Ἡ καρδιά τοῦ ἡλικιωμένου Ἰουδαίου, πού χρόνια μελετοῦσε τίς Γραφές, βρῆκε στή διδασκαλία τοῦ Χριστοῦ τήν ἐκπλήρωση τῶν προφητειῶν καί τήν πραγμάτωση τῶν ἐπαγγελιῶν τοῦ Γιαχβέ. Ἡ ὕπαρξή του μέ ἀπέραντη εὐγνωμοσύνη ἀφοσιώθηκε στόν Κύριο καί στή νεοΐδρυτη ἐκκλησία τῆς Δαμασκοῦ. Στά δικά του γέρικα καί ἄσημα χέρια θά ἐμπιστευθεῖ μία ἰδιαίτερη καί ξεχωριστή ἀποστολή Ἐκεῖνος, πού ἀρέσκεται νά χρησιμοποιεῖ στό ἔργο του τούς ἁπλούς καί ταπεινούς τῇ καρδίᾳ.
Ὁ Ἀνανίας προσεύχεται καί δέχεται τήν ἐντολή τοῦ Κυρίου. Ἡ πρόσκληση εἶναι προσωπική, «Ἀνανία», καί ἡ ἀνταπόκριση πρόθυμη, «ἰδού ἐγώ, Κύριε». Ὁ διάλογος θυμίζει τούς προφῆτες καί τούς δικαίους τῆς Παλαιᾶς Διαθήκης. Οἱ ὁδηγίες εἶναι σαφεῖς καί συγκεκριμένες. Ὁ ταρσέας Σαῦλος, δηλωμένος ἐχθρός καί σταλμένος διώκτης, τόν περιμένει. Ὁ Ἀνανίας δέν ἀπιστεῖ, ἀλλά διστάζει μπροστά στό μέγεθος τῆς ἱερῆς ἀποστολῆς καί ὁ Θεός πληροφορεῖ τόν ἁπλό δοῦλο του γιά τό μέλλον τοῦ ἀνθρώπου, πού τόσο τόν εἶχαν φοβηθεῖ οἱ χριστιανοί. Ἡ ὁδός καί τό σπίτι πού μένει ὁ πρώην διώκτης εἶναι γνωστά στόν Κύριο. Αὐτός γνωρίζει πολύ καλά ποῦ βρίσκονται οἱ δικοί Του καί τί ἔχουν μέσα στήν καρδιά τους.
Ὁ Σαούλ προσεύχεται. Δέν εἶναι πλέον ὁ διώκτης· εἶναι ὁ ταπεινός ἱκέτης. Καί ὁ Κύριος τοῦ οὐρανοῦ ρίχνει στοργικό βλέμμα σέ ὅσους ἔχουν ὑψωμένα τά χέρια στόν οὐρανό.
Τό ὅραμα τοῦ Ἀνανία διασταυρώνεται μέ τό ὅραμα τοῦ Σαούλ, ὁ ὁποῖος μαθαίνει ἀπό τόν Κύριο γιά τήν ἀποστολή τοῦ Ἀνανία. Σέ λίγο νιώθει τίς θερμές παλάμες τοῦ ἀγνώστου νά σφίγγουν τίς δικές του. Ὁ ἁπλός μαθητής προσφωνεῖ στοργικά αὐτόν πού πρόκειται νά γίνει τό φῶς τῶν ἐθνῶν «Σαούλ, ἀδελφέ». Ἡ εὐλογημένη οἰκογένεια τοῦ Θεοῦ ἀποκτᾶ ἕνα νέο μέλος. Ὁ τυφλός Σαούλ γονατίζει μέ συντριβή. Τά ροζιασμένα χέρια τοῦ ἁπλοῦ ἀνθρώπου τοῦ λαοῦ ἀκουμποῦν μέ δέος στό κεφάλι τοῦ σπουδαίου ραββίνου καί μέ θαυματουργικό τρόπο τοῦ ξαναδίνουν τό φῶς του. Εἶναι ἡ θαυμαστή πραγματοποίηση τῶν λόγων τοῦ Ἰησοῦ ὅτι οἱ δικοί Του «ἐπί ἀρρώστους χεῖρας ἐπιθήσουσι καί καλῶς ἕξουσι». Στή συνέχεια τό μυστήριο τοῦ βαπτίσματος, μέ μετάνοια καί ὁμολογία πίστεως, ὁλοκληρώνει τό θαῦμα τῆς θείας χάριτος. Ποιός ζωγράφος μπορεῖ νά ἀποδώσει μέ ἐπιτυχία τούτη τή σκηνή, ὅπου ὁ τρομερός Σαούλ κουβεντιάζει ἀδελφικά μέ τόν ἀγαθό χριστιανό, γιά τόν ὁποῖο σως νά εἶχε κάποιο ἔνταλμα συλλήψεως!
Ὁ ἁπλός καί ταπεινός Ἀνανίας χρησιμοποιήθηκε ὡς ἐκλεκτό ὄργανο στά χέρια τοῦ Θεοῦ, σέ μιά ὥρα σημαντική στή ζωή τῆς Ἐκκλησίας, καί τό ὄνομά του χαράχτηκε στό ἅγιο βιβλίο τοῦ Θεοῦ. Μέσα στούς αἰῶνες ὅλοι ὅσοι σκύβουν καί μελετοῦν τήν ἱερή ἱστορία στέκονται μπροστά στή σεμνή προσωπικότητά του, τήν ὁποία τιμᾶ ἡ Ἐκκλησία τήν 1η Ὀκτωβρίου, καί διδάσκονται ἕνα ἱερό μυστικό: Εὐδοκεῖ ὁ μεγάλος Θεός νά συνεργάζεται γιά τή σωτηρία τοῦ κόσμου μέ τούς ἁπλούς δούλους του, πού προσφέρουν σ᾿ Αὐτόν τόν ἑαυτό τους μέ ἀφοσίωση καί ὑπακοή.
Ἀπολυτίκιον. Ἦχος δ’. Ταχὺ προκατάλαβε.
Ὡς ἔμπλεως χάριτος, τοῦ Τρισηλίου φωτός, τὸ σκεῦος ἐφώτισας, τῆς ἐκλογῆς τοῦ Χριστοῦ, Ἀνανία Ἀπόστολε, ὅθεν ἀνακηρύξας, εὐσέβειας τὸν λόγον, ἄθλοις ἐβεβαιώσω, τὴν σωτήριον χάριν δι' ἧς τοὶς σὲ εὐφημούσι, δίδου τὰ πρόσφορα.
Ἕτερον Ἀπολυτίκιον. Ἦχος γ’.
Ἀπόστολε Ἅγιε Ἀνανία, πρέσβευε τῷ ἐλεήμονι Θεῷ, ἵνα πταισμάτων ἄφεσιν, παράσχῃ ταῖς ψυχαῖς ἡμῶν.
Κοντάκιον. Ἦχος β’. Τὴν ἐν πρεσβείαις.
Ὁ ἐν πρεσβείαις θερμότατος ἀντιλήπτωρ, καὶ τῶν αἰτούντων ταχύτατα εἰσακούων, δέξαι τὴν δέησιν Ἀνανάα ἡμῶν, καὶ τὸν Χριστὸν δυσώπει, τοῦ σῶσαι τοὺς ὑμνούντάς σε, τὸν μόνον ὑπάρχοντα φιλάνθρωπον.
Πηγή: (Ἰχνηλάτης – Περιοδικό «Απολύτρωσις») Ακτίνες
