Ο θαυμαστός βίος του : Γεννήθηκε στις 14 Απριλίου του 1887 στην πόλη Κέρτς. ΟΙ πρώτες του αναζητήσεις είναι στη ζωγραφική, αλλά γρήγορα στράφηκε στην ιατρική, τοποθετώντας τον εαυτό του στην υπηρεσία του πάσχοντος ανθρώπου και ιδιαίτερα του φτωχού.
«…Η ικανότητά μου να ζωγραφίζω λεπτομέρειες και η αγάπη μου προς την μορφή μετατράπηκαν στην αγάπη μου προς την ανατομία αι στην λεπτεπίλεπτη σχεδόν καλλιτεχνική δουλειά, που έκανα πάνω στα ανθρώπινα σώματα». Όταν εξασκούσε την ιατρική, πάντα προετοιμαζόταν πριν την εγχείρηση. Στο χειρουργείο ήταν κρεμασμένη η εικόνα της Παναγίας κι ένα μικρό καντηλάκι. Προσευχόταν μπροστά στην εικόνα, σημείωνε με ιώδιο το σταυρό στο μέρος της τομής και προχωρούσε στην εγχείρηση. Αμέτρητοι άνθρωποι βρήκαν την υγεία τους. Όλοι τον ευγνωμονούσαν. Πίστευε ακράδαντα στην αγάπη και στη δύναμη του Θεού, που πάντα «τα ελλείποντα αναπληροί».
Πρωτεργάτης της ίδρυσης το 1920 της Ιατρικής Σχολής Τασκένδης, γίνεται ένας από τους καθηγητές της. «..ανέβαινε στην έδρα, ντυμένος με το ράσο, μεγαλειώδης και αυστηρός. Τα μαθήματα τα ετοίμαζε με επιμέλεια. Τον χαρακτήριζε η εσωτερική ηρεμία. Μιλούσε απλά, κατανοητά. Οι φοιτητές έφευγαν από τα μαθήματά του γεμάτοι πλούσιες γνώσεις».
Το 1921 έρχεται η κλήση από το Θεό. «Γιατρέ, πρέπει να γίνετε ιερέας», του λέει ο τοπικός αρχιεπίσκοπος. Το γεγονός της χειροτονίας ενός γιατρού καθηγητού Πανεπιστημίου ήταν κεραυνός εν αιθρία. Δέχεται το σταυρό της ιεροσύνης σε μια τόσο δύσκολη εποχή για την Εκκλησία της Ρωσίας. Προσπάθησαν να τον πείσουν να σταματήσει να κυκλοφορεί με το ράσο και το σταυρό και να αφήσει την ιεροσύνη. Η απάντησή του. «το ράσο θα το βγάλετε από πάνω μου μόνο μαζί με το δέρμα μου».
Με αξιοθαύμαστη αυταπάρνηση και αγάπη λειτουργούσε, κήρυττε, δίδασκε στο Πανεπιστήμιο με το ράσο του, προσευχόταν πάντοτε πριν την εγχείρηση, ευλογούσε τους ασθενείς κ.α. Το 1923 γίνεται η χειροτονία του σε επίσκοπο. Με ευγνωμοσύνη πάντα μιλούσε για όσους βοήθησαν τα τέσσερα παιδιά του, όταν ο ίδιος δεν είχε καμιά δυνατότητα να τους συμπαρασταθεί. Έρχονται πολύ δύσκολα χρόνια με συλλήψεις, ανακρίσεις, φυλακίσεις, εξορίες. «Πολλές φορές έτυχε να δω στις φυλακές, πόσο εκτιμούν οι φυλακισμένοι εγκληματίες και κακοποιοί την απλή, ανθρώπινη προς αυτούς συμπεριφορά».
Ο επίσκοπος Λουκάς, ως γνήσιος μαθητής του Χριστού, αντιμετώπιζε όλα τα προβλήματα και τις αφόρητες συνθήκες των φυλακών και της εξορίας με απίστευτη υπομονή και καρτερία. Ο ομολογητής επίσκοπος δεν έκρυβε ότι καταδιωκόταν εξαιτίας της πίστεώς του. «..μου λένε να βγάλω το ράσο, αλλά δεν θα το κάνω ποτέ. Το ράσο μέχρι το θάνατό μου θα μείνει μαζί μου. Δεν ξέρω τι θέλουν από μένα. Πιστεύω στο Θεό. Βοηθάω τους ανθρώπους ως γιατρός, βοηθάω και ως ποιμένας της Εκκλησίας. Ποιόν βλάπτω;». Το φθινόπωρο του1934, μετά από δέκα χρόνια εργασίας κυκλοφορεί η περίφημη μελέτη του «Δοκίμια για τη χειρουργική των πυογόνων λοιμώξεων». Όλοι οι συνάδελφοί του γιατροί, σ’ ολόκληρη τη χώρα, το δέχθηκαν με μεγάλη χαρά. Έγινε το επιτραπέζιο βιβλίο των γιατρών. Αλλεπάλληλες εκδόσεις. Από 60.000 αντίτυπα στις τρεις πρώτες εκδόσεις.
1935-1945 Αβάσταχτες ταλαιπωρίες με συλλήψεις, φυλακές, βασανιστήρια, ανακρίσεις ( η σκληρή αλυσιδωτή ανάκριση από δυο-τρεις ανακριτές διαδέχονταν ο ένας τον άλλο σε συνεχή ανάκριση.). Το μαρτύριό του αυτό κράτησε 13 ολόκληρα μερόνυχτα! Έγραφε στα παιδιά. «…Αγάπησα το μαρτύριο. Το οποίο παράξενα καθαρίζει την ψυχή». Και αλλού «…μη ανησυχείτε για μένα. Ο Θεός με τακτοποιεί…δεν έχω καμιά ανάγκη, “ως μηδέν έχοντες και πάντα κατέχοντες”» (Β΄Κορ.)
Η φήμη του είχε απλωθεί παντού. Απ’ όπου περνούσε, τον περίμεναν οι εξόριστοι και οι ντόπιοι κάτοικοι. Ο πονετικός επίσκοπος στις σύντομες στάσεις δεχόταν ασθενείς. Πλήθος ανθρώπων τον περίμεναν, γονάτιζαν και ζητούσαν την ευλογία του. Έμπρακτα πρόσφερε την αγάπη του σ’ αυτούς τους απομακρυσμένους και ξεχασμένους τόπους.
Οι απλοί άνθρωποι έδειχναν μεγάλη αγάπη στον εξόριστο επίσκοπο. Πολλές φορές με συγκινητικό τρόπο στρώνοντας το δρόμο με κόκκινα χαλιά και επευφημώντας τον, για να περάσει. «…Είμεθα πλημμυρισμένοι από τις υπηρεσίες και την αγάπη του λαού».
Ο επίσκοπος γιατρός εργαζόταν θαυμάσια, διακονώντας τους ανθρώπους και με τις δυο ιδιότητές του, όπως ο προστάτης του άγιος ευαγγελιστής Λουκάς ο ιατρός. Ήταν ένας αληθινός ποιμένας και ένας φιλάνθρωπος γιατρός. Πραγματικός ιατρός ψυχών και σωμάτων. Ένας σπάνιος, αλλά και θαυμάσιος συνδυασμός. Στους ιερείς του ποιμνίου του προέτρεπε· «…Η καρδιά του ιερέα να είναι φωτιά. Αν ο ιερέας ζητεί την χάρη του Θεού, αν ο νους και η καρδιά του ιερέα χορτάσει με τα λόγια του Θεού, τότε το στόμα του θα μιλά από καρδιάς. Το Άγιο Πνεύμα, που κατοικεί στην καρδιά του ιερέα, αυτό θα κηρύσσει με το ταπεινό στόμα του ιερέα».
Το 1946 μετατίθεται στην Κριμαία, την αρχαία ελληνική Ταυρίδα, ως αρχιεπίσκοπος Συμφερουπόλεως και Κριμαίας, όπου βρήκε παντού ερείπια. Ο αρχιεπίσκοπος έκανε τεράστιες προσπάθειες να αναστηλώσει Εκκλησίες και μοναστήρια. Σιγά-σιγά χάνει το φως του. «..Μου έδωσε το μέσον για μετάνοια.. Δέχθηκα το θέλημα του Θεού να μείνω τυφλός μέχρι το θάνατό μου με ήρεμη ψυχή, με ευγνωμοσύνη και πλήρη εμπιστοσύνη στο Θεό». Οι νέοι διωγμοί στην Εκκλησία δημιούργησαν αφόρητη θλίψη και επηρέασαν την ήδη κλονισμένη υγεία του.
Την Κυριακή 11 Ιουνίου 1961 έφυγε ο ομολογητής αρχιεπίσκοπος και η ψυχή του φτερούγησε στον ουρανό. Το νέο για την οσιακή κοίμησή του διαδόθηκε σαν αστραπή. Η ηγεσία της πόλης απαγόρευσε να γίνει νεκρώσιμη ακολουθία. Η κηδεία έπρεπε να γίνει ήσυχα, γρήγορα και απαρατήρητα. Ο κόσμος κατέφθανε χωρίς να ξέρει για την απαγόρευση. Αντέδρασε, έκανε επανάσταση. Έστρωσε το δρόμο με τριαντάφυλλα, αποχαιρετούσε τον ποιμένα του.
Η πορεία κράτησε τρισήμισυ ώρες! Οι αρχές ήθελαν να κρατήσει μόνο τρία λεπτά. Ήταν μια υπέροχη πορεία.Πολύς κόσμος. Οι δρόμοι γεμάτοι, τα μπαλκόνια, οι ταράτσες των σπιτιών. Ήταν κάτι, που δεν είχε ξαναγίνει. Τέτοια κηδεία ήταν απόδοση φόρου τιμής. Όλοι τον αγαπούσαν και μιλούσαν για τις ευεργεσίες του. Η ζωή του αγίου Λουκά ας είναι κραυγή αφύπνισης και εγρήγορσης για μας!
Είθε κάθε χρόνο να έχουμε τέτοιες εποικοδομητικές συνάξεις μετά ιερών λειψάνων και εμπνευσμένων ομιλιών προς δόξαν Θεού και πνευματική ωφέλειά μας.
Κασσιανή
Πηγή· «Αρχιεπίσκοπος Λουκάς, ένας άγιος Ποιμένας και γιατρός χειρουργός». Π. Νεκταρίου Αντωνοπούλου.
Περιοδικό «Ενοριακά Νέα» Αγίου Γεωργίου, Διονύσου Αττικής, Μάιος 2009
ΜΕΛΕΤΙΟΣ ΑΠ. ΒΑΔΡΑΧΑΝΗΣ
ΑΡΧΙΜΑΝΔΡΙΤΗΣ
