Μην μελαγχολείς· το δικό μας Πάσχα δεν τελειώνει ποτέ !!

Θυμάμαι πάντα Κυριακή του Πάσχα μετά την Αγάπη και το κάψιμο του Ιούδα ένα μικρό παιδί μελαγχολικό, σχεδόν δακρυσμένο, να ρωτά τον πατέρα του : Τελείωσε το Πάσχα πατέρα ;;;

Kι  αυτόν με ένα πλατύ χαμόγελο να του απαντά : Τελείωσε λέει ; Ακόμα δεν άρχισε!!!

Κάθε μέρα της Λαμπροβδομάδας, παιδί μου, είναι Πάσχα ! Έχουμε και του Αη Γιωργιού τις περισσότερες φορές και τον νέο τον Άγιο Ραφαήλ από την Μυτιλήνη και την Παναγία της Βραμπάς που γιορτάζει την Παρασκευή και του Θωμά ...

Το πρόσωπο του παιδιού έλαμπε τότε , κι ας έμενε μονάχο του δίχως παρέα στο χωριό, μιας και όλοι οι άλλοι Αθηναίοι και πρωτευουσιάνοι μέχρι την Τρίτη του Πάσχα πάντα έφευγαν. Και ερχόταν η Πέμπτη το απόγευμα και γυναίκες και άντρες με δρεπάνια καθάριζαν από το αγρίεμα το μονοπάτι που οδηγούσε από τον αμαξωτό τον δρόμο στην Παναγιά την Ζωοδόχο Πηγή , στο μανιάτικο λαγκάδι της Βραμπάς. Και με ασβέστη, που η μυρωδιά του σε τέτοια μέρη δεν ενοχλεί, μάλλον μοιάζει με λιβανιού το μύρισμα, τα έκαναν όλα να λάμπουν λίγο πριν τον Εσπερινό , προσμένοντας καρτερικά το ξημέρωμα της Παρασκευής .

Και ερχόταν η Παρασκευή … 
Το εκκλησάκι ίσα που χώραγε τον Παπά, τα παπαδάκια , τους ψάλτες και αυτούς του δυο –τρείς που πάντα τον ΄ χαν τάμα να ακούνε τον εξάψαλμο της αχάραγης της μέρας. Οι υπόλοιποι κάθονταν έξω στις ασβεστωμένες πέτρες συντηρώντας με τις υγρές μυρωδιές της άνοιξης και τους ήχους του Θεού, μνήμες αλλοτινών εποχών,  μετρώντας ο καθένας τους, πόσες τέτοιες χρονιές βρέθηκαν ξανά σε εκείνο το ευλογημένο μέρος, και προσευχόμενοι να αξιωθούν να ανταμώσουν την Παναγιά της Βραμπάς άλλες τόσες και παραπάνω.

Τα παιδιά με μια…. κατανυκτική ζωηράδα που κανέναν δεν ενοχλούσε, μπαινόβγαιναν στο εκκλησάκι , άλλοτε για να ανάψουν το θυμιατό , άλλοτε για να κόψουν το αντίδωρο, άλλοτε για να χτυπήσουν την μικρή καμπάνα στην ενάτη , για να κρατήσουν το κερί στο «πλούσιοι επτώχευσαν», που γνώριζαν και το ‘ψαλαν όλοι μαζί , για να βράσουν το ζέον με μπαμπάκι και οινόπνευμα .

Με το «δι’ ευχών» του Παπά, η ίδια πάντα ερώτηση : Τώρα τελείωσε το Πάσχα ;

Απάντηση δεν έπαιρνα, παρά μόνο ένα νεύμα, που κατηύθυνε το βλέμμα μου στο λουλουδοστόλιστο  εικονοστάσι με τις εικόνες του Αναστάντος Χριστού και αυτήν της Ζωοδόχου Πηγής της δικής μας Παναγιάς της Βραμπάς, μαρτυρούσε πως το δικό μας Πάσχα δεν τελειώνει ποτέ!

νώντας σκοπετέας /Φιλαγιορείτης .Απόσπασμα απο την Ραδιοφωνική εκπομπή Εν τω φωτί Σου οψόμεθα φώς με τίτλο "Ένα Αληθώς Ανέστη που χρωστάμε χρόνια"

Τέλος φόρμας