Αδικίες, συκοφαντίες… Απ’ έξω ίσως. Δεν έχει σημασία, πάντως, από πού προέρχονται. Όποια κι αν είναι η προέλευσή τους, θα σε συμβούλευα όχι μόνο να διατηρήσεις το θάρρος και τη σταθερότητά σου, μα και να χαίρεσαι. Ο απόστολος Ιάκωβος γράφει: «Να χαίρεστε, αδελφοί μου, όταν δοκιμάζεστε από πολλούς και διάφορους πειρασμούς· γιατί πρέπει να ξέρετε ότι μέσα από τη δοκιμασία της πίστεώς σας γεννιέται η υπομονή. Η υπομονή σας, όμως, πρέπει να κρατήσει ως το τέλος, για να γίνετε τέλειοι και ολοκληρωμένοι και να μην υστερείτε σε τίποτα» (Ιακ 1:2-3).
Οι πειρασμοί δείχνουν ότι τα πράγματα πάνε καλά με την ψυχή σου. Ο Κύριος σε οδηγεί προς την κάθαρση και την τελείωση, και ο εχθρός συναντά ισχυρή αντίσταση μέσα σου. Κράτα γερά! Δεν υπάρχει λόγος ν’ αναστατώνεσαι από τις αδικίες και τις κατηγόριες. Όποιος αδικεί, θα κριθεί από τον Θεό· και όποιος αδικείται, πρέπει να σηκώνει την αδικία αγόγγυστα και να ευχαριστεί τον Θεό. Μην ξεχνάς ότι υπάρχει μια άλλη ζωή, όπου όλοι θα λογοδοτήσουμε για όσα κάνουμε εδώ. Και μετά τη λογοδοσία μας, είτε θα δοξαστούμε είτε θα κατακριθούμε. Τι θα γίνει, αν υπομείνεις καρτερικά την αδικία; Θα δοξαστείς. Τι θα γίνει, αν δεν την υπομείνεις; Θα κατακριθείς. Μη λες, “Αυτό δεν είναι σωστό”. Το τι είναι σωστό και τι όχι δεν είναι δουλειά σου να το κρίνεις. Θα το κρίνει ο Θεός, όταν έρθει η ώρα. Εσύ μόνο να το σηκώσεις.
Οι αδικίες δεν προέρχονται από τον Θεό, αλλά παραχωρούνται από τον Θεό για το καλό του ανθρώπου. Ναι, για το καλό του! Δεν λέω κούφια λόγια, λέω την αλήθεια. Σου φέρνω ως παράδειγμα τους μάρτυρες, που σε τόσα φρικτά βασανιστήρια υποβλήθηκαν. Πού ήταν τότε ο Κύριος; Εκεί ήταν! Εμφανιζόταν στους μάρτυρες, τους παρηγορούσε, τους ενθάρρυνε, τους ανακούφιζε, μα, παρ’ όλα αυτά, τους άφηνε να βασανίζονται ως το τέλος, για να λάβουν θριαμβευτικά το στεφάνι του μαρτυρίου. Ένα στεφάνι ετοιμάζει και κάθε αδικία στον άνθρωπο που την υπομένει μακρόθυμα. Να, λοιπόν, τι έχεις να κάνεις κι εσύ σε τούτη την περίσταση: Σήκωσε αγόγγυστα τις κατηγόριες που εκτοξεύονται εναντίον σου, ή μάλλον αγνόησέ τες εντελώς, σαν να μην υπήρχαν. Σου το ζητάει ο Θεός για το συμφέρον σου.
* * *
Μη συγχύζεσαι από οποιαδήποτε λόγια. Απλώς κάνε ό,τι μπορείς για να μην τα προκαλείς. Αν, ωστόσο, δεν καταφέρεις να τα αποτρέψεις, αγνόησέ τα. Όπως σου είπα, η μαρτυρία της συνειδήσεώς σου ενώπιον του Θεού είναι αρκετή για την παρηγοριά και την ενθάρρυνσή σου. Και όλος ο κόσμος να σε κατακρίνει, σε καμιά περίπτωση δεν είσαι ένοχη, αν ο Θεός σε δικαιώνει μέσα στη συνείδηση. Για τον αθώο άνθρωπο οι άδικες επικρίσεις είναι σαν μαύρα σύννεφα, που μαζεύονται για λίγο από πάνω του, μα σύντομα διαλύονται και χάνονται, χωρίς να δίνουν βροχή. Έτσι χάνονται και τα ανθρώπινα λόγια. Ύστερ’ από κάμποσο καιρό κανένας δεν τα θυμάται πια. Το ίδιο θα συμβεί, πιστεύω, και στη δική σου περίπτωση… Να φέρεσαι φυσιολογικά, όπως πάντα, σαν να μην καταλαβαίνεις τίποτα.
Πηγή: (Από το βιβλίο: “Πνευματική Ανθολογία από τους βίους και τους λόγους των Αγίων της Ρωσίας”. Ιερά Μονή Παρακλήτου, Ωρωπός Αττικής 2018, σελ. 34), koinoniaorthodoxias.org, Η άλλη όψη
