Τὰ παιδιὰ πρέπει πάντα νὰ αἰσθάνωνται ὡς ἀνάγκη μεγάλη τὶς συμβουλές, εἰδικὰ στὴν κρίσιμη ἡλικία τῆς ἐφηβείας, γιὰ νὰ μὴ γλιστρήσουν στὸν γλυκὸ κατήφορο τῆς κοσμικῆς κατηφόρας, ποὺ γεμίζει τὴν ψυχὴ ἀπὸ ἄγχος καὶ τὴν ἀπομακρύνει αἰώνια ἀπὸ τὸν Θεό. Πρέπει νὰ μποῦν στὸ νόημα τῆς ὑπακοῆς. Νὰ καταλάβουν ὅτι στὴν ὑπακοὴ πρὸς τοὺς γονεῖς κρύβεται τὸ δικό τους συμφέρον, ὥστε νὰ ὑπακούουν μὲ χαρὰ καὶ νὰ κινοῦνται ἐλεύθερα στὸν πνευματικὸ χῶρο.
Βλέπετε, πῶς περιορίζουμε τὴν ἐλευθερία τοῦ μικροῦ παιδιοῦ; Τὸ ἔμβρυο εἶναι περιορισμένο ἐννιὰ μῆνες στὴν κοιλιὰ τῆς μάνας του. Τὸ νεογέννητο τὸ βάζουν σὲ κούνια. Ἔπειτα ἀπὸ πέντε-ἕξι μῆνες τοῦ βάζουν καὶ κάγκελα. Ἀργότερα δὲν τὸ ἀφήνουν μόνο του ἔξω, γιὰ νὰ μὴ χτυπήση, νὰ μὴν γκρεμισθῆ ἀπὸ καμμιὰ σκάλα. Ἂν τὸ ἀφήσουν ἐλεύθερο, θὰ πέση καὶ θὰ σκοτωθῆ.
Ὅλα αὐτὰ εἶναι ἀπαραίτητα, γιὰ νὰ μεγαλώση τὸ παιδὶ μὲ ἀσφάλεια. Φαίνεται ὅτι τοῦ στεροῦν τὴν ἐλευθερία, ἀλλὰ δίχως αὐτὰ τὰ μέτρα θὰ κινδύνευε νὰ σκοτωθῆ ἀπὸ τὴν πρώτη στιγμή. Τὰ παιδιὰ ὅμως δὲν καταλαβαίνουν, οὔτε ὅταν εἶναι μικρά, ὅτι χρειάζονται περιορισμό, ἀλλὰ οὔτε ὅταν μεγαλώσουν, ὅτι χρειάζονται ἄλλου εἴδους περιορισμό, γι᾿ αὐτὸ ζητοῦν ἐλευθερία. Τί ἐλευθερία εἶναι αὐτή; Ἐλευθερία, γιὰ νὰ κουτσουρευτοῦν; Μὲ τὴν ἐλευθερία αὐτὴ φθάνουν στὴν καταστροφή.
Πρέπει νὰ καταλάβουν ὅτι, μέχρι νὰ τελειώσουν τὶς σπουδές τους, νὰ πάρουν τὸ πτυχίο τους, νὰ ὡριμάσουν, γιὰ νὰ γίνουν σωστοὶ ἄνθρωποι, χρειάζεται κάποιος περιορισμός. Γιατί, ἅμα κουτσουρευτοῦν μιὰ φορά, θὰ καταστραφοῦν. Πρέπει νὰ αἰσθανθοῦν τὸν περιορισμὸ ὡς ἀνάγκη, ὡς εὐλογία Θεοῦ. Νὰ εὐγνωμονοῦν τοὺς γονεῖς τους ποὺ τοὺς περιορίζουν. Νὰ ξέρουν πώς, ὅ,τι κάνουν οἱ γονεῖς, τὸ κάνουν ἀπὸ ἀγάπη.
Κανένας πατέρας, καμμιὰ μητέρα, δὲν περιόρισαν τὸ παιδί τους ἀπὸ κακότητα, ἔστω καὶ ἂν τοῦ φέρθηκαν βάρβαρα. Καὶ ἂν οἱ γονεῖς σφίξουν λίγο παραπάνω τὰ παιδιά, καὶ σ᾿ αὐτὸ μέσα κρύβεται ἡ πολλή τους ἀγάπη. Ἀπὸ καλὴ διάθεση τὸ κάνουν, γιὰ νὰ εἶναι πιὸ συμμαζεμένα καὶ νὰ μὴν ἐκτίθενται σὲ κινδύνους.
Μπορεῖ καὶ ἕνας κηπουρὸς νὰ σφίξη τὸ δενδράκι ποὺ φυτεύει μὲ σύρμα γιὰ περισσότερη σιγουριὰ καὶ νὰ τὸ πληγώση λίγο, ἀλλὰ ὁ καλὸς Θεός, ὅταν πληγώνεται ὁ φλοιὸς τοῦ δένδρου, κλείνει σὲ λίγο τὴν πληγή. Καὶ ἂν τὴν πληγὴ τοῦ δένδρου κλείνη ὁ Θεός, πόσο μᾶλλον θὰ φροντίση γιὰ τὸ πλάσμα Του! Ἂν δηλαδὴ οἱ γονεῖς ἔσφιξαν τὸ παιδὶ λιγάκι παραπάνω καὶ λίγο πληγώθηκε, δὲν θὰ τὸ θεραπεύση ὁ Θεός;
Καὶ τὰ παιδιὰ πρέπει νὰ συζητοῦν μὲ τοὺς γονεῖς τους, νὰ τοὺς λένε τοὺς λογισμούς τους. Ὅπως ὁ μοναχὸς στὸ μοναστήρι ἔχει τὸν Γέροντά του, στὸν ὁποῖο λέει τοὺς λογισμούς του καὶ βοηθιέται, ἔτσι καὶ τὸ παιδὶ πρέπει νὰ ἔχη μιὰ ἀναφορὰ στοὺς γονεῖς. Κανονικὰ τὸ παιδὶ πρέπει νὰ ἐξομολογῆται πρῶτα στὴν μητέρα καὶ μετὰ στὸν Πνευματικό.
Γιατί, ὅπως ὅταν χτυπήση τὸ παιδὶ τὸ πόδι του, οἱ γονεῖς πηγαίνουν μαζί του στὸν γιατρὸ καὶ ρωτοῦν τί πρέπει νὰ κάνουν, γιὰ νὰ θεραπευθῆ τὸ πόδι, ἔτσι πρέπει νὰ ξέρουν καὶ τί προβλήματα ἔχει τὸ παιδί, γιὰ νὰ τὸ βοηθήσουν. Ἂν τὸ παιδὶ λέη τὰ προβλήματά του μόνο στὸν Πνευματικό, πῶς μποροῦν οἱ γονεῖς νὰ τὸ βοηθήσουν, ἀφοῦ δὲν ξέρουν τί τὸ ἀπασχολεῖ;
Πηγή: (Ἀπὸ τὸ βιβλίο Γέροντος Παϊσίου Ἁγιορείτου ΛΟΓΟΙ Δ' «Οἰκογενειακὴ ζωή»), Εθνέγερσις