Πόθεν ἔρχῃ, πῶς εἰσέρχῃ, ἔνδοθεν τῆς κέλλης λέγω πάντοθεν ἠσφαλισμένης; Ξένον γάρ καί τοῦτο ἔστιν ὑπέρ λόγον, ὑπέν νοῦν τε. Τό δ᾿ ἐντός μου γίνεσθαί σε ὅλον αἴφνης καί ἐκλάμπειν καί φωτοειδῆ ὁρᾶσθαι ὡς ὁλόφωτον σελήνην, τοῦτο ἄνουν, ἄφωνόν με ἀπεργάζεται, Θεέ μου. Οἶδα, ὅτι σύ ὑπάρχεις ὁ ἐλθών, ἵνα φωτίσῃς τούς ἐν σκότει καθημένους, καί ἐξίσταμαι καί ἔξω γίνομαι φρενῶν καί λόγων, ὅτι βλέπω θαῦμα ξένον, πᾶσαν κτίσιν, πᾶσαν φύσιν, πάντα λόγον ὑπερβαῖνον. Ὅμως ἄρτι πᾶσι λέξω, ἅ χαρίζῃ μοι λαλῆσαι˙ Ὦ ἀνθρώπων ἅπαν γένος, βασιλέων καί ἀρχόντων, πλούσιοί τε πένητές τε, μοναχοί καί κοσμικοί τε, πᾶσα γλῶσσα γηγενῶν με νῦν ἀκούσατε λαλοῦντα, μέγεθος φιλανθρωπίας τοῦ Θεοῦ διηγούμενον! Ἥμαρτον αὐτῷ ὡς ἄλλος ἄνθρωπος οὐδείς ἐν κόσμῳ˙ μή με ταπεινώσει ταῦτα ὑπολάβῃς τις τοῦ λέγειν, ἀληθείᾳ ἥμαρτον γάρ ὕπερ ἅπαντας ἀνθρώπους πᾶσαν πρᾶξιν ἁμαρτίας, ἵνα συνελών σοι εἴπω, καί κακίας εἰργασάμην. Πλήν ἐκάλεσέ με, οἶδα, καί ὑπήκουσα εὐθέως. Ποῦ δέ κεκληκέναι τοῦτον ὑπενόησας εἰπεῖν με; Μή πρός δόξαν τήν τοῦ κόσμου ἤ τρυφάς με ἤ ἀνέσεις, ἀλλά μή πρός πλοῦτον ὅλως ἤ φιλίαν με ἀρχόντων ἤ πρός ἄλλο τι τῶν ὧδε ἐν τῷ βίῳ ὁρωμένων; Ἄπαγε τῆς βλασφημίας! Πρός μετάνοιαν δέ εἶπον, ὅτι κέκληκέ με μᾶλλον, καί εὐθέως τῷ καλοῦντι ἠκολούθησα Δεσπότῃ˙ τρέχοντι οὖν κατέτρεχον, φεύγοντι οὖν ἐδίωκον ὡς τόν λαγωόν ὁ κύων. Μακρυθέντος ἀπ᾿ ἐμοῦ δέ καί κρυβέντος τοῦ Σωτῆρος οὐκ ἀπήλπιζον ἔγωγε, οὐδ᾿ ὡς ἀπολέσας τοῦτον ἐστρεφόμην εἰς τοὐπίσω, ἀλλ᾿ ἐν ᾧ εὑρέθην τόπῳ καθεζόμενος ἐθρήνουν, ἔκλαιον καί ἀντεκάλουν τόν κρυβέντα μοι Δεσπότην. Οὕτως οὖν κυλινδομένῳ καί βοῶντί μοι ὡρᾶτο, ἔγγιστά μου πλησιάσας. Τοῦτον βλέπων ἀνεπήδων, ὥρμων δράξασθαι αὐτοῦ δέ, ἔφευγεν ἐκεῖνος τάχος, ἔτρεχον ἐγώ εὐτόνως, ἐδρασσόμην οὖν πολλάκις τοῦ κρασπέδου τούτου φθάνων, ἵστατο μικρόν ἐκεῖνος, ἔχαιρον ἐγώ μεγάλως, καί ἀφίπτατο, καί πάλιν κατεδίωκον καί οὕτως ἀπιόντος, ἐρχομένου, κρυπτομένου, φαινομένου οὐκ ἐστράφην εἰς τοὐπίσω, οὐ κατώκνησα οὐδ᾿ ὅλως, οὐκ ἐνέδωκα τοῦ τρέχειν, οὐδ᾿ ὡς πλάνον ἡγησάμην ἤ πειράζοντά με ὅλως, ἀλλά πάσῃ μοι ἰσχύϊ, ἀλλά πάσῃ μου δυνάμει μή ὁρώμενον ἐζήτουν, τάς ὁδούς περιεσκόπουν καί φραγμούς, τό ποῦ φανεῖται˙ ἐπληρούμην τε δακρύων καί τούς πάντας ἐπηρώτων, τούς ποτε αὐτόν ἰδόντας. Τίνας δέ ὑπολαμβάνεις λέγειν με, ὅτι ἠρώτων; Τούς σοφούς τοῦ κόσμου τούτου ἤ τούς γνωστικούς με οἴει; Οὔμενουν, ἀλλά προφήτας, ἀποστόλους καί πατέρας, τούς σοφούς ἐν ἀληθείᾳ, τούς αὐτήν ἐκείνην ὅλην τήν σοφίαν κεκτημένους, ὅς ἐστίν αὐτός ἐκεῖνος ὁ Χριστός Θεοῦ σοφία. Τούτους οὖν μετά δακρύων καί σφοδροῦ καρδίας πόνου ἐπηρώτων τοῦ εἰπεῖν μοι, ποῦ ποτε αὐτόν κατεῖδον ἤ ἐν ποίῳ τοῦτον τόπῳ εἴτε πῶς καί ποίῳ τρόπῳ˙ καί λεγόντων μοι ἐκείνων ἔτρεχον δυνάμει πάσῃ, οὐκ ἐκάθευδον οὐδ᾿ ὅλως, ἀλλ᾿ ἐβίαζον ἐμαυτόν. Ὅθεν βλέπων μου τόν πόθον καθωρᾶτό μοι μετρίως, ὅνπερ βλέπων - ὡς προεῖπον – κατεδίωκον εὐτόνως. Ὡς οὖν εἶδέ με τά πάντα εἰς οὐδέν ἡγησάμενον, ἀλλά πάντα τά ἐν κόσμῳ, σύν αὐτῷ τῷ κόσμῳ λέγω, καί τούς ἐν τῷ κόσμῳ πάντας ὡς μή ὄντας ἐν αἰσθήσει λογιζόμενον ἐκ ψυχῆς καί τοῦ κόσμου χωρισθέντα τῇ τοιαύτῃ διαθέσει, ὅλος ὅλῳ μοι ὡράθη, ὅλος ὅλῳ μοι ἡνώθη ὁ τοῦ κόσμου πέλων ἔξω καί τόν κόσμον περιφέρων μετά τῶν ἐν κόσμῳ πάντων καί χειρί συνέχων μόνῃ ὁρατά σύν ἀοράτοις. Οὗτος οὖν, ἀκούσατέ μου, συναντήσας εὕρατό με˙ πόθεν, πῶς ἐλθών, οὐ οἶδα. Πῶς γάρ ἔμελλον εἰδέναι, πόθεν ἦλθεν, ὅν ἀνθρώπων οὐδείς πώποτε οὐκ εἶδεν, οὔτε ἔγνω ποῦ ὑπάρχει, ποῦ ποιμαίνει, ποῦ κοιτάζει; Ὅλως γάρ οὐ καθορᾶται, ὅλως οὐ κατανοεῖται, ἐνοικεῖ δέ ἀπροσίτῳ ἐν φωτί καί φῶς ὑπάρχει τρισυπόστατον ἀφράστως ἐν ἀπεριγράπτοις χώροις, ἀπερίγραπτος Θεός μου, εἷς Πατήρ, Υἱός ὡσαύτως, σύν τῷ Πνεύματι τῷ Θείῳ, ἕν τά τρία καί τά τρία εἷς Θεός ἀνερμηνεύτως. Λόγος γάρ οὐκ ἐξισχύει τά ἀνέκφραστα ἐκφράσαι, οὐδέ νοῦς σαφῶς νοῆσαι˙ τά γάρ ἐν ἡμῖν σοι μόλις ἐξειπεῖν ποσῶς ἰσχύω, ἑρμηνεῦσαι δέ σοι ταῦτα οὔτ᾿ ἐγώ, οὔτε τις ἄλλος τοῦτο ὅλως ἐξισχύσει. Πῶς Θεός τῶν πάντων ἔξω, τῇ οὐσίᾳ καί τῇ φύσει, τῇ δυνάμει καί τῇ δόξῃ, πανταχοῦ δέ πῶς καί ἐν πᾶσι, κατ᾿ ἐξαίρετον δέ τούτων ἐνοικεῖ ἐν τοῖς ἁγίοις καί σκηνεῖ γνωστῶς ἐν τούτοις καί οὐσιωδῶς, ὁ πάμπαν ὑπερούσιος ὑπάρχων; Πῶς συνέχεται ἐν σπλάγχνοις ὁ συνέχων πᾶσαν κτίσιν, πῶς δέ λάμπει ἐν καρδίᾳ, τῇ σαρκίνῃ καί παχείᾳ, πῶς καί ἔνδον ταύτης ἔστι, πῶς καί ἔξω πέλει πάντων καί πληροῖ αὐτός τά πάντα, ἐν νυκτί καί ἐν ἡμέρᾳ καί λάμπει καί οὐ καθορᾶται; Ταῦτα πάντα νοῦς, εἰπέ μοι, ὁ ἀνθρώπινος νοήσει ἤ εἰπεῖν σοι ἐξισχύσει; Οὔμενουν, οὐκ ἄγγελός σοι, οὐκ ἀρχάγγελος ἐξείποι, οὐδέ παραστῆσαι ταῦτα διά λόγου δυνηθείη. Ταῦτα οὖν Θεοῦ τό Πνεῦμα, Θεῖον ὄν, μόνον γινώσκει καί ἐπίσταται ὡς μόνον συμφυές καί σύνθρονόν τε καί συνάναρχον ὑπάρχον τῷ Υἱῷ καί τῷ Πατρί δέ˙ οἷς οὖν λάμψει τοῦτο αὖθις, οἷς καί συναφθῇ πλουσίως πάντα δείκνυσιν ἀφράστως, ἔργῳ σοι τά πάντα λέγω. Ὥσπερ γάρ τυφλός, εἰ βλέψει, βλέπει μέν τό φῶς ἐν πρώτοις, ἔπειτα καί πᾶσαν κτίσιν, τήν ἐν τῷ φωτί – ὤ θαῦμα! – οὕτως ὁ λαμφθείς τῷ Θείῳ Πνεύματι ψυχήν εὐθέως τοῦ φωτός ἐν μετουσίᾳ γίνεται καί φῶς θεᾶται, φῶς Θεοῦ, Θεόν τε πάντως, ὅς καί δείκνυσι τά πάντα, μᾶλλον δέ ὅσα κελεύει, ὅσα βούλεται καί θέλει. Οὕς φωτίσει τῇ ἐλλάμψει, τούτοις δίδωσι τό βλέπειν τά ἐν τῷ φωτί τῷ θείῳ. Ἀναλόγως τῆς ἀγάπης, φυλακῆς τῶν ἐντολῶν δέ, φωτιζόμενοι ὁρῶσι καί μυοῦνται ἀποκρύφων μυστηρίων θείων βάθος. Ὥσπερ εἴ τις ἐν οἰκίᾳ σκοτεινῇ κρατῶν εἰσέλθοι ἐν χειρί αὐτοῦ λαμπάδα, ἤ προάγοντος ἑτέρου καί κατέχοντος τόν λύχνον, αὐτός καθορᾷ τά ἔνδον τῆς οἰκίας ὄντα, οὕτως ὁ λαμπόμενος ἀκτῖσι νοητοῦ φαιδρῶς ἡλίου βλέπει τά τοῖς ἄλλοις πᾶσιν ἀγνοούμενα καί λέγει, πλήν οὐ πάντα, ἀλλά ὅσα λόγῳ φράσαι δυνηθείη. Τίς γάρ πώποτε δηλῶσαι τά ἐκεῖσε ἐξισχύσει οἷα, ὅσα, ποταπά τε, ἀκατάληπτά τε ὄντα καί ἀόρατα τοῖς πᾶσιν; Ἀνειδέων γάρ τό εἶδος, τήν ποσότητα ἀπόσων, κάλλος ἀκατανοήτων τἰς νοήσει, πῶς μετρήσει, πῶς εἰπεῖν ὅλως ἰσχύσει; Τῶν ἀμόρφων τάς μορφάς δέ πῶς τῷ λόγῳ διαγράψει; Πάντως οὐδαμῶς, ἐρεῖς μοι. Ἀλλ᾿ ἐκεῖνοι μόνοι ταῦτα ἴσασιν οἱ καθορῶντες. Διό μή λόγοις, ἀλλ᾿ ἔργοις σπεύσωμεν τοῦ ἐκζητῆσαι, ἰδεῖν τε καί διδαχθῆναι θείων μυστηρίων πλοῦτον, ὅν δωρεῖται ὁ Δεσπότης τοῖς ἐμπόνως ἐκζητοῦσι καί παντός τοῦ κόσμου λήθην καί τῶν ἐν αὐτῷ πραγμάτων ἐναργῶς προσκτησαμένοις. Ὁ γάρ ἐκζητῶν ἐκεῖνα ὁλοψύχῳ προαιρέσει, πῶς οὐχί τῶν τῇδε πάντων ἀληθῶς ἀμνημονήσει καί γυμνόν τόν νοῦν ἐκ τούτων κτήσεται καί πάντων ἔξω εὑρεθήσεται εὐθέως μόνος; Ὅν ἰδών ὁ μόνος Θεός μόνον δι᾿ ἐκεῖνον γεγονότα καί τόν κόσμον ἀρνησάμενον καί πάντα τά τοῦ κόσμου, μόνος μόνον εὑρηκώς ἑνοῦται τούτῳ. Ὤ φρικτῆς οἰκονομίας, ὤ χρηστότητος ἀρρήτου! Τά δ᾿ ἐντεῦθεν μή ἐρώτα, μή ἐρεύνα, μή ἐκζήτει! Εἰ γάρ πλῆθος τῶν ἀστέρων ἤ ὅλως ὑετοῦ σταγόνας εἴτε ψάμμον ἀριθμῆσαι, ἀλλά καί λοιπῶν κτισμάτων τά μεγέθη τε καί κάλλη ἤ τάς φύσεις καί τάς θέσεις ἤ τάς τούτων τε αἰτίας, ὡς εἰσίν, οὐδείς ἰσχύσει ἤ εἰπεῖν ἤ ἐννοῆσαι, πῶς τοῦ κτίστου δυνηθείη ἐξειπεῖν τήν εὐσπλαγχνίαν, ἥν ἐνδείκνυται, μεθ᾿ ὧνπερ ἑνωθῇ ψυχῶν ἁγίων; Πάντως γάρ θεοῖ κἀκείνας τῇ ἑνώσει τῇ οἰκείᾳ˙ θεωθείσης ψυχῆς τοίνυν ὁ βουλόμενος τοῦ λέγειν τρόπους ταύτης ἤ τήν φύσιν, τήν διάθεσιν, τήν γνώμην, ἤ τά κατ᾿ αὐτήν σοι πάντα διηγεῖσθαι, ὡς οὐκ οἶδε, ποταπός σοι διά λόγου παραστῆσαι ὁ Θεός ἐστιν, πειρᾶται. Ἀλλ᾿ οὐκ ἔξεστι τοιαῦτα ἐκζητεῖν τούς ἐν τῷ κόσμῳ ἤ τούς κατά σάρκα ζῶντας, ἀλλά πίστει μόνῃ ταῦτα δεχομένους ἐκμιμεῖσθαι βίους τῶν ἁγίων πάντων, δάκρυσι καί μετανοίᾳ καί λοιπῇ σκληραγωγίᾳ, πειρασμῶν ὑπομονῇ τε τρέχειν, ὅπως ἔξω κόσμου γένωνται, ὡς εἴρηταί μοι, καί εὑρήσουσιν, ὡς εἶπον, ἅπαντα ἀπαραλείπτως. Ἐκπλαγήσονται δ᾿ εὑρόντες καί θαυμάσονται, κἀμοῦ δέ τοῦ ἀθλίου ὑπερεύξονται, ἵνα τούτων μή ἐκπέσω, ἀλλ᾿ αὐτῶν ἐκείνων τύχω, ὧνπερ καί τυχεῖν ἐπόθουν καί ποθῶ καί πόθῳ πόθον ἀμαυρῷ καί ἀπαμβλύνω. Ἤκουσάς ποτε τοιοῦτον; Πόθος γάρ πόθον ἀνάπτει καί τό πῦρ τρέφει τήν φλόγα˙ ἐν ἐμοί δ᾿ οὐκ ἔστιν οὕτως, ἀλλά – πῶς εἰπεῖν οὐκ ἔχω – ἔρωτος τό ὑπερβάλλον σβέννυσι τόν ἔρωτά μου. Οὐκ ἐρῶ γάρ, ὅσον θέλω, καί λογίζομαι μηδ᾿ ὅλως ἔρωτα Θεοῦ κεκτῆσθαι. Ἐκζητῶν δέ ἀκορέστως τοῦ ἐρᾶν με, ὅσον θέλω, προσαπόλλω καί ὅν εἶχον ἔρωτα θεοῦ, ὤ θαῦμα! Ὥσπερ θησαυρόν ὁ ἔχων καί φιλάργυρος τυγχάνων, ὅτι μή τά πάντα ἔχει, οὐ δοκεῖ τι ὅλως ἔχειν, κἄν πολύ χρυσίον ἔχῃ, οὕτω δή δοκῶ πανθάνειν ὁ ταλαίπωρος ἐν τούτῳ, ὅτι μή ποθῶ, ὡς θέλω, μηδέ ὅσον πάντως θέλω, οὐ δοκῶ ποθεῖν κἄν ὅλως. Τό ποθεῖν οὖν ὅσον θέλω ὑπέρ πόθον πόθος ἔστι, καί βιάζω μου τήν φύσιν, ὑπέρ φύσιν ἀγαπῆσαι˙ ἀσθενοῦσα δέ ἡ φύσις καί αὐτῆς ἀποστερεῖται ἧσπερ κέκτηται ἰσχύος, καί νεκροῦται παραδόξως ζῶν ὁ ἔρως τότε μᾶλλον˙ ζῇ γάρ ἐν ἐμοί καί θάλλει. Πῶς σοι εἴπω, ὅτι θάλλει; Ἀπορῶ παραδειγμάτων. Τοῦτο μόνον δέ σοι φράσω, ὅτι λόγῳ τά τοιάδε πᾶς ἀδυνατεῖ ἐκφράζειν. Δῴη ἅπασιν ὁ μόνος Θεός ὤν καί τῶν τοιούτων, ἀγαθῶν ὑπάρχων ὄντως παροχεύς τοῖς ἐκζητοῦσι μετανοίᾳ τά τοιαῦτα, τοῖς πενθοῦσι καί θρηνοῦσι καί καλῶς καθαιρομένοις ἀπολαῦσαι τῶν τοιούτων, ἐν μεθέξει γενομένοις ἀπ᾿ ἐντεῦθεν ἐν αἰσθήσει καί συνεκδημῆσαι τούτοις καί ἐν τούτοις καταπαῦσαι καί ζωῆς ἐπαπολαῦσαι αἰωνίου καί τῆς δόξης κοινωνούς τῆς ἀπορρήτου διά τούτων εὑρεθῆναι! Ἄμήν.
Πηγή: Ὀρθόδοξοι Πατέρες
