Ἡ πόλις Turnyauz βρίσκεται στὰ βουνὰ τῆς δημοκρατίας Karbardino-Balkar, στὴν περιοχὴ Elbrus (στὴν Ῥωσικὴ ὁμοσπονδία). Εἶνε μιὰ μικρὴ πόλι μὲ 21.000 κατοίκους, ὅπου ὅλοι γνωρίζονται μεταξύ τους ἀπὸ παιδιά. Τὸ ἐνενήντα τοῖς ἑκατὸ τοῦ πληθυσμοῦ εἶνε μουσουλμᾶνοι καὶ ἔτσι ἡ διάκρισι μεταξὺ τῶν ἐθνικῶν Ῥώσων καὶ τῶν μουσουλμάνων εἶνε πολὺ φανερή. Ὅπως σὲ ὅλο τὸν Βόρειο Καύκασο, ἔτσι καὶ στὴν Τurnyauz ὁ καθένας μπορεῖ νὰ γίνῃ θῦμα τῶν βιαίων πράξεων καὶ τῶν μυκτηρισμῶν τῶν μουσουλμάνων μόνο ἐπειδὴ εἶνε Ῥῶσος, καὶ ἀκόμα πιὸ πολὺ ἐπειδὴ εἶνε ὀρθόδοξος. Ἂν δὲν γνώριζες τὴν τοπικὴ διάλεκτο, δὲν σοῦ μιλοῦσαν, ἀκόμα καὶ σὲ δημόσια μέρη. Μέσα σὲ ἕνα τέτοιο περιβάλλον ζοῦσε καὶ ὁ Igor, ὁ ὁποῖος ἦταν Ῥῶσος ἀλλὰ δὲν πίστευε σὲ τίποτα.
Ὅταν ἦταν περίπου εἴκοσι χρονῶν, ὁ Igor εἶδε ἕνα ὄνειρο. Τὸν εἶχαν περικυκλώσει οἱ μουσουλμᾶνοι καὶ ἄρχισαν νὰ τὸν μαχαιρώνουν σ᾽ ὅλο τὸ σῶμα του. Τὸ ὄνειρο αὐτὸ τοῦ ἔκανε πολλὴ ἐντύπωσι. Δὲν ξέρουμε πῶς τὸ ἀντιμετώπισε ἐσωτερικά, ἀφοῦ τότε ἦταν ἀκόμα ἕνας ἄπιστος νέος, ἀλλὰ σύμφωνα μὲ τὴν πρεσβυτέρα του μετὰ ἀπὸ τὸ ὄνειρο αὐτὸ πάντα ὑπῆρχε μιὰ λύπη καὶ αὐτοσυγκέντρωσι στὰ μάτια του.
Ὁ Igor ἀρεσκόταν πολὺ νὰ περπατάῃ στὰ βουνά, καὶ ἔτσι γνώρισε τὴν μέλλουσα σύζυγό του σὲ ἕναν ἀγῶνα ὀρειβασίας. Ἡ Κατερίνα ἦταν μιὰ ἁπλῆ Ῥωσίδα• γεννήθηκε καὶ μεγάλωσε σὲ μιὰ πολύτεκνη φτωχὴ οἰκογένεια σὲ ἕνα χωριὸ τῶν Οὐραλίων ὀρέων. Εἶχε βαπτισθῆ ὅταν ἦταν παιδί, ἀλλὰ ἦταν ἄπιστη σὰν τὸν Igor.
Ἡ νέα οἰκογένεια μετακόμισε στὸ χωριὸ Terskol, ποὺ ἔχει ὑψόμετρο 2.200 μέτρα. Ὁ Igor ἐργαζόταν σὲ μιὰ ὑπηρεσία διασώσεως ἀπὸ τοὺς κινδύνους τῶν χιονοστιβάδων καὶ ἦταν ὁ ὑπεύθυνος τῆς ὑπηρεσίας αὐτῆς. Τὸ κράτος παρεχώρησε ἕνα σπίτι στὴν οἰκογένεια• ἕνα μικρὸ προκατασκευασμένο σπίτι, χωρὶς τρεχούμενο νερὸ καὶ ἄλλες εὐκολίες, μὲ δύο δωμάτια καὶ ὑπόστεγο. Ἔζησαν ἐκεῖ μέχρι τὴ γέννα τοῦ τετάρτου παιδιοῦ τους καὶ μόνο τότε τοὺς δόθηκε ἕνα πιὸ κατάλληλο σπίτι. Ἀλλὰ ὅπως λέει ἡ πρεσβυτέρα Κατερίνα• «Ἐπιζήσαμε καὶ ἤμασταν εὐτυχισμένοι».
Κάθε χρόνο ἡ οἰκογένεια μεγάλωνε. Ὁ πρωτότοκος ἦταν ὁ Μάξιμος καὶ ἀκολούθησαν ὁ Ἠλίας, ἡ Ἀλεξάνδρα, ἡ Εὐγενία καὶ ὁ Ἀνδρέας. «Μετὰ τὴ γέννα τοῦ τρίτου παιδιοῦ, οἱ ἄνθρωποι μᾶς κοιτοῦσαν σὰν νὰ ἤμασταν πολὺ παράξενοι. Ὅταν εἶδαν ὅτι ἤμουν ἔγκυος στὸ πέμπτο παιδὶ προσπάθησαν νὰ μᾶς πείσουν νὰ τὸ κάνουμε ἔκτρωσι». Ἀλλὰ τὸ ἀντρόγυνο ἔμεινε σταθερὸ καὶ δὲν ἔπραξε φόνο, παρ᾽ ὅλη τὴν οἰκονομικὴ δυσκολία τους.
Σύμφωνα μὲ τὴν πρεσβυτέρα ἡ οἰκογένεια ζοῦσε ἁρμονικά• δὲν ὑπῆρχαν μαλώματα ἢ συγκρούσεις καὶ οἱ γονεῖς ἀγαποῦσαν πολὺ τὰ παιδιά τους. Ὁ Igor περνοῦσε τὸν περισσότερο χρόνο του στὰ βουνά, ἀλλὰ τὸν ἐλεύθερο χρόνο του τὸν ἀφιέρωνε ὅλο στὴν οἰκογένειά του. Ποτέ δὲν τοὺς τιμώρησε, ἀλλὰ καὶ δὲν τοὺς ἄφηνε ποτὲ νὰ δείξουν παρρησία. Τοὺς μιλοῦσε μὲ πολλὴ σοβαρότητα.
Ἡ πόρτα τῆς οἰκογενείας Rozin ἦταν πάντα ἀνοιχτὴ γιὰ κάθε περαστικό, γνωστὸ καὶ ἄγνωστο. Ἀκόμα κι ὅταν ἔλειπε ἡ οἰκογένεια πάντα ἄφηναν ἕνα σημείωμα στὴν πόρτα γιὰ τὸν κάθε περαστικὸ ἐξηγώντας ποῦ βρίσκεται τὸ κλειδί. Ἡ οἰκογένεια διακρινόταν γιὰ τὴ φιλοξενία της καὶ πάντα εἶχε κάποιον ξένο στὸ σπίτι. Εἶχε συμβῆ καὶ τὸ ἑξῆς περιστατικό.
Ὁ Μάξιμος εἶχε ἀποκτήσει λίγα χρήματα μετὰ ἀπὸ μιὰ ὀλιγοήμερη ἐργασία σ᾽ ἕνα ξενοδοχεῖο. Τὸν καιρὸ ἐκεῖνο εἶχαν ἕναν φιλοξενούμενο κύριο στὸ σπίτι τους, τὸν ὁποῖο δὲν γνώριζαν πολὺ καλά. Ἡ πρεσβυτέρα βρῆκε τὰ χρήματα τοῦ παιδιοῦ της στὴν τσέπη τοῦ σακκακιοῦ του, ἀλλὰ δὲν εἶπε τίποτα σὲ κανέναν. Ἀντιθέτως, ὅταν ἔφυγε, ἡ πρεσβυτέρα τοῦ ἔδωσε κι ἄλλα χρήματα γιὰ τὸ δρόμο, καὶ μόνο ὅταν ἔφυγε ὁ κύριος ἡ Κατερίνα εἶπε στὸν σύζυγό της γιὰ τὴ λῃστεία κι αὐτὸς μὲ τὴ σειρά του τὸ δέχθηκε μὲ πολλὴ ἠρεμία.
Στὸ καινούργιο τους σπίτι –μετὰ τὴ γέννησι τοῦ τετάρτου παιδιοῦ τους– ὑπῆρχε μπάνιο καὶ τουαλέττα. Ὁ Igor μόνος του ἔβαλε τὴ θέρμανσι καὶ ἔχτισε ἕνα δεύτερο ὄροφο.
Ὁ Igor ἀγάπησε πολὺ τὰ βουνά. Ἔγινε ἕνας πολὺ ἐπιδέξιος ὀρειβάτης καὶ δύο φορὲς νίκησε σὲ τοπικοὺς διαγωνισμοὺς ὀρειβασιῶν. Ἀνέβαινε στὶς κορυφὲς τῶν πιὸ ψηλῶν βουνῶν ἀκόμα καὶ τὸ χειμῶνα, ἀλλὰ βρῆκε τὸ νόημα τῆς ζωῆς του στὴν διάσωσι τῶν ἀνθρώπων.
Ἡ δουλειά του ἦταν νὰ ψάχνῃ ἀνθρώπους ποὺ εἶχαν χαθῆ στὰ βουνά, οἱ ὁποῖοι ἦταν συχνὰ παγωμένοι καὶ σχεδὸν νεκροί. Συχνὰ εὕρισκε μόνο τὰ νεκρὰ σώματά τους ἢ ὅ,τι εἶχε μείνει ἀπὸ τὸ σῶμα τους. Μετὰ τοὺς κουβαλοῦσε, μέσα σὲ δυσμενεῖς καιρικὲς συνθῆκες. Ἔπρεπε νὰ ἦταν καὶ σωματικὰ καὶ ψυχικὰ σκληραγωγημένος.
Οἱ φίλοι τοῦ Igor τὸν ἐκτιμοῦσαν καὶ τὸν σέβονταν καὶ ὅταν τὸν εἶχαν μαζί τους δὲν ἔνιωθαν φόβο. Πάντοτε ἔλεγαν• «Ὁ Θεὸς εἶνε μὲ τὸν Rozin». Μαρτυροῦσαν, ὅτι ὁ Igor πάντα κατάφερνε τὶς πιὸ δύσκολες ἀποστολές.
Κάποτε, λίγο πρὶν τὴν χειροτονία του σὲ ἱερέα, ὁ κόμπος τῆς τριχιᾶς εἶχε λυθῆ καὶ ἔπεσε ἀπὸ ὕψος 46 μέτρων. Οἱ συνεργάτες του ἔμειναν ἔκθαμβοι ὅταν τὸν ἄκουσαν νὰ λέῃ στὸ φορητὸ ῥαδιόφωνό του• «Εἶμαι καλά». Εἶχε γλυτώσει μὲ λίγα μόνο τραύματα.
Ὁ πνευματικός τοῦ Igor, ὁ π. Vyacheslav, μαρτυρεῖ• «Ὁ Igor εἶχε μιὰ πολὺ καθαρὴ καρδιὰ καὶ πραότητα καὶ γι᾽ αὐτὸ πάντα θυσιαζόταν νὰ βοηθήσῃ ὅλους τοὺς ἀνθρώπους, ἄσχετα ἀπὸ τὴ θρησκεία ἢ τὴν ἐθνικότητά τους. Τοὺς εἶχε ὅλους σὰν ἀδέλφια. Ἀργότερα ἔλεγε• “Ὅσο πιὸ ψηλὰ ἀνεβαίνεις, τόσο πιὸ κοντὰ στὸ Θεὸ εἶσαι”».
Ἡ πορεία του πρὸς τὴν πίστι ἦταν συνειδητὴ καὶ σταδιακή, λέει ἡ πρεσβυτέρα.
Ὅλα ἄρχισαν ὅταν τὰ παιδιά του ἕνα - ἕνα ἄρχισαν νὰ ἀρρωσταίνουν. Ἡ Κατερίνα δὲν ἤξερε τί νὰ κάνῃ. Κι ἀφοῦ δὲν εὕρισκε βοήθεια ἀπὸ γιατροὺς καὶ εἶχε ἀπελπιστῆ, ἀκολούθησε τὴ συμβουλὴ μιᾶς πιστῆς γυναίκας ποὺ τῆς εἶπε, νὰ ἐκκλησιάζῃ τὰ παιδιά της, νὰ τὰ ἐξομολογήσῃ καὶ νὰ κοινωνήσουν.
Ἔτσι κάθε Κυριακὴ ὡδηγοῦσε 80 χιλιόμετρα ἀπόστασι καὶ πήγαινε μὲ ὅλα τὰ παιδιά της στὴν πιὸ κοντινὴ ὀρθόδοξη ἐκκλησία. Ἦταν πολὺ δύσκολο ἕνα τέτοιο ταξίδι μὲ τέτοιο χιόνι, βουνὰ καὶ μὲ τόσα παιδιά. Ξυπνοῦσαν στὶς 4 π.μ. καὶ ἔπρεπε νὰ διανυκτερεύουν ἐκεῖ. Ἀλλὰ ὁ Κύριος εἶδε τὴν πίστι καὶ τὸν κόπο τῆς Κατερίνας καὶ θεράπευσε ὅλα τὰ παιδιά της.
Ἀπὸ τότε ἡ ζωὴ μέσα στὴν οἰκογένεια Rozin ἄλλαξε ῥιζικά. Ἡ Κατερίνα δέχθηκε τὴν Ὀρθοδοξία μὲ ὅλη τὴν καρδιά της. Ὁ Igor ἔβλεπε αὐτὴ τὴν ἀλλαγὴ στὴ ζωὴ τῆς οἰκογένειάς του μὲ ἠρεμία. Δὲν ἔφερε κανένα ἐμπόδιο, ἀλλὰ δὲν ἔδειξε καὶ ἰδιαίτερο ἐνδιαφέρον. Κάποιες φορὲς πήγαινε τὴν οἰκογένεια μέχρι τὴν ἐκκλησία, ἀλλὰ ὁ ἴδιος δὲν ἐκκλησιαζόταν.
Ἀργότερα ὅμως ὁ Igor ἄρχισε νὰ προβληματίζεται πολύ. Ἀπὸ τὴ μιὰ δὲν καταλάβαινε τί ὠθεῖ τὴ γυναῖκα καὶ τὰ παιδιά του νὰ κάνουν ἕνα τόσο δύσκολο ταξίδι κάθε Κυριακὴ ἀντὶ νὰ ξεκουραστοῦν, κι ἀπὸ τὴν ἄλλη ἔβλεπε τὰ ἀποτελέσματα• τὰ παιδιὰ του εἶχαν θεραπευθῆ.
Συγχρόνως, ἡ Κατερίνα ἔλεγε στὸ σύζυγό της πολλὰ γιὰ τὴν Χριστιανοσύνη καὶ τοῦ πρότεινε νὰ βαπτισθῇ. Ἕνα ἐπιχείρημα ποὺ τοῦ πρόβαλλε ἦταν τὸ ἑξῆς σχετικὰ μὲ τὸ θάνατο• «Θὰ πεθάνουμε, καὶ ἐμεῖς θὰ εἴμαστε μὲ τοὺς Χριστιανούς, ἐνῷ ἐσὺ ποῦ θὰ εἶσαι; Δὲν θέλεις νὰ εἶσαι μαζί μας;»…
Αὐτὸ ὅμως ποὺ ἔκανε τὸν Igor νὰ πάρῃ τὴν τελικὴ ἀπόφασι γιὰ νὰ γίνῃ Χριστιανὸς εἶνε τὸ ἑξῆς περιστατικό:
Ὁ μικρότερος υἱός του, ὁ Ἀνδρέας, κάποτε ἀρρώστησε. Τὸν πῆγαν στὴν πόλι Nalchik γιὰ θεραπεία. Ἡ Κατερίνα ἔμεινε μὲ τὸν υἱό της στὸ νοσοκομεῖο, ἐνῷ ὁ Igor πέρασε τὴ νύχτα στὸ αὐτοκίνητο. Τὸ πρωῒ ὁ Igor εἶπε στὴ γυναῖκα του γιὰ ἕνα ὄνειρο ποὺ εἶχε δεῖ τὸ βράδυ. Εἶδε μιὰ ὁμάδα δαιμόνων, οἱ ὁποῖοι γελοῦσαν καὶ φώναζαν, νὰ περικυκλώνῃ τὸ αὐτοκίνητό του, νὰ τὸ σηκώνῃ στὸν ἀέρα καὶ νὰ τὸ κουβαλάῃ πάνω ἀπὸ τὸ νοσοκομεῖο. Ἐκεῖνος φοβήθηκε καὶ ἄρχισε νὰ προσεύχεται. Τότε φάνηκε ἕνας μεγάλος λαμπερὸς σταυρός, καὶ οἱ δαίμονες ἄφησαν τὸ αὐτοκίνητο κάτω καὶ ἐξαφανίστηκαν ἀμέσως.
Μετὰ ἀπὸ αὐτὸ ὁ Igor ἀποφάσισε νὰ βαπτισθῇ. Ἀργότερα ἔλεγε στὰ παιδιά του• «Ἐσεῖς μὲ φέρατε στὴν πίστι». Ὅμως, ἐνῷ εἶχε ἀποφασίσει νὰ βαπτισθῇ, δὲν μποροῦσε νὰ τὸ πραγματοποιήσῃ ἀμέσως. Σὰν νὰ ἔβλεπε ὁ πονηρὸς τὸ θεάρεστο μέλλον του καὶ τοῦ ἔφερνε συνέχεια ἐμπόδια. Κάθε φορὰ ποὺ ὥριζαν μία ἡμέρα γιὰ τὴν βάπτισι, γινόταν πάντα κάτι ποὺ ματαίωνε τὸ γεγονός• ἢ τὸ αὐτοκίνητο δὲν ξεκινοῦσε, ἢ ὁ ἱερέας ἀρρώσταινε, ἢ καλοῦσαν τὸν Igor ἐπειγόντως στὴ δουλειά. Αὐτὸ συνεχιζόταν γιὰ ἀρκετὸ καιρό, μέχρι ποὺ ἡ Κατερίνα βλέποντας τὶς παγίδες τοῦ ἐχθροῦ ἀποφάσισε νὰ τοῦ στήσῃ κι αὐτὴ μιὰ παγίδα.
Μία ἡμέρα εἶπε στὸν σύζυγό της• –Igor, πᾶμε γιὰ πατάτες; Κ᾽ ἔτσι ξεκίνησαν γιὰ τὸ χωράφι, χωρὶς τίποτα καὶ μὲ κανέναν. Ὅταν ἔφτασαν ἔξω ἀπὸ τὴν ἐκκλησία, εἶπε στὸν Igor νὰ σταματήσῃ γιὰ νὰ ἀγοράσῃ κεριά. Ὅταν μπῆκαν στὸ ναὸ ὁ Igor αἰσθάνθηκε βαθειὰ ἐπιθυμία νὰ βαπτιστῇ. Ἔτσι, βγῆκε ἀπὸ τὸ ναὸ βαπτισμένος Ὀρθόδοξος Χριστιανός. «Κρατοῦσε μιὰ εἰκόνα τοῦ Σωτήρα Χριστοῦ στὰ χέρια του, ἕνα σταυρὸ γύρω ἀπὸ λαιμό του, καὶ ἔλαμπε ὁλόκληρος», εἶπε ἡ γυναίκα τοῦ νεοφωτίστου. Αὐτὸ συνέβη τὸ 1994. Ὁ μελλοντικὸς μάρτυρας ἦταν τότε 36 χρονῶν.
Ἀπὸ τότε ἡ οἰκογένεια ἐκκλησιαζόταν ὅλη μαζὶ καὶ τακτικά. Ἀλλὰ καὶ πάλι ὁ ἐχθρὸς δὲν τὸν ἄφησε ἥσυχο. Μόλις καθόταν ὁ Igor ἕνα τέταρτο μέσα στὸ ναό, ἄρχιζε νὰ αἰσθάνεται κάποια ἀδυναμία. Τὸ στομάχι του τὸν ἐνωχλοῦσε, ἡ μέση του τὸν πονοῦσε, καὶ τὰ πόδια του δὲν τὸν κρατοῦσαν ὄρθιο. Ἔβγαινε ἀπὸ τὴν ἐκκλησία γιὰ νὰ καθίσῃ λίγο, καὶ τότε τοῦ ἔφευγαν ὅλοι οἱ πόνοι. Καθὼς ξαναέμπαινε στὸ ναό, ὅλα πάλι ἄρχιζαν νὰ πονᾶνε. Ὁ Igor προβληματίστηκε καὶ ἀποφάσισε νὰ μὴ βγῇ καθόλου ἀπὸ τὸ ναό. Πίεσε τὸν ἑαυτό του καὶ πολὺ σύντομα οἱ πειρασμοὶ ἔφυγαν.
Σύντομα ὁ Igor ἔλαβε τὴν εὐλογία νὰ συμμετέχῃ στὸ ψαλτήρι καὶ πέρασε ὅλη τὴν περίοδο τῆς ἐκμαθήσεώς του ἐκεῖ μὲ ὑπομονὴ καὶ ἠρεμία. Ἔμαθε τὴν ἐκκλησιαστικὴ σλαβονικὴ γλῶσσα χωρὶς ἰδιαίτερη δυσκολία καί, καθὼς εἶχε μουσικὸ αὐτί, ἔμαθε γρήγορα καὶ τὴν ψαλτική. Γιὰ δύο χρόνια πρὶν τὴν χειροτονία του ὁ Igor διάβαζε καὶ ἔψελνε στὸ ψαλτήρι καὶ ἔμαθε πολὺ καλὰ τὸ τυπικὸ τῆς Ἐκκλησίας.
Πρὶν προχωρήσουμε στὸ μαρτύριο τοῦ Igor ἂς δοῦμε τί εἴδους ἄνθρωπο ὁ Θεὸς κάλεσε στὸ στάδιο τῆς θυσίας.
Ὁ Igor ἦταν ψηλὸς καὶ εἶχε ἀθλητικὴ κράσι. Τὰ μπλὲ μάτια του εἰσχωροῦσαν βαθειὰ μέσα στὴν ψυχή σου, ἐνῷ ἦταν πολὺ συνεσταλμένος. Ἔλεγε λίγα λόγια, μιλοῦσε περιεκτικά, καὶ δὲν ἔλεγε περιττὰ πράγματα. Οἱ ἅγιοι Πατέρες ἀναγνωρίζουν τὴν ἀρετὴ τῆς σιωπῆς ὡς ἕνα σύντομο δρόμο ποὺ ὁδηγεῖ στὴν σωτηρία.
Πάντα σοβαρός, χαμογελοῦσε πολὺ ἀραιά. Δὲν τοῦ ἄρεσαν τὰ ἀστεῖα καὶ οἱ ἀργολογίες. Συχνὰ σηκωνόταν ἀπὸ μιὰ μάταιη συζήτησι καὶ ἔφευγε. Στὶς σοβαρὲς συζητήσεις πάντα ἄκουε ὑπομονητικά, ποτέ δὲν διέκοπτε τὸν συνομιλητή του καὶ ποτέ δὲν προσπαθοῦσε νὰ ἐπιβάλῃ τὴ δική του γνώμη.
Συνέπασχε μὲ τὸν κάθε ἄνθρωπο καὶ προσευχόταν θερμὰ γιὰ ὅλους, ἀκόμα καὶ γιὰ τοὺς μέθυσους. Ὑπερασπιζόταν τοὺς ἀδικημένους ἀλλὰ πάντα μὲ ταπείνωσι. Συνήθιζε νὰ λέῃ• Ποιός εἶμαι ἐγώ; Κανένας!
Δὲν κολάκευε τοὺς ἄλλους γιὰ νὰ κερδίσῃ τὴν ἐκτίμησί τους. Γι᾽ αὐτὸ πολλὲς φορὲς οἱ ἄνθρωποι προσβάλλονταν ἀπὸ τὴν στάσι του αὐτή. Ἐπίσης δὲν τοῦ ἄρεσε ἡ παρρησία. Συμπεριφερόταν σ᾽ ὅλους τὸ ἴδιο ἀνεξάρτητα ἀπὸ τὸ θρήσκευμα ἢ τὴν ἐθνικότητά τους.
Συχνὰ τὸν ξυπνοῦσαν τὸ βράδυ μέθυσοι ἢ ναρκομανεῖς γιὰ νὰ ζητήσουν βοήθεια καὶ πολλὲς φορὲς περνοῦσε ὅλες τὶς βραδινὲς ὧρες του μαζί τους. Ἡ Κατερίνα πολλὲς ἀρκετὲς φορὲς ἀντιδροῦσε γι᾽ αὐτό, ἀλλὰ τῆς ἀπαντοῦσε ἁπλᾶ, ὅτι δὲν μποροῦσε νὰ ἀρνηθῇ τὴν βοήθεια σὲ ὅσους τοῦ τὴν ζητοῦσαν. Τοὺς βοηθοῦσε ἀκόμα χρηματικὰ καὶ πολλὲς φορὲς τοὺς ἔδινε τὰ ροῦχα ποὺ φοροῦσε.
Στὸ σπίτι τους εἶχαν μόνο τὰ ἄκρως ἀπαραίτητα. Τὰ ἔπιπλα ἁπλᾶ καὶ συνήθως δικῆς του κατασκευῆς. Ἡ Κατερίνα ἔλεγε• –Ποτέ δὲν μᾶς λῄστεψαν, γιατὶ δὲν ὑπῆρχε τίποτα νὰ κλέψουν. Ὁ πλοῦτος μας ἦταν τὰ παιδιά μας, οἱ εἰκόνες καὶ τὰ βιβλία μας.
Μετὰ τὴ βάπτισί του ὁ Igor μιλοῦσε συνέχεια στὰ παιδιά του γιὰ τὸ Θεό. Δὲν τοὺς ἄφηνε νὰ κατακρίνουν καὶ ἔμαθαν νὰ τὸν ὑπακούουν μὲ τὸν πρῶτο λόγο του. Ἡ προσευχὴ γινόταν οἰκογενειακῶς.
Ἀγαποῦσε πολὺ τὴν πατρίδα του. Κατὰ τὴν περίοδο τῆς perestroika τὰ σύνορα ἀνοίχτηκαν καὶ ὅλοι οἱ συγγενεῖς του ἔφυγαν γιὰ τὸ Ἰσραὴλ (ἀπ᾽αὐτὸ συμπεραίνουμε ὅτι ὁ Igor εἶχε Ἑβραϊκὴ καταγωγή), ἀλλὰ μόνο ὁ Igor καὶ οἱ γονεῖς του ἔμειναν. Κι αὐτὸ παρόλο ποὺ εἶχαν οἰκονομικὴ ἀνάγκη καὶ ἡ Κατερίνα εἶχε μαζέψει ὅλα τὰ ἀπαραίτητα χαρτιὰ γιὰ νὰ φύγουν. Ὁ Igor ἔλεγε• Εἶμαι πατριώτης! Καὶ δὲν ξανασυζητοῦσαν τὸ θέμα τῆς μεταναστεύσεως.
Ἀλλὰ αὐτὸ ποὺ ὡλοκλήρωσε τὸ χαρακτῆρα τοῦ Igor ἦταν τὸ γεγονὸς τῆς χειροτονίας του σὲ ἱερέα…
Ὁ πνευματικὸς τοῦ Igor, ὁ π. Vyacheslav, ἦταν αὐτὸς ποὺ πρότεινε νὰ χειροτονηθῇ ἱερέας. Ἡ πρότασι αὐτὴ ἦταν τελείως ἀπροσδόκητη γιὰ τὸν Igor καὶ ἔτσι δίσταζε γιὰ πολὺ καιρὸ νὰ τὴν δεχθῇ. Αἰσθανόταν πὼς ἐμπόδια ἦταν ἡ προχωρημένη ἡλικία του –ἦταν ἤδη σαρανταδύο χρονῶν–, ἡ πτωχὴ μνήμη του καὶ ἡ ἔλλειψι μορφώσεώς του.
Ὅμως ὁ π. Vyacheslav ἐπέμενε καὶ μάλιστα θεωροῦσε τὸν Igor κατάλληλο γιὰ ἐφημέριο σὲ ἕνα ναὸ ποὺ μόλις ἄρχισε νὰ ξαναλειτουργῇ στὸ Tyrnyauz μετὰ τὴν πτῶσι τοῦ κομμουνισμοῦ. Παρ᾽ ὅλο τὸ δισταγμό του ὁ Igor ἔδειξε ὑπακοὴ καὶ συμφώνησε.
Στὶς 19 Ἰουλίου, στὴ μνήμη τοῦ ἁγίου Σεραφεὶμ τοῦ Σαρώφ, ὁ Igor χειροτονήθηκε διάκονος. Τρεῖς ἡμέρες ἀργότερα, τῆς ἁγίας Μαρίας τῆς Μαγδαληνῆς, ἔγινε ἡ χειροτονία του σὲ ἱερέα ἀπὸ τὸν ἐπίσκοπο Γεδεών.
Ἡ πρεσβυτέρα Αἰκατερίνη παρατήρησε πώς, μετὰ ἀπὸ τὴν χειροτονία του, ὁ π. Igor ἔγινε ἤρεμος, πρᾶος καὶ χαρούμενος καὶ ἡ χάρις τὸν ἐπισκίασε.
Ὁ ναὸς στὸ Tyrnyauz ἦταν σὲ ἀθλία κατάστασι. Εἶχαν σαπίσει οἱ τοῖχοι καὶ ἡ σκεπὴ ἔσταζε ἀπὸ παντοῦ. Ὡστόσο ὁ π. Igor ἀγάπησε τὸ ναὸ καὶ τοὺς ἐνορῖτες πραγματικά. Πῆρε τὰ ἐργαλεῖα στὰ χέρια του καὶ ἀνακαίνισε τὸ ναό. Ὅλη ἡ οἰκογένεια τὸν βοήθησε. Κουβάλησαν τὰ ξύλα ἀπὸ τὸ κοντινὸ δάσος, ἔβαψαν καὶ ἀσβέστωσαν τὸ ναὸ καὶ ἔχτισαν τὴν ἁγία τράπεζα μόνοι τους.
Ὅπως προαναφέρθηκε, τὸ 90% τῶν κατοίκων τοῦ Tyrnyauz ἦταν μουσουλμᾶνοι. Ἀλλὰ αὐτὸ δὲν ἦταν ἐμπόδιο γιὰ τὸν π. Igor. Πάνω ἀπ᾽ ὅλα ἤθελε νὰ ὑπηρετήσῃ τὸ Θεό. Ἡ πρώτη θ. λειτουργία ἔγινε κατὰ τὴν ἑορτὴ τῆς Κοιμήσεως τῆς Θεοτόκου. Πολλοὶ συμμετεῖχαν• ἄλλοι γιὰ νὰ προσευχηθοῦν καὶ ἄλλοι γιὰ νὰ δοῦν τὸν καινούργιο ἱερέα. Ὁ π. Igor τοὺς δέχθηκε ὅλους μὲ ἀγάπη.
Ὁ π. Igor λειτουργοῦσε κάθε Σάββατο καὶ Κυριακὴ καὶ στὶς ἑορτές. Κάθε Τετάρτη διάβαζαν τὸ Ἀκάθιστο Ὕμνο μπροστὰ στὴν εἰκόνα τῆς Παναγίας. Πάντα ἔλεγε ὁ π. Igor• «Καὶ ἕνας μόνο νὰ ἔρθῃ νὰ λειτουργηθῇ, ἐγὼ θὰ λειτουργήσω». Λειτουργοῦσε χωρὶς βιασύνη, μὲ προσοχὴ καὶ κατάνυξι. Ὅταν τὸν ρωτοῦσαν γιὰ διάφορα πράγματα τὴν ὥρα τῆς ἀκολουθίας, συνήθιζε νὰ λέῃ• «Δὲν καταλαβαίνετε; Ὑπηρετῶ τὸν Θεὸ καὶ δὲν μπορεῖτε νὰ μὲ περισπᾶτε μὲ ἕνα σωρὸ ἄλλα πράγματα. Αὐτὰ μποροῦν νὰ ἀποφασισθοῦν μετὰ τὴν ἀκολουθία».
Ὁ π. Igor ντρεπόταν γιὰ τὴν ἀγραμματωσύνη του καὶ πολλὲς φορὲς ζήτησε εὐλογία νὰ παρακολουθήσῃ κάποιο θεολογικὸ σεμινάριο. Ἀλλὰ ὁ ἐπίσκοπος τοῦ εἶπε• Θὰ ἦταν καλύτερα νὰ διαβάζῃς περισσότερα βιβλία. Ὅλα ὅσα χρειάζεσαι θὰ τὰ βρῇς ἐκεῖ. Ἔτσι ὁ π. Igor ἀφιέρωσε ὅλο τὸν ἐλεύθερο χρόνο του στὴ μελέτη. Ἡ πρεσβυτέρα θυμᾶται, πὼς ὁ π. Igor εἶχε βιβλία παντοῦ καὶ συνεχῶς διάβαζε. Ἰδιαίτερα ἀγαποῦσε τοὺς βίους τῶν γερόντων τῆς Ὄπτινα καὶ τοῦ Βαλαάμ• τὰ ἔργα τοῦ ἱεροῦ Χρυσοστόμου, τοῦ ἁγίου Ἰγνατίου Μπριαντσανίνωφ καὶ τοῦ ἁγίου Γρηγορίου τοῦ Παλαμᾶ. Στὸ ἐπισκοπεῖο δὲν ὑπῆρχαν ἀρκετὰ βιβλία καὶ ζητοῦσε ἀπὸ τοὺς φίλους του νὰ τοῦ στείλουν.
Στὸ σπίτι του εἶχε ξεχωρίσει ἕνα μικρὸ κελλὶ –χωρισμένο μὲ σανίδα– γιὰ νὰ προσεύχεται καὶ νὰ διαβάζῃ. Ποτέ δὲν ἔτρωγε πρὶν τὶς 3 μ.μ., κι ὅμως ἤξερε νὰ οἰκονομῇ τὰ πνευματικά του παιδιὰ στὸ θέμα τῆς νηστείας ἀνάλογα μὲ τὶς δυνάμεις τους.
Σὲ σύντομο χρονικὸ διάστημα οἱ ἄνθρωποι ἄρχισαν νὰ προσέρχωνται στὸν π. Igor καὶ δημιουργήθηκε μιὰ ζωντανὴ ἐνορία. Ὑπῆρχε καὶ κατηχητικὸ σχολεῖο γιὰ τὰ παιδιὰ καὶ τοὺς ἐνηλίκους. Φύτευε μέσα στὶς ψυχὲς τῶν παιδιῶν τὴν ἀγάπη γιὰ τὴν Ἐκκλησία καὶ τὶς ἀκολουθίες της μὲ ἕνα διακριτικὸ τρόπο.
Χάρι στὴ δραστηριότητα τοῦ π. Igor πολλοὶ Balkars (ἄνθρωποι μιᾶς τουρκικῆς φυλῆς ἀπὸ τὴν περιοχὴ τοῦ Καυκάσου) ἔγιναν ὀρθόδοξοι. Ἐπίσης πολλοὶ μουσουλμᾶνοι ἄρχισαν νὰ τὸν συμβουλεύωνται καὶ μερικοὶ βαπτίσθηκαν κρυφά. Γιατὶ σύμφωνα μὲ τοὺς νόμους τους ὅποιος γινόταν «προδότης» τοῦ Ἀλλάχ, διωκόταν ἀπὸ τὴν κοινότητα τῶν μουσουλμάνων ἢ καταδικαζόταν σὲ θάνατο. Οἱ πιὸ τολμηροὶ ὅμως ἀπὸ αὐτούς, ὅταν μάθαιναν τὴν ἀλήθεια τῆς πίστεως, προχωροῦσαν στὸ βάπτισμα. Συνήθως αὐτοὶ ἦταν οἱ ἀπόβλητοι τῆς κοινωνίας – ἀλκοολικοὶ καὶ ἀλῆτες. Σὲ μία τέτοια περίπτωσι ἕνας βαπτίστηκε δεκαπέντε λεπτὰ πρὶν πεθάνῃ.
Ὁ π. Igor παρακολουθοῦσε τὸν κάθε ἐνορίτη καὶ ἂν δὲν παρουσιαζόταν γιὰ πολὺ καιρὸ τὸν ἐπισκεπτόταν. Δὲν τὸν ἐνδιέφεραν καθόλου τὰ λεφτὰ καὶ ποτέ δὲν ἔπαιρνε χρήματα γιὰ τὰ μυστήρια ποὺ τελοῦσε.
Εἴτε λόγῳ τοῦ αἰφνιδίου θανάτου τοῦ υἱοῦ του (γιὰ τὸν ὁποῖο θὰ γίνῃ λόγος σὲ ἑπόμενο ἄρθρο) εἴτε λόγῳ τῶν ἐπανειλημμένων ἀπειλῶν τῶν μουσουλμάνων εἴτε λόγῳ τοῦ ὀνείρου ποὺ εἶχε δεῖ ὡς νέος, ὁ π. Igor ἄρχισε νὰ ἀλλάζῃ καὶ νὰ γίνεται πιὸ σκεπτικός. Μιλοῦσε ὅλο καὶ πιὸ συχνὰ γιὰ τὸ θάνατο, γιὰ τὴ μεταθανάτια ζωὴ καὶ γιὰ τὸ μαρτύριο.
Ἐκλιπαροῦσε τὰ πνευματικά του παιδιὰ νὰ διαβάζουν τὰ ἔργα τῶν Πατέρων, νὰ ἐργάζωνται τὴν σωτηρία τους διὰ μέσου τῶν θλίψεων καὶ τῆς βίας. Δυνάμωνε τὴν πίστι τους, τοὺς παρηγοροῦσε καὶ τοὺς ἐνθάρρυνε. Τοὺς προέτρεπε νὰ μὴ φοβοῦνται τοὺς ἀνθρώπους τῶν ἄλλων θρησκειῶν ἀλλὰ νὰ θέσουν ὅλες τὶς ἐλπίδες τους στὸ Θεό. Ἀγαποῦσε ὅλους ἀνεξαιρέτως, ἀκόμα κι αὐτοὺς ποὺ τὸν μισοῦσαν ὑπερβαλλόντως.
Εἶχε πολὺ πόνο καὶ θλῖψι γιατὶ οἱ γονεῖς του δὲν συμφωνοῦσαν μὲ τὸ δρόμο ποὺ εἶχε πάρει καὶ οἱ ἴδιοι δὲν ἦταν βαπτισμένοι. Μὲ τὸν διακριτικὸ ὅμως τρόπο καὶ τὴν ὑπομονή του κατάφερε νὰ δῇ τὴ μητέρα του βαπτισμένη ὀρθόδοξη. Ἡ πρεσβυτέρα του θυμᾶται πὼς σπάνια χαμογελοῦσε ὁ π. Igor, ἀλλὰ στὴ βάπτισι τῆς μητέρας του ἕνα χαμόγελο κοσμοῦσε συνεχῶς τὸ στόμα του. Μετὰ τὸ θάνατο τοῦ π. Igor βαπτίστηκε καὶ ὁ πατέρας του.
Ὁ π. Igor εἶχε ἀντιληφθῆ τὶς ἀπειλὲς γιὰ τὴ ζωή του, ἀλλὰ δὲν παραπονιόταν σὲ κανέναν. Μία παράταξι φανατικῶν μουσουλμάνων συνεχῶς παρακολουθοῦσε τί γινόταν στὸ ναὸ καὶ φύτευαν μῖσος γιὰ τοὺς ὀρθοδόξους Χριστιανοὺς στὰ παιδιὰ τῆς περιοχῆς.
Τὸ 2001, στὴν ἑορτὴ τοῦ ἁγίου Γεωργίου τοῦ Τροπαιοφόρου, ἕνας μεγάλος ἀριθμὸς μουσουλμάνων μαζεύτηκε ἔξω ἀπὸ τὸ ναὸ καὶ ἄρχισαν νὰ φωνάζουν• «Θὰ τινάξουμε στὸν ἀέρα τὴν ἐκκλησία σας καὶ θὰ σκοτώσουμε τὸν ἱερέα σας». Μετὰ τὴν θεία λειτουργία ὁ π. Igor καὶ οἱ πιστοὶ ἔκαναν λιτανεία γύρω ἀπὸ τὸ ναὸ μὴ δίνοντας καμμιά σημασία στὶς φωνές τους. Μάλιστα ὁ π. Igor τοὺς ῥάντισε ὅλους μὲ ἁγιασμό.
Μετὰ ἀπὸ μερικὲς ἡμέρες ἡ πρεσβυτέρα βρῆκε ἕνα σκοτωμένο σκυλὶ ἔξω στὴν αὐλή τους (κάτι ποὺ συνηθίζουν νὰ κάνουν στὸν Καύκασο γιὰ νὰ προειδοποιήσουν τὸν ἐχθρό τους γιὰ ἕναν ἐπικείμενο θάνατο). Ἡ πρεσβυτέρα φοβήθηκε καὶ ἔτρεξε νὰ τὸ πῇ στὸν π. Igor, ὁ ὁποῖος δικαιολόγησε τὸ γεγονὸς ὡς τυχαῖο καὶ τῆς πρότεινε νὰ μὴ δώσῃ σημασία. Ἤξερε ὅμως πολὺ καλὰ τί σήμαινε αὐτὸ καὶ αὔξησε τὴν προσευχή του στὸ Θεό.
Τρεῖς φορὲς οἱ μουσουλμᾶνοι ρήμαξαν τὸ φράχτη τοῦ ναοῦ, κι ὅμως ὁ π. Igor καθησύχασε τοὺς πιστοὺς λέγοντας• Τί μουσουλμᾶνοι; Φύσηξε δυνατὸς ἀέρας καὶ ἔπεσε ὁ φράχτης.
Ἕνα πρωί, δύο ἑβδομάδες πρὶν τὸ μαρτύριο τοῦ π. Ιgor, ἕνας μουσουλμᾶνος ἔτρεξε στὸ σπίτι τοῦ π. Igor ἀγχωμένος κι ἄρχισε νὰ χτυπάῃ ὅλα τὰ παράθυρα καὶ τὶς πόρτες. Ἡ πρεσβυτέρα ἔτρεξε ἔξω καὶ τὸν ρώτησε τί συμβαίνει. Ἤθελε νὰ μιλήσῃ μὲ τὸν π. Ιgor. Ἦταν πολὺ νωρὶς καὶ ἡ πρεσβυτέρα δὲν ἤθελε νὰ ξυπνήσῃ τὸν σύζυγό της. Τὸν ρώτησε τί τὸν θέλει καὶ γιατί εἶνε τόσο ἀναστατωμένος. «Συμβαίνει κάτι;» τὸν ρώτησε. Καὶ αὐτὸς ἀπάντησε• «Τὸ ξέρω• τὸ ἄκουσα μὲ τὰ ἴδια μου τὰ αὐτιά• θέλουν νὰ σκοτώσουν τὸν μπάτιουσκα». Καὶ σ᾽ αὐτὴ τὴν περίπτωσι ὁ π. Igor ἔμεινε ἤρεμος…
Πηγή: (ἀπὸ τὸ περιοδικὸ Orthodox Word, τ. 291• μτφρ. ἱ. μονῆς Ἁγ. Αὐγουστίνου Φλωρίνης), Χριστιανική Σπίθα
