθητές να περάσουν από την γνώση στην πίστη; Η Ορθόδοξη χριστιανική πίστη μας σέβεται την ελευθερία του ανθρώπου και δεν εξαναγκάζει κανέναν να περάσει διά της βίας από την απλή γνώση στην πίστη. Το μάθημα των θρησκευτικών, (όπως αυτό ήταν διαμορφωμένο στα παλαιότερα προγράμματα σπουδών), προσφέρει μεν τις αλήθειες της Ορθοδόξου πίστεώς μας, ωστόσο όμως δεν εξαναγκάζει τον μαθητή, αλλά τον αφήνει ελεύθερο να κρίνει από μόνος του, αν θα παραμείνει στο επίπεδο της απλής γνώσεως, ή θα κάνει ένα βήμα πιο πέρα και θα περάσει από τη γνώση στην πίστη, για να γίνει ζωντανό και συνειδητό μέλος της Εκκλησίας.

Δεν θα πρέπει επίσης να αγνοείται το γεγονός ότι το γνωστικό αντικείμενο του μαθήματος των θρησκευτικών έχει μια ιδιαιτερότητα σε σχέση με τα γνωστικά αντικείμενα των άλλων επιστημών. Ενώ δηλαδή τα γνωστικά αντικείμενα όλων των επιστημών εκτείνονται στο πεδίο του κτιστού κόσμου, στην περίπτωση του μαθήματος των θρησκευτικών το γνωστικό αντικείμενο είναι το υπέρτατο Ον. Είναι ο ίδιος ο Θεός, ο οποίος από αρχαιοτάτων χρόνων, από την εποχή της δημιουργίας του ανθρώπου, επί χιλιάδες χρόνια μέχρι σήμερα, υπήρξε αντικείμενο δέους, λατρείας, αγάπης και αφοσιώσεως. Η αγαπητική στροφή του ανθρώπου προς το θείον είναι έμφυτη μέσα στο άνθρωπο, έχει τις ρίζες της και τα θεμέλιά της στα ενδότερα βάθη της ανθρωπίνης υπάρξεως. Επομένως το μάθημα των θρησκευτικών οφείλει να λάβει σοβαρά υπ’ όψη της αυτή την έμφυτη αγαπητική στροφή των παιδιών προς το θείον και κατ’ ακολουθία την θέληση πολλών εξ’ αυτών να περάσουν από τη γνώση στην πίστη, να αγαπήσουν μ’ άλλα λόγια τον Χριστό ως αληθινό Θεό και να ενταχθούν στη ζωή της Εκκλησίας.

Πάντως είναι άξιο πολλής προσοχής το γεγονός, ότι ο συντάκτης δεν ενδιαφέρεται καθόλου για το μάθημα των θρησκευτικών και το πέρασμα των μαθητών από την γνώση στην πίστη των άλλων θρησκευτικών κοινοτήτων, για τις οποίες δεν κάνει ούτε καν νύξη. Αν ήταν αμερόληπτος ερευνητής του θέματος, δεν θα έπρεπε να αναφερθεί οπωσδήποτε και σ’ αυτές; Σίγουρα. Πως συμβαίνει για παράδειγμα να μην ενδιαφέρεται, αλλά να προσπερνά αδιάφορα το γεγονός, ότι εξ’ αιτίας της διδασκαλίας του Ισλάμ στα σχολεία των μουσουλμάνων, σήμερα πολλοί εξ’ αυτών καταντούν τζιχαντιστές και εξτρεμιστές, που σκορπούν γύρω τους τον θάνατο σε χιλιάδες αθώα θύματα; Τι έχει να πει για την φοβερή αυτή κοινωνική πληγή που μαστίζει σήμερα την ανθρωπότητα, η οποία βέβαια είναι καρπός της διδασκαλίας του μαθήματος των θρησκευτικών του Ισλάμ; Έχει τη δύναμη και την τόλμη να κάνει μια απλή σύγκριση της περί Τζιχάντ διδασκαλίας του Κορανίου με την «Επί του Όρους Ομιλία» του Κυρίου και την περί αγάπης διδασκαλία του αποστόλου Παύλου; (βλ. Α΄ Κορ. κεφ. 13).

Τέλος, δίκην μεγάλου ιεροδικαστή, προσπαθεί να προκαταλάβει τους δικαστές του ανωτάτου δικαστηρίου της χώρας μας, αποφαινόμενος ότι «Εάν το Σ.τ.Ε. κρίνει ότι για τους αποδεχόμενους το περιεχόμενο του ισχύοντος μαθήματος ως αληθινό ή επιθυμητό δεν υπάρχει παραβίαση των άρθρων 13 και 16 του Συντάγματος, αλλά ότι υπάρχει για όσους το θεωρούν ψευδές ή θρησκευτικά ανεπιθύμητο, τότε γι’ αυτούς οφείλει να νομολογήσει προαιρετικότητα συμμετοχής τους στο μάθημα μέσω υπεύθυνης δήλωσης αποχής, λόγω παραβίασης γι’ αυτούς των άρθρων 13 και 16 του Συντάγματος σε συνδυασμό με τον Κανονισμό Προστασίας Προσωπικών Δεδομένων, βάσει του οποίου δεν οφείλεις να δηλώσεις τι είσαι ή τι δεν είσαι». Στ’ αλήθεια δεν γνωρίζει ότι οι γονείς των μαθητών, οι οποίοι δεν αποδέχονται το μάθημα των θρησκευτικών, έχουν τη δυνατότητα να απαλλαγούν τα παιδιά τους από τη διδασκαλία του; Αν δεν το γνωρίζει είναι δικαιολογημένος, εάν το γνωρίζει, γιατί το αναφέρει; Εκπλησσόμαστε πραγματικά!

Περαίνοντας, θα θέλαμε να εκφράσουμε την λύπη μας και την απογοήτευσή μας για την γενική κατάπτωση του δημοσιογραφικού λειτουργήματος. Εν προκειμένω ο συντάκτης, αντί να παρουσιάσει σφαιρικά το πρόβλημα και να κάμει αντικειμενική εκτίμηση, σεβόμενος την συντριπτική πλειοψηφία του ελληνικού λαού, χτυπά ανηλεώς και μονόπλευρα την Ορθόδοξη πίστη, γενόμενος, ηθελημένα ή αθέλητα, όργανο και φερέφωνο της νεοεποχίτικης ιδεολογίας, που θέλει το μάθημα των θρησκευτικών εργαλείο για την προώθηση της πολυπολιτισμικότητος, του θρησκευτικού συγκρητισμού και της Πανθρησκείας. Προσευχόμαστε ο Θεός να φωτίσει τον κατά τα άλλα συμπαθέστατο κ. Π. Παπαγεωργίου, ώστε να παραμερίσει τους παραμορφωτικούς φακούς της στείρας αντιχριστιανικής προπαγάνδας, ώστε να ασκεί με αντικειμενικότητα το υψηλό λειτούργημα της δημοσιογραφίας και να οδηγηθεί σε μετάνοια για τις άδικες για την ορθόδοξη πίστη μας θέσεις του.

Εκ του Γραφείου επί των Αιρέσεων και των Παραθρησκειών

Πηγή: Ιερά Μονή Παντοκράτορος Μελισσοχωρίου