ΑΡΕΘΑΣ

Υπήρχε ένας αδελφός που ονομαζόταν Αρέθας, Φαρανίτης*, και ήταν λίγο αμελής στη μοναχική ζωή. Γύρω του, όταν επρόκειτο να πεθάνει, τον παραστέκονταν μερικοί από τους πατέρες. Βλέποντάς τον ο Γέροντας με ιλαρότητα και χαρά να εγκαταλείπει το σώμα, επειδή ήθελε να βοηθήσει πνευματικά τους αδελφούς, του λέει:

«Αδελφέ, πίστεψε με όλοι ξέρουμε ότι δεν υπήρξες πολύ σπουδαίος στον πνευματικό αγώνα. Πώς λοιπόν τόσο πρόθυμα αναχωρείς;».

Του απαντά ο αδελφός: «Πίστεψε με, πατέρα, σωστά μίλησες. Όμως από τότε που έγινα μοναχός δεν νομίζω ότι έκρινα άνθρωπο, αλλά αμέσως την ίδια μέρα συμφιλιωνόμουν μ’ αυτόν.

Και θέλω να πω στον Θεό: Εσύ είπες, Δέσποτα, ‘’Μη κρίνετε για να μη κριθείτε’’ (Λουκ. 6,37. Ματθ. 7,1) και ακόμη, ‘’Συγχωρείστε και θα συγχωρηθείτε’’ (Ματθ. 6,12 και 14. Μαρκ. 11,25. Λουκ 11,4).

Καθώς όλοι ωφελήθηκαν πνευματικά, του λέει ο Γέροντας: «Ειρήνη σε σένα, παιδί μου, γιατί και χωρίς κόπο σώθηκες».

* από την πόλη Φαράν.

Πηγή: (Απόσπασμα από το βιβλίο: Το Γεροντικό του Σινά. (Δημητρίου Γ. Τσάμη). Έκδοση 3η, επαυξημένη. Ορθόδοξη Χριστιανική Αδελφότητα «Λυδία», Θεσσαλονίκη 2000.), Ελληνική Πατρολογία