ΑΠΟΤΟΜΗ ΤΗΣ ΤΙΜΙΑΣ ΚΕΦΑΛΗΣ ΤΟΥ ΤΙΜΙΟΥ ΕΝΔΟΞΟΥ

ΠΡΟΔΡΟΜΟΥ ΚΑΙ ΒΑΠΤΙΣΤΟΥ ΙΩΑΝΝΟΥ

“Τόν ἐν προφήταις μείζονα γνωρισθέντα καί Ἀποστόλων πρόκριτον γεγονότα, ὕμνοις ἐγκωμίων στεφανώσωμεν, τόν Πρόδρομον τῆς χάριτος, τήν κεφαλήν γάρ ἐτιμήθη, διά τόν νόμον Κυρίου.” (ἐξαποστειλάριον ἑορτῆς)

Περίλαμπρα τιμᾶ σήμερον ἡ Ἐκκλησία τόν Πρόδρομο Ἰωάννη καί μνημονεύει τό θλιβερό καί ἀποτρόπαιο γεγονός τῆς ἀποτομῆς τῆς κεφαλῆς τοῦ Ἰωάννη Προδρόμου.

Δὲν ἔχουμε συνειδητοποιήσει ὅσο θὰ ἔπρεπε τὴν σημασία τῆς ἀποτομῆς, τοῦ μαρτυρίου δήλ. τοῦ Τιμίου Προδρόμου. Βεβαίως ἡ Ἐκκλησία μας, μὲ τὴ συγκεκριμένη ἑορτὴ καὶ τὰ ἀναγνώσματα, τόσο τὸ Εὐαγγελικὸ (Μάρκ. ΣΤ ΄ 14 – 30), ὅσο καὶ τὸ Ἀποστολικὸ (Πράξ. Ἀποστ. ΙΓ ΄ 25 – 32), μᾶς δίνει νὰ κατανοήσουμε μέσα στὸ ἱστορικὸ πλαίσιο, τὴν μεγάλη μορφὴ τοῦ Βαπτιστοῦ. Τὸ γεγονὸς τῆς ἀποτομῆς εἶναι συγκλονιστικὸ καὶ γι’ αὐτό, παρὰ τὸ ὅτι τὸ γνωρίζουμε, εἶναι ἀνάγκη γιὰ ἀκόμα μία φορὰ νὰ τὸ μελετήσουμε...

Ἂς ἐμβαθύνουμε ὅμως γιὰ λίγο στὸ καθαυτὸ γεγονὸς τοῦ σφοδροῦ Προδρομικοῦ ἐλέγχου, σὲ σχέση μὲ ἐμᾶς τοὺς ἴδιους καὶ τὴν ἐποχή μας.

Ὁπωσδήποτε ἡ ἐνέργεια τοῦ Προδρόμου, μὲ τὰ σημερινὰ κοσμικὰ δεδομένα καὶ τὰ «νεοπατερικὰ» φληναφήματα, δὲν μπορεῖ παρὰ νὰ χαρακτηριστεῖ ὡς ἀκραία, ἴσως γραφική, ὁπωσδήποτε φανατικὴ καὶ τελικῶς ὡς παράδειγμα πρὸς...ἀποφυγήν.

Ἂς δοῦμε τὸ γιατί.

Ά) Τὸ τί ἔκανε ὁ Ἡρώδης στὴν προσωπική του ζωή, αὐτὸ ἐντάσσεται στὰ «ἀπόρρητα προσωπικὰ δεδομένα» καὶ ὡς ἐκ τούτου, ὄχι μόνο δὲν εἶχε δικαίωμα ὁ Βαπτιστὴς νὰ ἐλέγξει, ἀλλὰ μὲ τὴν πράξη τοῦ αὐτή, θέτει τὸν ἑαυτόν του στὴν παρανομία καὶ προσκρούει στὸ νόμο περὶ τῆς «ἐλεύθερης ἐπιλογῆς τῆς προσωπικῆς ζωῆς»...

Β) Μὲ τὸν ἔλεγχό του ξεπέφτει ἀπὸ τὸ ὑψηλό του ἔργο. Αὐτὸς δὲν εἶναι παρὰ ἕνας ἀσκητὴς ὁ ὁποῖος ἀρνήθηκε τὸν κόσμο καὶ ὡς ἐκ τούτου δὲν τοῦ ἐπιτρέπεται νὰ ἀφήνει τὰ «δυσθεώρητα ὕψη τῆς θεώσεως» καὶ νὰ κατεβαίνει στὰ κοσμικὰ καὶ μάλιστα σ’ αὐτοῦ του εἴδους τὸ ἐπίπεδο ποὺ μπορεῖ νὰ χαρακτηριστεῖ ὡς «κοσμικὸ κουτσομπολιὸ ἢ κοινωνικὸ σχόλιο», ἔστω καὶ ἂν φαίνεται ὅτι στηρίζεται στὸν Νόμο τῶν Ἐντολῶν.

Γ) Κάνει ὑπέρβαση καθήκοντος, καὶ μάλιστα μὲ τὴν ἀδιακρισία τοῦ θίγει τὴν «Ἱερὰ Σύνοδο» τῶν Ἑβραίων ἢ ἄλλως, τὸ «Μέγα Συνέδριον», ἀφοῦ δὲν ἔχει ἐξουσιοδοτηθεῖ ἀπὸ τοὺς Ἀρχιερεῖς γιὰ μία τέτοια πράξη. Δηλαδή, λειτουργεῖ ἀντιδεοντολογικὰ καὶ ἐντελῶς αὐθαίρετα. Ἐπιτέλους, ποιὸς εἶναι αὐτὸς ὁ ἀσκητὴς ποὺ ἐλέγχει, καθ’ ἢν στιγμήν, ὁλόκληρο τὸ σῶμα τῶν ὑπευθύνων ἀρχιερέων καὶ τῶν ὑπεροχικῶν προσώπων τοῦ Συνεδρίου πού, ἔστω καὶ ἀπὸ «διάκριση», ἀνέχεται αὐτὴν τὴν κατάσταση, δήλ. τὴν παρανομία τοῦ Ἡρώδη;

Δ) Δημιουργεῖ μὲ τὸν πύρινο λόγο τοῦ «κοινωνικὴ ἀναταραχή», ο, τί δήλ. χειρότερο γιὰ μία «εὐνομούμενη πολιτεία» καὶ μάλιστα γιὰ ἕναν τόπο ποὺ βρίσκεται κάτω ἀπὸ τὸ σιδερένιο πέλμα τῆς Pax Romana. Εἶναι δυνατὸν οἱ εἰρηνικοὶ «ἡσυχαστὲς» καὶ «ἐρημίτες» νὰ γίνονται αἰτία συγχύσεων καὶ ταραχῶν, καὶ μάλιστα νὰ προσβάλλουν τοὺς ταγοὺς τῆς πολιτείας, ἀφοῦ αὐτοὶ ἔχουν «ταχθεῖ παρὰ Θεοῦ» στὸ ἔργο τοῦτο;

Ε) Λησμονοῦσε ὁ Ζηλωτὴς καὶ Βαπτιστὴς τοῦ Ἰορδάνου ὅτι ὁ Ἡρώδης, παρὰ τὰ προσωπικὰ τοῦ πάθη καὶ τὶς ἰδιορρυθμίες, ἔκανε δημόσια ἔργα, ἀνέπτυσσε τὴν «πολιτισμικὴ παράδοση» καὶ «ἰουδαϊκὴ κουλτούρα», κρατοῦσε τὶς «λεπτὲς ἰσορροπίες», μὲ τὴν Ρώμη, καὶ τὸ σημαντικότερο, εἶχε προσφέρει πολλὰ χρήματα ἀπὸ τὸν δημόσιο κορβανὰ γιὰ τὸ κτίριο τοῦ Ναοῦ. Ὁ Ἰωάννης μπορεῖ βέβαια νὰ εἶχε φτάσει στὸ ἐπίπεδο νὰ βλέπει ὁλόκληρο τὸν κόσμο ὡς Ναὸ τοῦ Θεοῦ, πλὴν ὅμως θὰ ἔπρεπε νὰ αἰσθάνεται τὴν ἀνάγκη ποὺ εἶχαν οἱ ἄνθρωποι γιὰ ἕνα Ναὸ (καὶ μάλιστα τί Ναό!), ὥστε νὰ ἐκτελοῦν τὰ θρησκευτικά τους καθήκοντα! Κυρίως ὅμως μὲ τὸν ἔλεγχό του, διατάρασσε τὴν «ἀγαστὴ συνεργασία» μεταξὺ «ἰουδαϊκῆς θρησκείας καὶ πολιτείας».

ΣΤ) Ἀποδεικνύει τὸν ἑαυτὸν τοῦ ἀκραῖο, μονοκόμματο καὶ ἀδιάκριτο, ἀφοῦ μὲ τὴν ἐνέργειά του αὐτή, ἀφήνει τὸ ἔργο τοῦ βαπτίσματος καὶ τοῦ κηρύγματος καὶ ἐγκαταλείπει ὅλον αὐτὸν τὸν κόσμο ποὺ προσέτρεχε στὴν ἔρημο γιὰ νὰ τὸν ἀκούσει καὶ νὰ ὠφεληθεῖ.

Θὰ μπορούσαμε βέβαια νὰ σημειώσουμε καὶ ἄλλα πολλά, τὰ ὁποῖα βγαίνουν ὡς συμπεράσματα ἀπὸ τὴν σύγχρονη «θεολογικὴ» ψευτοκουλτούρα...

Ὅμως, δόξα τῷ Θεῶ, ὁ Τίμιος του Κυρίου Πρόδρομος, ὁ μέγιστος τῶν Προφητῶν, ὁ Κήρυκας τῆς Χάριτος, ὁ ἀσυμβίβαστος, ζοῦσε γιὰ τὴν ἀγάπη καὶ τὴ δόξα τοῦ Χριστοῦ. Καὶ ὑπέγραψε αὐτὴν τὴν ἀγάπη του μὲ τὴν ἴδια τοῦ τὴν κεφαλή. Ὁ Πρόδρομος εἶναι ὁ γνήσιος Προφήτης ποὺ παραμένει ἀσυμβίβαστος καὶ ποὺ ἀρνεῖται νὰ καλύψει τὴν ὁποιαδήποτε δειλία μὲ ἕνα διάτρητο «θεολογικὸ» μανδύα καὶ μὲ ἐπιχειρήματα «νεοπατερικῆς ἐποχῆς».

Ἀρνεῖται τὴν διαστροφὴ τῆς ἁμαρτίας ποὺ ἀποκτηνώνει τὸν ἄνθρωπο καὶ συνάμα ἐπικυρώνει τὴν ἀλήθεια, τοῦ ὅτι οἱ πολιτικοὶ ἄρχοντες, πόσω δὲ μᾶλλον οἱ ἐκκλησιαστικοί, πρέπει νὰ μένουν σὲ γυάλινα σπίτια, ὥστε ἡ προσωπική τους ζωὴ νὰ ἀποτελεῖ παράδειγμα πρὸς μίμισιν («τὸ τῆς πόλεως ὅλης ἦθος, ὁμοιοῦται τοῖς ἄρχουσιν») Τὸ δὲ αἷμα του, εἶναι ἡ τρανότερη μαρτυρία τῆς συνέπειας στὸ πανάγιο καὶ παντοκρατορικὸ θέλημα τοῦ Θεοῦ.

Ἂς πρεσβεύει ὁ Μάρτυρας τῆς ἀληθείας καὶ τοῦ Εὐαγγελικοῦ ἤθους, ὥστε τουλάχιστον, ἀφοῦ συνειδητοποιήσουμε τὴν ρηχότητά μας, ὅλοι ἀπὸ κοινοῦ, κλῆρος, μοναχισμὸς καὶ λαός, νὰ δεχθοῦμε τὴν χάρη καὶ τὴν εὐλογία, γιὰ μία ἐπιτέλους, συνειδητὴ Ὀρθόδοξη Χριστιανικὴ ζωή.

Ἀμήν.

http://www.orthodoxia-ellhnismos.gr/2010/08/blog-post_1777.html